Morgunblaðið - 07.11.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 7. nóv. 1947
MÁNADALUR
S Ldidóa^a ejtir J}ach cJiondo
n
49. dagm
hefði lifað á þeim góðu gömlu
dögum. En þeir koma aldrei
aftur“. Hann andvarpaði.
„Mundir þú hafa viljað vera
bóndi?“ sagði Saxon.
„Já. Það geturðu reitt þig
á“.
margir
„En þetta er þó ekkert“, sagði j
Billy. „Nokkrir af fjelögum
rnínum náðu í annan fugl í gær
raorgun. Þeir gerðu hqn.um ekk
ert — ekki nokkurn skapaðan [ ,,Það eru enn til
hlut. En eftir tíu mínútur var bændur“, sagði hún.
hann jafn ljelegur og nokkur^ j Þeir ættu að búa að sínu,
raaður, sem fluttur hefir ver- en ekki að koma hingað til borg
ið' á spítala. Kvöldblöðin lýstu arinnar að taka atvinnu frá okk
því hvernig hann var á sig kom ur“, saggi Biny ,
inn — nefbrotinn, þrjú stór sár
á höfðinu, framtennur brotnar, i xil. KAFLI
viðbeinið brotið og þrjú rif brot' pag rættist nokkuð ur fyrir
in. Jæja, hann hafði fengð fyr- þeim, því að Billy fjekk atvinnu
ir ferðina. En þetta er ekkert. vig bina miklu brú, sem verið
Hefirðu heyrt hvað ökumenn- var ag gera yfir Niles Áður
irnir í San Francisko gerðu í en hann tæki þeirri vinnu hafði
verkfallinu rjett fyrir stóra hann fullvissað sig um það, að
jarðskálftann? Þeir tóku hvern þarna unnu menn úr verklýðs-
cinasta verkfatlsbrjót sem þeir fjelögunum. Þetta gekk í tvo
)iáðu í og brutu báða hand- daga. Þá gerðu steinsteypumenn
leggi hans, til þess að örugt irnir verkfall. Verkstjórarnir
væri að þeir gæti ekki unnið.
Sjúkrahúsin fyltust af slíkum
mönnum, og ökumennirnir
unnu það verkfall“.
„Billy, heldurðu þá að það,
rjeðu þegar Itali í þeirra stað?
rftenn, sem ekki voru í neinu
verklýðsfjelagi og þá lögðu all-
ir hinir verkamennirnir niður
vinnu, trjesmiðirnir, járnsmið-
sje nauðsynlegt að sýna því-,lrmr °g ökumennirnir. Og
likan hræðilegan hrottaskap?, veSna Þess Billy var alveg
Jeg veit vel að verkfallsbrjót- ' auralaus ag gat ekki keypt sjer
arnlr taka brauðið frá börnum lar meó járnbrautinni, varð
verkfallsmanna og gefa það sín- j hann að ganga heim, og það
um eigin börnum, og að það er
Ijótt, en er það nauðsynlegt að
beita slíkum fantaskap?“
„Auðvitað“, sagði Billy. „Við
neyðumst til þess að hræðá þá
—- ef við getum gert það án
þess að vera gripnir sjálfir“.
„Nú, en ef þig verðið gripr.-
ir?“
„Þá fá verklýðsfjelögin lög-
fræðinga til þess að verja okk-
ur, 'en það er nú að vísu þýð-
var hjer um bil dagleið.
„Ekki gat jeg farið að ger-
ast verkfallsbrjótur", sagði
hann við Saxon.
„Nei, það var ekki von að þú
vildir gerast verkfallsbrjótur“,
sagði hún.
En hún gat nú samt sem áð-
ur ekki að því gert, að henni
fannst það undarlegt þegar ein-
' hver vildi vinna og gat haft
■ næga atvinnu, að þá kæmi verk
ingarlaust, því að dómararnir iýðsfjelögin og bönnuðu hon-
eru. á móti okkur og blöðin um ,a® vlnna- Til hvers voru
heirnta það dag eftir dag að Þessl_ verklýðsfjelög og hvern-
kveðnir sjeu upp harðari dóm-, slóð á því, ef þau voru jafn
ar. En það er alveg víst, um nauósynleg °S menn sögðu, að
það er þessu verkfalli lýk ir, I eltki voru allir verkamenn í
að þeir verða margir verkfalls
brjótarnir, sem munu óska þess
innilega að þeír hefði eliki gerst
verkf allsbr j ótar “.
Saxon fór nú að þreifa fyr-
ir sjer með gætni um það
hvernig Billy liti sjálfur á þessi
mál, hvort hann mundi kominn
á þá skoðun að verkfallsmönn-
um leyfðist að vinna hermdar-
verk. Hún rak sig á það að
Rilly taldi málstað verkfalls-
manna rjettan og það rjettlætti
hermdarve;'kin. Honum fanst
það ósköþ eðlilegt. Hann var
orðinn fastur í þessari óleysan-
legu flækju og gat ekki losað
sig úr henni og varð að dansa
eftir því sem samverkamenn
hans sögðu honum. Þó kvaðst
þeim? Þá hefði engir verkfalls-
brjótar verið til og þá hefði
Billy getað haft atvinnu á hverj
um degi. Og svo fór hún að
hugsa um með hvaða ráðum
hún ætti nú að ná sjer í einn
mjölpoka. Því að nú var langt
síðan að hún hafði leyft sjer
það óhóf að kaupa brauð. Hin-
ar konurnar í nágrenninu höfðu
neyðst til þess líka, svo að
bakarinn hafði neyðst til þess
að loka brauðhúsinu og var far-
inn burt úr borginni með konu
og börn. Hvert sem litið var var
ekki annað að sjá en eymd og
volæði út af þessu stríði milli
verkamanna og vinnuveitenda.
Þennan dag kom ókunnur
maður og barði að dyrum, og
hann hvorki vilja grípa til Um kvöidið kom Billy með at-
sprenginga nje morða. Og hann yf !s^erð% */,e]tlr' Hann
sagði að það væri nú ekki held fTaíðl fenglð tllboð um vmnu'
ur vilji hinna. Hann sagði eitt- Honum var boðlð að verða
hvað um það að sprengingar og llmaður vlð hesthúsin og fá
rnorð borguðu sig ekki. því aðj 100 dollara á manuðl-
þá fengi verkfallsmenn al- Saxon sundlaði þegar hún
menningsálitið á móti sjer, og heyrði hann nefna þessa háu
þá væri öll von úti. Hitt fanst, upphæð. Þau sátu að kvöld-
honum ekki nema sjálfsagt og ; verði og maturinn var ekki ann
heiðarlegt að lúskra verkfalls- að en soðnar kartöflur og upp-
brjótunum, „skjóta þeim skelk hitaðar baunir og hrár laukur.
í bringu“, eins og hann komst Þau áttu ekkert kaffi, ekki
að orði. j brauð, ekki smjör. Laukinn
„Aldrei ljetu forfeður okk- hafði Billy fundið á götu og
ar sjer þetta sæma“, sagði Sax- hirt hann. Ilundrað dollarar á
an að lokum. j manuði. Hún átti xullt í fangi
. „Nei. en þá voru heldur eng- með að sýnast róleg.
in verkföll og engir verkfalls- ' „Hvers vegna var þjer gert
brjótar11, sagði Billy. „Þá var þetta kostaboð?“ spurði hún.
allt, öðru visi. Jeg vildi að jeg „Það er ósköp einfalt", sagði
hann. „Maðurinn, sem hefir átt
að hirða þá King og Prince, er
! grasasni og hefir ekkert vit á
því að fara með hesta og nú er
King orðinn haltur. Þeir hafa
líka grun um það að jeg muni
hafa gert ýmsa af verkfallsbrjót
um þeirra óvinnufæra. Macklin
hefir verið yfirmaður þarna í
mörg ár — hann var orðinn
yfirmaður þar þegar jeg var
smástrákur. Nú er hann heilsu-
laus og til einskis nýtur. Þeir
verða því að fá einhvern í hans
stað. Jeg hefi verið þar í mörg
ár og þeir vita að jeg er fær
um að taka við starfi hans.
Þeim er kunnugt um það að jeg
hefi vit á hestum. En það er nú
líka hið eina, sem jeg hefi vit
á — fyrir utan það að gefa
mönnum á kjaftinn“.
„Hugsaðu þjer það Billy“,
mælti hún lágt. „Hundrað doll-
arar á mánuði. Hundrað doll-
arar á mánuði“.
„A jeg þá að svíkja hina í
trygðum?“
Þau litu hvort á annað. Hún
bjóst við því að hann mundi
segja eitthvað meira, en hann
þagði og starði á*hana. Hún
fann að nú varð hún að taka
alvarlega ákvörðun, sem gat
haft áhrif á allt líf hennar. Og
hún reyndi að hugsa af still-
ingu. Hún vissi ekki vel hvað
Billy var innan brjósts og hún
gat ekki sjeð í svip hans hvað
hann hugsaði. Hann horfði að-
eins á hana og beið þess að
hún segði eitthvað.
„Þú-----------þú getur ekki
tekið boðinu, Billy“, sagði hún
■ að lokum. „Þú mátt ekki bregð
^ ast hinum“.
| Gleðisvipur kom á hann og
hann rjetti henni höndina.
j „Taktu í hendina á mjer“,
sagði hann. „Þú ert sú besta og
| drenglyndasta kona, sem nokk-
ur maður hefir eignast. Ef all-
ar konur væri sem þú, þá mund
um við vinna hvert einasta
verkfall“.
„Hvað mundirðu hafa gert ef
þú hefðir verið ógiftur“ spurði
hún.
„Jeg hefði svarað boði þeirra
með fyrirlitningu“, sagði hann.
„Þú átt heldur ekki að svara
því öðru vísi fyrir það að þú
ert giftur. Jeg vil standa með
þjer. Jeg væri slæm kona, ef
jeg gerði það ekki“.
Þá mintist hún mannsins,
sem hafði komið þar um dag-
inn.
„Hjer kom gestur í dag,
Billy“, sagði hún. „Hann spurði
hvort við hefðum ekki herbergi
til leigu. Jeg sagði að hann
skyldi tala um það við þig.
Hann kvaðst vilja borga sex
dollara fyrir litla svefnherberg
ið. Fyrir það gætum við greitt
hálft afgald fyrir húsgögnin og
keypt okkur einn poka af mjöli.
Við eigum ekkert mjöl núna“.
En þá kom þrjóskan upp í
Billy. Hann vildi ekki hafa
neinn leigjanda. Saxon horfði
kvíðafull á hann.
„Þetta hefir náttúrlega verið
einhver verkfallsbrjótur" sagði
hann.
„Nei, hann er kyndari á vöru
lestínni sem fer til San José.
Hann kvaðst heita Harmon —
James Harmon. Hann er ný-
köminn hingað. Hann vinnur á
nóttunni og sefur á daginn og
þess vegna kveðst hann vilja
fá leigt í húsi þar sem ekki væri
neinn hávaði af börnum“.

GULLNi SPORINN
127.
„Berið stúlkuna í land,“ hrópaði Settle samkvæmt skip-
un minni.
„Hvar ertu?“
„Við erum að koma — bíddu andartak!“
Jeg heyrði að einhver kvaddi og ýtti bátnum frá landi,
og andartaki síðar heyrði jeg rödd Delíu. Ekki gat jeg
heyrt, hvað hún sagði, en gerði ráð fyrir, að hún væri að
biðja þá um að flytja sig aftur út í skútuna, en skilja sig
ekki eftir meðal þessara þorpara. Svo þagnaði hún og jeg
heyrði þungt fótatak nálgast okkur.
Jeg gaf höfuðsmanninum nú aftur skipun um að hrópa
til manna sinna. Þetta gerði hann, og augnabliki seinna sá
jeg mann, sem hjelt á ljóskeri í hendinni, nálgast okkur.
„Við getum ekki flýtt okkur meir, höfuðsmaður!'4 hróp-
aði hann. „Stelpan spriklar svo mikið, að Dick og Jeremias
meiga hafa sig alla við að bera hana.“
Á eftir honum komu tveir menn, sem báru Delíu á milli
sín. Þeir nálguðust óðum, þar til þeir voru aðeins í nokk-
urra metra fjarlægð. Þá stóð Settle á fætur bak við runn-
ann.
„Leggið hana hjerna, drengir mínir,“ hrópaði hann,
,.og bindið lappirnar á henni!“
„Heill og sæll, höfuðsmaður,“ sagði maðurinn með
luktina og steig fram. Þetta var Ruben Geddes, og hann
bætti við: „Leyf mjer að taka í hendina á þjer.“
Hann rjetti út hendina, en um leið spratt jeg á fætur,
rak byssu mína í brjóstið á honum og hleypti af. Hann
hljóðaði, missti ljóskerið og hneig svo til jarðar. Á sama
andartaki sloknaði á luktinni, en þorpararnir tveir slepptu
Delíu og hlupu niður ströndina.
En nú ljet Pottery heyra frá sjer. Hann rjeðist öskr-
andi gegn Svarta Dick og lagði sverði sínu til hans. Dick
fjell til jarðar, en um leið náði jeg í hálsmálið á Jeremíasi
og fleygði honum um koll. Jeg hjelt sverði mínu við háls
honum og ieit til Potterys, sem sat klofvega ofan á mót-
stöðumanm sínum. Um leið fann jeg að komið var við
sp ; :.■!
— Jeg kem hjer með papiiírs
skammtinn yðar fyrir næsta
mánuð.
★
Andrevv Lang átti extt sinr.
heima í einni af útborgum Lund
úna. Dag nokkurn bauð hann
vini sínum að koma heim til
sín og snæða með sjer miðdags
verð. Vinurinn gat ekki orðið
honum samferða svo Lang för
að lýsa fyrir honum, hv'crnig
hann ætti að hafa upp á hús-
inu, „. .. . og svo þegar þú ert
kominn á Cromwell strætið“,
sagði Lang, „skaltu ganga eftir
því bar til þú dettur dauður
niður af þreytu, þá er húsið
mitt þar beint á móti“.
★
Þegar Jonni litli kom úr af-
mælisboði kunningja síns,
spurði móðir hans hann að því,
hvort haixn hefði nú munað eft
ir því að segja „Já, þakka þjer
fyrir“ eða „Nei, þakka þjer
fyrir, þegar honum var boðið
eitthvað.
— Já, jeg sagði altaf „Já,
þakka þjer fyrir“, mamma,
svaraði snáði.
★
— Eruð þjer vissir um að
þetta sje krókódílaskinn?
— Já, svaraði kaupmaður-
inn, — jeg ætti nú manna best
að vita það. Jeg meira að segja
skaut krókódílinn sjálfur, og
sendi svo skinnið til vei’kunar.
— Já, en það er allt rispað
hjerna.
— Það var ekki hægt að kom
ast hjá því, þetta kom þegar
krókódíllinn datt niður úr
trjenu.
★
— Hvernig getur það borg-
að sig fyrir yður að selja þessi
úr á 250 krónur, þegar þjer
gefið 250 krónur fyrir þau í
innkaupi?
— Hagnaðinn fæ jeg með við
gerðunum.
★
Læknirinn: — Þú ert miklu
betri í dag en þú varst í gær.
Meðalið, sem jeg gaf þjer, hefir
haft tilætluð .... hvað, jeg
sje að þú hefir ekki hreyft við
glasinu?
Sjúklingurinn: — Nei, það
stendur á því, að sjerstaklega
eigi að gæta þess að tappinn
1 sje altaf í því.