Morgunblaðið - 12.11.1948, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLA&it*
Föstudagnr 12. nóv. 1948.
Hann hugsaði sig um stund-
arkorn, en miðaði svo aftur og
‘♦íleypti af. Kúlan hitti bjálka
•beint fyrir ofan Don Lois og
S)>ýtnabrotum rigndi niður yf-
♦i-'beran skallann á honum. —
ffann slepti stúlkunni Hún rauk
t>t út að borðstokk, sveiflaði
sjer þar yfir rett hjá stýris-
tjósinu og kom niður í sjóinn
eins og steinn, sem kastað er.
Kít þreif aðra byssu og miðaði.
en nú faldi Don Lois sig á bak
við siglutrjeð og kallaði hástöf-
um á menn sína.
Höfuðið á stúlkunni kom nú
upp úr sjónum og var sem á
'rauðagull sæi við bláan hafflöt
►>m. Fimm spanskar skyttur
hhipu út að borðstokk og mið-
uðu byssum sínum á hana. —
t'ærið Var svo stutt að það var
cngin hætta á að þeir hæfðu
ekki. En um leið var hléypt af
cinni fallbyssu á Seaflovver.
lægar drunan var hjá liðin og
■greiddist úr reiknum. sáu þeir
á Seaflower að yfirbyggingin
aftast á spanska skipinu var
horfin og einnig allar skytt-
prnarT Kit sá Don Lois bregða
•fyrir sem allra snöggvast þar
semhann flýði niður til að leita
sjer öryggis. Kit hleypti af
loyssu sinni á eftir honum og
kastaði svo línu til stúlkunnar.
Sex menn hlupu þegar til og
drógu hana upp á skipið. Kit
-tók sjálfur á móti henni, leysti
af henni bandið og hjálpaði
•henni yfir borðstokkinn. Og nú
stóð hún þarna frammi íyrir
'honum með rauða hárið vott
og hangandi niður á herðar.
iíún var nokkuð skarpleit og
Lmnbeinin há svo svo að helst
mætti ætla að hún hefði Mon-
gólablóð í æðum. Og þegar hún
nú leit á Kit þá urðu augu henn
ar svo stór að andlitið sýndist
rninka mikið. Augun voru græn
leit og björt, líkust emerald-
steinum, sem Kit var með í
öðru eyranu. Munnurinn var, lít
ill, en þar voru skelfingardrætt
ir í kring um hann. Hálsinn
var drifhvítur og hún var ítur-
vaxin, en kjóllinn hennar var
allur gauðrifinn. Kit heyrði að
aðdáunarkliður fór um sjó-
mannahópinn. Arum saman
höfðu þeir ekki sjeð kvenmann
og þetta æsti upp í þeim inni-
hyrgða girnd. Hversu lengi
mundi vera hægt að verja hana
fyrir þeim — eða sjálfum sjer?
•Nú gekk Lazarus fram og
drap með staf á handlegg stúlk
•unnar.
„Komið með mjer“, sagði ’
iiann vingjarnlega, og hún gekk
þegjandi á eftir honum til ká-
etu hans. Hann lokaði káetu-
hurðinni.
Kit og karlarnir stóðu þarna
og gláptu á dyrnar og þeir
brunnu í skinninu af innbældri
geðshræringu. Hvers vegna
■gerir Lazarus þetta? hugsaði
Kit með sjer og var gramur.
livað vill hann, gamall og veik
ur með unga stúlku? Mundi
hann leggja sínar vansköpuðu ’
hendur á hið bjarta hörund
hennar? Atti hún að smitast af
holdsveiki? Átti þetta fallega
liár að detta af henni og drif- |
hvítt hörundið að drafna sund-
ur? Kit bauð við tilhugsun-
inni.
Hann sneri sjer hvatlega við
5. dagur
og gaf mönnunum fyrirskip-
anir í byrstum rómi. Þeir flýttu
sjer upp í reiðann og innan
stundar var Seaflower undir
•fullum seglum. Sá, sem var við
stýrið, ljet ýkva til hægri, og
svo skreið hún burt frá spanska
skipinu eftir óútkljáða viður-
eign. Nú var stefnt til His-
paniola. Kit stóð sjálfur á
stiórnpalli og var þungur á
svip.
Undir kvöld gekk hann hægt
að kúetudyrum skipstjóra. Þar
stóðu enn nokkrir menn eins
og hungraðir úlfar.
..Burt með ykkur“, hrópaði
Kit. „Gangið til verka ykkar,
eða jeg skal sjá hvort kaðia-
svipan getur ekki komið lífi
r ykkur. Burt hjeðan“.
Mennirnir fóru sneipulegir á
burt en litu þó um öxl til káetu
dyranna. Kit stóð þar kyr um
stund óráðinn í, hvað gera
skyldi. Þá opnaðist hurðin og
Lazarus kom æðandi út og
hrópaði hástöfum á Kit.
„Hjer er jeg“, sagði Kit.
.,Komdu“, hvíslaði skipstjóri.
„Komdu og taktu stúlkuna. Jeg
var bjáni — en jeg hefi verið
svo einmana lengi — og æska
hennar heillaði mig. — Mjer
fanst jeg eiga það skilið vegna
þess, hvernig forlögin hafa
leikið mig, að fá mjer eina
gleðistund áður en jeg dey. En
jeg fæ það ekki. — Komdu
Kit og farðu með stúlkuna til
káetu þinnar“.
„Hvað hefir komið fyrir“,
urraði Kit.
„Hún skipaði mjer — skipaði
mjer að taka af mjer grím-
una“.
Kit dæsti.
,.Það leið ekki yfir hana. —
Mjer hefði ekki fundist mikið
til um það þótt liðið hefði yfir
hana. Nei. Kit, hún horfði
beint framan í mig og kastaði
upp af viðbjóði. Komdu og
sæktu hana“.
Kit gekk niður í káetu fekip-
stjóra. Stúlkan hjekk þar á
stól, nær meðvitundarlaus og
skalf sem lauf í vindi. Kit
lagði höndina á öxl hennar. —
Hún kiptist við og.leit upp æð-
áseenenum augum. En þegar
hún sá Kit stilltist hún ofur-
lítið.
„Jeg er kominn til að sækja
þig“, sagði hann á stirðri
ensku, sem hann hafði lært af
Lazarus. „Vertu óhrædd. Jeg
skal ekki gera þjer neitt“.
Hún stóð þegjandi á fætur
og Kit leiddi hana út, upp stig
ann og yfir þilfarið, en annari
hendi hjelt hann stöðugt um
marghleypuskeftið. Um leið og
hann fór, heyrði hann að Laza-
rus sagði við sjálfan sig:
„Hún sá mig í framan — hún
sá þetta hræðilega afmyndaða
andlit —hún-------“
Kit leiddi stúlkuna inn í ká-
ptu sína og benti henni á flet-
ið.
..T.eastu út af og hvíldu big“,
sagði hann. „Ertu ekki svöng?
Je<? skal sækia eitthvað handa
þjer að borða“.
,,Borða?“ endurtók stúlkan
W'""' rprni. „Jeg bragða aldrei
framar mat“.
! Kit vissi varla hvað hann átti
að segja.
' „Hvar ætlar þú að soía?“
spurði hún alt í einu.
„Hjerna fyrir utan“, sagði
Kit, „rjett utan við dyrnar svo
að enginn komist inn til þín“.
"• „Og ætlar þú þá ekki að
koma inn?“
„Nei“, sagði Kit. „Jeg skal
ekki geia þjer neinn óskunda“.
Það brann eldur úr grænu
augum stúlkunnar.
„Heldurðu að jeg trúi þjer?
Þú ert karlmaður og allir karl-
menn eru villidýr“.
Kit horfði rólegur á hana.
■ „Mjer þykir fyrir að þú
skulir halda þetta“, sagði
hann.
„Halda þetta?“ endurtók hún
: gremjulega. „Jeg held ekkert
| um það. jeg veit það. Kom ekki
I Don Lois inn til Port Royel til
þess að bjarga okkur undan
jarðskjálftanum? Þú sást nú
hvernig hann bjargaði okkur.
Systir mín, hún Beth, framdi
sjálfsmorð eftir að þessir djöfl
ar höfðu svívirt hana. En það
átti svo sem að gera mjer hærra
undir höfði. Don Lois ætlaði
að gera það á þann hátt að hafa
mig út af fyrir sig. Og svo. Og
svo hjer á þessu skipi — ensku
skipi — þá kemur þessi við-
bjóðslegi maður--------“
Kit dró marghleypu upp úr
vasa sínum og rjetti henni.
„Taktu við þessu“, -sagði
hann. „Og ef einhver skyldi
ætla að ráðast inn á þig þá
skjóttu hann, jafnvel þótt það
sje jeg sjálfur“.
Stúlkan leit á hann og augna
ráð hennar mýktist.
..Þakka þjer fyrir“, sagði
hún lágt, En það var eitthvað
í svip hennar sem Kit þótti
grunsamegt.
' „Þú mátt ekki nota vopnið
gegn sjálfri þjer“, sagði hann.
„Hvers vegna? Hvað er lífið
, fyrir mig hjeðan af? Heldurðu
að nokkur heiðarlegur maður
ivilji giftast mjer eftir þetta?
| Heldurðu að jeg geti aftur far
ið til Jamaica og sagt við Reg-
inald: Hjerna hefirðu mig
flekkaða? Nei, jeg get aldrei
bveúð af mier bá smán, sem
jeg hefi hlotið. Hún hefir ekki
poírr v>ivtrq. en hún
hefir saurgað sál mína“.
„Fáðu mjer þá marghleyp-
una aftur“, sagði Kit.
„Nei“, sagði hún þá með
hægð. „Jeg skal ekki nota hana
gegn sjálfri mjer. Ef jeg hefði
haft hug til þess þá væri jeg
búin að því nú þegar. Nei, jeg
víl lifa — en það skal mörgum
hefnast fyrir það, sem skeð hef-
ir í dag“.
Kit gekk út og lokaði hurð-
inni hægt á eftir sjer. En um
leið og hann kom út fyrir heyrði
hann hvell af byssuskoti. Það
var aftur á skipinu. Hann
hljóp á hljóðið og mætti þá
Bernardo.
„Kit, Kit —“, sagði hann með
andköfum.
„Lazarus?“ sagði Kit.
,„Já — í gegnum munninn“.
Kit gekk fram hjá honum
og niður í káetu skipstjóra. Þar
j lá Lazarus á gólfinu og hjelt
enn á marghleypu í hendinni.
Kit breiddi voð yfir andlit
' hans, kraup niður og las bæn
leit að gíilli
eftir M. PICKTHAAL »
23.
Nokkra stund gengu þeir þegjandi. 3LÆ>ks sagði læknir-
inn: Sjáðu Villi, hvernig skýin vefjast um Klakaborg, svo
að það er eins og fjallið sje í grárri kápu.
En það var enginn sem svaraði, því að Villi var stokkinn
eitthvað burt.
Hann læðist burt eins og rotta, hugsaði Leifur. Og líf
hans er líka alveg eins og líf rottu. Hann er hrakinn og
hrjáður, vesalings strákurinn. Látum okkur nú sjá. Er hann
ekki eitthvað í ætt við Brown, sem kallaður er fantur? Jú,
það held jeg. Og hann á heima þar, ef það er hægt að
segja, að hann búi nokkurs staðar.
Þegar hann kom að húsi þeirra Jórdan hjónanna, kom
Sesselía Jordan á'móti honum og neri hendurna í angist.
Hún nær ekki andanum, sagði hún, ó, að jeg ekki missi
hana, ó, að jeg ekki missi hana læknir.
Við þessi orð konunnar var eins og straumur færi um
Leif lækni, og hann varpaði frá sjer allri umhugsun um
Stjörnudalinn. Nú stóð hann þarna aftur með sjálfum sjer,
ungur, hugaður og baráttuglaður.
Frú Sesselía, sagði hann rólegur. Jeg hugsa ekki að við
missum hana. Jeg skal að minnsta kosti gera allt sem jeg
get, og það viljið þjer líka. Nú skulum við koma inn.
Hann sagði þetta svo hughreystandi, að konunni fannst,
að það gæfi henni undravert þrek og fylgdi honum eftir
mn í húsið.
Jæja, sagði læknirinn um einum klukkutíma síðar, um
ieið og hann laut yfir litlu stúlkuna. Jæja, nú líður okkur
vel og bráðum skulum við leggjast út af og fara að sofa.
Hann leit hlæjandi til hennar. Er það ekki rjett Nilla, nú
skulum við sofa. Og þú skalt segja mömmu þinni, að ef
hún heldur áfram að gráta, þá skulum við senda hana til
hennara Mörtu svo að hún geti þurkað sjer um augun. Hún
þarf ekki að sitja þarna og gera fallegu sængina þína renn-
blauta. Það er heldur ekkert til að vera að gráta yfir. Á
morgun kem jeg hingað aftur og þá geturðu sungið fyrir
mig „Stína litla leikur sjer“, ekki satt? Og stúlkan var farin
að brosa, þegar hann stóð upp og benti móður hennar að
koma út úr herberginu.
'mohq.sMrJza,
^tunu
Einkennilegt!
★
Eftirfarandi saga er sögð af
franska skáldinu Anatole
France (1844—1924):
Rodin (1840—1917) var að
ljúka við höggmynd sína af
skáldinu Victor Hugo. — Hann
lét Hugo standa á fjallstindi,
gnæfandi yfir umhverfið, og í
kringum hann svifu gyðjur
menta og speki. Dag nokkurn
kvaddi listamaðurinn blaða-
menn á sinn fund til þess að
sýna þeim þetta listaverk. Til
allrar óhamingju hafði hann
skilið glugga á vinnustofunni
eftir opinn, og nóttina áður en
blaðamennirnir komu, gerði
mikinn storm og fárviðri. Vatns
elgur braust inn í vinnustof-
una og bar með aur og leðju.
Victor Hugo stóðst ekki þessi
átök og féll niður í forina.
Rodin, sem ekki vissi um
þessa eyðileggingu náttúruafl-
anna, opnaði dyrnar fyrir blaða
mennina og bauð þeim að ganga
inn á undan sjer. Alt í einu sá
hann hvemig komið var. Hann
stóð orðlaus, en áður en hann
gat nokkra skýringu gefið, var
söngurinn byraður:
„Dásamlegt, undursamlegt“,
hrópuðu blaðamennirnir. „Vic-
tor Hugo að rísa upp úr aur
samtíðarinnar. Mjög táknrænt.
Sannkallað snilldarverk. Þjer
sýnið þarna svívirðu við alda-
hvörf, er hugsjónir skáldsins
komast einar lífs af, hreinar og
göfugar. Hvílík fegurð“.
„Finst ykkur það raunveru-
lega?“ spurði Rodin feimnis-
lega.
„Auðvitað, þetta er meistara-
verk meistaraverkanna“
Sigurður Ólason, hrl. — I
Málflutningaskrifstofa |
Lækjargötu 10B.
Viðtalstími: Sig. Ólas., kl. |
5—6, Haukur Jónsson, 1
cand. jur. kl. 2.30—6. — §
Sími 5535.