Morgunblaðið - 20.01.1948, Blaðsíða 10

!0
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjndagur 20. janúar 1948.
*
mAnadalur
Si d IL aya eýtir ^acL cJlondovi
+—■■
1 /~\Q „ * mundi aldrei fá of mikið sól-
I UO. CLQCfUI j skin“, sagði hún. „En þessar
j seinustu vikur höfum við haft
Þau beygðu þá til vesturs og alt pf mikið af því“.
ÓkUnÍ,eÍtÍrg^Sk0l;Um0gÞrÖngl ,J3. altaf síðan við yfirgáf-
um dölum. Vegurinn var svo
um Sacramento dalinn“, sagði
slæmur, að a fimtan kilometra BiUy >Qg það er ekki tt að
kafla foru þau fram hja tm lenda í of miklu sólskini Það
bilum, sem sátu fastir i leirn- er eins áfengi Manstu hvað
um og ekki viðlit að hreyfa okkur leið yel þegar sókskin
Þa' ^ J°/ f hestunuin kom eftir margra vikna súld?
og vildi hlifa þeim sem mest. Það var alve eins Qg að fá sjer
Þau aðuþví á lækjarbakka þar , viskybragð Það hressti mann
sem var groðurhagi. Billy alveg eins Qg þegar maður
renndi oðar og fjekk bratt tvo hefir verið £ baði fær sjer
urriða. Þarna naði Saxon lika svQ sólþað & eftir þá er það al_
i fyrsta urnðann. Það hvem i. eins Qg að fá góðan cock_
hjolrnu og færinu þegar umð-!^ En lægi maður of lengi £
mn tok sprettmn og Saxon varð sóibaðinu þá fór gamanið af.
ST° hr^? ^ hUnrakUPP h3tt Þá varð maður máttlaus og illa
hljoð. Billy kom þá hlaupandi haldinn> ætlaði aldrei að kom-
til þess að segja henm hyað astfötin>
og dragnaðist svo
hun ætti að gera Og eftir þvi heim á mattlausum löppum.
sem urriðmn dasaðist meira þvi Það yar eins og alt fjör og allur
mein yeiðihugur kom i Saxon. Ufsþróttur yæri úr manni
Semast gat hun flæmt urnðann u heldurðu að það hafi
upp á þurran sand, en þar reif
hann sig af önglinum og sprikl
aði og sporðsteyptist svo að
við sjálft lá að hann mundi
fara út í ána aftur. Saxon sá
þá ekki annað fangaráð en að
verið að kenna? Jú, það voru’
timburmenn. Maður hafði
drukkið í sig of mikið af sól-j
skini, eins og maður drekkurj
of mikið af visky, og hefndin ■
kemur óumflýjanlega. Það er
er
henda sjer ofan á hann og taka alyeg augJjóst Þegs yegna
i talknm a honum með baðum jgott að yera þar sem þoka er«
hondum- ( „Jæja, við höfum þá verið
Svo hjelt hún urriðanum sigri: undir áhrifum í marga mán-
hrósandi á lofti. uði“, sagði Saxon. „Þá er kom-
„Sextán þumlunga", sagði ið mál til að renni af okkur“.
Billy. ,.Nei, hvað ætlarðu nú að
gera?“
,,Jeg ætla auðvitað að skola
af hcvnum sandinn“, sagði Sax-
Oh.
„Þú ættir heldur að fleygja
honum í körfuna“, sagði hann,
en hún skeytti því engu og þá
þagnaði hann og horfði á hana.
Hún gekk niður að ánni og
deif urriðanum niður í straum-
inn. í sama .vetfangi tók hann
viðbragð og sleit sig af henni
og hvarf.
Saxon hljóðaði af skelfingu.
„Það 'er ekki minni vandi að
gæta fengins fjár en afla þess“,
sagði Billy.
„Mjer er alveg sama“, sagði
hún. „Hann var þó stærri en
nokkur urriði sem þú hefir
fengið“.
,,Jeg er alls ekki að bera
brigður á að þú sjert ágætur
veíðimaður“, sagði Billy með
hægð. „En þú hefir fengið
stærri drátt en þetta áður ■—
þegar þú kærktir í mig“.
„Alveg rjett“, sagði Billy.
,,Og jeg er viss um það að jeg
gæti unnið á við tvo í svona
veðri. Líttu á hestana. Svei
mjer þó ef þeir eru ekki að
lifna við“.
Saxon reyndi að rýna í gegn
um þokuna út í skóginn til þess
að vita hvort hún sæi ekki
rauðaviðartrje. Þeim hafði ver-
ið sagt að þau mundu hitta
rauðaviðartrje í Kaliforníu.
„Hjer eru engin rauðaviðar-
trje“, sagði hún. „Við erum'
komin of langt norður. Við
verðum að snúa við suðúr á
bóginn til þess að finna Mána-
dalinn“.
Og svo sneru þau í suðurátt
og þar versnuðu vegirnir enn
stórum. Þau fóru í gegn um
mjólkurbúalandið Langlois og
síðan í gegn um þjetta furu-
skóga niður að Orford höfn.!
Þar safnaði Saxon einkennileg-!
um steinum í fjörunni, en Billyj
veiddi golþorska. Þai'na varj
engin járnbraut og vegirnir
„Ekkí veit jeg hvað jeg á að urðu sífelt verri'eftk því sem
seg.ia um það“, sagði hún. „Jeg sunnar dró. Hjá Gold Beach
held þó að jeg verði að taka, hittu þau aftur gamlan kunn-
mjer í munn orð mannsins, sem ingja, Rogue River, og ljetu
var tekinn fastur fyrir að veiða \ ferja sig yfir hana rjett fram
meðan laxinn var friðaður. j við ósinn. Þar fyrir sunnan
Hann sagðist hafa gert það í varð landið enn verra yfirferð-
sjálfsvöm“.
Þetta gat Billy ekki skilið al-
mennilega.
„Skilurðu það ekki?“ sagði
Saxon. „Laxinn rjeðist á mann-
inn“.
Billy hló. Nokkru seinna
sagði hann:
„Þarna fórstu laglega með
mig, eða hitt þó heldur“.
Það var dimt í lofti og þegar
þau óku niður með Coquilles-
ánni skall þokan á þau.
„Þetta er gaman“, sagði
Billy. „Jeg finn að jeg sýg þok
una í mig eins og þur svamp-
ur. Aldrei hefi jeg orðið þoku
feginn fyr.
Saxon var líka ánægð.
„Jeg hjelt einu sinni að jeg
ar, og bóndabæir voru ekki
nema á stöku stað.
Hjer voru hvorki Asíumenn
nje Evrópumenn — engin að-
skotadýr. Þeir, sem þarna áttu
heima voru afkomendur fyrstu
landnemanna. Saxon átti tal
við margt gamalt fólk, sem enn
mintist ferðalagsins yfir sljett-
urnar. Og svo var haldið áfram
þangað til Kyrrahafið stöðvaði
þá og ekki varð komist lengra.
Þá settust menn þar að, ruddu
lönd og komu sjer upp hreys-
um til að búa í. Þetta var á
útkiálka Ameríku og svo af-
skekkt, að siðir og venjur voru
eins og á fyrstu landnámsárun-!
um. Engin járnbraut og engir!
bílar. Milli þessarar bygðar og,
hinna frjóvsömu dala í austri,!
voru há fjöll — sannkölluð
paradís fyrir veiðimenn, sagði
éinhver við Billy.
Sunnan við Gold Beach var
þjettur skógur og lá þar ógreið
fær stígur upp í móti. Þegar
þau voru að fara eftir honum
heyrðu þau klukknahljóm fyrir
ofan sig. Nokkru seinna komu
þau í rjóður og þar var svo
rúmt að Billy hefði getað snúið
vagninum. Þar staðnæmdist
hann. Klukknahljómurinn færð
ist nær. Svo heyrðu þau hófa-
tak og brak í hemlum, köll og
hlátur.
„Hann kann svei mjer að aka,
þessi maður“, sagði Bily. „Jeg
dáist að honum hver svo sem
hann er, fyrir það hvað hann
getur ekið hratt á svona vond-
um vegi. Hlustaðu á. Hann hef-
ir sterka hemla. Þarna hefir
hann farið niður í gjótu. Heyrð
ir þú það, Saxon. Gastu heyrt
á hljóðinu hvað góðar fjaðrir
eru í vagninum?“_______
Nú sáu þau bregða fyrir milli
trjánna uppi í hlíðinni fjórum
jörpum hestum, sem drógu Ijós
brúnan vagn og fóru hratt yfir.
Svo hvarf alt aftur í skóginn,
en skömmu síðar komu hestar
og vagn eins og skriða inn í
rjóðrið, þar sem þau Billy voru.
í framsæti vagnsins sátu mað-
ur og kona, en í aftara sætiifti
sat Japani, skorðaður þar milli
ferðakista, veiðistanga, riffla,
reiðtýgja og horna af elgsdýr-
um og hjörtum.
„Nei, þetta er þau Hastings
og konan hans“, hrópaði Sax-
on.
Hastings stöðvaði hestana og
nú varð fagnafundur.
„Hjer er öðru vísi umhorfs
en á Sacramento eyjunum“,
sagði Hastings. „Hjer í fjöllun-
um búa ekki aðrir en afkom-
endur landnámsmannanna. Og
þeir eru alveg eins og forfeð-
urnir“.
Svo skýrðu þau hjónin frá
ferðalagi sínu. Þau höfðu nú
verið á ferð í tvo má.nuði og
ætluðu að halda áfram yfir
Oregon og Whasington norður
að landamærum Kanada.
„Þaðan förum við heim með
járnbraut, en sendum mann
með hestana", sagði Hastings.
„Ef þið ferðist altaf með
sama hraða og núna þá hefðuð
þið átt að vera komin miklu
lengra“, sagði Billy.
•_Við höfum haldið kyrru fyr
ir tímunum saman þar sem okk
ur þótti gaman að vera“, sagði
frú Hastings.
„Við fórum til friðlýsta svæð
isins hjá Hoopa“, sagði Hast-J
ings. ..Og við sigldum á báti
niður árnar Trinity og Kla-
mouth niður að hafi. Og við
dvöldumst hálfan mánuð í eyði
mörkunum í Curry County“.
„Þið ættuð að fara þangað“,
sagði Hastings enn. „Þið getið
komist til Mountain Ranch í
kvöld. Þaðan haldið þið svo
inn í landið. En þar eru engir
vegir. Þið verðið að fara ríð-
andi. Þar er fult af veiðidýr-
um. Jeg skaut þar fimm fjalla-
ljón og tvo björnu og fjölda
annara dýra. — Þar ganga
elgsdýr í hópum, en jeg skaut
þau ekki því að þau eru friðuð.
Þessi horn, sem jeg er með
hjerna fjekk jeg hjá gömlum
veiðimönnum. Nú skal jeg segja
yður nánar frá þessu öllu“.
OSKABRUNNURINN
Eftir Ida Moore.
I. KAFLI.

Stebbi stakk prikinu gegnum hankana á fötunum sínum
og sveiflaði þeim yfir öxlina. Síðan þrammaði hann af stað
niður stíginn, gegnum blömagarðinn, yfir akurinn, klifraði
svo yfir hliðið á girðingunni og komst út á veginn. Hann
settist á vegarbrúnina til þess að hvíla sig andartak. Hanr.
horfði á skógi vaxnar hlíðarnar, sem lágu niður að sjónum
Hann var ekki alveg á því hreina með, hvort hann ætti hela-
ur að fara og spjalla við .bergmálsklettinn, eða klifra upp á
klettana, sem voru rjett fyrir ofan bryggjuna og leita að
smásteinum í tjörnunum. Svo kom hann auga á Jón gamla,
sem var að gera að netum fyrir utan kofann sinn, neðar í
hlíðinni, og afrjeð að fara og hitta hann að máli. Það var
allt af svallt undir trjánum, sem voru fyrir utan kofa Jóns
og svo kúnni Jón gamli býsn af skemmtilegum sögum um
álfana.
„Eiga álfarnir heima hjer?“, spurði Stebbi þegar hann vav
sestur við hlið gamla mannsins.
„Jeg skyldi nú halda það!“, ansaði Jón.
„Gæti jeg fengið að sjá þá?“, spurði Stebbi, og eftirvænt-
.ingin skein úr augum hans.
„Já, auðvitað. En fyrst verðurðu að fá þjer að drekka úr
óskabrunninum og óska þjer einhvers um leið. Ef ósk þín

U/rw,
3 *
— Það er sonur, herra greifi.
★
— Hvernig er kvenkynið af
piparsveinn.
— Eh, það er kona-sem-
bíður.
★
Prófessorinn: — Jeg gleymdi
að taka regnhlífina með mjer í
morgun.
Konan: — Hvenær varðstu
var við það?
— Þegar jeg rjetti upp hend-
ina til þéss að spenna hana
niður, þegar hætt var að rigna.
★
— Myndirðu verða móðguð,
ef þessi ókunni maður biði þjer
kampavín?
— Já, en jeg myndi sjálfsagt
glevpa móðgunina.
— Mamma, komdu hjerna,
hrópaði lítill drengur, er hann
sá snák í fyrsta skifti, hjerna
er skott, sem hreyfist, en eng-
inn hundur.
Biskupinn af Hereford hitti
eitt sinn lávarð, sem var mjög
hrokafullur.
— Jeg fer aldrei í kirkju,
sagði lávarðurinn, ef til vill
hafið þjér veitt því athygli,
biskup.
— Já, jeg hefi tekið eftir því,
sagði. biskupinn alvarlega.
— Ástæðan fyrir því, sagði
lávarðurinn, er sú, að þar eru
altaf svo margir hræsnarar.
— O, látið það ekki hafa
áhrif á yður, sagði biskupinn
brosandi, það er alltaf nóg rúm
fyrir einn 1 viðbót.
Sigga: — Hvað hjet seinastá
stöðin, sem við fórum fram
hjá?
Mamman: — Truflaðu mig
ekki. Jeg veit það ekki. Sjerðu
ekki að jeg er að lesa.
Sigga: — Það er leiðinlegt
að þú skulir ekki vita það, því
að litli bróðir fór þar út.