Morgunblaðið - 26.08.1947, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 26. ágúst 1947
ÆVIRAUNIR MART 0’ NEILL
(Cftir J4a(( Cai
ne
GULLNI SPORINN
9. dagur
„Hamingjan góða, er þetta
ekki skemtilegt?“ sagði hann.
Jeg sagði aðeins jú, því að jeg
var hrædd um að tennurnar
mundu glamra í munninum á
mjer ef jeg segði meira.
„Sumar stelpur — systir hans
Jimmy Christophers, Nessy
Mac Leod og Betsy fagra yrðu
hræddar ef þær ættu að fara í
rannsókriarför. Heldurðu það
ekki?“
„Jú“, sagði jeg og hló þótt
jeg væri skjálfandi af hræðslu.
Við vorum komin langt frá
landi, svo langt, að mjer sýnd-
ist kofinn hans Tommy vera
eins og lítill kassi. Martin
sneri sjer að mjer og sagði ljóm
andi af ánægju:
„Sjáðu norðurpó-linn þarna
fram undan“.
„Heldurðu að jeg sjái hann
ekki?“ sagði jeg kotroskin þótt
jeg væri gjörsneydd slíku hug-
myndaflugi.
Jeg vissi vel hvert hann ætl-
aði. Hann ætlaði út að Maríu-
kletti, hræðilegasta staðnum á
jörðunni. Þetta var kolsvartur
drangur 20—30 feta hár og reis
þarna eins og eitthvert skrímsli
upp úr hafrótinu og þangið á
honum var eins og úfinn lubbi.
Og svo var fult þar af leiðin-
legum og ljótum fuglum.
Þegar við nálguðumst klett-
inn ruku allir fuglarnir upp
með gargi og vængjaslætti og
sveimuðu yfir okkur. Mig lang
aði til að hljóða af hræðslu,
cn Martin sagði:
„Guð minn góður, er þetta
stórkostlegt?“
„Jú“, sagði jeg og þótt jeg
væri hrædd, byrjaði jeg að
syngja. Jeg söng vísu, sem
Tommy hafði kent mjer, af því
að mjer fannst hún eiga best
við:
Stína, mitt ljúfa ljós.
líddu með mjer í dansinn.
Þú ert mín æskudrós,
enda skaltu hljóta kransinn.
En þessi uppgerðargleði míri
stóð ekki lengi, því að brátt
vildi mjer nýtt óhapp til. Bát-
urinn skreið að klettinum og
Martin stökk í land. Svo rjetti
hann mjer hendina og ætlaði
að hjálpa mjer, en í því reið
alda að bátnum og jeg hikaði
þegar jeg átti að stökkva og
fyrir vikið skall aldan á mjer
svo að jeg varð holdvot frá
hvirfli til ilja. Jeg varð skömm
ustuleg og hjelt að hann mundi
ávíta mig, en hann hló og
sagði:
„Þetta gerir ekkert til. Við
erum ekki að kippa okkur upp
við það þótt við vöknum, þeg-
ar við erum í rannsóknarferð“.
Það var kökkur í hálsinum
á mjer svo að jeg gat ekkert
sagt, en hann var ekki að fást
um það. Hann batt fangalín-
unni um handlegginn á mjer og
sagðí mjer að standa þarna og
halda í bátinn á meðan hann
færi upp á klettinn og helgaði
hann krúnunni í nafni kon-
ungsins.
„Þetta gerum við altaf þeg-
ar við erum á rannsóknarferð-
um“, sagði hann. Svo slöngv-
aði hann pokanum á bak sjer,
tók sóflaskaftið í aðra hendi
og fánann í hina, kleif upp klett
inn og á hvarf.
Hundurinn fór með honum
svo að jeg var þarna alein, og
þá óx óttinn hjá mjer um all-
an helming. Svo sýndist mjer
eins og það ætlaði að fara að
flæða yfir hleinina, sem jeg stóð
á og ætlaði því að forða mjer
hærra. En ekki hafði jeg stig-
ið tvö skref er mjer varð fóta-
skortur á þanginu. Jeg reyndi
að bera fyrir mig hendur, en í
því smokkaðist fangalinan fram
af handleggnum á mjer. Hún
fór hoppandi niður hleinina og
fjell seinast í sjóinn.
Jeg sá þegar að mig hafði
hent stórt óhapp svo að jeg
hljóðaði. Martin kom hlaupandi
niður, en þá var það um sein-
an. Bátinn hafði þegar hrak-
ið nokkuð frá klettinum. Nú
átti jeg von á ádrepunni, en
hann sagði aðeins:
„Þetta gerir ekkert til, fje-
lagi. Þegar við erum á rann-
sóknarferðum, megum við altaf
búast við því að missa bát“.
Jeg yar svo aum að jeg gat
ekkert sagt, en Martin dró mig
upp á klettinn. Þar hafði hann
reist upp sóflskaftið og á því
blakti fáninn.
„Góði, hvað eigum við nú að
gera“, kjökraði jeg.
„Vertu ekki hugsjúk út af
því“ sagði hann. „Við gefum
næstu bækistöð merki — það
gerum við altaf þegar við er-
um á rannsóknarferðum“.
Jeg skildi strax að hann
ætlaði að hringja klukkunni,
sem var þarna á klettinum svo
að það heyrðist í land og ein-
hver kæmi að sækja okkur. En
klukkan var þung og það var
ekki ætlast til þess að henni
væri hringt með höndunum.
Storminum var ætlað að hringja
henni, þegar hann ljet verst á
dimmum nóttum og hafið braut
með beljandi nið við klettinn.
Martin fjekk því ekki mikið
hljóð úr henni.
Klukkustund leið, tvær stund
ir liðu og jeg sá ekkert á sjón-
um nema bátinn okkar, sem
rak hægt að landi.
„Ætli nokkiír komi?“ sagði
jeg með grátstaf í kverkunum.
„Áreiðanlega. Bíddu bara
við. Og þegar við komum í
land þá verður þar sægur af
fólki til að fagna okkur og
fylgja okkur heim. Já, þar
verða áreiðanlega hundruð
manna“, sagði hann drýldinn.
En sólin gekk til viðar út
við hafsrönd og það var rjett
svo að við eigðum ströndina.
Nú var komið háflóð og það
var eins og kletturinn ætlaði
að fara í kaf. Faglarnir yfir-
gáfu okkur og flugu til hafs.
Jeg skalf af hræðslu, en Mar-
tin var hinn kátasti og söng.
Alt í einu fór hann að tala
um að hann væri svangur.
„Hamingjan góða, nú er jeg
svo svangur að jeg gæti etið
hundakjöt — við erum vanir
því að jeta hundana okkar þeg
ar við erum á rannsóknarferð-
um“.
Þetta minti mig á kexkök-
una, en þegar jeg stakk hend-
inni niður í vasann var hún
horfin, hefir líklega skoppað
upp úr vasanum þegar jeg datt.
Tárin komu í augu mjer og
jeg leit hrædd á hann.
„Þetta gerir ekkert til“, sagði
hann. „Við eigum því að venj-
ast að vera svangir þegar við
erum í rannsóknarferðum“.
Jeg vissi ekki þá það sem
jeg veit nú, að þessi litli dreng
ur, sem enginn vildi sjá og
ekkert gat lært, hafði fengið
drengskap í vöggugjöf. En það
var kökkur í hálsinum á mjer
og augun full af tárum svo að
jeg þóttist vera l^sin.
„Já, einmitt“, sagði Martin.
„Það er náttúrlega blóðsótt •—
við fáum altaf blóðsótt þegar
við erum á rannsóknarferð-
um“.
En örugt meðal var til við
henni — mjólk.
,Við dekkum altaf mjólk við
blóðsótt og þá batnar hún und
ir eins“, sagði hann.
Þá mundi jeg eftir mjólkur-
flöskunni, en þegar jeg dró hana
undan belti mínu þá var það
sama sagan og með kexið —
flaskan hafði brotnað og hver
dropi var farinn úr henni.
Nú þoldi jeg ekki meira. Jeg
Eftir Quiller Couck,
73
Ekki leið á löngu þar til vagninn var kominn inn á eina
af aðalgötum bæjarins; en nú var orðið svo framorðið,
að hlerarnir höfðu verið settir fyrir flesta verslunar-
glugga, og aðeins örfátt fólk var á ferli. Við enda götunnar
beygðum við snögglega til vinstri inn í breiða hliðargötu
og þar nam vagninn skyndilega staðar.
,,Erum við komnir að húsinu?“ hugsaði jeg; en nei,
þetta var borgarhliðið, og' þar urðum við að bíða í að
minnsta kosti þrjár mínútur, þar til varðmennirnir höfðu
fullvissað sig um, að vagn Essex riddara var þarna á ferð,
og opnað hliðið fyrir okkur. Þeir stilltu sjer upp beggja
vegna við borgarhliðið og heilsuðu með byssum sínum,
en við ókum áleiðis og næsta andartak fórum við yfir
eina af brúm Avonfljóts. Á ánni var krökt af skipum.
Bráðlega vörum við aftur komnir inn á langa götu, sem
við stóðu verslanir, íbúðarhús og vörugeymslur, og
skömmu seinna ókum við fram hjá hárri kirkju. Nokkr-
um mínútum seinna námum við aftur staðar, og jeg gægð-
fór að háskæla. En Martin hjelt; ist Út.
afiam að blistra og syngja ems j höfðum staðnæmst fyrir framan lágt hlið. Jeg steig
reyndi að hringja bjöllunni Iut ur vagnmum, opnaði hliðið, gekk að husmu fynr mnan
Það dimdi óðum og svalt og^hringdi dyrabjöUimni.
kvöldkul kom utan af hafi. j í fyrstu kom enginn til dyra, en er jeg hringdi aftur,
Öldugnauðið við klettinn óx og heyrði jeg ljett fótatak nálgast. Og andartaki síðar var
jeg fói að skjalfa. hurðinni lokið upp og ung stúlka, sem hjelt á logandi kerti
„Við sofum altaf í svefnpoka j birtist i dyrunum. Jeg beið ekkx boðanna, en
þegar við erum á rannsóknar-
ferðum“.
Jeg lofaði honum að setja mig
í pokann. Hann hagræddi mjer
sem best og sagði svo að nú
hlyti mjer að líða vel. En þá
mundi jeg eftir nokkru, sem
jeg hafði lesið í sögubók, og
jeg snökti:
„Martin“.
„Hvað viltu nú, fjelagi?“
„Þetta er alt mjer að kenna
• • • • og jeg er alveg eins hrædd
og systir Jimmy Christopher,
Nessy MacLeod og Betsy fagra
.... og jeg er engin hetja ....
og þú verður. að skilja mig hjer
eftir .... og reyna að bjarga
sjálfum þjer ....“
Martin rak upp stórkarlahlát
ur.
„Ekki hann Martin minn.
Ekki að tala um. Við hlaup-
umst ekki frá fjelögum okkar
þegar við erum á rannsóknar-
ferðum. Við yfirgefum þá ekki
meðan nokkur líftóra er í okk-
ur. Aldrei“.
Þessi göfugmenska fór alveg
með mig. Jeg háhrein og Willi-
am Rufus spangólaði mjer til
samlætis.
.Rjett a eftir varð jeg vör við
það, þótt jeg sæi það ekki, að
Martin gafst upp við það' að
toga í klukkubandið. Hann
kleif upp í klukkuna, tók um
kólfinn og hjekk þar og sveifl-
aði sjer fram og aftur til þess
að reyna að ná meira hljóði
úr klukkunni. Jeg heyrði einn
hvellan hljóm og svo skruðn-
inga.
„Hvað er þetta?“ kallaði jeg,
en hann svaraði ekki.
„Hefirðu meitt þig?“
Og þá kom svarið veiklulegt
og hikstandi. Hann hafði hand
leggsbrotið sig, en þrátt fyrir
þjáningarnar reyndi þessi hug
rakki drengur að bera sig karl
mannlega:
„Við látum það ekki á okk-
ur fá þótt við meiðum okkur
— við látum ekkert á okkur
fá þegar við erum í rannsókn-
arferðum“.
flýtti mjer fram hjá henni og inn í gangmn.
„Delía!“
„Jack!“
„Þey! Lokaðu hurðinni. Hvar er frú Finch?“
„Uppi; hún er að bíða eftir Essex riddara. Ó, guði sje
iof að jeg skuli fá að sjá þig aftur“. — Hún leiddi mig
inn í lítið og dimmt herbergi, sem sneri frá götunni, setti
kertið á borð, sem var þarna, og horfði framan í mig.
„Jack, jeg er orðin rauðeygð af gráti vegna þín“.
„Já, það get jeg sjeð. Og á morgun átti að hengja mig“.
Hún greip andann á lofti, og jeg gat ekki annað en veitt
því eftirtekt, hversu falleg hún var í hinum gráa, lát-
lausa kjól sínum.
BENSINSKOMTUN
Viljið þjer selja bensínið.
★
I stjórnmálagrein í blaði einu
á Ítalíu stóð þessi klausa einu
sinni í leiðaranum: Þótt það
sje satt, að ídíótar lifi jafnan
stutt, þá er víst, að þeir þríf-
ast hvergi eins vel og lifa hvergi
eins góðu lífi og hjer á Ítalíu.
★
Góð hegðun er: að fela hvað
maður hugsar mikið um sjálf-
an sig og hvað maður hugsar
lítið um aðra.
— Mark Twain.
★
— Hvaða blóm sýnist þjer
að hæfi best litarhætti mínum?
— Gerfiblóm.
Sú saga hefur borist frá bæn
um Rar-es-Salaam í Tangany-
ika í Afríku, að töfralæknir
einn kom til lögreglunnar og
kærði svertingja einn. Hann
hefur svikið gerða samninga.
Hann lofaði að borga mjer háa
upphæð, ef jeg vildi drepa ó-
viri hans. Nú er jeg búinn að
drepa manninn og sá sem jeg
samdi við vill ekki borga, sagði
töfralæknirinn.
í Omaha kom maður inn á
veitingahús og þegar hann fór
út aftur eftir að hafa borðað
mat án þess að borga hann,
misreiknaði hann sig alvarlega
á frú Nonie Anderson veitinga
konu, 61 árs að aldri, því að
hún elti hann út í bílinn hans
fyrir utan, tók upp skamm-
byssu, skaut á hann, dró hann
inn og kallaði svo á lögregluna
til þess að heimta borgunina
af honum.
— Elsa, ef jeg kyssi þig,
ætlarðu þá að kalla á mömmu
þína?
— Nei, hana langar ekkert
til að láta kyssa sig.
— Umm.