Morgunblaðið - 29.01.1948, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
I
Fimmtudagur 29. jan. 1948
mAnadalur
Sl d (L aaa eítir ^dacL cyCondon
ÓSKABRUNNURINN
116. dagur
Þannig gekk alt vel fyrst í
stað. En svo kom afturkippur
í San Francisko. Nýir menn
komu til valda í borgarstjórn-
inni þar og þeir ætluðu. að spara
og þyrjuðu á því að stöðva
gatnagerð. Af því leiddi svo að
grjótnámið i Lawndal varð að
hætta, en það hafði selt þang-
að götusteina. Billy varð nú að
taka við hestum 'sínum aftur,
og það var eigi aðeins að hann
misti leiguna eftir þá, heldur
varð hann nú að fóðra þá í
þökkabót. Og hvernig átti hann
nú að fá peninga til þess að
greiða laun þeirra frú Paulr
Gow Yum og Chan Chi?
,,Vjð höfum gapað yfir meiru
en við getum gleypt“, sagði
hann við Saxon. •% .
Þetta kvöld kom hann seint
heim, en þá lá vel á honum.
Og bað lá líka vel á Saxon. Hún
gekk á móti honum út að hlöð-
unni þar sem hann var að leysa
hálftaminn hest frá vagninurp.
„Það er alt í lagi“, sagði hún
brosandi. „Jeg hefi talað við
þau öll þrjú. Jeg sagði þeim
eins og var og þau sögðu að
það gerði ekkert til þótt þau
fengi ekkert kauþ greitt um
. nokkurn tíma. Og eftir viku för
um við að senda grænmeti á
markaðinn og þá rignir pening
um yfir okkur. Og svo þarf jeg
að segja þjer eitt, sem jeg veit
að þig furðar á. Hann Gow Yum
kom til mín á eftir og bauðst
til að lána mjer fjögur hundr
uð dollara. Hann á peninga á
banka, karlinn. Hvað -segirðu
um þetta?“
„Jeg segi bara það að jeg
þykist ekkert of góður til þess
að fá þessa peninga að láni
hjá honum, þótt haan sje Kín-
ver.fi.. Það getur verið að jeg
þurfi á þeim að halda, vegna
þess —------- ja,' þú getur ekki
giskað á hvað jeg hefi aðhafst
í dag. Jeg hefi ekki bragðað
matarbita vegna þess hvað jeg
hefj^ átt annríkt".
„Áttirðu svo annríkt við að
vinna með höfðinu?“ spurði
hún og hló.
„Já, það má til sanns vegar
færa“, sagði hann og hló líka.
„Jeg hefi ekki gert annað en
ausa út peningum í allan dag“.
,,Þú hafðir eíiga peninga til
að ausa út“, sagði hún.
„Jeg hefi lánstraust hjerna í
dalnum“, sagði hann drýginda-
lega. „Og jeg hefi notað það
óspart í dag. Giskaðu á hvað
jeg gerði?“
„Þú hefir keypt þjer reið-
hest“.
Hann rak upp slíkan tryll-
ingshlátur að hesturinn fældist
og hann átti um' stund fullt í
fangi að stilla hann.
„Gettu betur“, sagði hann
svo.
„Þú hefir keypt tvo reið-
heseta“.
„Ekki ertu nú getspök“, sagði
hann. „En það er heldur ekki
von að þú getir upp á því. Nú
skal jeg segja þjer söguna. Þú
kannast við hann Thiercroft.
Jeg keypti vagninn hans fyrir
sextíu dollara. Svo keypti jeg
annan vagn af smiðnum í Ken
wood. Það er dágóður vagn og
hann. kostaði heldur ekki nema
fjörutíu og fimm dollara. Og
svo keypti jeg vagninn hans
Pings, það er nú almennilegur
vagn, énda kostaði hann sextíu
og fj,mm dollara. Jeg hefði get-
að fengið hann fyrir sextíu
dollara, en Ping sá það á mjer
að jeg vildi endilega ná í vagn-
inn og setti hann úpp um fimm
dollara fyrir það“.
„En hvar fjekkstu peninga
til alls þessa?“ spurði Saxon
hikandi.
„Sagði jeg þjer ekki að jeg
hefi lánstraust hjer í dalnum?
Jeg hefi ekki látið af hendi
eitt einasta cent í allan dag,
nema hvað jeg borgaði tvær
svipur. Svo keypti jeg þrenn
tvöföld aktýgi og hvert þeirra
kostaði tuttugu dollara. Jeg
keypti þau af ökumanninum í
grjótnámunni, því að hann
hafði ekkert við þau að gera
lengur. Og svo leigði jeg af
honum fern eyki og jeg á að
greiða hálfan dollar í leigu á
dag fyrir hvern hest. Jeg leigði
líka fjóra vagna af hönum og
borga hálfan dollar á dag fyr-
ir hvern þeirra. Jeg á því að
greiða honum sex dollara á
dag í leigu. Aktýgin keypti
jeg"a mína eigin hesta. Og hvað
var það nú meira? Jú, svo
leigði jeg tvær hlöður í Glen
Elle.n og jeg pantaði fimtíu smá
lestir af heyi og heilt vagn-
hlass af gripafóðri frá verk-
smiðjunni í Kenwood — því
að ieg þarf að fóðra alla þessa
hesta. Síðan rjeði jeg til mín
sjö menn fyrir tveggja dollara
kaup á dag — hvað, hvað geng
ur að þjer?“
Saxon hafði klipið hann fast
í handlegginn. ,,Nei, þú ert vak
andi“, sagði hún alvarleg. Svo
þreifaði hún á slagæðinni: „Nei,
þú ert ekki með hitasótt“. Sein
ast þefaði hún framan úr hon
um. „Nei, þú ert líka ódrukk-
inn. Haltu þá áfram. Hvað ertu
að segja?“
„Ertu ekki ánægð með þetta
sem komið er?“
„Nei, jeg vil -heyra meira.
Jeg-vil vita hvernig á þessu
stendur“.
„Jæja, jeg skal þá byrja á
því að segja þjer frá því, að
sá gamli, sem jeg vann hjá í
Oakland, er ekki mikið hygn-
ari en jeg. Jeg er ekki eins
vitlaus og margur heldur. Og
nú skal jeg segja þjer frá hvern
ig mjer tókst þetta, og jeg er
alveg hissa á því að einhver
í Glen Ellen skyldi ekki verða
á undan mjer. En það er lík-
lega af því að þeir eru allir
sofandi þar — hver maður gat
sjeð þetta ef hann vildi. Þú
veist að verið er að stofna þar
stórt fjelag til þess að brenna
múrstein. Jeg var nú í vand-
ræðum með þessa sex hesta,
sem jeg átti og hafði enga vinnu
fyrir en varð nú að fóðra í
þokkabót. Og þá^datt mjer alt í
einu í hug þessi tígulsteinaverk
smiðja. Jeg fór þangað og náði
tali af japanska efnafræðingn-
um, sem hefir staðið fyrir til-
raununum. Þarna voru komnir
verkstjórar og allt var að byrja.
Jeg spurði þá og íhugaði mál-
ið. Svo fór jeg til leirnámunn-
ar. Það er alt undan fæti það-
an svo að það er nærri því eins
erfitt fyrir hestana að draga
tómu vagnana upp í námuna
eins og fullhlaðna vagna frá
henni. Og þá settist jeg niður
og fór að reikna. Japaninn
hafði sagt mjer að allir helstu
menn fyrirtækisins væru vænt
anlegir með morgunlestinni.
Og nú gerði jeg sjálfan mig að
nokkurs konar móttökunefnd
fyrir þá háu herra. Um leið og
lestin rann inn á stöðina stóð
jeg þar og heilsaði þeim og
svo fór jeg á eftir þeim niður
til verksmiðjunnar. Jeg heyrði
á tali þeirra að hjer eru mikl-
ar framkvæmdir í aðsígi. Og
þegar mjer þótti tími til kom-
inn bar jeg fram tilboð mitt.
Jeg var samt dauðhræddur um
að þeir mundu þegar hafa ráð-
ið mann til þess að sjá um alla
aðflutningana. En þegar þeir
spurðu mig hvernig jeg hefði
hugsað mjer þetta, þá vissi jeg
að svo var ekki. Jeg hafði
réiknað þetta allt saman út og
jeg þuldi það upp úr mjer, en
einn þeirra skrifaði það allt í
vasabókina sína.
„Við byrjum í stórum stíl og
fyrirvaralaust“, sagði hann og
hvessti á mig augun. . „Hafið
þjer vagna og hesta til taks“.
„Jeg get komið hingað hve-
nær sem er með fjórtán hesta
og sjö vagna“, sagði jeg án.þess
að blikna, og þó vissi jeg að
jeg^hafði ekki aðra hesta en
Hazel og Hattie og þær eru
báðar of Ijettar fyrir slíkan
akstur, „Og ef þið þurfið fleiri
hesta og vagna þá gét jeg út-
vegað þá — það er allt og
sumt“.
„Gefið okkur fimtán mín-
útna umhugsunarfrest, herra
Roberts“, sagði hann þá.
„Auðvitað“, sagði jeg jafn
borginmannlega og jeg ætti all
an dalinn. „En eitt skilyrði
verð jeg að setja. Jeg vil fá
tveggja ára samning, því að alt
miðast við það. Og eins verð
jeg að krefjast".
,,Hvað er það?“ sagði hann.
„Það er viðvíkjandi af-
greiðslustaðnum11, sagði jeg.
,,Og fyrst við erum hjer stadd-
ir þá er best að jég sýni ykk-
ur það“.
Þeir höfðu gert áætlun um
það hvar akbrautin skyldi vera,
en hún lá niður í laut og svo
var brekka að afgreiðslustaðn-
um. Jeg sýndi þeim fram á að
þetta væri óhafandi fyrirkomu
lag. „Það þarf ekki annað“,
sagði jeg, „en að láta veginn
liggja í ofurlítinn boga og gera
svo upphækkaða braut á kafla“.
Þetta skildu þeir undir eins.
Þeir höfðu bara ekki athugað
það upphaflega vegna þess að
þeir voru að hugsa um múr-
stein, en jeg sá það vegna þess
að ieg var að hugsa um akst-
ur. Svo ljetu þeir mig bíða
líklega hálftímá, og jeg var
þá álíka á nálum eins og þeg-
ar jeg bað þín. Jeg fór yfir
alla útreikninga mína aftur til
þess að sjá hvar jeg gæti slegið
af. Jeg hafði reiknað alt með
borgartaksta, svo að jeg bjóst
við því að slaka t,il. Svo komu
þeir.
„Það ættu að vera lægri takst
ar hjer uppi í sveit“, segir sá
helsti.
••aiiiiiiiuiiiiiiiiiiiMiimuiiimiiiMimiiuiiiiimiiiiiiiiM
Gunnar iánsson
lögfræðingur. -
| Þingholtsstr. 8. Sími 1259 |
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiBiiiiiiiiiimiMiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiiiiiiNi
BEST AÐ AUGLÍSA
t MORGUNBLAÐINU
Eftir Ida Moore.
9.
„Þá hef jeg oft talað við þig. Það var svei mjer gaman að1
hitta þig! Jeg vissi ekki að þú værir almennilegur maður“.
„Jeg er ekki maður — jeg er dvergur", svaraði Bergmál
með nokkurri þykþju. „Og jeg er meira að segja mjög gáf-
aður' ðvergur. Jeg er orðinn dauðleiður á því að svara indí-
ánaöskrum þínum og öðrum kynjahljóðum, sem þú gefur f.rá
þjer. Jeg er ennþá hás síðan þú varst að herma eftir þoku-
lúðri í heila klukkustund um daginn“.
Skellihlátur kvað við.
„Jæja, kallinn — finst þjer það hlægilegt? Jeg get nú bara
sagt þjer, að það er engin ástæða til þess að hlægja að því“=
„Jeg hló ekki.“
„Jú, jeg held jeg hafi heyrt til þín!“
„Það var ekki jeg, sem hló. Það er eitthvað hjerna í gras-
inu fyrir framan mig. Hláturinn kom þaðan“.
„Nú — þá er það iíklega vinur minn Gulfótur“.
„Rjett er nú það. Hjer er Gulfótur!" var svarað vingjarn-
legri röddu, og á næsta andartaki stökk stór froskur upp á
girðinguna til Stebba.'
— Við vorum að hlaða múr-
steinum í kapp, og Sörensen
þaut fram úr mjer?
★
— Dýpsta sorg í lífi vitrings
ins er það, þegar heimskinginn
faðmar hann að sjer og segir:
— Jeg er alveg sammála þjer.
★
Nýr leigjandi: — Jeg vona að
rúmfötin sjeú hrein.
Húsfreyjan: — Jeg ætla bara
að láta yður vita það að fyrri
leigandi fór altaf í bað einu
sinni í viku.
★
— Þegar jeg giftist þjer hjelt
jeg að þú -ærir hugaður karl-
maður.
— Já, það fannst víst flest-
um.
— Sólin er ákaflegá gömul,
en hver sólaruppkoma er ný.
★
— Varstu við jarðarförina
hans Jóakims?
— Nei, jeg þekkti hann of
vel. Hann er einn af þeim, sem
aldrei borgar í sömu mynt.
★
— Jeg veit ekki, hvað jeg
á að ?era við konuna mína. Hún
vakir til kl. 3 og 4 á nóttunni.
— Hvað er hún að gera alla
nóttina.
— Hún bíður eftir að jeg’
komi heim.
★
Hann: — Jeg myndi kyssa
yður, ef jeg væri viss um að
enginn sæi það.
Hún: — Á jeg að loka aug-
unum.
— Maður getur það sem mað
ur yi.ll. Að minnsta kosti getur
maður ekkert nema maður vilji
þaS.
★
— Manninum mínum fannst
jeg vera grænbrennd eftir sum-
arfríið.
— Grænbrend?
— Já, hann er litblindur,
auminginn.
•lllliilllllliiiiiiliiiimillliliiinii<-llillllllilllililillillllliil>
S 1
| Almenna fasteignasalan |
I Bankastræti 7, sími 7324 §
i er miðstöð fasteignakaupa. 1
uiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin4iim