Morgunblaðið - 01.11.1947, Blaðsíða 14

14
MORGIINBLAÐIÐ
Laugarclagur 1. nóv. 1947
MÁNADALUR
~S)háíclóaffa eptir Jjach 0C0 ndoa
-«
4-
44 Hncmr li™ m .að Þurkahhl°ð af
jLJLm \jL\JL^j ULJL kinninni a honum — þar hafði
Beinið er atvinna - beinið einhver sParkað 1 hann- Þá °Pn
cr atvinna. Þessi setning hljóm aðl hann auSun’ en hann Þekti
aði stöðugt fyrir eyrum Saxons. i hana ekkl' Varirnar bærðust og
Henni bauð við þessu, en hún hann hvíslaði eins og hann væri
hafði engan mátt í sjer til þess að Þy1!3 lexiu: ,-Seinustu Mohi
að fara frá glugganum. Það var,
kominn á hana herfjötur. Hún arnir
gat ekki einu sinni hugsað. Hún
starði aðeins á aðganginn opn-
um augum og skelfingin læsti
sig um merg og bein. Hún sá
varðmenn lögregluþjóna og
verkfallsbrjóta falla. Einn
þeirra reis upp við olnboga og
bað um' grið, en þá sparkaði
einhver framan í hann. Annar
verkfallsbrjótur hafði hratað á
girðinguna. Hann var tekinn
kverkataki og andlitið á (
honum molað með marghleypu-
kanarnir. Seinustu Mohikan-
Svo stundi hann, aUgun
lokuðust. Hún vissi þó að hann
mundi ekki dauður, því að enn
dró hann andann með sogum
og snörli.
Henni varð litið upp. Mer-
cedes stóð þar hjá henni. Augu
hennar voru nú mjög björt og
það var kominn roði í kinn-
arnar.
„Viljið þjer hjálpa mjer til
að bera hann inn?“ spurði
Saxon.
Mercedes kinkaði kolli, sneri
skefti. Saxon sá höggin ríða sjer að lögregluþjóni og spurði
hvert af öðru. Og hún þekti hins sama. Lögregluþjónninn
manninn, sem marghleypunni leit heiptaraugum á Bert og
bjelt. Hann hjet Chester John- hreytti úr sjer:
son. Hún hafði oft hitt hann ál ,.Hann má fara til fjandans.
dansleikjum og dansað við hann Við höfum nóg með okkar eig-
áður en hún giftist. Þá hafði in særðu menn“.
hann altaf verið kurteis og hún |
hjelt að hann væri besti dreng-
ur. Hún mintist þess, að hún'
hafði eitt sinn verið á hljóm-
leikum og þá hafði hann boðið
henni og tveimur stúlkum öðr-
um í Tony’s Tamali-hellirinn í
„Ætli við getum það ekki
tvær?“ sagði Saxon.
„Látið þjer nú ekki eins og
bjáni“, sagði Mercedes: „Farið
þjer undir eins inn. Þjer eigið
bráðum að verða móðir og þess
vegna megið þjer ekki skifta
þrettándu braut. Og svo höfðu ' yður af þessu. Þarna kemur frú
þau öll farið til Pabst og drukk Olson og svo skulum við ná í
jð þar eitt glas af öli áður en Maggie Donahue-. Við ættum
þau fóru heim. Gat það verið að að vera færar um það þrjár að
þetta væri sá sami Chester John bera hann inn“.
son — nei, það var óhugsandi. j Saxon ljet þær bera hann inn
Þá sá hún að sá gráskeggjaði, * svefnherbergið, sem Billy
sem enn var fastur í girðing- ( hafði endilega viljað kaupa hús
unni, seildist eftir marghleypu gögn í. Og á meðan konurnar
sini og miðaði henni beint á hagræddu Bert í rúminu mint-
Chester Johnson. Hún ætlaði að ist hún þess ^að það var Bert,
kalla til hans og aðvara hann,! sern hafði hjálpað henni að
en það varð aðeins neyðaróp. leggja dúkinn á gólfið og raða
Skotið reið af og Chester John- . upp húsgögnunum.
son hneig niður á verkfalls-1 Þá var eins og hana svimaði
brjótinn. Og nú íágu þeir þarna °§ hún sá að Mercedes leit grun
þrír við girðinguna hjá henni. I samlega á sig. Svo komu kval-
Nú brast flótti í lið verk-
fallsmanfia. Þeir stukku yfir
girðinguna og flýðu inn á milli
húss hennar og Mercedes og
tróðu niður blómin hennar á
flóttanum. Neðan Pink Street
kom stór fylking varðmanna og
lögreglu. Og ofan Pink Street
komu vagnar á fleygiferð, full-
ir af vopnuðum lögregluþjón
irnar, þessar óbærilegu kvalir,
sem aðeins eru lagðar á konur.
Þær hálfbáru hana inn á rúmið
í hinu Svefnherberginu. Saxon
langaði til þess að spyrja frú
Olson hvort nokkuð hefði orðið
að litla drengnum hennar, en
þá rak Mercedes frá Olson inn
til Berts, og Maggie fór fram,
því að. einhver var að berja að
um. Verkfallsmenn voru milli dyrum. Utan af götunni heyrð-
tveggja elda. Eina ráðið til und ist hávært mannamál, köll og
ankomu var að hlaupa inn í
hússundin og reyna að komast
yfir girðingarnar. En þröngin
varð svo mikil í hinum mjóu
húsasundum að þeir komust
ekki allir þá leið. Tíu menn
voru króaðir rjett við húsið
hróp og stundum hornþytur
sjúkravagna og lögreglubíla.
Svo sá hún feita andlitið á
Mörtu Skelton, og litlu seinna
kom Hentley læknir. Og svo
heyrði hún að Mary var að
hrópa og barma sjer í næsta
hennar. Og nú fengu þeir sömu j herbergi. Og rjett á eftir heyrði
hún að Mary hrópaði hvað eft-
ir annað eins og hún væri vit-
stola: „Jeg fer aldrei 1 þvotta-
húsið aftur. Aldrei. Aldrei“.
útreið, sem þeir höfðu ætlað
öðrum. Griða þurfti ekki að
biðja. Þeir voru ýmist skotnir
eða rotaðir þangað til allir voru
fallnir í valinn.
Þar rríeð var orustunni lokið
og Saxon gekk út. Hún studdist
við grindurnar. Gráhærði ístru
belgurinn skotraði til hennar
augunum á meðan tveir lög-
regluþjónar vöru að reyna að
losa hann. Grindin í hliðinu var
rifin af hjörunum og Saxon
fanst þetta undarlegt því að
hún hafði ekki veitt því athygli
þegar það skeði.
Bert lá með lokuð augu. Blóð
vætlaði út um munninn á.hon-
X. KAFLI.
Billy gat ekki á heilum sjer
tekið út af því hvað Saxon var
breytt, Á hverjum einasta
morgni og hverju einasta
kvöldi, er hann kom frá vinnu,
gekk hann inn í herbergið, þar
sem hún lá. Og hann varð að
taka á öllu sálarþreki sínu til
þess að láta svo sem hann væri
glaður. Þarna lá hún eins og
ósjálfbjarga barn, visin og aum
ingjaleg. Hann settist hjá rúm-
inu og tók varlega hönd hennar
um og í honum korraði eins og og strauk hana og handlegginn
hann væri að reyna að segja og undraðist það hve beinin
eitthvað. Hún laut niður að voru grönn og veikluleg.
Fyrsta spurning hénnar kom
flatt upp á þau Billy og Mary:
„Bjargaðist hann Emil litli
01son?“
Svo varð hún að segja þeim
frá því hvernig drengurinn
hafði ráðist einn gegn stórum
hópi vopnaðra manna. Þetta
líkaði Billy.
I „Litli þorparinn“, sagði hann.
1 „Það er hægt að vera montinn
af slíkum dreng“.
Um leið og hann slepti orð-
inu sá hann eftir því að hafa
sagt þetta.
„Billy", sagði Saxon og rjetti
honum höndina. '„Jeg hefi
aldrei spurt um það, enda
stendur það nú á sama. En jeg
bjóst við að þú mundir segja
mjer það. Var það--------“.
Hann hristi höfuðið.
„Nei, það var stúlka — fall-
eg og vel sköpuð stúlka — en
hún kom fyrir tímann“.
Hún þrýsti hönd hans eins og
hún vildi hugga hann og hug-
hreysta.
„Jeg hefi aldrei sagt þjer frá
því, Billy, vegna þess að þú
vildir endilega að það yrði
drengur, en jeg hafði hugsað
mjer, ef það yrði stúlka, að láta
hana heita Daisy eftir henni
mömmu minni“.
„Já, það er satt, Saxon, að
mig langaði til þess að eignast
dreng — en nú stendur mjer
á sama. Jeg vil alveg eins eign-
ast stúlku, og næsta barnið
okkar á að heita — —“.
„Hvað á það að heita, Billy?“
„Hún á að heita Daisy“.
„Ó, Billy, jeg var einmitt að
, hugsa um þetta“.
I Svo varð hann mjög alvar-
s legur og jafnvel hörkulegur á
| svip.
I „En það verður ekkert næsta
! barn. Jeg vissi alls ekki að það
, var svona hættulegt að eiga
j börn. Og þjer verður ekki
. steypt í þann háska aftur“.
| „Nei, heyrið þið nú hvernig
1 þessi stóri karlmaður talar“,
sagði hún brosandi. „Þú berð
ekkert skynbragð á þetta, sem
j ekki er von. Þú ert bara karl-
maður. En þú mátt vita það að
jeg er hraust og heilbrigð kona,
og þetta hefði gengið ágætlega
ef jeg hefði ekki horft á upp-
hlaupið. Segðu mjer, hvar var
Bert grafinn?“
,,Þú veist þá að hann er dá-
inn?“
„Já, jeg hefi altaf vitað bað.
Og hvar er Mercedes? Teg hefi
ekki sjeð hana í tvo daga“.
„Berry gamli er veikur. Hún
þarf að hugsa um hann“.
Hann sagði henni ekki frá
því að Berry gamli lá fyrir
dauðanum svo sem tuttugu fet
þaðan sem Saxon lá.
Saxon fór að gráta og hjelt
með báðum höndum um hönd
hans.
„Fyrirgefðu — jeg get ekki
að þessu gert“, sagði hún. „Það
líður strax frá-------Veslings
litla stúlkan okkar, Billy. Jeg
fjekk ekki að sjá hana“.
Svo var það nokkru seinna.
Saxon lá enn, en var á bata-
vegi. Þá fór Marv að fjargviðr-
ast um það, hvað hún væri feg-
in því að þurfa ekki að eiga
barn.
„Vertu ekki að þessari vit-
leysu“, sagði Billy. „Þú giftist
auðvitað aftur, það er enginn
efi á því“.

GULLNI SPORINN
123.
Maður þessi hjelt á smá pappírspoka í annari hendi og
var að blása í eldinn. Jeg var að reyna að sjá framan x
hann, þegar Pottery benti út á sjóinn.
Jeg horfði þangað, sem hann benti, og sá örlítið ljós,
sem leiftraði fast upp við ströndina. Þetta var ljósker, sem
hengt hafði verið upp í mastur skútunnar, og jeg byrjaði
nú að skilja, hvað hjer var á ferðinni. En þegar jeg leit
aftur niður til mannsins í gjótunni, lá við að jeg hrópaði
upp yfir mig af undrun. Bjarminn af eldinum fjell beint
á andlit hans og jeg sá hver þetta var.
„Drottinn minn góður“, hrópaði jeg svo, „þetta er þorp-
arinn hann Lukas Settle!“
Jeg stökk á fætur, stökk fram af brúninni og beint
ofan á hann. Þorparinn beygði sig yfir eldinn og honum
gafst ekki tími til að hreyfa sig, fyr en jeg kom niður á
axlir hans að svo miklu afli, að hann steyptist á höfuðið
í eldinn. Hann rak upp hljóð og kippti sjer aftur á bak,
en áður en honum tækist að losa sig, hafði jeg náð taki
með báðum höndum á hálsinum á honum. Svo veltumst
við þarna fram og aftur. Hann var jötunsterkur og spark-
aði í allar áttir, svö jeg gat átt von á því á hverri stundu,
að detta fram af sillunni og niður á ströndina. Jeg þorði
því ekki að hætta á að sleppa takinu til að ná til byssu
minnar, en hjelt dauðahaldi í háls hans og herti að af
óllu afli.
Mjer veittist þó æ erfiðara að halda honum, og hann
var um það bil að losa sig, þegar jeg heyrði að nokkrir
smásteinar losnuðu fyrir ofan mig, og andartaki síðar fjell
Pottery beint ofan á okkur.
Nú leið ekki á löngu þar til yfir lauk. Nokkrum sekúnd-
um seinna hafði okkur tekist að velta Settle á bakið, jeg
dró fram byssu mína og rak hana í höfuðið á honum og
hann hætti samstundis 'að veita viðnám. Hann var eins
og þægur rakki, meðán við bundum hendur hans fyrir
aftan bak og reirðum saman fæturna á honum með belti
hans. i |
„Jæja“, sagði jeg, um leið og jeg laut yfir hann og
setti byssuhlaupið við höfuð honum, „við eigum ýmsar

IJsíamannasýning 1948.
*
I Ræðumaðurinn var orðinn
þreyttur á því að alltaf var
gripið fram í fyrir honum.
' — Það virðast vera margir
hálfyitar hjer inni, sagði hann.
| — Væri ekki ráðlegt að að-
eins einn þeirra talaði í einu.
f — Jú, svaraði ein rödd úr
salnum, — haldið þjer þá áfram
með ræðuna yðar.
1 ★
— Pabbi, hvar ertu fæddur?
—- New York, elkan mín.
1 — Hvar er mamma fædd?
— í Los Angeles.
— Og hvar er jeg fæddur?
— Washington.
j — Er ekki annars einkenni-
legt hvernig við höfum öll kom
ið svona saman.
★
' Kennarinn: — Þegar jeg var
á þínum aldri gat jeg talið upp
alla forseta Bandaríkjanna.
Tommi: — Það er nú ekki
mikið, því að þá höfðu bara
fjórir menn verið forsetar.
Móðirin: — Hvers vegna
ljestu þennan frosk í rúmið
hennar systur þinnar.
Villi: — Jeg ætlaði að láta
moldarköku, en fann enga.
Konan sem var í heimsókn
gaf Tomma litla appelsínu.
— Hvað segir þú við kon-
una? sagði mamma hans.
— Taktu utan af henni fyrir
mig.
★
Ungi maðurinn: — Býst syst
ir þín við mjer í kvöld?
Litli snáðinn: — Já.
Ungi maðurinn: — Hvernig
veistu það?
Litili snáðinn: — Hún er far-
in út og keraur ekki aftur í
kvöld.
'•miimmiiiiiMiifiMttiiiiiiiiiiiiiiiiHHiimiiiiiiiiiiiiimij
altkjjöft (
hangikjöt, hestakjöt í buff 1
og gullasch, kindabjúgu, |
kálfakjöt, lifur, heitur |
blóðmör, lifrarpylsa og I
svið. -- |
KJÖTVERSLUN
H.ÍALTA LÝÐSSONAR, I
Grettisgötu 64 og
Ilofsvallagötu 16.