Morgunblaðið - 22.08.1947, Qupperneq 10

10

MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 22. ágúst 1947
ÆVIRAUNIR MARY 0’ NEILL
1.
Cftír J4all Caine
+•
6. dagur
Það var um seinustu jól. A
aðfangadagsnótt vaknaði jeg
snemma við dynjandi klukkna-
hljóm og söng úti fyrir húsinu.
Jeg vissi ekki hvaðan á mig stóð
veðrið og hjelt fyrst að jeg væri
komin í annan heim. Jeg hlust-
aði nokkra stund og svo hvíslaði
jeg:
„Mamma, hvað er þetta?“
„Þey“, sagði mamma. „Liggðu
kyr og hlustaðu“.
Jeg lá kyr eins lengi og jeg
hafði þolinmæði til þess, en svo
skreið jeg út að glugganum. Og
þá sá jeg úti fyrir hóp manna
og kvenna með blys í höndum.
Allir voru eldrauðir í framan
vegna frosthörkunnar. Eftir
litla stund hættu þau að syngja
og þá heyrði jeg að slagbrandi
var skotið frá útidyrahurð og
jeg heyrði að pabbi kallaði til
þeirra og bauð þeim inn.
Þegar allir voru komnir inn
skreiddist jeg aftur upp í rúmið
og þá heyrði jeg mikið manna-
mál og hlátra niðri og yfir-
gnæfði Bridget frænka alla
aðra. Jeg spurði mömmu hvað
væri að gerast og hún sagði
mjer að það væri verið að veita
söngvurunum kökur og vín.
Jeg sofnaði áður en þessu var
lokið, en þegar jeg vaknaði um
morguninn hjet jeg því með
sjálfri mjer að jeg skyldi líka
fara út og syngja jólasálma.
Mjer var það ljóst, að enginn
mætti vita um þetta, því að þá
fengi jeg ekki að fara. En jeg
fjekk mömmu til þess að leika
fyrir mig jólasálminn, sem jeg
heyrði sunginn um morguninn
og söng með þangað til jeg þótt
ist viss bæði í laginu og erind-
inu. Og svo þegar dimdi um
kvöldið stalst jeg út.
í óðagotinu gleymdi jeg auð-
vitað að búa mig og var því
bæði berhöfðuð og kápulaus,
en á morgunskóm og með bera
arma og fótleggi. Það snjóaði
ofurlítið og hríðin þyrlaðist um
mig og við ljósbirtu frá hús-
inu sýndist mjer hríðin koma
bæði að neðan og ofan.
Þegar jeg kom út úr Ijós-
birtunni var niðamyrkur. Jeg
sá aðeins móta fyrir kirsiberja
trjánum og mjer sýndist að
þvottur hefði verið hengdur á
jörmuðu upp á mig í nætur-
kyrðinni svo að mjer brá.
Að lokum sá jeg ljósin í Sól-
heimum og kom að hliðinu.
Grindin var klökug og snjóug,
en jeg hratt henni upp og gekk
inn í garðinn. Tennurnar glömr
uðu í mjer af kulda, en samt
byrjaði jeg að syngja
Oss barn er fætt í Betlehem
Betlehem
Þeim boðskap gléðst_______
Lengra var jeg ekki komin þeg-
ar jeg heyrði umgang í húsinu,
og svo var dyrunum hrundið
upp og læknisfrúin kom út.
Hún starði undrandi á mig og
svo hrópaði hún:
„Guð stjórni okkur læknir.
Þetta er þá hún litla Mary
O’Neill. Guð blessi hana“.
„Komdu með hana inn und-
ir eins“, heyrði jeg að -læknir-
inn kallaði. Og áður en jeg
vissi af var jeg komin inn í
eldhús, sem jafnframt var borð
stofa. Þar var hlýtt og nota-
legt. Þar logaði glatt móeldur í
eldstó og yfir honum hjekk
ketill, sem hvein í. Á gólfinu
var þykk ábreiða. Þar var skáp
ur með diskum og þar var rauð
ur bekkur.
Jeg býst við að það hafi ver-
ið vegna viðbrigðanna að koma
inn í hitann, að nú leið yfir
mig. Þegar jeg rankaði við
mjer aftur sat jeg í kjöltu lækn
isfrúarinnar og hún kallaði mig
„bragt millish“ (litli anginn)
og „veg-veen“ (góða barnið).
Og svo nuggaði hún handleggi
mína og fótleggi og gerði móð-
urlega gælur við mig.
Conrad læknir sagði að jeg
yrði að vera þar um nóttina,
og kvaðst ætla að skreppa heim
í Stóra húsið til þess að láta
fólkið vita um það. Hann fór,
og á meðan hann var burtu bað
aði frúin mig í bala fyrir fram-
an eldinn. Svo klæddi hún mig
í náttkjól, sem var mjer alt of
stór og bar mig síðan upp á
loft og lagði mig í rúm í litlu
súðarherbergi.
Jeg veit ekki hvað gerðist
um nóttiná nema að mjer var
óskaplega heitt og jeg vaknaði
við það hvað eftir annað. Og
altaf sat læknisfrúin við rúm-
stokkinn, klappaði ofan á mig
og hvíslaði einhverju að mjer.
Jeg heyrði ekki hvað það var,
þau. Við illan leik komst jeg Því að mjer fanst röddin langt
1 it ViIÍÍÍÍvmi T _kV 1 Vm 1 V»+t t T"\ __ 1 _ -■‘f * _
ut að hliðinu, opnaði það með
hálfum huga, og langaði mest
til þess að snúa aftur. En þá
varð mjer hugsað til þess að
jeg mundi fá bæði kökur og
vín og það hresti mig upp. Og
svo lagði jeg út á þjóðveginn,
fór yfir brúna og svo þvert af
leið yfir sljettar grundir og
stefndi til sjávar.
Jeg vissi ósköp vel hvert jeg
ætlaði að fara. Jeg ætlaði að
fara heim til læknisins. Bú-
staður hans var nefndur Sól-
heimar. Jeg hafði sjeð hann
oftar en einu sinni er við ók-
um þar fram hjá, og jeg hafði
dáðst að því hvað hann var
fallegur, með hvítum veggjum
og brúnu stráþaki og rósarunn
,um fyrir framan.
Mjer var orðið ákaflega kalt
áður en jeg kom þangað. Snjór
hafði farið ofan í skóna mína
og ofan á bakið á mjer og klest
í hárið. Á einum stað hafði jeg
gengið fram á nokkrar kindur,
sem húktu undir garði, og þær
í burtu. Daginn eftir leið mjer
betur. Þá kom Bridget frænka.
Hún stóð við fótagaflinn á rúm
inu í kápu og með stóran hatt
og talaði eitthvað um það að
mönnum hefndist altaf fyrir
þegar þeir gerðu eitthvað, sem
þeir máttu ekki gera.
Undir kvöldið kom læknirinn
til mín og sagði:
„Jæja, hvernig líður okkur
núna? Miklu betur, það sje jeg!
Miklu betur“.
Svo sneri hann sjer að konu
sinrii og sagði:
„Það er óþarfi að vaka yfir
henni í nótt“.
„En verður hún þá ekki
hrædd að vera ein?“
Jeg sagði henni að jeg yrði
ekkert hrædd, og þá kysti hún
iriig og sagði mjer að berja í
þilið ef eitthvað væri að. Og
svo fóru þessi góðu hjón frá
mjer og hann hjelt utan um
hana.
Jeg veit ekki hvaðan mjer
kom það, en jeg vissi með
I
{
■——•■—■• +
sjálfri mjer að í þessu húsi
átti kærleikurinn heima. Jeg
veit ekki hvaðan mjer kom það,
en jeg vissi að þessi kona var
dóttir auðugra foreldra og
margir ríkir menn höfðu orðið
til að biðja hennar, en hún
valdi Conrad þegar hann var
ekki annað en nýútskrifaður
læknir frá Þýskalandi eða
Sviss. Jeg veit ekki hvaðan mjer
kom það, en jeg vissi að hún
hafði yfirgefið föður og móður
og allsnægtir, farið með hon-
um til Ellan, þar sem þau þektu
engant og lifað þar í fátækt, en
aldrei iðrast þess. Jeg veit ekki
hvaðan mjer kom það, en jeg
vissi að þetta var þveröfugt við
það, sem móðir mín hafði átt
við að búa, hún var auðug, en
átti ekkert; þessi kona átti ekki
neitt, en var rík.
VII.
Morguninn eftir vaknaði jeg
við það, að sólin skein inn um
glugga. Læknisfrúin greiddi
mjer og kembdi hár mitt. Og
svo sat jeg uppi í rúminu og
var að snæða egg með þeirri
minstu silfurskeið, sem jeg hefi
sjeð. Þá var hurðinni alt í
einu hrundið harkalega upp og
lítill drengur kom vaðandi inn.
Hann var tveimur árum eldri
en jeg. Hann var í gráum
jakka og stuttbuxum og það
var ekkert merkilegt. Hitt var
merkilegra, að á höfðinu hafði
hann ógurlega barðastóran
stráhatt, mjög óhreinan og með
gati á kollinum, svo að hárið
á drengnum stóð þar upp úr.
Hann reigði höfuðið aftur á
bak svo að jeg sá framan í
hann. Ekki var hann laglegur,
en hann hafði ákaflega falleg
blá augu — blá eins og hafið.
Hann skeytti ekkert um það
þótt jeg væri þarria, heldur tók
heljarstökk á gólfinu, krækti
fótunum upp á stólbak, henti
sjer svo yfir borðið og stóð
seinast á höndunum upp við
vegginn andspænis rúminu. ■
Það var auðsjeð að hann ætl-
aði að standa þannig eins lengi
og hann gæti, en áreynslan var
svo mikil að hann hitnaði í
framan. Og á meðan hann var
í þessum stellingum fór fram
fyrsta samtal okkar. Jeg
spurði:
„Hvað heitir þú, litli dreng-
ur?“
„Mart“ svaraði hann.
„Hvaðan ertu?“
„Frá Spitzbergen“.
Nú var hann uppgefinn að
standa á höndunum. Hann setti
fyrir sig fætur og steypti sjer
síðan kollhnýs yfir rúmið mitt
hvað eftir annað, svo að jeg
var í vandræðum með matinn
minn. Og eftir það þaut hann
út úr herberginu eins og kólfi
væri skotið^ en jeg sat þarna
alveg forviða.
Jeg vissi það ekki þá, að frá
órofi alda hafa drengir látið
þannig þegar þeir vildu gera
sig mikla menn í augum telpn-
anna. Þegar láeknisfrúin kom
brosandi til mín litlu seinna,
spurði jeg hana því hvort það
væri geggjaður strákur í hús-
inu.
„Ónei, langt frá því, blessuð
mín, hann lætur aðeins svona“,
sagði hún og svo fór hún að
segja mjer frá honum.
GULLNI SPORINN
Eftir Quillcr Couck.
70.
— Einmitt það, svaraði hinn, en jeg hjelt nú, að við
værum orðnir ásáttir um það, að þjer lánuðuð mjer þús-
und menn af liði yðar,--
— Já, það myndi jeg með mestu ánægju gera, ef jeg
væri einráður. En þjer verðið, lávarður minn, að athuga
það, hve jeg er alvarlega á vegi staddur. Þeir öfgafyllstu
í liði mínu eru þegar orðnir andvígir mjer, og það er farið
að tala um það að setja Fiennes í minn stað.
— En Fiennes er alls enginn hermaður.
— Nei að vísu ekki, en hann er ofstækismaður, og það
er miklu betri meðmæli. Ef nú ráðagerð yðar mistækist
og jeg missti þúsund menn, —
— Já, en maður lifandi, hún getur ekki mistekist. Hlust-
ið nú á mig: Ruthen sækir fram frá Plymouth með allt
sitt lið, og heldur eftir syðri Þjóðveginum. Einni dagleið
á eftir honum kem jeg, en jeg sný svo til norðurs. Allar
Cornwall hersveitirnar eru í Bodnim, eins og þjer vitið,
og þar ráðumst við svo á þær, tvisvar eða þrisvar sinnum
mannfleiri en þær. Getið þjer svo efast um úrslitin?
— Varla, þegar það er jarlinn af Stamford, sem veitir
liðinu forustu.
En jarlinn var of niðursokkinn í sínar hugsanir til þess
að veita þessum gullhömrum athygli.
— Við komum að þeim með jafnmikili leynd og jafn
skyndilega og dauðinn sjálfur, — og álíka örugglega.
Þá svaraði Essex riddari hægt: Já, hugmyndin er ágæt,
og ef jeg væri ekki í þessari klípu, mundi jeg ekki hika
við að fallast á hana. En hlustið þjer nú á: síðast í morgun,
var jeg neyddur til að gefa skipun um að hengja ung-
lingspilt, sem gæti gefið mikilsverðar upplýsingar, ef
hann fengi að halda lífinu. En jeg þorði ekki að neita.
„Er það sá, sem var með konungsbrjefið á sjer?“
„Já, og suma hluta brjefsins skiljum við ekki, enda þótt
víst sje, að í þeim felist allskonar upplýsingar, sem kæmu
ckkur að góðu haldi, ef við gætum fengið þær“.
„Það kann að vera, að honum verði tamara um tungu-
SIÐASTA TÆKIFÆRIÐ
— Jæja, nú er síðasta tæki-
færi til þess að skrifa undir
þessa slysastryggingu.
★
— Hjónabandið er eins og
happdrætti.
— Jæja, finst yður það, er-
uð þjer giftur?
— Nei, jeg er enn í happ-
drættishjólinu.
★
Maður datt í sjóinn.
Annar maður stakk sjer til
þess að bjarga honum og hjelt
á regnhlíf í annari hendi.
— Takk fyrir, sagði sá sem
dottið hafði, en jeg held að það
þýði ekkert. Jeg er þegar orð-
inn holdvotur.
— Siggi, hvað eiga litlu tví-
burasysturnar þínar að heita?
— Dauði og Pína, eða það
sagði pabbi minsta kosti, þeg-
ar honum var sagt af þeim.
★
— Konan mín, hún fór á
uppboð.
— Nú, hvað fjekkstu mikið
fyrir hana?
★
Málarinn Leibl kom inn í
vinnustofuna og kom einum af
lærisveinum sínum, sem var að
reykja þar, að óvörum. En það
var stranglega bannað að
reykja inni 1 vinnustofunni.
Leibl tók sígarettuna frá hon-
um og sagði:
— Þetta er undarlegur pens-
ill. Hvað ætlið þjer að mála
með honum?
— Ský^ svaraði lærisveinn-
inn.
★
— Það er undarlegt með
Línu söngkonu, að hún lokar
alltaf augunum, þegar hún
syngur.
— Hún er líklega góð mann-
eskja í sjer. Hún þolir ekki að
sjá meðbræður sína líða þján-
ingar.
3 or L
acjnuó ^Shorlaciuó
hæstar j ettarlögmaður