Morgunblaðið - 15.11.1947, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 15. nóv. 1947,
MÁNADALUR
Sháldóaqa eftir J/ach cjCondo
n
»■ * T* ^ n ■ r
56. dagui
Þegar Saxon var háttuð um
k völdið fann hún fyrst hvað
þ'áð var að vera einstæðingur.
Og hún svaf illa þessa nótt.
Hún vaknaði hvað eftir annað
við það að hún var að leita að
Billy í rúninu, en fann hann
ckki. Hún þoldi þetta ekki til
lengdar, svo ^ð hún kveikti og
starði svo upp í loftið og var
að hugsa um þá ógæfu, sem yf-
ir sig hafði dunið. Hún gat
fyrirgefið Billy sumt, en sumt
fanst henni óíyrirgefanlegt.
Hann hafði sært viðkvæmasta
strenginn í sál hennar, og þess
vegna fanst henni að aldrei
mundi gróa um heilt milli
þeirra. Þar sem áfengið er þar
feggur vitið á flótta, endurtók
hún'hvað eftir annað með sjálfri
sjer. En það var engin afsökun
fyrir Billy. Hún grjet sárt og
aðra stundina reyndi hún að
béra í bætifláka fyrir hann.
Nei, hann hafði breytt svo
skammarlega við hana, að hún
hlaut að bera þess sár alla ævi.
Hún gat aldrei litið glaðan dag
framar. Hvers vegna? Hvers
vegna? Hún fann ekkert svar
við þeirri ráðgátu lífsins, hvers
vegna ógæfan hafði steypst yf-
ir hana.
Morguninn eftir kom Sara.
Petta var í annað skifti að hún
heimsótti Saxon. Hún vissi svo
sem í hvaða erindagerðum Sara
kom. Hún ásetti sjer að láta
hana ekki ná neinum tökum á
sjer. Þess vegna gerði hún enga
tilraun að afsaka Billy. Hún
sagði að ekkert væri að afsaka
nje úlskýra. Alt hefði farið eins
og það átti að fara og það kæmi
heldur engum neitt við. Þetta
espaði Söru um allan helming.
„Jeg varaði þig við honum,
og láttu þjer ekki detta 1 hug
að bera á móti því“, sagði hún
hátíðlega. „Jeg vissi það frá
upphafi áð hann var þorpari,
áflogahundur og tukthúsmatur.
Jeg segi þjer það satt, að jeg
varð skelfingu lostin þegar jeg
frjetti það að þú lagðir lag þitt
við hnefaleikara, og jeg varaði
þig við undir eins. En þú vildir
ekki hlusta á mig, þú þóttist
svo sem vita betur og reigðir
þig af því að þú áttir fleiri skó
heldur en siðugri stúlku sæmir
að eiga. Þá ságði jeg við Tom:
„Heyrðu Tom, nú er Saxon að
fara í hundana“. Jeg sagði það
einmitt með þessum orðum. Og
sá sem káfar á skítnum klínir
sjálfan sig. Þjer hafði verið nær
að giftast Charley Long. Þá
hefðirðu ekki leitt þessa smán
yfir þig og þína. En þetta er nú
bara byrjunin. Taktu vel eftir
því hvað jeg segi — þetta er
bara byrjunin. Guð má vita
hvar hann lendir. Ju, það endar
náttúrlega á því að maðurinn
þinn verður hengdur fyrir
morð. Bíddu róleg, þú sannar
til að jeg hefi rjett fyrir mjer.
Það verður hver að súpa seiðið
af sínum gerðum, og sá sem á
tugthúslim-----“.
„Þeir hafa nú fleiri fengið að
lcynnast tugthúsinu núnji upp á
síðkastið“, sagði Saxon. „Jeg
veist ekki betur en að Tom hafi
verið handtekinn á jafnaðar-
mannafundi og settur í svart-
holið. Þeir fara margir þangað
núna“.
Hún sá þegar að skeytið hafði
liæft.
1„Tom var sýknaður“, sagði
Sara.
„Hann sat nú samt heila nótt
í svartholinu“. ,
Sara gat ekki borið á móti
þessu og því breytti hún um
efni eins og hún var vön og
rjeðist á Saxon úr annari átt.
Það er fallega komið fyrir
þjer, eða hitt þó heldur“, sagði
hún. „Það sjer ekki á að þú haf
ir fengið gott uppeldi, þegar þú
getur látið þjer sæma að halda
við leigjanda þinn“.
I „Hver segir það?“ spurði Sax
on byrst.
] „Það væri blindur maður,
sem ekki gæti lesið það á milli
línanna í blaðinu", sagði Sara.
„Hjer er ung kona, sem ekki
hefir haft meiri sómatilfinn-
ingu en svo að hún giftist hnefa
leikara. Og svo hefir hún leigj-
anda. Út af hverju skyldi þeim ‘
hafa lent sáman?“
„Þetta var aðeins eins og
hver önnur fjölskyldudeila“,
sagði Saxon og þetta kom Söru
svo á óvænt, að hún varð orð-
laus í bili. j
I „Þú ættir að vita það að hver
kona má vera stolt af því að
maðurinn hennar berst út af
henni. Og jeg er stolt af því“,
sagði Saxon. „Heyrirðu það?
Jeg er stolt af því. Þetta máttu
J segja hverjum sem heyra vill
— öllum nágrönnum þínum og
öllum öðrum. Jeg er engin
belja. Karmönnunum líst á mig
og þeir berjast út af mjer og
fara í fangelsi mín vegna. Hvers
óskar konan fremur hjer í
heimi en að karlmönnum lítist
á sig? Og nú er best að bú farir*
Sara, það er best að þú farir
undir eins og svo geturðu sagt
öllum hvað þú getur lesið á
milli línanna. Úthrópaðp það
að Billy sje tugthúslimur og
jeg sje vond kona og haldi við
alla menn. Jeg vona aff bú hafir
mikla ánægju af þvi. Og farðu'
nú og stígðu aldrei framar fæti
inn fyrir mínar dyr. Þú ert alt
of heiðvirð kona til þess að
koma hingað. Þú gætir stofnað
mannorði þínu í voða með því.
Mundu eftir börnunum þínum.
Farðu nú — undir eins“.
J Þetta gekk algerlega fram af
Söru. En þegar hún var farin
I fleygði Saxon sjer upp í rúm
og grjet sárt og lengi. Nú var
i nýtt viðhorf komið til sögunn-
[ ar. Nú var ekki aðeins um það
að ræða að Billy hafði verið ó-
svífinn og hrottalegur. Nú vissi
hún hvernig aðrir litu á þetta,
og það hafði henni aldrei flogið
í hug. Hún var líka sannfærð
úm að Billy hafði aldrei flogið
það í hug, svo vel þekti hún
hann. Hann hafði aðeins verið
á móti því að taka leigjanda í
húsið vegna þess að hann vissi
að það jók henni fyrirhöfn, og
hann vildi ekki taka fje fyrir
það. Hann hefði aldrei fallist á
það, ef þau hefðu ekki verið í
þessum kröggum.
I En þetta breytti engu um það
hvert álit nágrannarnir og all-
ir, sem þektu hana, höfðu nú á
| henni. Það var sök Billy. Og
það var hræðilegra en nokkuð
annað, sem hann hafði gert.
Aldrei framar gat hún litið
framan í nokkurn mann. Mag-
gie Donahue og frú Olson höfðu
báðar verið mjög vingjarnleg-
ar, en hvað ætli þær hafi verið
að hugsa um á meðan þær töl-
uðu við hana? Og hvað skyldi
þær svo hafa talað um á eftir?
Já, um hvað voru konurnar að
tala við girðingarnar og á hús-
tröppunum? Og um hvað töl-
uðu karlmennirnir þegar þeir
hittust á strætum og gatnamót-
um eða í knæpunum?
Þegar hún var orðin alveg
úrvinda af gráti, fór hún að
hugsa um hvað ýmsar aðrar
konur ætti bágt — konan hans
Otto Frank, ekkjan hans Hend-
ersons. Kittie Brady og allar
konur þeirra, sem nú sátu inni
byrgðir í San Quentin fangels-
inu. Þær áttu bágt. En engin
þeirra hafði þó goldið annað
eins afhroð og hún, þv íað hún
ein hafði mist mannorð sitt.
Hújj lá í rúminu þennan dag.
Hún svaf ekki. Umhugsunin um
þetta skelfilega ólán hjelt fyrir
henni vöku. Hún miklaði alt
fyrir sjer, að hún væri brenni-
merkt alla ævi, og svo var hún
alt í einu farin að hugsa um
æsku sína, um öll þau störf,
sem hún hafði unnið um ævina,
um öll handtökin við þau —
niðursuðu ávaxta, límingu
pappakassa, vefnað í hampiðj-
unni ,og línsljettun í þvotta-
húsinu. Hún hugsaði um það,
þegar hún var í barnaskólan-
um og rifjaði upp fyrir sjer
hvaða börn hefði verið þar með
sjer og mundi eftir því hvernig
flest þeirra voru í hátt. Hún
minstist þess þegar hún var í
barnaheimilinu þar sem henni
leið illa. Hún mintist móður
sinnar og reyndi að rifja upp
hvert smáatvik frá því að þær
voru saman. Og hún hugsaði um
alla þá dansleika, sem hún
hafði verið á. Og því næst fór
hún að hugsa um giftingu sína
og Billy og sambúð þeirra. Og
þá var hún aftur komin að því
hvernig ólánið hafði dunið yf-
ir þau og nú náð hámarki sínu,
svo að henni var engin viðreisn
arvon.
XV. KAFLI.
Næstu nótt kom henni ckki
heldur dúr á brá og hún lá alla
nóttina í fötunum. Um morg-
uninn fór hún á fætur, þvoði
sjer og greiddi hár sitt. Hún
gerði það í hálfgerðri Jeiðslu,
því að henni fanst eins og járn-
hring væri spent um höfuð sjer
svo fast, að það lamaði alla
húgsun. Var hún veik? Ekki
hafði hún hita. Og ekki hafði
hún ofkælst. Líkaminn var
hraustur. Sálin hafði beðið
hnekki.
Það var undarlegt að henni
fanst hún vera önnur — ein-
hver önnur kona. Og heimurinn
var ekki heldur eins og hann
áti að sjer. Hann var skugga-
legur og litlaus. Hún var rænu-
lítil og tók sjer ýmislegt fyrir
hendur, sem hún ætlaði alls
ekki að gera. Það var íil dæmis
engu líkara en að hún hefði
gengið í svefni er hún áttaði sig
úti í garði, þar sem hún var að
hengja upp þvott. Hún mundi
alls ekki eftir því að hún hefði
þvegið þvottinn, og þó var hann
þveginn. Hún komst líka að því
seinna, áð hún hafði borðað
kjötbita, sem til var, en mundi
ekkert eftir því. Hún gekk inn
í svefnherbergið til þess að for-
vitnast um hvernig þar væri
umhorfs. Rúmið var upp búið
og alt í reglu, og mundi hún
ekkert' eftir því að hún hefði
gert það.
iGggBssais

GULLNI SPORINN
133.
Jeg hljóp að kofadyrunum og hrynti þeim upp. Svo
stóð jeg eins og bjáni og starði.
Jóhanna stóð fyrir framan mig og var nú komin í fötin,
sem jeg hafði verið í, þegar fundum okkar fyrst bar sam-
an. Er hún sá mig, rak hún upp hátt gleðióp, fleygði sjer
í fangið á mjer og bæði hló og grjet í einu.
„Æ, kæri tryggi Jack,“ hrópaði hún, „þú veist ekki
hvað þú hefur glatt mig“.
Um leið gekk Delía að dyrunum, stoppaði þar og horfði
á okkur.
„Kæri Jack, í allan gærdag sór jeg og sárt við lagði að
jeg skyldi bíða eftir þjer, — já, um alla eilífð. Og þó gat
jeg ekkert gert nema hugsað um þig — og nú ertu kom-
inn af frjálsum vilja til baka.“
„Jóhanna“, svaraði jeg og roðnaði, „hlustaðu á mig.
Jeg kem hingað af því, að óvinir mínir eru enn einu sinni
á hælunum á mjer. Þeir eru aðeins örskammt á eftir mjer.
Þú verður að lána mjer hest, og það strax.“
„Nei“, heyrðist rödd frá dyrunum, „ef einhver á að
íá hest lánaðan, þá er það jeg.“
Jóhanna sneri sjer snöggt við, og stúlkurnar horfðust
í augu — önnur undrandi og hin hæðnislega — og jeg
stóð mitt á milli þeirra og þorði á hvoruga að líta.
Jóhanna tók fyrst til máis.
„Jack, er hesturinn þinn fyrir utan?“
Jeg kinkaði kolli.
„Láttu mig fá byssurnar þínar og skikkjuna.“ Hún gekk
að glugganum og leit út. „Við höfum ennþá nægan tíma,“
sagði hún svo og benti á stigann, sem lá upp á loft —■
„farið þið upp þarna bæði tvö, og dragið stigann upp á
eftir ykkur. Hvort er það þú eða hún, sem þeir eru að
elta?“ Hún benti á Delíu.
„Það er sjáifsagt jeg, sem þeir helst vildu ná í, því jeg
er jú karlmaður,“ svaraði jeg.
Jeg skal fyllilega viður-
kcnna að það getur orkað tví-
I mælis hvort líkamsfegurð
þeirra, sem æfa knattspyrnu
eða kringlukast, verður meiri.
i ★
Stúlka nokkur lagði bílnum
sínum á ólöglegan stað og
skildi hann þar eftir. Nokkrum
tímum seinna kom hún til þess
að sækja hann, en sjer til skelf-
ingar sá hún að lögregluþjónn
sat í honum.
Hún var fljót að átta sig á
hlutunum, náði í leigubíl og ók
heim í honum. Þaðan hringdi
hún til lögreglunnar og tilkynti
að bílnum sínum hefði verið
stolið.
Áður en klukkustund var lið-
in kom lögregluþjónninn, sem
hún hafði sjeð í bílnum með
hann og var alldrjúgur með,
hve fljótt honum hefði tekist
að hafa upp á hinum stolna
bíl.
Sex ára gamall snáði datt of-
an úr allháu trje og hljóðaði af
sársauka. Móðir hans, sem var
nærstödd, flýtti sjer með hann
til læknis.
— Þetta var ljóta gamanið,
sagði læknirinn, meiddirðu þig
í fallinu?
— Nei, nei, svaraði strákur.
— Hversvegna fórstu þá að
skæla? spurði móðir hans ávít-
andi.
— Jeg meiddi mig ekki í fall-
inu, bað var ekki fyr en jeg
kom niður, svaraði stráksi.
★
Mæju litlu, sem var þriggja
ára, hafði verið kent að fara
með tvær bænir, annað var
borðbæn, en hitt var kvöldbæn.
Foreldrar hennar veittu því at-
hygli, að eitt sinn, er hún var
settst við borðið, byrjaði hún:
„Nú legg jeg augun aftur . . .“,
en stansaði alt í einu og sagði:
„Fyrirgefðu Guð, jeg byrjaði á
vitlausum enda“.
Mlllllllllllllllllllff|f|||||||||||(|||||||||||||||||||,|||g||l||||||
| Ungur maður með minna |
| bílprófi og vanur öllum |
= algengum störfum, óskar |
I eftir
| atvinnu |
: nú þegar. Öll algeng vinna 1
| kemur til greina. Tilboð- |
i um sje skilað á afgr. Mbl. 1
I fyrir þriðjud. merkt: „Nr. I
i 213 — 177“.
11111111111111111111111111111111111111
iiiiiiiiiiiiiiiii.