Morgunblaðið - 13.11.1947, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 13. nóv. 1947
ANADALUR
ddbáldóaaa ^acL cyCond-on
54. dagur
„Já, Billy minn, jeg er hjerna
hjá þjer“, sagði hún.
Svo rjetti hann fram hönd-
ina eins og hann ætlaði að vita
hvar hún væri. Hann kallaði
aftur á hana með nafni og hún
hrópaði inn í eyrað á honum
að hún væri hjer. Þá var eins
og honum hægði og svo sagði
hann:
„Jeg var neyddur til að gera
það. Við þurftum á peningun-
um að halda".
Síðan seig á hann mók, en
hann hjelt áfram að umla eitt-
hvað í svefni. Þá kom Saxon
til hugar að hann mundi hafa
fengið heilahristing og hún
varð hún dauðhrædd. Hvað átti
hún að gera? Bill hafði haldið
klakamola að höfðinu á honum,
því ekki að reyna það?
Hún fleygði sjali yfir sig og
hljóp út í veitingastofuna í sjö-
undu götu. Veitingamaður var
að opna. Hann gaf henni eins
mikinn ís úr kæliskápnum og
hún gat borið. Þegar hún kom
heim lagði hún klakamola við
hnakkann á Billy, en heitt
straujárn við iljar hans. Og svo
bar hún coldcreame framan í
hahn.
Hann svaf fram undir kvöld.
Þá vaknaði hann og vildi endi-
lega fara á fætur. Henni var
ekki um það.
„Jeg má til að sýna mig“,
sagði hann. „Jeg ætla ekki að
láta menn henda gaman að
mjer“.
Hún hjálpaði honum í fötin.
Það gekk illa því að hann gat
sig ekki hreyft nema með harm
kvælum. Og með harmkvælum
staulaðist hann svo út, til þess
að láta kunningja sína sjá það,
að hann væri uppistandandi
þrátt fyrir hina illu útreið, sem
hann hafði fengið.
Þetta var einskonar stæri-
læti, ólíkt stærilæti kvenna, en
Saxon fanst það aðdáanlegt.
XIV. KAFLI.
Billy var furðu fljótur að ná
sjer eftir þetta áfall. Skrámurn
ar greru fljótt og það var merki
þess hve heilbrigt var í honum
blóðið. Lengst bjó hann að glóð
araugunum og það bar mjög
Inikið á þeim vegna þess hvað
hann var hörundsbjartur. Eftir
hálfan mánuð mátti heita að
honum væri batnað, en margt
skeði á þessum tíma.
Málinu gegn Otto Frank var
hraðað mjög. Kviðdómurinn
var skipaður mönnum úr versl-
unarstjett og opinberum starfs-
mönnum. Hann dæmdi Otto og
til dauðarefsingar. Síðan var
hann fluttur til San Quentin.
Þar sem aftakan átti að fara
fram.
Nokkru lengur stóð á rann-
sókn málsins gegn Chester
Johnson og hinum fjórtán, en
þessum málum var þó lokið eft
ir viku. Chester Johnson var
dæmdur til dauða. Tveir voru
dæmdir x ævilanga fangelsis-
vist og þrír í tuttugu ára fang-
elsi. Aðeins tveir voru sýknað-
ir. Hinir voru allir dæmdir í
2—10 ára fangelsi.
Þessar frjettir fengu mjög á
Saxon og hún varð áhyggjufull
og þunglynd. Billy tók þær líka
lærri sjer, en hugrekki hans var
óbilað.
„í orustum verða altaf ein-
hverjir að falla“, sagði hann.
„Enginn gengur að því g'rufl-
andi. En jeg fæ ekki skilið
hvers vegna þeir eru dæmdir.
Allir hinir ákærðu voru jafn
sekir í manndrápunum. Þess
vegna átti annað hvort að dæma
þá alla eða engan. Fyrst þeir
báru allir jafna ábyrgð á því
sem gerðist, þá átti að hengja
þá alia eins og Chester Johnson
— eða þá að dæma þá alla
sýkna. Mjer þætti gaman að
vita eftir hverju dómararnir
fara í þessum sökum. Jeg held
að þeir hljóti að fara að eins
og menn sem spila fjárhættu-
spil. Þeir velja sjer einhverja
tölu út í bláinn. Þeir horfa á
einhvern sakborning og bíða
eftir því að sjer detti einhver
tala í hug. Annars mundu þeir
ekki hafa dæmt Johnny Black
í þriggja ára fangelsi, og Carl
Hutchins í tuttugu ára fang-
elsi. Dómaranum hafa aðeins
dottið þessar tölur í hug þegár
hann horfði á þá, annars gat
hæglega farið svo að þetta hefði
verið öfugt þannig að Black
hefði fengið tuttugu ára fang-
esli og Hutchins þriggja ára.
Jeg þekki þá báða frá barn-
æsku. Oftast voru þeir með
strákunum í tíundu götu og
Kirkham, en oft með okkur.
Þegar við vorum lausir úr skól
anum fórum við niður til Sandy
Beach og syntum þar. Og einu
sinni, það var á fimtudegi, náð-
um við í mikið af skeljum og
seldum úr þeim fiskinn daginn
eftir. Við fórum líka til Roch
Wall og veiddum þar fisk. Einu
sinni — daginn sem sól-
myrkvinn varð — veiddi Cal
aborra, sem var svo gríðar stór
að jeg héf aldrei sjeð annan
eins fisk. Og nú á Cal að sitja
tuttugu ár í fangelsi. Það er
gott að hann skuli ekki vera
giftur. Deyi hann ekki úr berkl
um verður hann gamalmenni
þegar hann losnar.: Mamma
hans bannaði honum að busla í
sjónum og í hvert skifti sem
hann kom heim með einhverjar
skrámur, þá brá hún tungunni
á þær til þess að vita hvórt
saltbragð væri að þeim. Og ef
hún komst að því, þá fjekk
hann rækifega ráðningu“.
„Jeg hefi oft dansað við
Chester Johnson“, sagði Saxon.
„Og jeg hefi þekt konuna hans,
hana Kittie Brady. Við sátum
við sama borð í pappaverk-
smiðjunni. Hún var ákaflega
lagleg og þeir voru margir, sem
vildu eiga hana. Og nú missir
hún manninn og er komin að
falli“.
Hinir þungu dómar höfðu
mjög óheppileg áhrif á verk-
lýðsfjelögin. í staðinn fyrir að
gera verkamenn hrædda, magn
aðist hjá þeim uppreisnarhugur
og heipt. Billy hafði verið ó-
sköp ljúfur og góður meðan
Saxon var að hjúkra honum eft
ir hnefaleikinn. En nú umturn
aðist hann alveg. Heima var
hann yfirleitt þögull og þungt
hugsandi, en ef hann sagði eitt-
hvað þá var hann álíka æstur
og Bert hafði verið. Hann var
líka lengur úti á kvöldin og
drakk nú að staðaldri. Saxon
lá við örvílnun. Hræðilegar
hugsanir og kvíði ásóttu hana
stöðugt. Hún bóst stöðugt við
því að menn kæmi þangað og
bæri Billy á börum, hálfdauð-
an að dauðan. Og jafnframt
fanst henni að þá og þegar
mundi hún kölluð í síma hjá
grænmetissalanum og sjer yrði
þar tilkynt, að Billy hefði ver-
ið fluttur í sjúkrahúsið eða lík-
húsið. Svo skeði það að fjölda
hesta hafði verið gefið inn eit-
ur og að sprengju var kastað á
hús eins vagnstöðvaeigandans.
Eftir að hún frjetti það bjóst
hún við því á hverri stundu að
Billy yrði varpað í fangelsi, og
hún sá hann í anda í röndóttum
fangafötum standandi á aftöku-
staðnum í San Quentin, en
hús sitt umkringt af lögreglu-
þjónum og forvitnum blaða-
mönnum.
En þrátt fyrir þetta kvíðvæn
lega hugmyndaflug hafði henni
þó aldrei komið til hugar að
ógæfan mundi skella á úr þeirri
átt sém hún kom.
Það var einhvern daginn, að
Harmon, leigjandi þeirra, stað-
næmdist hjá henni í eldhúsinu
áður en hann færi til vinnu
sinnar, og var að segja henni
frá járnbrautarslysi, sem kom
fyrir í Alviso fenjunum. Þá
kom Billy heim, og Saxon sá
undir eins að hann var drukk-
inn. Hann heilsaði hvorugu
þeirra, en hvesti augun á
Harmon.
Harmon ljet sem hann tæki
ekki eftir ókurteisi hans og
sagði:
„Jeg var einmitt að segja
konunni yðar frá----------“.
En þá rauk Billy upp fól-
vondur.
„Mjer kemur það ekkert við
hvað þjer hafið verið að segja
henni. En jeg skal segja þjer
annað lagsi. Konan mín hefir
nú búið um rúmið þitt miklu
oftar en jeg kæri mig um“.
„Billy“, hrópaði Saxon og
kafroðnaði af blygðun og reiði.
Billy ljet sem hann heyrði
ekki. En Harmon sagði:
„Jeg skil þetta ekki------“.
„Það er sama, jeg þoli ekki
að horfa á smettið á þjer“,
þrumaði Billy. „Út með þig.
Jeg vil ekki hafa þig hjer. Skil-
urðu það?“
„Jeg skil ekkert í hvað að
honum gengur“, sagði Saxon og
ætlaði að afsaka hann í augum
Harmons. „Hann er ekki með
sjálfum sjer. Ó, hvað jeg
skammast mín“.
Billy snerist á hæli að henni.
„Haltu þjer saman. Þetta
kemur þjer ekkert við“.
„Billy---------“.
„Og hypjaðu þig burtu. Farðu
þarna inn í stofuna".
„Þjer megið ekki tala þannig
við konuna yðar“, sagði Har-
mon.
„Jeg hefi þolað þig alt of
lengi hjer“, sagði Billy.
„Jeg veit ekki betur en að
jeg hafi greitt húsaleiguna skil-
víslega", sagði Harmon.
„Jeg ætti að mölbrjóta á þjer
hausinn“, sagði Billy. „Og satt
að segja er mjer ekkert að van-
búnaði með það“.
„Ef þú dirfist að leggja hend
ur á hann-------“, sagði Saxon.
„Hvað? Ertu hjer enn? Ef
þú ferð ekki undir eins inn í
stofuna, þá skal jeg fleygja
þjer þangað“, sagði Billy.
Hann greip um handlegginn
á henni. Hún reyndi að slíta sig
lausa en hann herti þá takið
svo óþyrmilega, að henni hraus
hugur við kröftum hans.
GULLNi SPORINN
131.
Þetta var lúðraþytur, og hann kom handan frá hæðinni,
sem var framundan okkur. Jeg sá strax, hvað hjer var á
íerðinni. Þetta hlaut að vera riddaradeild Sir Cludleighs,
sem nú var á heimleið, eftir að hafa haft fregnir af ósigri
íjelaga sinna.
Nú stoðaði ekki neitt hik. Jeg leit í kringum mig, en
þvergi var einn einasta felustað að sjá.
„Fljót!“ hrópaði jeg, „eltu mig — nú er um lífið að
tefla!“
Jeg keyrði hest minn sporum og beygði til vinstri inn
yfir heiðina. Delía kom rjett á eftir mjer.
Við höfðum riðið um 300 metra, þegar jeg heyrði hróp.
Jeg leit til baka, og sá að forverðir riddaraliðsins voru
komnir upp á hæðina og höfðu nú numið staðar og horfðu
á eftir okkur.
Hrópunum fjölgaði nú óðum, en jeg ljet þau ekkert á
mig fá, en geystist áfram með Delíu fast við hliðina á
mjer. Jeg sá strax, að klæðnaður minn hafði komið upp
J um okkur, enda þurfti jeg ekki lengi að efast um það,
því er jeg leit um öxl, sá jeg nokkra riddaranna keyra
hesta sína áfram og stefna hratt í áttina til okkar. Þeir
hrópuðu hástöfum og skipuðu okkur að nema staðar.
Mjer stóð á sama, þótt eftirför þeirra neyddi okkur til
að halda nokkuð úr leið, því jeg treysti því, að hestar okk-
ar mundu bjarga okkur uridan óvinunum. Jeg taldi ridd-
arana og sá, að alls höfðu átta verið sendir á eftir okkur.
Mjer til mikillar gleði, heyrði jeg nú lúðraþytinn á ný
og sá, að hinir riddararnir í sveitinni virtust alls ekki
ætla að veita okkur eftirför.
Þó var það svo sem meir en nóg, að hafa átta óvini á
hælunum. Sá fremsti þeirra hóf nú upp byssu sína og
skaut, en hann hefur sjálfsagt frekar ætlað að hræða
okkur en hæfa, því langt var frá því að hann væri ennþá
kominn í skotfæri.
Ef Loftur getur það ekki
— Þá hver?
í bensínleysinu.
★
Drengur nokkur utan af landi
kom inn á lögreglustöðina og
kvaðst hafa tapað úri, sennilega
á Grundarstígnum. • Var honum
sagt, að honum yrði þegar til-
j kynþ_ ef úrið fyndist og gefnar
góðar vonir um að hann myndi
ekki þurfa að bíða lengi.
Þremur dögum seinna átti
drengurinn leið um Grundar-
stíginn og sá þá að þar var
fjöldi verkamanna með bora og
önnur tæki og voru byi’jaðir að
grafa upp götuna. Drengnum
brá mjög í brún við þetta, og
fjekk þegar samviskubit. Hann
hraðaði sjer á lögreglustöðina.
„Ja, það er út af úrinu, sem jeg
tapaði“, sagði hann, „það er al-
veg óþarfi að vera að hafa
svona mikið fyrir því að leita
að. Jeg ætlaðist alls ekki til
þess“.
Steinaldrar-Jensen sagði við
húsbónda sinn, er hann fjekk
honum stóreflis steintöflu áletr
aða rúnaletri:
— Ef þið farið ekki að finna
upp pappírinn, neita jeg alger-
lega að bera blaðið út lengur.
★
— Jeg geri ráð fyrir að þjer
haldið mjög mikið upp á hesta?
sagði ung stúlka við riddaraliðs
foringja.
•— Já, mjer þykir ekki vænna
um nokkra skepnu, svaraði
liðsforingin, nema ef vera
skyldi konan mín.
★
— Jeg held að þjer sje óhætt
að fara að tala við pabba.
Mömmu og honum er farið að
lítast betur á þig en þegar þau
'sáu jþig fyrst.
— Nú, hafa þau eitthvað
hrósað mjer?
— Nei, ekki beint, en mamma
sagði í gærkvöldi, að það væri
ómögulegt að þú værir eins vit-
laús og þú litir út fyrir að vera,
og pabbi var á sama máli. ,
MALFI.UTNINGS-
SKRIFSTOFA
: Einar B. Guðmundsson.
I Guðlaugur Þorláksson
Austurstræth?.
Símar 3202, 2002
Skrifstofutími
kl. 10—12 og 1—5.
?
mummnuitmiunwuiMimnnminiiinnniiunnnan