Morgunblaðið - 22.12.1948, Blaðsíða 14

14
MORGL’NBLAÐIÐ
Miðvikudagur 22- des. 1948.
~#nundi rifna, ef jeg reyndi að
íroða honum yfir herðarnar á
- tnjer. Nei, Rosalind. Jeg er
hræddur um að örlögum mín-
um verði ekki brevtt hjer
eftir“.
„Reyndu það“, sagði hún. —
., Þú getur vafið skikkjunni
- minni um herðar þínar og
beygt höfuðið. Það er svo mik-
<*ð efni í pilsinu og jeg get rif-
*ð niður faldinn".
„Nei“, sagði Kit. „Það geng-
ur ekki. Og þó að það væri
- haegt, þá mundi jeg alarei yfir
gefa menn mína. Jeg vona að ■
þú .skemtir þjer vel við athöfn
ina á morgun“.
Hún þrýsti sjer aftur að
hrjósti hans og fór nú að gráta
með þvílíkum ofsa að vörður-
kin opnaði hurðina og gægðist
inn á milli rimlanna. til að
sjá hvað gengi á. Hann opnaði j.
munninn og ætlað] að fara að
'ftalla eitthvað inn í klefann. En
það heyrðist ekkert hljóð úr
honum, því að Bernardo gripið
fítórum og sterkum höndum sín
um utan um háls hans. Kit sá
hvernig augu varðmannsins
tútnuðu út í augnatóftunum og
hvernig svitinn spratt fram af
enni hans. Svo varð andlit hans
helblátt og tungan stakkst út
úr munninum. Bernardo hjelt
um háls hans lengi eftir að
hann var búinn að gefa upp
öndina. Svo slepti hann annari.
hendinni og leitaði með henni j
» vösumm varðmannsins að!
lyklunum. Hann fann lyklana
og dinglaði þeim fyrir framan
nef varðmannsins.
„Það varst nú óvart þú, sem
fjekst að kenna á því“, sagði
Bernardo með fyrirlitningu. —
„Sofðu nú vel. greyið mitt,
þangað til djöfullinn vekur
þig aftur niðri í helvíti“.
„Göturhar eru fullar af her-
mönnum“, sagði Kit. „Við skul
um koma okkur saman um
hvað hægt sje að gera“.
„Nei“, sagði Rosalind, „það
eru engir hermenn á götunum.
■Neilson skipstjóri sagði mjer,
að þeir væru allir í kránni. —
.Hann bauð þeim þangað
ókeypis“.
„En varðmennirnir við
fremri dyrnar?“
„Þeir eru ábyggilega orðnir
dauðadrukknir núna. Jeg færði
þeim vínföng með kveðjum frá
skipst j ór anum‘ ‘.
„Hann er hugsunarsamur“,
tautaði Kit. „Hversvegna er
hann svo hliðhollur okkur,
Rosalind?11
„Vegna þess að jeg bað hann
um að hjálpa mjer. Hann var
heldur ekki samþykkur dómn-
um. Hann sagði að honum
mundi þykja gaman að því að
hitta þig úti á rúmsjó og skipt
ast á skambyssuskotum við þig.
En hann mundi alarei stuðla
að því að þú værir hengdur“.
„Hann veit hvað hann syng-
ur, sá“, muldraði Bernardo.
♦Kit virti Rosalind fyrir sjer
augn.ablik. Síðan sneri hann
sjer að mönnum sínum. „Jæja,
þá höldum við af stað“, sagðí
hann lágt. „En farið hljóðlega.
Við náum Seaflower. Við get-
um komið upp byssum sitt
hvoru megin og sett menn við
þær. Og eftir smáaðgerðir, sem
taka enga stund. gefcum við
39. da(fur
komið skipinu á flot, og þá er
okkur borgið. Af stað“.
Þeir lögðust allir á fjórar
fætur og skriðu eftir gangin-
um. Hurðirnar opnuðust hver
af annari fyrir lyklunum, sem
Bernardo var með á kippunni,
sem hann hafði náð af varð-
manninum. Við síðustu dyrnar
voru tveir varðmenn. Þeir
reyndust báðir auðunnir. Þegar
þeir voru komnir út, sagði Kit
að nú skyldu þeir dreifa sjer
Síðar skyldu þeir hittast aftur
niðri við höfnina.
Þegar þeir voru saman komn
ir niðri við höfnina, höfðu
fimm þeirra náð sjer í byssu
og hnífa, af hermönnunum,
sem reikuðu dauðadrukknir
um göturnar. Þeir steyptu sjer
í sjóinn úti við hafnarmynnið
og syntu út í Seaflower. Þeir
rjeðu brátt niðurlögum Eng-
lendinganna, sem voru á verði
um borð í skipinu. Kit hafði
skipað svo fyrir að í virðingar
skyni við Neilson skipstjóra
skyldu þeir ekki drepa þá, held
ur aðeins slá þá í rot. Síðan
settu þeir þá í bát og ýttu frá
skipinu.
Bernardo og valdir menn
með honum fóru strax að lag-
færa skipsreiðann. Að tuttugu
mínútum liðnum, var hann
kominn í lag. Og skömmu síð-
ar sigldi Seaflower þöndum
seglum úr höfr.inni.
Þeir komu til Saint-Dom-
ingue eftir tæpa tvo sólar-
hringa. Þeir sigldu suður fyrir
eyjuna, því að allir íbúarnir
voru fluttir frá Tortuga og til
Port de Paix, samkvæmt fyrir
skipunum Ducasse landsstjóra.
Sælusvipur færðist yfir and-
lit skipverjanna, þegar þeir
sigldu inn á höfnina við Petit
Goave. Að vísu höfðu Englend
ingarnir tekið aftur negrana,
sem þeir höfðu ætlað að græða
á. En þeir höfðu ekki skeytt
því að leita í skipinu að her-
fanginu, sem þeir höfðu tekið
á búgörðunum. Þeir höfðu
vafalaust hugsað með sjer, að
til þess yrði nógur tími síðar
meir, þegar búið væri að hengja
skipverjana. Mennirnir vissu
að herfangið var nóg til þess
að þeir gætu að minsta kosti
farið á eitt ærlegt fyllirí fyrir.
Bernardo sá, að Kit sam-
gladdist ekki skipverjunum.
Maður skyldi halda að hann
væri á leiðinni til gálgans, frek
ar en það gagnstæða, hugsaði
Bernardo.
Þegar búið var að kasta akk
erum, skipti Kit herfanginu á
milli mannanha og ljet þá
einnig fá mikið af sínum eigin
hluta. Að skilnaði bað hann þá
að vera reiðubúna ef hann
þyrfti á þeim að halda aftur.
Hann og Bernardo reru síðan
til lands í síðasta bátnum.
Um kvöldið voru allar gleði-
konur í Petit Goave og næsta
nágrenni samankomnar í
kránni, þar sem skipverjar af
Seaflower fögnuðu heimkom-
unni. Auk þeirra voru margar
borgarakonur, sem enn gátu
ekki talist í hópi gleðikvenna.
En Kit var ekki með í hópn-
um. Bernárdo stundi þungan
{og virti fyrir sjer litlu feit-
lögnu stúlkuna, sem hlustaði
af miklum fjálgleik á smjaðurs
yrði hans. Það mundi verða
nógur tími á morgun að hug-
hreysta skipstjórann. í kvöld
þurfti hann að sinna öðrum,
sízt leiðinlegri verkefnum.
Skömmu síðar var honum
þó gert ónæði, einmitt þegar
hann var önnum kafinn við að
kyssa lagskonu sína. Hann leit
■ upp. Fyrir framan hann stóð
skrautklæddur maður. Hann
brosti og baðst afsökunar. —
, Maðurinn var auðsjáanlega af
háum stigum. Jafnvel Bernardo
fanst hann hafa eitthvað fyrir-
mannlegt við sig, enda þótt
rommið hefði gert það að verk
um, að hann var farinn að sjá
heldur ógreinilega. Bernardo
j staulaðist'á fætur.
j „Jeg bið yður innilega afsök
unar, herra Diaz“, sagði mað-
urinn. „Mjer þykir leitt að ó-
náða yður undir þessum kring
umstæðum en jeg er sendur
hingað á vegum landsstjórans.
Hann þarf að ná í Giradeaux
skipstjóra. Herra Ducasse bað
mig að skila hamingjuóskum
sínum til allra skipverjanna í
tilefni af heimkomunni. Jeg
átti að færa hverjum manni
eina pyngju gulls í þakklætis
og virðingarskyni frá lands-
stjóranum. Jeg treysti yður til
að sjá um útbýtingu pening-
anna“.
„Jú, sjálfsagt“. sagði Bern-
ardo og brosti gleitt. „En jeg
veit því miður ekki hvar
Giradeaux skipstjóri er niður
kominn“.
„Það var leitt. Og þó liggur
ekki lífið á. Landsstjóranum er
mjog hlýtt til þessa unga
manns. Hann óskar eftir að
endurgjalda honum ríkulega
fyrir hans þátttöku í herferð-
inni.“
„Jeg skal koma honum til
Exéter ekki á morgun heldur
hinn í síðasta lagi“, sagði
Bernardo.
„Þakka yður fyrir, herra
Diaz, Og gerið þjer svo Vel ..
Hann rjetti Bernardo stóran
úttroðinn leðurpoka. Bernardo
sá strax að í pokanum voru að
minsta kosti hundrað gull-
! louis-ar handa hverjum. Hann
! greip um handlegg sendi-
mannsins, stökk upp á borð og
hrópaði yfir salinn:
„Sjáið þið, piltar! Gull! Frá
landsstjóranum, herra Ducasse.
Nú hrópum við húrra fyrir
sendimanninum“.
Það var eins og þakið ætlaði
að rifna af húsinu fyrir fagn-
aðarlátunum. Tveir sveittir og
, óhreinir sjómenn tóku sendi-
manninn og báru hann á öxlum
sjer hringinn í kringum salinn
og kvenfólkið þakti hendur
hans með kossum. Sendimað-
urinn tók þessari meðferð vel
og þakkaði fyrir heiðurinn sjer
sýndan. Hann talaði fágaða
! Parísarfrönsku, sem sjóræningj
arnir og stallkonur þeirra áttu
bágt með að skilja. En honum
skjátlaðist, ef hann hefði hald
ið. að hann slyppi við svo búið.
Hann var látinn setjast við
borð og stúlkukind sett á hnje
hans cg rommkönnu stungið í
hendi hans. Þegar hann var bú-
inn að súpa nokkrum sinnum
Hjartanlega þakka jeg ykkur öllum, ungum og göml
um, sem sýnduð mjer vinarhug og heiðruðu mig á átt
ræðisafmæli minu og við heiðursborgárakjör í Akranes
kirkju 31. okt. s.l. Jeg þakka bæjarstjórn og bæjarstjóra
Akraness og öllum öðrum, sem stuðluðu að því að gera
mjer þessa daga sem ánægjulegasta. Jeg þakka öll blóm
in, skeytin og peningana, sem mjer bárust- Bið jeg guð
að blessa ykkur og launa ykkur öllum.
Akranesi, 10. des. 1948.
Guðrún Gísladóttir,
Ijósmóðir.
Hjartanlega þakka jeg ykkur öllum, sem með dýrum
gjöfum, heimsóknum, heillaske%Trun og á annan hátt
glödduð mig og heiðruðuð á áttræðisafmæli mínu, bann
17. des. s.l. L.ifið öll heil.
Guðmann Helgason,
frá frá Snæringsstöðum.
Hugheilar þakkir til allra sem glöddu mig sextugan.
Guðrún Eiríksdóttir
Skáldsaga um
SJÓFERÐIR OG SVAÐILFARIR
VOGLIM ViNNUR
eftir hinn vinsæla norska rithöfund,
ranóen
c=>Caró ^JJc
í þýðingu
CjuJm. Cj. ^JJacjalí
Þetta er saga um hetjulega baráttu sjómanna við
hamfarir Ægis og vetrarhörkur Norður-Ishafsins
samtvinnað hugnæmu ástarævintýri.
Þess vegna er þetta tilvalin jólabók sjómanna
og hinna, sem biða þeirra í landi.
Bókaútgáfan Bláfeldur \
Jólahefti Jazzblaðsins kemur í verslanir í dag. 50 mynd
ir ern í blaðinu.
Efni m.a.: Greinar um Þorvald Steingrimsson, L.ionel
Hampton og 12 manna hljómsveit K.K. Auk greina eftir
Ólaf Gauk, Dave Dexter og fleiri.
í blaðinu er kosningarseðill um vinsælustu íslensku
hljóðfæraleikarana. Myndagáta, góð verðlaun veitt.
Erlendir og innlendir sönglagatextar auk margs annars.
Náið ykkur í hejti strax, áður en hlaðið selsl upp.
PELSAR
Nokkrir pelsar og „capes“, fyrirliggjandi.
I Heildv. Sig. Arnalds