Morgunblaðið - 24.08.1948, Síða 14

MORGVNBLAÐIÐ
!Í4
Þriðjudagur 24. ágúst 1948'
■ ■ ■'■mnnrirmnnnni •
M E L I S S A
(C/íir UayL CJdweK
„Jeg skil það, og jeg ætla
að reyna að verða Mr. Dun-
ham góð kona. Jeg ætla að
gera alt sem í mínu valdi stend
ur til þess að hann þurfi aldrei
að iðrast þess áð hann giftist
tnjer. Mamma gaf samþykki
sitt til þessa ráðahags áður én
hún dó. Og jeg þakka yður dóm
ari fyrir hugulsemi yðar. Jeg
veit vel hvað jeg er að gera.
Og jeg fullvissa yður um það,
að mjer mundi aldrei detta í
hug að giítast neinum öðrum
manni.'t
Dómarinn ypti öxlum.
„Jeg botna ekki neitt í þessu“,
sagði hann „En ef þið viljið
bæði giftast, þá er ekki um
annað að gera fyrir mig enn
að gifta ykkur“.
Svo horfði hann alvarlega á
þatg og sagði:
„Takið hönd hennar, Geof-
frey".
Melissa rjetti fram höndina
og lagði hana í lófa Geoffreys.
Höridin var köld og máttlaus,
en hann þiýsti hana hlýtt og
innilega.
Dómarinn dró nú fram heljar
mikinn doðrant og las þar hægt
og skýrt hjúskapartextann. —
Meiissa svaraði spurningum
hans hátt og skýrt og Geoffrey
svaraði þeim stillilega. Eftir fá-
einar mínútur var öllu lokið.
Dómarinn skelti bókinni aftur
og horfði á hana um stund. En
hann tók eftir því að þau Geof-
frey og Melissa kysstust ekki
eins og lög gera ráð fyrir, og
að Melíssa stóð þarna eins og
steingjörfingur líkt og hún hefði
ekki hugmynd um það að hún
var nú orðin frú.
„Þakka yður fyrir“, sagði
Geoffrey og lagði háa ávísun á
borðið fyrir framan dómarann.
En hann leit ekki upp.
Ökumaður hypjaði sig þá út
úr salnum og skrifarinn gekk
aftur til herbergis síns og var
engu líkara en að báðir væri
hálf smeykir. Geoffrey lagði
sjalið á herðar Melissa.
„Ætlið þjer ekki að óska okk-
uí til hamingju, dómari?“ spurði
Geoffrey.
Dómarinn leit upp en hann
sagði ekkert.
„Þakka yður fyrir“, sagði
Geoffrey hæðnislega. Svo tók
hann undir arm Melissa og
sagði: „Komdu elskan mín“.
Hún Ijet hann leiða sig út,
en það var eins og hún gengi í
svefní.______
★
Veðrið var kalt og rosalegt.
Hess vegna var fólk lítt á ferli
cg mjög fáir sáu það er þau
Geoffrey Dunham og Melissa
Upjohn komu út frá Farrell
dómara. Geoffrey sagði eitthvað
við ökumann sinn og hann varð
enn vandræðalegri en áður. —
Svo hjálpaði Geoffrey Melissa
upp í kerru hennar og settist
svo hjá henni.
„Jeg er einfær um það að aka
heim“, sagði. Melissa. En Geof-
frey greip taumana og sló í
hestinn. Skrautlegi Dunham
vagninn kom tómur á eftir og
mátti sjá á ökumanni að hann
var bæði hræddur og hissa.
Melissa sagði ekki fleira og
Geoffrey þagði líka. Þegar kerr-
an beygði inn á brautina, sem
lá heim til Melissa, fór hún að
virða manninn fyrir sjer. Henni
varð gtarsýnt á fallegu glófana
háris og gljáandi skóna. Ög svo
16. dagur
Sally gamla hafði heyrt
skröltið í vagninum og hljóp nú
fram í dyr og ætlaði að ávíta
Melissa harðlega. En þegar hún
sá Geoffrey í kerrunni og vagn
hans tóman á eftir, þá varð
henni orðfall.
Geoffrey hjálpaði Melissa
niður úr kerrunni og leiddi
hana heim að húsinu. Hann
mælti:
„Sally, jeg veit að yður mun
þykja vænt um að heyra það að
við Melissa giftum okkur í
morgun“.
Síðan ætlaði hann að skalma
fram hjá henni, en Sally varð
svo mikið um að heyra þetta að
hún ætlaði að hníga niður. -
Geoffrey greip þá í hönd henn-
, ar og hún fann að hann stakk
einhverju að sjer. Hún leit í
hönd sína og sá að þetta var
seðill. Þá rjetti hún úr sjer og
hliðraði til svo að þau kæmist
fram hjá sjer.
„Þakka yður fyrir, þakka yð-
ur kærlega fyrir“, sagði hún við
Geoffrey. „Gift sögðuð þjer?
Giftuð yður í morgun?“
„Það varð að gerast í kyr-
þey“, sagði hann, „vegna þeirra
færði hún sig upp eftir og leit
á vangann á honum. Geoffrey
tók vel eftir þessu og að hún
var alveg eins og forvitið barn.
Hann vissi það að nú virti hún
hann fyrst fyrir sjer í alvöru.
Hann varaðist að iíta á hana og
Ijet sem hann hefði um ærið að
hugsa að sneiða fram hjá snjó-
sköflunum á veginum. En hann
tók eftir því að hún var nú ekki
skjálfhent lengur.
Allt í einu spurði hann:
„Ljestu liggja boð heima til
þeirra Phoebe og Andrew um
það að þú ætlaðir að giftast
mjer?“
Hún hrökk við. „Nei“, sagði
hún.
„Jeg Ijet liggja boð
Bellu. Hún á von á okkur. Við
komum þvi aðeins við sem
snöggvast heima hjá þjer til að
skýra systkinum þínum frá því
sem gerst hefur“.
„Arabella?“ sagði Melissa
hvast og rjettist í sætinu. „Jeg
ætla ekki að fara til hennar, Mr.
i Dunham".
Hann brosti. „Jeg heiti Geof-
frey, elskan mín. Þú verður að sorglegu atburða sem gerst
muna eftir því að nú er jeg eig- hafa, og þess vegna Ijetum við
inmaður þinn“. f engan um það vita. En segið
Þau voru nú komin heim að mjer, er ekki hlýtt í dagstof-
húsi Melissa. Hún andvarpaði unni? Jeg held að við þurfum
þungt og sagði: „Jeg á við það að koma á f jölskylduráðstefnu“.
að jeg get ekki farið heim þang- Hann fór á eftir henni inn í
að, Mr. — Geoffrey á jeg við“. dagstofuna og hún fór að bera
Ilún lagði svo einkennilega á- sig að því að kveikja upp. Hann
herslu á þetta að honum varð hjálpaði henni til þess. Brátt
á að brosa. „Jeg get ekki farið tók að loga-glatt í arninum og
að heiman fyr en jeg hefi sjeð þá benti hann Sally vingjarn-
Phoebe borgið. Þú verður að lega að nú mætti hún fara.
gá að því að Phoebe hefur ávalt i Sama bili kom Melissa
orðið svo mikið um allt óvænt, hlaupandi inn í stofuna með
sem að höndum hefur borið. miklum pilsgangi. Phoebe var á
Það er vegna þess að hún hefur hælunum á henni og á eftir þeim
allt af lifað við eftirlæti. Hún kom Andrew, hægur eins og
þarf því tíma til þess að sætta vant er, en með undrunarsvip.
sig við það að flytjast með Geoffrey gat ekki annað en
mjer heim til þín“. brosað að þeim. Hann tók í
Hún leit framan í hann eins hönd Phoebe og kyssti hana á
og hún vænti svars, en hann kinnina, en hún varð kafrjóð í
þagði. framan.
„Getur þú ekki látið Phoebe Þótt Andrew hefði ekki jafn-
fá herbergi út af fyrir sig?“ að sig mælti hann stillilega:
spurði hún svo. „Annars þarf „Góðan daginn, Mr. Dunham.
jeg ekki að gera ykkur Arabellu Viljið þjer ekki gera svo vel að
erfitt fyrir, því að við Phoebe fá yður sæti?“
getum vel verið tvær í litlu her- Melissa stóð á miðju gólfi,
bergi, og við skulum ekki verða neri hendurnar og var eins og
ykkur til neinna óþæginda“. hún vissi ekki hvað hún ætti af
Þessi einfeldnislega ráðagerð sjer að gera. Andrew mælti enn:
her.nar fannst Geoffrey taka „Mr. Dunham, getið þjer
öllu fram, og hann varð að sitja sagt mjer hvað gengur að Mel-
á sjer að hlæja ekki. — Hann issa. Hún var ákaflega æst og
langaði mest af öllu til þess að ólík sjálfri sjer 'i gærkvöldi, og
fleygja frá sjer taumunum og í morgun rýkur hún á stað fyrir
faðma hana að sjer og kyssa allar aldir í kerrunni, eins og
skammsýnina af augum hennar. hún hefði misst vitið. Vitið þjer
Hann langaði til þess að segja hvernig stendur á þessu?“
Geeffrey gekk til Andrew og
lagði höndina kumpánalega á
öxl hans.
„Þú skalt ekki ásaka Melissa
fyrir neitt“, sagði hann. „Hún
hefur frjettir að færa. Og hún
mun líka koma með uppástung-
ur, sem þið ráðið hvort þið
samþykkið eða hafnið“.
Phoebe var skjálfandi af
hræðslu og forvitni: „Ó, hvað
hefur Melissa gert? Henni er
trúandi til alls. Og jeg er orðin
dauðleið á uppástungum henn-
ar“. *
, Þegiðu Phoebe“, sagði And-
rew byrstur og þá fór hún undir
eins að snökkta, lagði handlegg-
ina á stólbak og grúfði sig ofan
í þá. Melissa ætlaði að hugga
hana, en Andrew sagði byrstur:
„Melissa", og þá hætti hún við
henni að hún mætti ekki láta
sjer slíkt um munn fara, því að
nú væri hún konan hans og yrði
að taka á sig allar húsmóður-
skyldur. En jafnframt var hann
viss um að ef hann gerði þetta,
þá mundi aldrei um heilt gróa
milli þeirra.
„Það verða engin vandkvæði
á því að koma Phoebe fyrir“.
Melissa varð kafrjóð af á-
nægju.
„Ó, þakka þjer fyrir“, sagði
hún. „Þu ert mjög góður“. Svo
bætti hún við hikandi: „Jeg
vissi ekki--------“
Enn sárlangaði hann til þess
að taka hana í faðm sjer og
kyssa hana ákaft. En nú rendu
þau í hlað og hann kippti fast
í taumana.
umm
LITLI SÍMAKARLINN
3.
Það var háreysti mikil þama inni og herra Klukkari varð
að hringja mörgum sinnum áður en þögn kæmist á. Loksins
varð hljóð, og Klukkari sagði:
Komið þið sæl. Má jeg hafa þann heiður að kynna ykkur
fyrir vini mínum, herra Bjössa.
Það gleður mig að kynnast ykkur, sagði Bjössi.
Þeir gengu frá einu búri til annars og heilsuðu upp á
íbúana.
Þarna var gíraffi, sem stakk hausnum gegnum grindurnar
og spurði Bjössa: Það skyldi nú ekki vilja svo til, Bjössi,
að þú eigir nokkur pálmablöð handa mjer?
Bjössi varð dálítið vandræðalegur.
Jeg skal segja þjer, mælti gíraffinn, að það er orðið
nokkuð langt síðan jeg hef borðað hádegismat og jeg er
orðinn glorhungraður.
Drengurinn var viss um, að hann var ekki með nein
pálmablöð, en þegar hann stakk hendinni í vasann, þá voru
þar nóg pálmablöð til að stilla sárasta sultinn hjá gíraffanum.
Þá heyrðist uml í næsta búri. Það var fíllinn. Hann kall-
aði á Bjössa og sagði: Úr því þú ert að gefa dýrunum að
borða, þá gætirðu kannske gefið mjer að drekka. Jeg er
alveg að sálast úr þorsta. Jeg segi þjer satt, að jeg gæti
svolgrað í mig heilt fljót með bátum og öllu saman, svona
er jeg þyrstur.
Mjer finnst það mjög leitt, sagði Bjössi. Jeg vildi óska,
að jeg hefði haft með mjer nýja vatnsglasið mitt. Það er
eitt af þeirri tegund, sem er hægt að ýta saman, svo að fari
litið fyrir því, og hægt sje að geyma það í buxnavava.
öll dýrin fóru að skellihlæja.
Leitaðu samt í vasa þínum hrópuðu þau.
Eða var það litli símakarlinn, sem sagði það? Nú það
stendur á sama. Bjössi gáði í buxnavasa sinn — og vití
maður. Þama var glasið. Já, það var sama glasið. Meira
að segja grafið á það stafurinn hans: B.
Það er vatn í því, en það er víst of lítið handa fílnum,
sagði Bjössi hikandi.
■ nan ■«■•■■>■■
AuglVsiimgar,
iem birtast eiga í sunnudagsblaðinu
I Bumar, skulu eftirleiðis vera komn-
ar fyrir kl. 6 á föstudogum.
J$UorgttttMȒ)il>
■•■•■■■■■
■r
i
UNGLING
vantar til að bera Morgunblaðið í eftir> ■
lalin hverfi:
Laufásveg
Vffi sendum blöðin heim til barnanna.
Talið etrax við afgreiðsluna, sími 1600.

j Blóm -1 Fl !óra- Bióm 1 , c • V ■ • • i • * ' J * ‘ « * ■ * * C
t