Morgunblaðið - 03.10.1947, Blaðsíða 14

<4
"""'swEianrsr
IHORGUNBLAÐÍB
Föstudagur 3. okt. 1947
MÁNADALUR
.s dídóa^a ejtir ^acL oCondon
•+
4»
19. dagur
„Við börðumst sex lotur —
sjö lotur — átta lotur, og vor-
um jafnir. Jeg hafði varist hon-
um og notað vinstri höndina og
komið á hann einu höggi, en
hann kom höggi á kjálkann á
rnjer svo að jeg fjekk suðu fyr-
ir eyrun. Þetta var í mesta bróð
erni. Alt bsnti til þess a~ð við!
mundum skilja jafnir. Þjer vit- j
ið að menn berjast aldrei meira |
cn tuttugu lotur. En þá kom
ólánið yfir hann. j
Við höfðum tekist fangbrögð
um í fyrsta sinn. Svo ætlaði
hann að gefa mjer högg undir
kjálkabarðið með vinstri hendi
— það er rothögg ef það hittir.
Jeg beygði mig undan, en var
ekki nógu fljótur. Höggið kom
hjerna utan á höfuðið á mjer og
jeg sá stjörnur dansa fyrir aug-
unum. En jeg fann ekkert til og
þetta gerði mjer ekkert af því |
að það kom á þar sem beinið er
þykt. En þetta varð honum til
falls. Þumalfingurinn á vinstri!
iiendi hans fór einu sinni úr
liði þegar við vorum að leika.
okkur í æsku í sandinum hjá'
Watts Trakt, og hafði aldrei,
orðið jafn góður aftur. Og nú
rekur hann þennan þumalfing- j
ur hjerna beint í skallann áj
mjer, svo að hann fer úr liði
aftur. Jeg hafði alls ekki gertj
ráð fyrir þessu. Það er slæmur
grikkur að láta mann ónýta á
sjer fingur á skallanum á
manni, þótt það sje leyfilegt í
bardaga. En það er ekki leyfi-
legt milli vina — og jeg skyldi
ekki hafa gert Billy Murphy
þann grikk, þótt mjer hefði ver
ið boðnir miljón dollarar fyrir
það. Þetta hlaust af því hvað
jeg er seinn í snúningum.
Hvort það er sárt? Jeg segi
yður það satt, Saxon, að þjer
getið ekki haft neinu hugmynd
um hvílíkar ógurlegar kvalir
það eru fyr en þjer hafið orð-'
ið fyrir því að ýfa upp gamalt j
meiðsli. Billy átti einkis annars
úrkosta en að gefast upp. Hann
var óvígur. Nú var hann ein-
hendur. Hann veit það sjálfur,'
jeg veit það og dómarinn veit
það, en ekki aðrir. Hann held-
ur áfram að veifa vinstra hand-
leggnum, eins og ekkert s'e. En
það er svo sárt eins og verið
sje að skera hann með kníf. j
Hann áræðir ekki að gefa högg
með þeirri hendinni, og samt
tekur hann út óþolandi kvalir.1
Hann danglaði bara með henni
og jeg þurfti ekki að bera það
af mjer því að enginn kraftur
var í því. Og samt ætlar þetta
að gera út af við hann. í hvert j
skifti sem höndin kemur við er
eins og glóandi járn sje rekið í
ham. og þetta versnar altaf.
Setjum nú svo að við hefð-
um verið að berjast í gamni og
hann hefði farið þannig. Hvað
mundum við þá hafa gert? Við
hefðum þegar fleygt hönskun- !
um, og jeg hefði lagt kaldan |
bakstur við þumalfingurinn á
honum og bundið rækilega um j
svo að hann bólgnaði ekki. EnJ
hjer sæmir það ekki. Við erum
að berjast hjer til þess að
skemta sportfíflum, sem heimta'
blóð, og hafa borgað fyrir að
sjá það. Það eru ekki menn.
Það eru hýenur.
Hann verður að fara varlsga
óg'jeg'hlífi hónum. Þá taka fífi-i
in að öskra: „Hvers vegna
slærðu hann ekki“. ,,Svik,
svik“. „Ykkur væri nær að fall
ast í faðma og kyssast“. Og það-
an af verra.
,,Berstu“, hvíslar dómarinn
fokreiður að mjer. „Berstu, eða
jeg svifti þig rjetti til að
keppa“., Þetta segir hann og
hnippir í mig til þess að það
sje enginn vafi á því að hann
á við mig. Það var ekki fallegt.
Það var ekki.rjett. Hvað held-
urðu að við höfum barist um?
Eina skitna hundrað dollara.
En það var skylda okkar að
berjast til hins ýtrasta vegna
þess að þorpararnir niðri í saln
um höfðu veðjað á okkur. Þetta
skal verða minn seinasti hnefa
leikur, segi jeg við sjálfan mig.
Jeg skal aldrei framar berjast.
. „Gefstu upp“, hvísla jeg að
Billy næst þegar við tökum
fang. „Gefstu upp í öllum ham
ingjunnar bænum“. Og hann
hvíslar aftur að mjer: „Jeg má
það ekki, þú veist það vel“.
Dómarinn slítur okkur í sund
ur og djöflarnir niðri æpa og
hvína.
„Sláðu hann niður, Bill Ro-
berts“, segir dómarinn við mig
og jeg óska honum norður og
niður. Við tökum aftur fang,
hvorugur greiðir högg, en samt
rekur Billy þumalfingurinn á
sjer í og jeg sje að hann náföln
ar af kvölum. En hann er sá
hugrakkasti maður, sem jeg
hefi þekt og hann lætur sig
ekki. Jeg horfi í augun á hon-
um og sje að hann er veikur af
kvölum, þótt hann sje svo
hraustur, að hann láti sig ekki.
Er það ekki himinhrópandi
synd að verða að berja sjúkan
mann og þar á ofan besta vin
sinn? Er það íþrótt? Jeg fæ
mig ekki til þess. En áhorfend-
ur hafa greitt inngangseyri og
veðjað á okkur. Við erum ekki
sjálfráðir. Og við höfum selt
okkur fyrir skitna hundrað doll
ara. .
Jeg segi yður það satt„ Sax-
on, að þá langaði mig til þess
að stökkva niður í salinn til j
þessara djöfla, sem hrópuðu áj
blóð, og láta þá sjálfa finna tilj
þess hvað það var, sem þeir
hrópuðu á. j
„í guðs nafni sláðu mig“,
hvíslaði Bill, „jeg get ekki gef-
ist upp“. Hvað finst yður? Jeg |
stóð þarna og grjet af gremju.
„Jeg get það ekki, Bill“, hvísla
jeg aftur og faðma hann að
mjer eins og bróður, en dómar- 1
inn reynir að slíta okkur sund-
ur og djöflarnir niðri froðu-
fella.
„Nú áttu alls kosta við bann“,
genja þeir. „Sláðu hann nú —
sláðu hann í rot og vertu ekki
að þessum væfluskap“.
„Gerðu það, Billy, gerðu það
fyrir mig“, hvíslar Bill og lítur
á mig bænaraugum rjett í því
að dómaranum tekst að slíta
okkur sundur.
Og niðri í húsinu æpa djöfl-
arnir: „Svik. Svik. Svik“.
Jeg gerði það. Jeg átti ekki
annars úrskosta. Herra írúr,
jeg gerði það. Jeg gat ekki ann-
að. Jeg gef honum færi á mjer
með vinstri, beygi mig undan
högginu svo að það fer yfir
öxlina, og gef honum svo hægri |
handar högg á kjálkann. Hann!
þekkir þetta bragð. Þúsund
sinnum áður hefir hann leikið.
á mig svo að höggið hefir lent
öxlinni á honum. En í þetta
skifti gerir hann það ekki. Vilj-
andi gefur hann færi á sjer,
Höggið kom á hann eins og
skot. Hann fjell á hliðina og
höfuðið lenti undir honum eins
og hann væri hálsbrotinn. Þetta
gerði jeg fyrir skitna hundrað
dollara og til þess að skemta
óþjóðalýð, sem jeg fyrirleit af
öllu hjarta. Svo lyfti jeg Bill
upp og bar hann til sætis síns
og hjálpaði til að vekja hann
til lífsins. Ahorfendur voru á-
nægðir. Þeir höfðu fengið að
horfa á úrslitaleik fyrir pen-
inga sína. En þarna á stólnum
var meðvitundarlaus maður,
hruflaður í framan og eins og
liðið lík, maður, sem var- þús-
und sinnum betri en þeir allir
saman“.
Billy þagnaði um stund og
horfði þungbúinn fram á veg-
inn. Svo andvarpaði hann, leit
á Saxon og brosti.
„Þá hætti jeg að berjast. Billy
Murphy hló að mjer fyrir það.
Hann hjelt áfram. Það er að.
segja, hann hefir hnefaleikana
í hjáverkum, því að hann hefir
góða atvinnu. En þegar um ein-
hver aukaútgjöld er að ræða,
hann þarf til dæmis að mála
íbúðina, greiða læknisreikn-
inga. eða kaupa reiðhjól handa
krökkunum, þá keppir hann í
einhverjum klúbb og fær fimtíu
eða hundrað dollara fyrir. Jeg
vildi, að þjer kyntust honum.
Þetta er dæmalaus gæðadreng-
ur. En þarna um kvöldið leið
mjer illa“.
Hann varð aftur þungbúinn
og harðneskjulegur á svip. Og
þá gerði Saxon það, sem tísku-
drósir gera títt og opinberlega.
Hún lagði hönd sína ofan á
hönd hans og þrýsti henni. Þá
varð hann eitt sólskinsbros,
brosti bæði með munni og aug-
um, og sneri sjer að henni.
„Það er skrítið að jeg skuli
vera að segja yður frá þessu“,
sagði hann, „því að jeg hefi
aldrei minst á þetta við nokk-
urn mann. Jeg er ekki gjarn á
það að tala um sjálfan mig og
einkamál mín. En hvernig sem
á því stendur þá langar mig til
þess að við sjeum góðir vinir,
og þess vegna trúi jeg yður fyr-
ir þessu. Er það ekki skrítið?“
Nú lá vegurinn upp í móti,
fram hjá ráðhúsinu og skýja-
sköfunum í 14. götu, beygði síð
an til hægri yfir Piedmont hæð-
irnar til Blairgötu og þaðan út
á Broadway og í áttina til fjall-
anna. Fyrst komu þau inn í
Jack Hayes gilið fagurgrænt og
forsæluríkt. Nú var ekið greitt
og Saxon var í sjöunda himni.
„En hvað hestarnir eru fall-
egir“, sagði hún. „Aldrei hafði
mig órað fyrir að jeg mundi
aka í vagni með eins goðurn
hestum fyrir. Jeg er hrædd um
að jeg vakni alt í einu —- þetta
sje ekki annað en draumur.
Mig hefir svo oft dreymt um
hesta. Ekki veit jeg hvað jeg
mundi fáanleg að gera til þess
að eignast hest“.
GULLNl SPORINN
103.
Fyrir kvöld bárum við hann upp undir klettana og tók-
um gröfina, og kötturinn elti okkur til að sjá, hvað við
! gerðum við húsbónda hans, Strax að greftruninni lokinni
, gengum við svo til baka til kofans, en Jóhanna hafði ekki
fellt eitt einasta tár, meðan á þessu stóð,
Fjórtándi kafli.
Jeg fer til Gleys.
Jeg vaknaði snemma morguninn eftir, og þegar jeg
heyrði ekkert rumsk uppi e lofti. þar sem Jóhanna hafði
sofið síðan jeg kom, ætlaði jeg, að hún svæfi ennþá. Þarna
skjátlaðist mjer þó, því er jeg hafði klætt mig og gekk út
að brunninum til að þvo mjer, stóð hún úti við og skoðaði
sig í speglinum.
„Það er gott þú komst, Jack,“ sagði hún, þegar jeg hafði
lokið við að þvo mjer. „Fylltu nú fötuna aftur, og þvoðu
mjer.“
„Geturðu ekki þvegið þjer sjálf ?“ spurði jeg, um leið og
jeg dró fötuna upp.
„Nei, ekki eins vel og þú Heltu úr fötunni yfir mig.“
,,Já, en fötin þín!“ hrópaði jeg. „þau verða rennandi
blaut.“
„Ekki veitir þeim af þvottinum. Jæja, komdu nú.“
Sex sinnum þurfti jeg að hella úr fötunni yfir hana, áður
en hún var ánægð. Svo gekk hún holdvot inn í eldhús, til
að taka til morgunverð minn.
,.Þú ert snemma á ferli“, sagði hún, er við byrjuðum
að borða.
„Já, jeg verð að leggja af stað til Gleys fyrir hádegi.“
„Nú, jæja, mjer stendur líka á sama þótt þú verðir fjar-
; verandi í nokkra tíma. Mjer f-innst allt þetta hreinlæti
vera að gera mig svo undarlega.“
Eftir að hafa snætt og lofað henni hátíðlega, að jeg
mundi koma aftur fyrir kvöld. gekk jeg út til að söðla
hest minn. Jóhanna sagði mjer í hvaða átt jeg ætti að
halda, en að því loknu steig jeg á bak og reið af stað í átt-
ina til Gleys.
IIEFND MANNSINS, SEM
VINNUR í SJÓNVARPINU
Kauphöllin
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna. Sími 1710.
— Voruð þjcr að kalia mig
fífl?
i *
1 Gamli verslunarmaðurinn
var að draga sig í hlje og ætl-
aði að lifa rólegu lifi það sem
eftir væri æfinnar.
1 Vinur hans kom 1 heimsókn
og spurði hann, hvað hann ætl-
aðist fyrir í framtíðinni.
-— Ja, fyrst ætla jeg að lifa
rólegu lífi og minsta kosti í
sex vikur ætla jeg að sitja í
ruggustólnum mínum.
I — Já, en hvað ætlarðu svo
að gera?
— Svo? Þá er jeg að hugsa
um að fara að rugga mjer í
I stólnum.
Bílstjóri I Ameríku erfði ný-
lega 120.000 dollara, þegar mat
móðir hans. frú Ann Craig dó.
Það var aðeins eitt ár síðan
hann kom í kost til hennar, en
hún hafði lofað honum, að hún
skyldi ekki gleyma honum, þeg
ar hún gerði erfðaskrána sína.
★
í Hempstead í New York ríki
var nýlega sett umferðareglu-
gerð, sem skipar svo fyrir, að
það skuli festa fram og aftur-
Ijós á hesta, sem notaðir eru
til útreiða.
★
Það vildi til í Denver, að níu
ára strákur að nafni Richard
Junk, var að stela sjer eplum.
Hann datt úr trjenu, en í stað
þess að fara til læknis fann
hann lækningabækur og setti
brotinn handlegginn á sjer rjett
saman í gipsi.
★
Þar var sólin.
Baðgestur, sem kom til St.
Petersburg á Florida hefir höfð
að mál gegn bæjarstjórninni
vegna sólbruna, sem hann f jekk
í sumar og hefir bakað honum
miklar kvalir. Hann heimtar
500 dollara í skaðabætur.
Greifí de Wieth hafði boðið
frægum fiðluleikara í miðdag
og þegar risið var upp frá borð
um spurði húsmóðirin:
— Kæri meistari, þjer hafið
vonandi tekið fiðluna með yður.
—- Nei, svaraði fiðluleikar-
inrt, hún var ekkert svöng.