Morgunblaðið - 09.08.1947, Side 10

18
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 9. ágúst 1947
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
59
Jeg andvarpaði, því jeg hafði gert mjer örlitla von um
að heyra eitthvað um Delíu, en þar sem jeg var töluvert
svangur, sneri jeg mjer að brauðinu, sem lá við hlið mjer5
og braut það í tvennt.
Mjer til mikillar furðu fjell eitthvað glamrandi á gólfið.
Jeg leit niður fyrir mig — þetta var lítil þjöl, og þegar
jeg athugaðibrauðið nánar, fann jeg einnig vasahníf og
samanbrotinn pappírsmiða, sem á var ritað eftirfarandi:
Kæri Jack. Exex riddari gaf mjer frelsi, þegar hanr
komst að raun um það, að hann hafði ekkert upp úr öll
um spurningum sínum. En hann hefur afhent míg ekkjr.
nokkri, Finch að nafni, svo að hún geti haft vakandi augr.
með mjer. Við búum í húsi við St. Thomas götu, og hi
hefur fengið mjer afskaplega afkáranlegan kjól til að vera
í, en annars fer hún ágætlega með mig. En gættu þín
sjálfur vel, kæri vinur, því enda þótt Essex sje góður
maður, á hann við ýmiskonar erfiðleika að etja, og síðast
þegar við mættumst, sá jeg, að eitthvað var að. Getur'.r
notað þjölina. En gættu þín, allra borgarhliðanna er v? id
lega gætt.
Þinn kæri fjelagi, •
D. K.
Þegar jeg hafði lesið þetta nokkrum sinnum, svo jeg
kunni það utan að, reif jeg blaðið í smátætlur og si .ikk
þeim í vasann. Er jeg hafði lokið þessu, var mj^r Ijettar
um hjartaræturnar en verið hafði um langan tíma, og —■
frekar til að eyða tímanum en að jeg hjeldi það n> mdi
bera nokkurn árangur — byrjaði jeg að sverfa jámstöng
ina fyrir glugganum. Um hádegisbil var þjölin komin
hálfa leið gegnum stöngina. Jeg stoppaði andartak og var
um það bil að taka til starfa á ný þegar jeg heyriii lykli
snúið í skránni.
Þarna var dóttir fangavarðarins komin aftur með mál-
tíð mína. Augu hennar voru rauð af gráti.
„Hefur faðir þinn verið vondur við þig?“ spurði jeg.
Hefur hann barið þig?“
„Já, það hefur hann oft gert, en ekki í dag“, svaraði hún
„Hversvegna græturðu þá?“
Misskilningur
Jeg hafði aldrei sjeð nas-
hyrning fyrr en í gær.
★
29. dagur
„Yfirlið“, sagði Lucy undr-
andi, en flýtti sjer að bæta við,
ér hún loks fullvaknaði, „já,
auðvitað, en mjer líður ágæt-
lega núna. Jeg svaf ágætlega“.
,,Þú gerir okkur talsvert
hrædd“, sagði Cyril, „og það var
talsvert hræðilegt hvernig það
slökknaði á öllum kertunum —
biskupinn heldur að það hafi ver
ið jarðhræringar."
„Mjög jarðneskar hræringar",
sagði Lucy.
„Ef þjér raunverulega líður
betur, megum við koma inn og
tala dálítið við þig, madre (móð-
ir) — má jeg kalla þig madre,
frú Muir?“
„Kallaðu mig hvað sem þú
vilt;“ sagði Lucy, en bætti við
„Tjúfan“ ef ske kynni að hún
héfði verið of snögg í orði.
„Þakka þjer fyrir, madre,“
sagði stúlkan „og nú“ hjelt hún
áfram og dró Cyril í sætið hjá
sjer, „skulum við setjast og
hafa það notalegt." ■
Það gat verið að þau sætu
saman, hugsaði Lucy, en hún ef-
áðist um að þau gætu haft það
notálegt. Það var eins langt frá
því að stálhúsgögnin sem voru
að komast í tísku væru notaleg,
eins og að Cyril og Celia yrðu
nokkurntíma innileg; en þau
áttu vel saman. Ef til víll var
jþetta illgirni hjá henni, en það
-var eitthvað svo uppgerðarlegt
við tilfinningar þeirra, eins og
rafarmagnsarininn, sem var bak
við þau. Það var satt að það var
hvorki ryk eða óhreinindi sem
fylgdu rafurmagnseldi, en bara
með því að ýta á takka slökkn-
aði hann alveg, en kolaeldurinn
veitti hlýjan bjarma jafnvel þeg-
ar.hann var að deyja út.
„Við viljum gera það besta
fyrir alla, madre“, sagði Celia,
sem áugsýnilega var að enda
langa ræðu og starði beint á
Lucy með ljósbláum augunum,
sem virtust vera að meta verðið
á fötum hennar alt að nærföt-
unum sjálfum.
„Og við setjum Gull Cottage
undir umsjá umboðsmanna, þeg-
ar í stað,“ sagði Cyril.
„IJvað segirðu?“ spurði Lucy
og settist upp.
„Við vorum að segja þjer,
mamma," sagði Cyril þolinmóð-
ur, „að okkur finst að þú ættir
ekki að búa ein í þessu afskekta
húsi í Whitecliff, þegar á alt er
litið, elskan, þá ertu ekki eins
ung og þú varst.“
' „Jeg er varla fimtug,“ sagði
Lucy.
„Auðvitað er það ekki hár ald
ur nú á dögum,“ sagði Celia. „En
of hár, finst þjer ekki til þess að
búa ein og gera öll verkin ein-
sömul, sjerstaklega ef þú átt
vanda til að falla í yfirlið?“
„En jeg er ekki vön að falla
í yfirlið," svaraði Lucy, „það
hefur aldrei liðið yfir mig á æf-
inni.“
„Þangað til' í kvöld,“ sagði
Cyril.
„Það var ekkert,“ sagði Lucy.
„Það er gagnslaust að sýna of
mikinn kjark, „madre“, sagði
Celia.
„Jeg er ekki að sýna neinn
kjark“, sagði Lucy æst, „jeg
fekk aðeins — aðeins dálítið á-
fall. Ef til vill drakk jeg of mik-
ið“.
„Þú drakst aðeins eitt glas,“
sagði Celia, „það er ekki því að
kenna, nei, kæra madre, Cyril
og mjer finst þú ekki fær um að
búa ein svo við höfum gert ráð-
stafanir. Þú kemur til Whit-
chester og býrð hjá okkur.“
„í þinu eigin gamla húsi, sem
pabbi byggði fyrir þig“, bætti
Cyril við hreykinn.
„Já“, sagði Celia, „því hefur
verið haldið leyndu. — Pabbi
heyrði fyrir mánuði að það vant
aði aðstoðarprest við St. Swit-
hins.... þú kannast við það, á
hæði’ini fyrir ofan gamla húsið
þitt.... og hann spurði mig
hvað mig langaði til að fá í brúð
argjöf daginn, sem Cyril var
skipaður við St. Swithins og við
uppgötvuðum að Ivybank var til
sölu og hann keypti það handa
mjer, og þú kemur og býrð hjá
okkur.“
„En Cyril verður ekki aðstoð-
arprestur við St. Swithins altaf“
sagði Lucy óttaslegin; en fjekk
sig ekki til að slökkva þegar al-
gjörlega birtu ósjerplægninnar í
andlitum þeirra.
„Auðvitað ekki,“ sagði Cyril,
„en það verðUr yndislegt að hafa
þá tilfinningu að maður hafi
heimili.“
„Með þjer þar altaf tilbúinni
að passa börnin þegar við skrepp
um í ferðalög,“ sagði Celia.
„Þetta er afar fallega hugsað
af ykkur, elskurnar,“ sagði Lucy
og reyndi að sýnast full af þakk-
læti, „en það yrði aldrei gott,
ung hjón eiga að hafa sitt eigið
heimili“.
„En það yrði okkar eigið heim
ili“, sagði Celia.
„Ekki með tengdamömmu í
því“, sagði Lucy.
„En okkur myndi koma ágæt-
lega saman," sagði Celia, „jeg
veit að okkur mundi....“
„Þú getur ómögulega sagt,
hvernig þjer mundi koma saman
við fólk við morgunmatinn sjö
sinnum í viku, þegar þú hefur
aðeins borðað hádegisverð og
kvöldmat með þeim einstaka
sinnum", sagði Lucy.
„Jeg kem og borða með þjer
morgunmat í herberginu þínu í
fyrramálið, og'sje hvernig okkur
kemur saman,“ sagði Celia bros-
andi.
„Nei“, sagði Lucy og hristi
höfuðið, „þið eruð skyldurækin
börn, en það er betra eins og
það er.“
„Það er ekki skylda okkar,
madre, við viljum að þú komir,“
sagði Celia, og dró varirnar
fram í totu, þó þær væru í raun-
inni of þunnar til þess.
Einkabarn, hugsaði Lucy, og
skemt af of miklu eftirlæti og
hefur altaf haft sitt fram.
„Nei“, sagði hún ákveðnari,
„jeg er eigingjörn gömul kona,
og fer mínar leiðir og það eru
ekki leiðir nýju kynslóðarinn-
ar“.
„Þú myndir hafa þína eigin
setustofu," sagði Cyril.
„Nei“, sagði Lucy, „það er
fallega gert af ykkur að hugsa
um það, en jeg verð kyr þar sem
jeg er, í Gull Cottage.“
„Móðir þín er þreytt, elskan,“
sagði Celia dálítið hörkulega,
„við tölum um þetta seinna....
það getur verið að pabbi geti
fengið hana til að sjá að þetta er
það eina rjetta.“
„Ef til vill getur hann það“,
sagði Lucy sannfæringarlaust
og rjetti fram kinnina, svo þau
gætu kyst hana góða nótt, en þó
þori jeg að veðja bætti hún við,
við sjálfa sig, þegar þau fóru út
úr herberginu að það þarf meira
en biskupinn til þess að jeg
skipti um skoðun.
2.
í annríkinu síðustu augnablik-
in undir stóra brúðkaupsveislu,
vonaðist Lucy að sleppa við for-
tölur föður Celiu og ráðlegg-
ingar um hvað væri rjettast að
gera. Hún borðaði morgunmat í
herberginu sínu og var þar um
kyrt þangað til bjallan hringdi
til miðdegisverðar í bókaher-
bergi biskupsins, þar sem borð-
stofan var þegar undirbúin til
veislunnar. Þar faldi hún. sig
með diskinn sinn bak við styttu
af Milton, þangað til George
frændi fann hana og sagði henni
alt um giftingarsiði Bantus kyn-
flokkanna sem entist honum
þangað til þau fóru í kirkjuna.
Þetta var svalur sólskinsdag-
ur snemma í október og sólar-
geislarnir er skinu gegnum alda
gömlu lituðu rúðurnar og endur
köstuðust á Celiu og hvítklæddu
brúðarmeyjunum hennar eins og
þær líka hefðu breyst úr fáguð-
um nútímanum aftur í hinn vin-
gjarnlega yndisþokka gömlu tím
anna; eins og gamla dómkirkj-
an hefði lokað innan gráu stein-
veggjanna sinn hluta af öldinni,
sem hún var byggð á ásamt því
töframagni að ummynda alla þá
sem viðstaddir voru.
Það var einkennilegt, hugsaði
Lucy, hve varanlegri voru verk
mannanna og hugsanir en mað-
urinn sjálfur. Er hún horfði á
hinar glæsilegu skreytingar í
þakhvelfingunni og hlustaði á
tignarlega tónana, sem bárust
þangað, fanst henni hún vera
lítil og auðmjúk, en um leið eins
og hún væri losuð við lákúru-
lifnað sinn. Og Gregg skipstjóri
þafði haft á rjettu að standa,
það var eitthvað stórkostlegt við
biskupinn; það má vera að við
matborðið væri hann eins og
nokkurskonar þrumandi þoku-
lúður, en hjerna var hann í ess-
inu sínu, þegar rödd hans endur
tók orgeltónana og hvellu orð
miðaldabrúðkaupsins, þar sem
hann gaf dóttur sína í heilagt
hjónaband með syni hennar.
Hun var ófús að fara úr kirkj-
unr.i, þegar viðhöfnin var búin,
ófús að sameinast masandi hópn
um, sem þyrptist kringum brúð-
hjónin og drakk skál þeirra 1
kampavíni og dreyfði kökumol-
um og sagði ljelega fyndni. Það
voru of snögg umskipti frá því
yfirnáttúrlega til hins hlægilega
eða jafnvel viðbjóðslega. Ef að-
eins Anna hefði verið þar, hún
mundi hafa skilið; en Anna, þó
Cyril hafði fengist til að bjóða
henni, þurfti að sýna um eftir-
miðdaginn og gat ekki verið við-
stödd.
| Holsteinavjel |
| eða mót óskast strax, jj
| ásamt botnum. — Tilboð I
j merkt: „Holsteinn — 826“ 1
i sendist afgr. blaðsins.
Fyrirgefðu, — jcg vissi ekki að
þetta væri vatnsbyssa.
★
Einu sinni voru tvíburar,
sem voru svo líkir, að þeir
fengu lánaða peninga hvor hjá
öðrum án þess að vita það.
★
Negri var ákærður fyrir að
hafa ráðist á annan negra og
slegið hann niður.
— Af hverju rjeðstu á fjelaga
þinn? spurði dómarinn.
— Vegna þess að hann kall
aði mig nashyrning.
— Hvenær gerði hann það?
— Fyrir þremur árum.
— Hvað segirðu? Af hverju
beiðstu svona lengi eftir því?
Fyrir tveimur árum?
— Af hverju ertu svona bog’
inn í bakinu Pjetur, þegar þú
ert að borða.
— Jeg verð að beygja mig í
bakinu, vegna þess að jeg hef
svo stutta höku.
★
Veiðimaðurinn, sem er bú:'r..n
að sitja tvo klukkutíma á bakk
anum með veiðistöng: Hverráj
í ósköpunum gátu forfeöar
okkar lifað af veiðum?
★
Tveir Englendingar komu inr.
í Westminter Abbey og voldug-
ir tónar kirkjuorgelsins mættr
þeim.
— Þetta er Hándel, sagði ann-
ar.
— Já, hann spilar ágætlega.
★
— Konan þolir meiri sárs-
auka en karlmaðurinn.
— Ha, hvaða læknir segir
það?
— Enginn læknir — það er
skókaupmaðurinn, sem segir
það.
★
Brennivínið var sterkara í
gamla daga, því að þá hjelt
fólk því fram að það væru tvq