Morgunblaðið - 21.11.1948, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAifltr
Sunnudagur 21. nóv- 1948.
Um nóttina sigidu þeir fram
'hjá bænum Léogane og Petit
Goave, en sáu ekki annað en
Jjósin þar. Þegar þeir komu
fyrir neðri oddann á eynni, tók
vmjög að lægja. Þær konurnar
höfðu verið mjög sjóveikar, en
nú hrestust þær. Sjórinn var
lygn og dimmblár þarna milli
eyaroddanna, því að staðvind-
urinn náði ekki þangað. Hvar-
vetna glitraði á flugfiska, sem
þeyttust upp úr sjávarskorp-
unni.
Konurnar komu nú upp á
hiljur og það var eins og karl-
arnir ætluðu að gleypa þær
♦neð augunum. Kit var sá eini,
sem ekki ljest sjá þær. En Bi-
anca gaf honum nánar gætur.
Kit var líka gjörfulegur mað-
ur og minti á hina fornu nor-
rænu víkinga. Hann var bjart-
ur á hár og skegg og liðaðist
hárið í lokkum niður á herðar,
og var sem á gull sæi þegar
sólin skein' á það. Og Bianca
horfði á hann með aðdáun og
fór ekkert dult með það.
Donna Elena, sú eldri, laut
að henni og hvíslaði:
„Farðu varlega barnið gott.
Láttu ekki sjómennina sjá
þetta
„Mjer er alveg sama“, sagði
Bianca. „Mjer stendur rjett á
sama hvað þessir ruddar hugsa
um mig“.
„En þjer stendur ekki á
sama hvað hann hugsar um
þig“, hvíslaði Elena aftur og
leit til Kit.
„Hvers vegna heldurðu
það?“ spurði Bianca.
„Hversvegna Ijestu mig
vanda svo mjög til hárgreiðsl-
unar í morgun? Þú skalt fara
gætilega. Don Lois er mikill
maður, en þetta er aðeins •—
, ___U
„Þegiðu“, sagði Bianca. „Jeg
held mjer til eins og mjer sýn-
ist — og aðeins mjer sjálfri til
ánægiu“.
„Það getur verið“, sagði
Donna Elena alvarlega. ,,En
jeg veit-það eitt að þegar jeg
fór frá Spáni var mjer falið
að hafa eftirlit með ungri og
saklausri stúlku, en nú er mjer
spurn hvort hún verður jafn
saklaus þegar jeg færi Don
Lois hana“.
„Þú er vitlaus gömul kerl-
ing“, hrópaði hún. Og hún
hefði líklega sagt meira, ef
Kit hefði ekki gengið til þeirra
í þessu.
Hann tók ofan fyrir þeim og
hneigði sig kurteislega og þó
hálf hæðnislega.
..Jeg vona að bið hafið gam-
an að ferðalaginu“, sagði
hann.
Biance setti upp stór augu.
„Gaman að ferðalaginu?“
endurtók hún. „Hvernig ætt-
um við að hafa gaman að því
þegar við vitum. ekkert hvert
við erum að fara nje hvað um
okHir á að verða“.
var alvarlegur.
Þe+ta er nú í annað skifti,
sem híer tnlið um að bier vitið
ekVi hvaða forlne bíða yðar,
o" bó m°ð öðrum orðum“,
sa"ðí hann. ...Teg veit nú ekki
tii fulls hvað bier óttist. En jeg
fulkussa ýðiir' ufn' bað, senoVita,
að þjer þurfið ekki að óttast
13. dagur
mig, því að jeg er frábitinn
kvenfólki".
Svo hneigði hann sig aftur
og fór, en Bianca stóð þar eftir
með grátstaf í kverkunum.
Seaflower rendi inn á höfn-
ina í Cul-de-Sac. Pálmarnir á
ströndinni voru rauðbrúnir á
lit. því að langt var síðan að
dropi hafði komið úr lofti. í
fjallahlíðunum var allur gróð-
urviður sviðnaður af þurki. —
Ljettar öldur gjalfruðu við
hvítan sand. Seglið á Seaflow-
er blöktu máttlaus. Sólin var
beint uppi yfir þeim og him-
ininn var ekki blár heldur gul-
ur af hita.
Bianca stóð við borðstokk-
inn og horfði í land. — Hún
virti fyrir sjer pálmatrjen og
reyrkofana, sem virtust líkari
svínastíum en mannabústöðum.
Hún heyrði að hvein í vind-
unni ög akkerið fell í sjóinn.
Hún sneri sjer við og þá stóð
Kit þar.
„Eigum við — að fara —
fara í land hjer“, stamaði hún.
„Já, hjer förum við í land“,
sagði Kit eins og ekkert væri
um að vera.
Síðan hjálpaði hann þeim
báðum konunum niður í bát-
inn og settist þar lika. Örv-
hendi Bretinn reri, hann átti
að vera þjónn þeirra. Bianca
sat aftur í skut og hann glápti
stöðugt á hana þessu eina sjá-
andi auga sínu og lagðist fast
og stynjandi á árar.
Um leið og báturinn rendi
upp í fjörusandinn voru allir
íbúar Cul-de-Sac komnir
þangað að taka á móti honum.
Það voru aðallega Svertingjar,
þó nokkrir kynblendingar og
einstaka hvítur maður. Hvítu
mennirnir voru gamlir. Það
voru uppgjafa sjómenn og
glæpamenn, sem földu sig á
þessum afskekta stað, til þess
að geta dáið rólega. Kit var þó
viss um það, að kynblending-
arnir voru afkomendur þeirra.
Hann ávarpaði hópinn á
frönsku og sagði erindi sitt. Og
eftir stutta stund voru allir
önnum kafnir við það að
bygsja tvo nva kofa dálítið
fyrir utan þorpið. Þegar kof-
arnir voru komnir upp sá Bi-
anca að þeir voru þrifalegir og
þar var gott loft, en það var
meira en hægt var að segja um
hina kofana þarna. — Þeim
Donna Elena var fenginn ann-
ar kofinn, en Kit og Bretinn
voru í hinum. Það ljetti yfir
Bi.anca. Nú fanst henni hún
vera frjáls. Þær áttu víst að
bíða þarna þangað til þær
væri levstar út með fje. Þessi (
glóhærði víkingur með bláu I
augun ætlaði víst að bíða hjer j
þangað til hún yrði leyst út.
Hjer var henni óhætt. Og þó
var hún ekki fyllilega ánægð.
Henni sramdist það hvað hann
veitti hjer litla athygli. Kven-
legum tilfinningum hennar j
vaf misboðið með þyí, og hún
áset+i píer að reyna að kveikja
í honum.
Orf þegar hann er orðinn
nógu mjúkur, þá skal jeg launa
hónum með því að snúa við
honum bakinu, hugsaði hún.
Hún leit upp og sá að Kit
kom neðan frá sjónum og
stefndi til hennar. Þá flýði hún
inn í kofann. Hún vissi ekki
hvort hún var heldur að flýja
Kit eða sínar eigin hugsanir.
IV.
Bianca stóð á ströndinni og
horfði á eftir Seaflower og
það ljet úr höfn Guð gefi því
góða ferð, hugsaði hún, og það
komi fljótt aftur, svo að jeg
komist til mannsins, sem elsk-
ar mig og ætlar að giftast mjer,
áður en-----------. Hún þorði
ekki að hugsa hugsunina til
enda, en flýtti sjer inn í kof-
ann til Elena.
Henni gekk illa að sofna um
kvöldið. Það var heitt í kofan-
um og þar var fult af flugum
og suðan í þeim ljet hátt í eyr-
um hennar Henni leið illa. —
Hún heyrði að Elena stundi og
bylti sjer í svefninum. en hún
var nú orðin það gömul að hún
þoldi betur flugnabitið en Bi-
anca. Andlit hennar var alt
orðið bólgið og ískrandi kláði
var í því af flugnabitinu.
Hún settist upp í fletinu og
tár runnu niður kinnar henní
ar. Henni varð litið á hendurn-
ar á sjer. Þær voru stokkbolgn
ar og löðrandi í blóði mörg
hundruð mýflugna, sem hún
hafði kramið til dauðs. En þær
lifandi sóttu á með sömu ákefð
fyrir því. Bianca var svo nið-
ursokkinn í raunir sínar að
hún vissi ekki fyr til en maður
var kominn inn í kofann og
stóð rjett hjá henni.
Hún stökk á fætur og vafði
fötunum að sjer. í sömu andrá
var hún gripin af sterkum
höndum og hún rak upp níst-
andi angistaróp. Maðurinn tók
hana í fang sjer og hljóp Ijetti-
lega með hana niður að strönd-
inni. Óljóst heyrði hún hratt
fótatak á eftir þeim. Svo kvað
við skot og kúla þaut rjett fram
hjá höfðinu á henni. Þá fleygði
maðurinn henni frá sjer eins
og hún hefði verið böggull, og
flýði burt sem fætur toguðu.
Kit kom hlaupandi. Hann fór
fram hjá henni, miðaði aftur
og skaut.
Hún staulaðist á fætur og
fór á eftir honum. Hún náði
honum og sagði með öndina í
hálsinum:
„Ætlið þjer að drepa hann?“
Og það fór hrillingur um hana
um leið og hún sagði það.
„Auðvitað“, sagði Kit. „Hvað
ætluðust þjer til að jeg gerði
við hann? Átti jeg máske að
kyssa hann?“
„Nei, en að drepa hann eins
og hund-----------“
„Sá, sem hagar sier eins og
hundur á það skilið að með
hann sje farið sem hund“,
saeði Kit. „En jeg bið yður af-
sökunar, senorita. Jeg skal
ekki skifta mjer af því næst
þegar þjer lendið í ástarævin-
týri. Verið þjer sælar“.
Hann laut henni og gekk svo
í áttina til kofa síns. Bianca
starði á eftir honum milli reiði
og ótt.a. Að lokum varð óttinn
yfirsterkari.
„Kit“, hrópaði hún. „Kit“.
A U G L Y S IIX G
ER GULLS ÍGILDI
í leit að gulli
eftir M. PICKTHAAt
30. ' "4
En er honum Brown, frænda þínum, ekki illa við, að þú
sjert úti allar nætur? spurði Leifur og horfði alvarlega á
drenginn.
Þegar hann minntist nú aftur á Brown, kom skyndilega
hryggðar svipur á andlit drengsins. Hann skiptir sjer aldrei
neitt af mjer, endurtók hann. Jeg má gera, hvað sem mjer
1 sýnist. Hann leit enn í andlit læknisins. Má jeg nú ekki
fara? bætti hann við, — og þakka yður fyrir allt, sem þjer
hafið gert fyrir mig.
Leifur, sem var orðinn undrandi á svipbrigðum drengsins
fylgdi honum nú fram ganginn. Góða nótt, Villi, sagði hann.
Þú verður að hafa höndina í fatla og komdu svo aftur til
mín á morgun.
Góða nótt, svaraði Villi og gekk út í myrkrið og rign-
inguna, — en áður en læknirinn gæti lokað útidyrahurðinni
hafði drengurinn snúið við og greip föstu taki í handlegg
hans.
Bíðið þjer örlítið, læknir, sagði hann og stóð á öndinni af
æsingi. Það er nokkuð, sem jeg verð að segja yður. Jeg má
ekki gera það, en jeg verð samt, því að þjer hafið verið svo
góður við mig. Heyrið nú.
| Leifur læknir laut yfir hann og hann fann, að óttinn færð-
I ist um hann eins og kaldur straumur. Hvað gat þetta verið?
Brown frændi og Indíána Tommi, eru farnir burt úr þorp-
inu, sagði Villi. Þeir lögðu af stað í morgun. Enginn veit
hvert, nema jeg, en þjer megið ekki spyrja mig, því að
jeg lofaði að segja það ekki. Þeir fóru í morgun, stefndu
í austur. Þeir ætla inn fyrir Klakaborg og ísatind. Skyndilega
sleppti hann takinu á handlegg læknisins og var þotinn
burt.
Ósjálfrátt lokaði Leifur hurðinni á eftir sjer og gekk inn
I stofuna. Þar settist hann niður við borðið, huldi andlitið í
höndum sjer og reyndi að hugsa. Það, sem hann hafði óttast,
hafði orðið. Aðrir höfðu komist að leyndarmálinu, — en
hvernig? Það gat hann ekki vitað. En hann skildi það, að
Brown og Indíána Tommi myndu vita allt. Hvað gat hann
gert?
'nwhr^mnfzix
pp.
— Lítið þjer á hvað þjer er-
uð að gera, maður.
★
Klerkur einn sagði gömlum
Indíána, að hann ætti að elska
óvini sína.
— Jeg geri það líka, sagði
Indíáninn, mjer þykir ekki
vænna um neitt en höfuðleður
þeirra.
+
Dwight Morrow var annál-
aður fyrir gleymsku sína. Eitt
i sinn, er hann var að ferðast
með járnbrautarlest, fann hann
ekki farseðilinn sinn, þegar
eftirlitsmaðui'inn vildi fá að
sjá hann. Morrow snjeri við
öllum vösum, eri það kom fyrir
ekki.
„Alt í lagi“, sagði eftirlits-
maðurinn, sem þekti Morrow, 1
„þjer sendið bara farseðilinn
til fjela'gsins, þegar þjer finn-
ið hann. Jeg er viss um að þjer
hafið hann einhversstaðar“.
„Já, jeg veit jeg hefi hann“,
sagði Morrow, „og jeg verð að
finna hann strax, svo að jeg
fái vitneskju um, hvert jeg
ætla að fara“.
Grikki, sem var fótlama,
kom á vígvöllinn. Hermennirn
ir, sem þar voru fyrir gerðu
gap að honum. Spurðu hvað
hann, allur bæklaður, ætlaðist
fyrir á slíkum stað.
„Jeg er kominn hingað til
þess að berjast“, sagði Grikk-
inn, „en ekki til þess að
hlaupa“.
Napoleon var manna minst-
ur eins og kunnugt er. — Eitt
sinn er hann var á fundi með
herforingjum sínum, gekk
hann að bókaskáp, sem í her-
berginu var, og fór að teygja
sig eftir bók. sem var í einni
af efri hillunum, en náði henni
ekki. Monchey hershöfðingi,
sem var risi að vexti, stóð þá
upp og sagði:
„Lofið mjer að hjálpa yður,
jeg er hærri en yðar hátign“.
„Þjer eruð lengri en jeg“,
sagði Napoleon þurrlega.