Morgunblaðið - 12.11.1947, Blaðsíða 10

Morgunblaðið - 12.11.1947, Blaðsíða 10
10 MORGVNBLAÐIÐ Miðvikudagur 12. nóv. 1947 MÁNADALUR Sí d IL a^a ej^tir J/ach cMondoa »• 53. dagur Þegar hún dró af honum bux urnar sá hún að skinninu var flett af hnjánum og þau voru blá og blóðug. „Skinnið er ekki svo sterkt að það þoli að annar eins dólg- ur og jeg detti á knjen“, sagði hann. „Og glerhörð trjákvoðan 1 dúknum bætti ekki um“. Saxon táraðist og hana lang- aði mest af öllu til að hágráta út af því hvernig farið hafði verið með hann Billy hennar. Hún var í þann veginn að hengja upp buxurnar hans, en þá heyrði hún hringla í þeim eins og þar væri peningar. Hann bað hana að ljá sjer bux- urnar og dró svo nokkra silf- urpeninga upp úr vasanum. „Við þurftum á peningum að halda“, sagði hann enn. „Við þurftum á þeim að halda“. Svo reyndi hann að telja pening- ana, en Saxon vissi að nú var aftur komið óráð á hann. Þetta var svo átakanleg sjón að hún fjekk sting fyrir hjart- að. Og hún fór að hugsa um það, hvað hún hefði gert Billy rangt til að undanförnu að ef- ast um drengskap hans. Nú hafði hann lagt á sig þessar hræðilegu misþyrmingar henn- ar vegna og heimilisins. Hann sagði henni það svo skýrt að ekki varð um vilst þótt hann talaði í óráði: „Við þurftum á peningum að halda“. Hann var þá altaf að hugsa um hana. Jafnvel nú þegar hann var nær dauða en lífi, kom þetta fram. Við þurftum á þeim að halda. Við. Nú gat hún ekki stillt sig lengur, en hágrjet. Og á þess- ari stundu fanst henni hún elska hann heitar en nokkuru sinni áður. „Hjerna, teldu aurana“, sagði hann. „Hvað er þetta mikið?“ „Nítján dollarar og þrjátíu og fimm cent“, sagði hún. „Það er rjett — það er hlut- ur hins sigraða. Það voru tutt- ugu dollarar, en jeg keypti drykk og borgaði far með spor vagninum. Ef jeg hefði sigrað þá hefði jeg fengið hundrað dollara. Jeg barðist 'vegna þess- ara hundrað dollara. Við hefð- um verið áhyggjulaus um sinn, ef við hefðum fengið þá. En taktu við þessu, það er betra en ekki neitt“. Hann fór nú í rúmið, en gat ekki sofnað vegna kvala. Hún sat yfir honum klukkustundum saman og reyndi að lina þján- ingar hans með heitum bökstr- um og með því að bera cold- cream í sárin. Hann reyndi að bylta sjer, stundi þungan og talaði óráð. Hann var altaf að segja henni frá bardaganum, harmaði það að hann skyldi ekki hafa getað fært henni meiri peninga ,og barmaði sjer út af þeirri minkun að hafa orðið að láta í minni pokann. Það þótti honum miklu verra en líkamlegu meiðslin. „En hann gekk nú sámt sem áður ekki af mjer dauðum. Hann hafði altaf betur og barði mig miskunnarlaust, þegar jeg gat ekki borið hendur fyrir höf uð mjer. Áhorfendur ætluðu af göflunum að ganga. Jeg sýndi þeim hvað mannsbragur er. Og hann fjek illa útreið hjá mjer í fyrstu lotunum. En ekki man jeg hvað oft hann barði mig niður — jeg er eitthvað svo sljór, jeg get ekki munað------ Þegar á leið sýndist mjer að jeg ætti í höggi við þrjá menn, og jeg var ekki viss um það hvern þeirra jeg ætti að berja og hvern jeg ætti að forðast — — En samt sem áður Ijek jeg á hann. Þótt jeg væri hálf meðvituhdarlaus og fæturnir væri að bila, þá stóð jeg mig altaf vel í fangbrögðunum. Jeg er viss um að dómarinn er slit— uppgefinn í handleggjunum á því að slíta okkur sundur. ---- En þau högg — þau ógurlegu högg. Heyrðu, Saxon, hvar ertu? Nú, ertu þarna. Mig var víst að dreyma. En láttu þetta þjer að kenningu verða. Jeg sveik loforð mitt um það að berjast ekki — og nú sjerðu hvað jeg hefi haft upp úr því. Líttu bara á hvernig jeg er út- leikinn. Láttu það verða þjer til viðvörunar svo að þú farir ekki að selja saumaskap þinn — — Jeg Ijek nú samt á hann — og á þá alla. í byrjun stóð- um við jafnt að vígi. Eftir sjöttu lotu veðjuðu menn tveim ur á móti einum um það að jeg mundi sleginn í rot. Þá var þetta vonlaus barátta fyrir mig, það sáu allir. En samt gekk hann ekki af mjer dauðum. í tíundu lotu veðjuðu menn um það að jeg mundi ekki endast þá lotu. í elleftu lotu veðjuðu þeir um það að jeg mundi ekki endast fram í fimtándu lotu. En jeg stóð mig allar tuttugu loturn ar. Það var vond refsing fyrir að hafa svikið loforð sitt, hræði- lega vond refsing---------Fjór ar lotur heyrði jeg hvorki nje sá — jeg hugsaði ekki um ann- að en reyna að standa stöðug- ur, verja mig og berja. Jeg veit ekki sjálfur hvað jeg gerði, því að satt að segja vissi jeg ekkert af mjer. Jeg man ekkert éftir þrettándu lotu, en þá barði hann mig í gólfið og í þeirri átjándu — — — Nei, hvert var jeg nú kominn? Já„ nú man jeg það, jeg opnaði þetta eina auga, sem jeg gat sjeð svo- lítið með. Og þá var jeg á stól ■ úti í horni. Þeir nudduðu mig með handklæðum og hjeldu . salmiak upp að vitunum á mjer, og Bill Murpy hjelt stór- um klakamola við hnakkann á mjer. Og hinum megin á pall- inum sá jeg hvar Skelfir stóð og jeg varð að hafa mig allan við að trúa því að jeg væri að berjast við hann. Mjer fanst helst að jeg hefði rjett áður verið einhvers staðar langt í burtu og borist hingað á ein- hvern óskiljanlegan hátt. „Hvaða lota á nú hefjast?“ spurði jeg Bill. „Sú átjánda“, sagði hann. „Það getur ekki verið. Hvað er orðið af öllum hinum lotunum? Jeg var sein- ast í þeirri þrettándu“, sagði jeg. „Þú ert ágætur“, sagði Bill. „Þú hefir ekki haft neina rænu í seinustu fjórum lotunum, en um það veit enginn nema jeg. Jeg hefi altaf verið að reyna að fá þig til að hætta“. í sama' bili er merki gcfið og jeg sje Skelfi búa sig undir að ráðast á mig. „Hættu nú“, sagði Bill og veifaði handklæðinu. „Kem- ekki til mála og jeg ráðlegg þjer að minnast ekki á þetta“, sagði jeg. En hann hjelt áfram að nauða á mjer um að gefast upp. Skelfir var kominn til okk ar og stóð þar viðbúinn. Hann horfði á okkur og dómarinn horfði líka á okkur, og það var svo hljótt í húsinu að heyra hefði mátt hár detta. Jeg var nú að jafna mig, en ekki var jeg góður. „Þú getur ekki unn- ið“, hvíslaði Bill. „Bíddu róleg- ur“, sagði jeg. Og í sama bili rjeðist jeg á Skelfi og hann varaði sig ekki á því. Jeg var svo máttlaus í fótunum að jeg gat varla staðið, en samt hrakti jeg hann aftur á bak út í sitt horn. Þar fjell hann og jeg datt ofan á hann. Þú getur ímyndað þjer hvernig fólkið ljet. Það var að verða vitlaust — —- — Bíðum við, hvert var jeg nú kominn? Jeg man ekkert. Það er eins og hausinn á mjer =ie fullur af býflugum-------. —“. „Þú varst að segja að þú hefð ir dottið ofan á hann“, sagði Saxon. „Já, það er rjett. Við kom- umst á fætur, það er segja, jeg gat ekki staðið á löppunum, en jeg tók utan um hann og svo hentust við út í mitt horn og þar duttum við aftur og jeg ofan á hann. Það var nú hrein- asta heppni. Aftur bröltum við á fætur, en jeg gat ekki staðið svo að jeg spenti hann hrygg- spennu og hjelt mjer þannig uppi. „Nú á jeg alls kosta við þig óg nú bít jeg þig á bark- ann“, sagði jeg. Mjer var ekki alvara, en þegar dómarinn hafði slitið okkur í sundur, þá rjeðist jeg á hann og kom góðu höggi á bringspalirnar á hon- um. Við það gerðist hann var- kárari, alt of varkár. Eftir það forðaðist hann að koma svo nærri að jeg gæti náð í sig. Hann hjelt að jeg væri ekki jafn úttaugaður og jeg var. Þarna ljek jeg því á hann. Og hann gat ekki yfirbugað mig. í tuttugustu lotu stóðum við á miðju sviði og gáfum hvor öðr um kjaftshögg. Jeg hafði staðið mig vel, þegar tillit er tekið til þess hvað jeg var illa útleik- inn. En honum var dæmdur sigur og það var rjett. Samt sem áður ljek jeg á hann. Hann vann engan úrslitasigur. Og jeg ljek á þá heimskingja sem veðj- uðu um það að hann mundi gjörsigra mig á' svipstundu“. Farið var að birta af degi, þegar Billy gat loksins sofnað. En hann velti sjer og bylti, kveinkaði sjer og stundi í svefn inum, því að hann hafði engan frið fyrir kvölum. Þannig er það þá að keppa í hnefaleik, hugsaði Saxon. Það var helmingi verra en hún hafði gert sjer í hugarlund. Henni hafði aldrei hugkvæmst að hægt væri að valda svo mikl um meiðlum með hönskum. Aldrei framan mátti Billy gera þetta. Aldrei. Þá var betra að taka þátt í upphlaupum á götu. Þegar hún var að hugsa um þetta, opnaði hann skárra aug- að og muldraði eitthvað. „Hvað vantar þig?“ spurði hún, en varð þess í sömu svip- an vör að hann sá ekkert og að hann var með óráði. „Saxon-------Saxon“, stundi hann. Kauphöllin er miðstöð verðbrjefavið- skiftanna. Sími 1710. 130. stundina í Lovehöfn. Áhöfn þess munaði ekkert um að handtaka Tingcomb. Innan þriggja daga ættum við að hafa komið honum fyrir í fangelsinu í Launceston, þar sem þjer getið haft ánægjuna af því að yfirheyra hann og dæma.“ Sir Bevill fjellst á þetta og tíu mínútum seinna var jeg húinn að fá handtökuheimildina. Jeg skýrði Delíu og Pottery frá ákvörðun minni, og eftir að skipstjórinn hafði íýst því yfir, að hann væri reiðubúinn að hjálpa mjer, voru hestar okkar söðlaðir og við lögðum öll þrjú af stað, því Ðelía krafðist þess að fá að fara með okkur. • Pottery gekk við hliðina á okkur, en Delía sagði mjer, hvernig Settle og bófar hans hefðu farið með hana til Bristol, þar sem hún var sett í fangelsi. í fangelsinu var hún í fjóra mánuði, en þá var hún flutt um borð í skút- una, sem halda átti til Virginíu. Hvernig hún fjekk um- flúið þetta, vissi jeg best sjálfur. „En hefurðu aldrei,“ spurði jeg, „reiðst mjer fyrir að yfirgefa þig, þegar Settle og menn hans rjeðust á okkur?“ „Nei, það hefi jeg ekki, Jack, því þar fannst mjer þú gera rjett.“ „En þú hugsaðir þó öðru hvoru til mín, er það ekki?“ „Ætlarðu að byrja aftur?“ Hún stöðvaði hest sinn og leit á mig. „Jeg man nú, að jeg kyssti þig í gærkveldi, en þá var jeg líka svo hamingjusöm, að jeg hefði getað ' kysst sjálfan böðulinn. — En nú skulum við tala um eitt- r.vað annað. Pottery skipstjóri, skildi við okkur í Launceston. Ætl- aði hann að halda þaðan til Love og sækja skip sitt, en áður en hann fór, lofaði hann því, að hann mundi vera kominn til Gleys með alla áhöfn sína innan 48 klukku- stunda. Delía og jeg riðum nú hratt í suð-vesturátt, og jeg var einmitt að hugsa um flótta minn eftir þessari sömu leið, þegar jeg heyrði hljóð, sem kom mjer mjög á óvart. — Maðurinn minn sem sagði að þið hefðuð það alltaf svo ánægjulegt hjer í klúbbnum. ★ Það var á því herrans ári 1970. Faðir og sonur áítu tal í saman. — Segðu mjer, pabbi, sagði sonurinn, hvað varð eiginlega af þessum hræðilega manni Adolf Hitler? — Ja, það var hulin ráðgáta í fjölda ár. Hann átti að, hafa framði sjálfsmorð, leynst á Spáni, í Japan, í Argentínu o. s. frv. En svo skeði það 1960 að smásali einn í Moskva, Donnerblitz að nafni, ljest af illkynjuðum magasjúkdóm. Það var Hitler. Hann hafði átt þar heima í 15 ár. — En hvernig stóð á því, að enginn hafði þekkt hann fyr? — O, hann skifti um nafn og rakaði af sjer skeggið, en hag- aði sjer að öðru leyti alveg eins og hann hafði gert áður. Bölv- aði Ameríkönum, Bretum og yfirleitt öllum lýðveldunum. Þessvegna hjeldu nágrannarnir að hann væri bara ósköp venju legur og skikkanlegur Rússi. ★ — Geturðu sagt mjer, hvað er sameiginlegt með Amaríku og Svíþjóð? — Já, þau liggja jafnlangt hvort frá öðru. ★ Hansen var með bundið um 'ennið og leit sannast að segja hálf-aumingjalega út. — Hvað, hefirðu meitt þig? spurði vinur hans. ' — Já, jeg beit mig, svaraði Hansen. ' — Beistu þig? Hvernig í ó- sköpunum geturðu bitið sjálf- an þig í ennið. — Það eF alls ekki svo erfitt, bara ef maður klifrar upp á stþl. itiimiiimiiiiiiiiiiiiiimiitimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiittjn IMorffi 101 | Jlissllii 101 I Vil kaupa nýja eða ný- | | lega Morris 10 eða Austin | f 10 fólksbifreið. Uppl. í | | síma 3728 frá kl. 11—2 í | I clag- | irminiim iii iii ii iii iii iimiiimiiiiiiiiiiimiiiimiiimim afl

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.