Morgunblaðið - 14.08.1947, Blaðsíða 10

19
MORGVNBLAÐIÐ
Fimtudagur 14. ágúst 1947
33. dagur
„Það er ekki þar með sagt“,
sagði skipstjórinn. „Nei ljúfan,
ef þú vilt fara viturlega að þá
segirðu engum frá því“.
„Jæja þá“ sagði Lucy. „Jeg
ætla að haga mjer viturlega, og
í þessu máli veit jeg að þú hef-
iir á rjettu að standa, því jeg
efast um að hún myndi trúa
' fhjer.“
Árin liðu hratt og full af á-
nægju fyrir Lucy og oft heim-
r SÓtti hún Bill og Önnu og Celiu
og Cyril; Bill var nú orðinn þing
maður og Anna konan hans átti
nú sín eigin barnabörn og Cyril
var að visu ekki biskup, en mjög
vel settur kanúki dómkirkjunn
ar og aðstoðarprestur við St.
Swithins og árin höfðu svo mýkt
skap hans að hann var jafnvel
montinn af þeirri háðslegu stað-
reynd að sonur hans var nú
mjög frægur leikari. Biskupinn
hafði dáið af lungnabólgu sem
hann fjekk upp úr inflúensu eft-
ir að hafa heimsótt fátæklinga
hjarðar sinnar; konan hans lifði
ennþá, dálítið á eftir tímanum,
en þó vel á sig komin í dálítlu
húsi yst í hinu umgirta svæði
dómkírkjunnar. Eva hafði dáið
á afar órómantískan hátt úr
rauðum hundum, sem hún helt
fram að væri skarlatsótt þangað
til hún sálaðist, einn af öðrum
f jellu samtíðarfólk Lucy í valinn
fjellu af lífsins trje eins og haust
blöðin; en Lucy hafði aldrei sótt
hamingju sína í f jelagsskap ann
ara og nú þurfti hún þess minna
en nokkurntíma áður. Þar sem
Marta hugsaði um hana þá lifði
hún einföldu og mjög ánægju-
sömu lífi. Þegar heitt var í veiðri
þá dundaði hún í garðinum
kringum blómin sín, eða gekk
upp klettastíginn og horfði á
máfana með rólega refahundin
um sinum. En þegar kalt var
sat hún fyrir framan arinin, og
hitaði sjer á fótunum meðan hún
hlustaði á útvarpið og prjónaði
bláar peysur fyrir sjómennina
í Norðursjónum. Hún hafði
aldrei orðið á eitt sátt við út-
varpið og hlustaði á hljómlist,
leiklist og ræðuhöld fræga fólks
ins sem þau væru aðeins minni
háttar grey sem væru að öllu
þessu- bara fyrir sig í gegnum
þennan grammarfón sem öllum
til undrunar þurfti ekki að vinda
Oft á kvöldin rann á hana mók
þar sem hún sat yfir peysunum
sem nú urðu færri og færri eftir
því sem fingurnir á henni voru
að stirna af gigt.
Eitt af aðalrifrildisefnum
hennar og Greggs skipstjóra var
einmitt um þeta efni:
„Hversvegna ferðu ekki til
Harrogate eða Droitwich ? Hvers
vegna ferðu ekki til Iæknis“,
spurði hann, „þú hefur nóga
peninga“.
En fátækt í ellinni var það
eina sem Lucy hræddist. Það
var ómögulegt að sannfæra
hana um að peningar sem höfðu
horfið svo fljótlega í lífi manns
ins hennar myndu ekki gera það
sama í sínu lífi, jafnvel þó tekj
urnar fyrir Blóð og Haf hefðu
verið lagðar í viss gróðafyrir-
tæki'af bankanum sem tók á
móti hinum geysilegu rith.funda
launum sem hún fjekk og var
stjórnað með ströngustu þag-
mælsku, og enn streymdu laun
in inn, því sonarsonur herra
Sproule hafði fyrir aðeins sex
mánuðum gefið út lúxus útgáfu
af Blóð og Haf með myndum,
sem Gregg skipstjóri skemmti
sjer mikið yfir, sem sýndu hann
sem gamlan víking, ljósan á
hár og skegg.
„Þú hefur nóg af peningum"
sagði hann í þetta skipti.
„Skattar íara hækkandi — og
allt er að hækka í verði“, sagði
Lucy, „jeg Vil ekki enda á fá-
tækraheimilinu“.
„Fátækraheimilinu, fjandinn
hafi það“ hreytti skipstjórinn út
úr sjer. „Veistu ekki að þú gætir
keypt fátækraheimili og fram-
fleytt f jölda sveitalima með laun
unum sem þú hefur núna. Farðu
Farðu til Harrowgate, kona,
farðu til Harrowgate“. 1
„Jeg vil heldur vera hjer“
sagði Lucy. „Mjer líður miklu
betur í mínu eigin húsi og jeg
gæti ekki yfirgefið Tags“. -
„Hundurinn heitir Spot“ sagði
skipstjórinn, „og Marta er al-
veg einfær um að líta eftir hon-
um“.
„Þegar jeg síðast heimsótti
Önnu, þá gleymdi Marta að láta
súlfúr í vatnið hans og hann
[fjekk útbrot milli tánna“ sagði
Lucy.
„Það er betra að hundurinn
fái útbrot milli tánna en að fæt
urnir á þjer verði eins stirðir
eins og eldskörungar“ sagði
skipstjórinn.
„Jeg er orðin of gömul til þess
að fara að fiækjast um í ókunn
um hótelum“ sagði Lucy. „Jeg
fer ekki fet“.
„Þú ert þverúðarfull, og þrá,
gömul kerling" sagði skipstjór-
inn, „og ef jeg heldi þig ekki til
búna til þess að gera húsið mitt
að útbúi Battersea Hundaheimil
isins, þá, skrattinn hafi það,
kæmi jeg aldrei aftur að heim-
sækja þig.“
„Ja, það datt mjer reyndar
aldrei í hug“ sagði Lucy kýmnis
lega, „það er ágætishugmynd".
„A.... kvenfólk“ urraði í
Gregg skipstjóra og svo fór hann
Árin liðu og enn einu sinni
kom vorið og gróðurinn tók að’
gægjast upp úr frjórri moldinni
og brátt urðu blómabeðin full
af nýju lífi og gulum narsissum
og Lucy varð líka að fara út í
sólskinið til þess að hlúa að blóm
unum sem henni þótti svo vænt
um, en skólskinið vermdi ekki
gömlu konuna og hún skalf af
kulda þar sem hún beygði sig
yfir blómin og hún mótmælti
lítið þegar Marta fekk hana til
þess að koma inn.
„Jeg kem, jeg kem“ sagði hún
því henni fannst hún allt í einu
mjög þreytt og mjög kalt, og
það var einkennilegur verkur í
vinstra handabakinu á henni
sem lagði upp eftir öllum hand
leggnum samt varð hún að nema
staðar á leiðinni til þess að hlúa
að blómum sem henni fanst eitt
hvað að. IJún var svo þreytt að
henni fanst hún varla geta
hreyft hendurnar og loks kom
hún inn eftir að Marta hafði
sagt henni að láta blómin í friði.
Hádegisverðurinn endurlífgaði
hana dálítið, heita hænsnasúp-
an ,steikti kolinn, kálið og kart
töflurnar og súkkulaðið matreitt
eins og aðeins Marta gat það.
„Heldurðu ekki að við sjeum
of eyðslusamar, Marta?“ sagði
Lucy kvíðafull um leið og hún
settist í hægindastólinn og
horfði á Mþrtu sem var að skara
í eldinn til þess að hlýja henni.
„Guð blessi þig, nei“ sagði
Marta rólega. „Það sem þú borð
ar mundi jafr.vel ekki nirfill sjá
eftir, svo hversvegna ekki hafa
það besta og þú verður að hlýja
þjer finst þjer það ekki?“
„Jeg vil ekki enda á fátækra
heimilinu" sagði Lucy. „Við urð
um einu sinni rjett að segja....
„Hvað var nú orðið? Við urðum
einu sinni rjett að segja.....
Hvað gat það verið? Og hvers
vegna gat ekki Marta hjálpað
henni, þar sem hún stóð þarna
með rautt andlitið og munninn
dálítið opinn .... og hve gömul
hún leit út fyrir að vera ....
Það var alveg óþarfi fyrir hana
að líta svona ellilega út, andlitið
á henni var ekkert nema hrukk
ur. Og Marta sem var tveimur
árum yngri en hún var og hún
var viss um að ekki leit hún
svona út, og ef hún ætlaði ekki
að gefa henni orðið sgm haná
vantaði, hversvegna var munn
urinn á henni opinn?
„Ó, fyrir alla muni lokaðu á
þjer munninum, Marta“ sagði
hún ólundarlega. „Þú gapir fram
an í mig eins og þorskur". ,
„Jeg stóð bara hjerna“ sagði
Marta sórgbitin, „vegna þess jeg
hjelt að þú ætlaðir að tala við
mig. Jeg þarf að gera verkin
mín“, og hún fór út móðguð á
svipinn.
„Gjaldþrota". Það var crðið..
henni mundi detta það í hug um
leið og Marta var farin.. Marta
var farin og hún hafði ekki
skrúfað frá, æ-hvað hjet það- nú
aftur, þó hún vissi að sig lang-
aði að heyra dálitla músik eftir
hádegisverðinn. Hún hallaði sjer
fram og kveikti á útvarpinu, en
hún hafði borðað seinna en
venjulega og það var engin
músik í útvarpinu „ræða um
skóla“.... Cyril hafði gengið
vel í skólanum, miklu betur en
elskunni henni Önnu, en Anna
var nú orðin hefðarkona og
klæddist fallegum fötum. . ef
Anna aðeins hefði búið dálítið
nær, en maðurinn hennar var að
stjórna landinu, svo auðvitað
varð hún að búa í London, jafn
vel þótt það þýddi að skilja móð
ir sína eftir aleina.... aleina
það var dapurt orð; að minsta
kosti var Tags við fætur henn
ar.... nei Spot.... Tags var
hinn hundurinn .... hundurinn
sem Miles hafði grafið út úr
hjeraholunni .... Hún hafði
ekki hugsað um Miles árum sam
an. — Hve hamingjusama
hafði hann ekki gert hana þetta
vor, og hve óhamingjusama. En
þetta var lífið — ljós og skugg
ar ;— aðfall og útfall. Miles var
dáinn .... Gregg skipstjóri
hafði sagt henni af dauða hans
fyrir nokkrum árum.... vesa-
lings Miles að deyja svona ung
ur .. ef þau aðeins hefðu kynst
fyrr þá hefði hún kanske gefað
haldið honum frá drykkjuskapn
um og fjárhættuspilunum eða
hvað það nú var sem að honum
gekk. Edwin hafði spilað fjár-
hættuspil .. leynilega í veð-
brjefahöllinni .... hún hafði
aldrei skilið þennan dulda í hon
um — gjaldþrot .... Það var
hræðilegt að vera .. hún mátti
endilega til þess að heimta að
Marta væri sparsamari .... Það
var hræðilegt að gleyma orðum
núna . . hún var svo þreytt ....
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
63
Jeg leit niður fyrir mig. Um meter fyrir neðan fætur
mína kom jeg auga á bjálkann. í honum lá eina von mín.
Jeg klifraði eins langt niður og jeg komst, hjekk þarna
andartak og sleppti svo takinu. Eins og jeg hafði ætlast til,
kom jeg beint niður á bjálkann og náði fótfestu á honum,
Varla var jeg fyrir lagstur niður, en jeg heyrði fótatak
fyrir neðan mig. Það nálgaðist óðum, og áður en varði
kom liðsforingi í ljós undir gálganum. Um leið og hanr?
gekk fram hjá, hrópaði hanh:
„Dows liðþjálfi! Dows!“
Rödd úr varðherberginu í turninum svaraði nonun .
gegnum myrkrið.
„Hversvegna er vörðurinn ekki kominn á sinn stað' ::
„Hann kemur rjett strax, klukkuna vantar enn þá e: np.
mínútu í sex“.
í sama augnabliki byrjaði klukkan að slá, og sex cða
sjö varðmenn komu út úr varðstofunni, sumir hlæjandi
en aðrir bölvandi yfir kuldanum. Liðsforinginn gekk til
baka að einum turninum, en hermennirnir tóku sjer stö iu
á varðstöðum sínum. Og brátt var allt orðið hljótt á : ý.
Meðan á öllu þessu stóð, lá jeg á bjálkanum og þ ði
varla að draga andann; en loksins, þegar vörðurinn : rir
neðan mig hafði gengið framhjá í sjötta skifti, heit jeg
upp hugann og færði mig varlega nær opi því, sem g Jg-
inn var yfir. í hvert skifti og varðmaðurinn sneri baki
að mjer, færði jeg mig svolítið nær, og var þannig að
lokum kominn fast upp að veggnum. Þarna beið jeg t æris,
renndi mjer svo fram af bjálkanum, hjelt í harni meo
báðum höndum, sveiflaði mjer til og ljet mig falla iíðLir
í opið á veggnum.
Töluverður hávaði varð, þegar jeg kom niður. Jeg stóð
upp og hlustaði, en þar sem ekkert gaf til kynna, að til
mín hefði heyrst, gekk jeg varlega inn í herbergið fyrir
framan mig. Jeg fann strax, að gólfið var ákaflega hrjúft
og þakið steinum og kalki. Þetta var sem sje eitt af þeim
mörgu turnherbergjuna, sem ekkert hafði verið hirt um,
og af þeim ástæðum hafði heldur engin hurð verið íyrir
opið. Jeg þreifaði mig varlega áfram og kom að lokum
UTSLATTARKEPPNI

Nei, jeg get ckki gefið þjer
endanlegt svar nú, en jeg skal
lofa þjer, að þú kemst í úrslitin
★
Hún (situr hjá honum undir
limi trjánna og tunglsgeislarnir
dansa milli laufanna): Ef
draumadísin birtist þjer og hún
ætlaði að uppfylla eina ósk þína,
hvers ntondirðu biðja hana?
Hann: Ja, — ja, jeg þarf að
láta festa hnapp á jakkann minn
★
Nýliðarnir voru að 'koma í
herinn. Maðurinn sem afhendir
einkennisbúningana spyr einn
nýliðann.
— Er jakkinn mátulegur ?
— Já, ágætur.
— Og buxurnar?
— Prýðilegar.
— Húfan?
— Já ágæt.
— En skórnir?
— Eins og sniðnir á mig.
— Heyrðu, þú hlýtur að vera
vanskapaður.
★
Harin: Jeg ætla ekki að gifta
mig fyrr en jeg er orðinn.þrí-
tugur.
Hún: Jeg ætla ekki ver'öa
þrítug fyrr en jeg er búin að'
gifta mig.
★
— Pabbi, hver var eiginlega
tengdamamma Adams?
— Hann hafði enga, sjáðu tií,
— hann var nefnilega í Paradís.
★
— tlvenær kynntistu mannir,
um þínum?
— Fyrsta sinn, þegar jeg bað
hann um peninga.
★
— Hann hjelt því fram, að
hann væri að deyja hægt og
hægt og þrá eftir að kyssa mig.
— Nú, og hvað gerðir þú?
— Ha, hvað jeg gerði? Jeg
bjargaði mannslífi.
★
Gesturinn, sem verið er að
henda út aí Hótel Steinn: Hvern.
ig er það, viljið þið líka fá
drykjupeninga fyrir þetta ?