Morgunblaðið - 25.07.1948, Blaðsíða 10

iio
ORGUNVLAf»l£
Sunnudagur 25. júlí Í948.
KENJA KONA
éjj-tlr ^4msé 'lÁJlllla mó
U
-V9*“
137. dagur
var að hjálpa honum í stígvjel-
ið, sagði hann:
„I>að er ekki sæmilegt að þú
* sjert að þessu“.
v . „llvers vegna?“ spurði hún
. Aindrandi. „Jeg hefi ánægju af
T>ví“.
„Býður þjer ekki við fæt-
Snum á mjer?“
Hún leit beint í augu hans og
gþað var eins og hún ætlaði að
segja margt, en hún sagði að-
eins: „Nei“.
>Hasn fann að hún elskaði sig.
'Hann vissi að hún hafði altaf
elskaö sig, en nú var þáð dýpri
og einlægari ást en áður. Hún
sýndi honum það á óteljandi
fiátt. Hún sýndi það með því
hvað hún var altaf glöð þegar
liarui kom. Hún sýndi það með
því að hlæja einlæglega að
fyrstu vandræðalegu tilburð-
um hans í nýja stígvjelinu. Hún
sýndi það með því hve nosturs-
lega hún gekk frá stígvjelinu
á fæti hans svo að örugt væri
að hann findi hvergi til. Hún
sýndi það með því hve mjúk-
]ega og þjett hún hjelt um
handlegg hans þegar hún studdi
tiann Hún sýndi það með því
^ivernig hún komst innilega við
éf hann kveinkaði sjer eitthvað.
Dg hún sýndi það með því
að tárast af gleði þegar hann
gat gengið einn og óstuddur í
fýrsta* skipti. Meg fann þetta
2íka, Einu sinni sagði Dan við
hana:
„Jeg vil ekki að Beth sje að
-íésWið- þennan fótstúf á -mjer.
Jeg veit að henni fellur það
Hia, hvað sem hún segir“.
Meg brosti og hristi höfuðið.
„Nei, Dan“, sagði hún. „Kon-
ur kippa sjer ekki upp við alt,
sem karlmömium blöskrar, sjer
staklega---------“. Hún lauk
ekki við setninguna en ljet sjer
«ægia að segja: „Nei, Dan,
vgrtu viss um það að Beth hef-
*i--aðeins. ánægju af að hjálpa
J*jer“.
Hann vissi hvað hún átti við
laótt-hún segði. það ekki. Og
þegar fram'á sumarið kom var
íiann orðinn viss um það að
■hann' gæti ekki lifað án Beth.
frtf*iþeinvvar<stíað sundur, vegna
þess*að- hún var of ung og hann
var of gamall og þar að auki
örkumlamað ur.
VI. '
í>egar Dan sat hjá móður
sinni vildi hún atlaf vera að
íala við hann. En það var svo
af henni dregið að hún gat ekki
nema-hvíslað og hann varð því
að grúfa sig niður að henni til
fcess* að- heyra - það sem hún
sagði. Stundum var það í miðri
setningu að hún fjekk svo óþol
andi kvalir að hún varð að
þagna og-. þá starði hún aðeins
itpp í loftið og hreyfði sig
hvergr' Aidrei heyrðist’ stuna
til hennar, aldrei talaði hún
um bjáningar sínar. En í hvert
skipti, sem þetta kom fyrir,
íkendi hann innilega í brjósti
um hana, jafnvel svo að hann
leið kvalir með henni. Þannig
lá hjin máske begjandi í hálfa
klukkustund, en svo tók hún til
tnáls aftur þar sem fyrr var
frá horfið, eða þá að hún braut
upp á nýju umræðuefni.
Það var einu sinni skömmu
eftir að hann kom heim, að hún
Já með lokuð augu og spurði:
| „Dan, þurfti hann Will að
taka af þjer fótinn?“ Það var
. kvíði í röddinni eins og hún
’ byggist við að Will hefði yfir-
j sjest og það hefði hún ekki get-
’ að fyrirgefið.
„Auðvitað“, sagði Dan. „Legg
urinn var mölbrotinn og það
var kominn kolbrandur í sár-
ið. Það var gott að hann skyldi
taka nógu mikið af fætinum“.
Hún spurði lágt en í æstum
rómi:
„Var það sárt, Dan? Hvern-
ig fór hann að því?“
„Þær voru honum til aðstoð-
ar frú Hollenger og Júlía og
Júlía hjelt í höndina á mjer.
Annars varð jeg auðvitað að
liggia kyrr“.
..Var það óskaplega sárt?“
Hann mintist þess þegar ver
ið var að saga legginn, og það
fór hryllingur um hann. En
hann sagði:
„Nei, það var ekki jafn sárt
„Hvernig fór hann að því?“
og þú heldur“.
sagði hún enn. Og er hann svar
aði ekki, opnaði hún augun og
leit á hann. „Segðu mjer það,
Dan. Mig langar til að vita
það“.
Svo sagði hann henni frá
því hvernig Will hafði farið að,
og hann varð að endurtaka þá
lýsingu hvað eftir annað. Hon-
um fannst ekki betur en að
henni væri fróun að því að í-
mynda sjer þær kvalir, sem
hann hafði liðið. Næstu daga
braut hún upp á þessu sama
hvað eftir annað, og þurfti þá
að spyrja um eitthvað nýtt.
Honum fannst þetta einkenni-
legt að hún skyldi altaf vilja
vera að tala um þjáningar
hans, en vildi aldrei minnast
á sínar þjáningar.
Stundum fannst honum ó-
bærilegt að vera hjá henni, en
stundum vildi hann allt fyrir
hana gera. Það var einkum
þegar upp kom hjá henni hljóð-
lát sorg út af lífinu. Einu sinni
horfði hún raunalega á hann og
sagði: „Þjer þótti altaf vænna
um nabba þinn en mig og svona
voruð þið allir drengirnir“.
Hann hafði á móti þessu, en
hún sagði:
„Uss, Dan. Jeg veit þetta,
jeg hefi altaf vitað það. Og
þetta var alveg rjett af ykk-
ur. Hann átti það miklu frem-
ur skilið en jeg“. Og svo sagði
hún og reyndi að leggja á-
herslu á orðin: „Ef ykkur hefði
þótt.vænna um mig heldur en
hann, þá hefðuð þið allir farið
í hundana. Öllum þeim, sem
hefir þótt vænt um mig, hefi
jeg komið á kaldan klaka —
öllum nema John. Það bjargaði
ykkur að ykkur þótti vænt um
hann“.
Dan hugsaði með sjer að vel
gæti þetta verið rjett. Það var
ástin. á föðurnum, sem samein-
aði bá drengina. Hún sá víst
hvað hann hugsaði því að hún
sagði í ávítunarrómi:
„En ef ykkur hefði þótt vænt
um mig, þá hefði jeg orðið
önnur en jeg er. Þegar þið
voruð litlir reyndi jeg eftir
bestu getu að bæta mig. En
ykkur þótti altaf vænna um
hann. Ef til vill er það vegna
þess að jeg fór að hata hann.
Já, ieg hata hann, en jeg elsk-
aði hann líka einu sinni. Jeg
elskaði hann af öllu mínu
hjarta, og jeg hjelt að það
mundi bjarga mjer, svo að jeg
yrði góð kona“. Svo mælti hún
á lægri nótunum: „Það hefir
gert þig góðan að elska hann,
Dan. Og þú ert líka góður við
mig. Þú hatar mig ekki eins
og hinir drengirnir. Allir hata
mig nema þú og John. Jeg held
að jeg hefði orðið betri kona
ef honum hefði orðið illa við
mig. Hann hafði fulla ástæðu
til bess fyrir löngu, en hann
vildi það ekki. Hann hefir
aldrei viljað hata mig“.
Dan reyndi að mótmæla.
Hann reyndi að taka svari
hennar gegn sjálfri sjer. En
hann komst skjótt að því að
henni gramdist það. Hún hafði
einhverja ánægju af því að
ásaka sjálfa sig. Hann tók því
þann kost að þegja þegar hún
sneri talinu að þessu. Hann
gerði hvorki að andmæla nje
samþykkja, og þá ljet hún
stundum dæluna ganga þannig
tímunum saman. Og á þessum
stundum varð hann margs vís-
ari, sem hann kærði sig ekkert
um að vita. Einu sinni sagði
hún:
„Manstu eftir henni Mattie
Hanson? Svertingjastelpunni?
Hún var þvottakona hjá okk-
ur þegar þið voruð litlir. Jeg
mútaði henni til þess að bera
það að faðir þinn hefði sýnt
sjer ástleitni, og svo ljet jeg
hana fá peninga til þess að kom
ast burtu, vegna þess að jeg
vissi að hún mundi ekki standa
við betta ef hún væri spurð.
Jeg hjelt að fólk mundi trúa
þessu, en John er svo góður
maður að enginn lagði trúnað
á þetta. Og þegar jeg sá að
málið snerist þannig, þá mætti
jeg í rettinum og fortók að
nokkur hæfa gæti verið í þessu.
og allir dáðust að því hvað jeg
kom drengilega fram“. Það var
kaldhæðni í rómnum. „Fólk er
gjarnt á að vilja aðeins trúa
því besta um fagra konu. All-
ir sögðu þá að jeg væri fög-
ur og vitur og guðhrædd. En
það er ekki satt. Jeg er vond.
Það getur verið að margir sjeu
jafn slæmir og jeg, en hafi
ekki kjark í sjer til að láta
það koma fram. En er það
nokkuð verra að gera það sem
ljótt er, heldur en að langa til
þess og þora ekki að gera það?
Maðurinn er eins og hann er
í hjarta sínu“.
Nú þagnaði hún og lá lengi
þegjandi, því að hún hafði
fengið eitt kvalakastið. Hann
horfði skelfdur á hana og svit-
inn draup af enni hans. Þegar
hún fjekk málið aftur sagði
hún:
5 „Manstu eftir því þegar þú
varst lítill drengur, að jeg beit
þig svo að það blæddi úr? Nei,
þú varst svo ungur, að þú get-
ur ekki munað það. En þú
manst sjálfsagt eftir því þeg-
ar ýeg lúskraði Mat? Jeg hafði
sjerstakt yndi af Því. Jeg var
vön því að hýða ykkur alla,
og begar jeg gerði það varð
jeg að gæta þess að drepa ykk-
ur ekki“. Svo hvíslaði hún:
„Jeg drap mann einu sinni,
Dan, eða sama sem. En jeg má
ekkj segja þjer frá því. Jeg
má ekki segja þjer frá því —
—Og hún velti höfðinu sitt
á hvað á koddanum eins og í
hálfgerðri skelfingu.
Einu sinni sagði hún: „Jeg
var slóttug þegar jeg var lítil.
■* INttgglul'
Svörf og hvít
Austurlenskt ævintýrL
15. '~1
Hún heitir Sigurrós, sögðu þeir.
Akmeð varð nú enn meir forviða en daginn áður, og hann
reyndi að hugleiða, hver sú drottning væri, sem hefði svo
undarlega þjóna, sem pardusdýr og fugla og hann hugsaði,
að slíkt hlyti að vera máttug gyðja.
Jeg verð að reyna að finna hana, hugsaði hann, hver veit,
nema hún geti sagt mjer, hvar örin mín er niður komin.
Á þriðja degi reið hann niður með fljótinu, og vonaði, að
hann fyndi einhversstaðar vað eða ferju, sem hann kæmist
yfir ána með. En um miðjan dag sá hann úti í miðju fljóti
iisk, sem 'glampaði á, eins og hann væri úr gulli. Akmeð
hugsaði þegar í stað, að þessi fiskur hlyti að vera sendur
frá drottningunni Sigurrós, því að alveg eins og pardusdýrið
og fuglinn var hann nær yfirnáttúrlega fallegur.
Og Akmeð ákvað að ríða niður með fljótinu og sjá hvert
fiskurinn hjeldi. Hver veit nema hann fyndi þá þessa Sigur-
rós drottningu. Þeim miðaði vel áfram og þegar prinsinn
hafði farið fyrir framan hornið á stóreflis kletti, sá hann
hið víða, bláa haf blasa við. Fiskurinn synti út úr árósnum
og fram á hafið og þar kom í Ijós fjöldi annarra fiska, sem
voru jafn gullnir. Akmeð prins tók ákvörðun. Hann keyrði
hestinn sporum, ljet hann stökkva út í hafið og synda á
eftir fiskunum.
Það var komið kvöld, sólin seig í hafið og rökkrið færðist
yfir. Fiskarnir hurfu í dimmunni, en hesturinn og Akmeð
prins voru orðnir úrvinda af þreytu. Og þama hefðu þeir
gefist upp og drukknað, ef þeir hefðu ekki eygt land. Það
sýndist vera smáeyja. Þegar þeir voru komnir upp á þurt,
sá Akmeð fiskimenn standa á ströndinni.
Hann gekk til hans og spurði hvað þessi litla eyja hjeti,
Fiskimaðurinn leit uncþ’andi á hann.
— Þú meinar þetta ríki?
— Já, ríkið. Það sýnist vera lítil eyja.
— Eyja er það, sagði fiskimaðurinn, en það er stór eyja,
Það er rikið Domora, sem þú ert staddur í.
— Domora? sagði prinsinn, ekki getur það verið stórt,
þar sem jeg hef aldrei heyrt talað um það og jeg á þó heimá
aðeins þrjár dagleiðir burtu, í ríkinu Kandahar.
Fiskimaðurinn hló.
Límböndin tckin í notkun víða
um heim.
•
Kotbóndinn: Jeg hef stolið
gæs frá nágranna mínum.
Presturinn: Það var rangt af
þjer að gera það.
— Viljið þjer taka við henni
af mjer?
— Nei. Jeg tek ekki við stoln-
um hlutum. — Skilaðu gæsinni
til eigandans.
— En jeg bauð honum að
skila gæsinni aftur, og hann
: vildi það ekki.
— Nú? Úr því svo er, máttu
sjálfur halda henni.
— Þakka yður fyrir prestur.
Presturinn fór heim til sín og
fann að einni af gæsunum hans
hafði verið stolið.
Lítil stúlka kom inn í leik-
fangaverslun.
— Er ekki til eitthvað fallegt,
sem jeg get gefið systur minni.
Það má ekki kosta meira en
fjórar krónur, því að jeg á ekki
meiri peninga.
— Já, sagði vingjarnlega af-
greiðslustúlkan. — Hjerna er
brúða, sem kostar eiginlega 5
krónur, en jeg skal láta þig fá
hana fyrir fjórar krónur.
— Ó, sagði litla stúlkan. Ef
þið ætlið að lækka allt um eina
krónu, þá langar mig líka í eina
af litabókunum, sem kosta eina
krónu.
Fjölskyldan sat að snæðingi,
þegar presturinn bankaði, svo
að húsmóðirin ljet vínflöskuna
undir borðið.
— Gott kvöld, sagði húsbónd
inn, það er hvasst í kvöld.
— Já, sagði presturjnn. Við
fáum ábyggilega meiri vætu.
— Nei, sagði Villi litli, því
að mamma var að setja hana
undir borðið.
4VGLVSING
F.R GULLS IG1LDI