Morgunblaðið - 26.03.1949, Blaðsíða 14

u
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 26. mars 1949.
franiðldssagan 39
vmiciiiniiiniiiim
HESPER
Eftir Anya Seton
iiiiiiimiiMiiimiiiiimiiiiiMiniiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiimiiiiiai
Eftir LAURA FITTINGHÓFF
39.
„Jeg veit það ekki. Hann
fcagðíst ætla að fara tíl Leah.
I Iann skildi mig eftir saman-
reirðan. Jeg heyrði snarkið í
eldinum“.
„Hættu að tala um þetta“,
Iirópaðr Hesper. Hún rauk á
íætur, gekk að vaskinum og
Ijet vatn renna í skálina. „Jeg
skal þvo þjer í framan og lof-
aðu mjer að líta á sárið á höfð-
i)iu á þjer“.
Hann hlýddi og kalda vatnið
Cerði það að verkum, að hann
rat hugsað skýrar. Það var eins
og hula væri dregin frá augum
lians. Hann stóð á fætur og
leit á Hesper.
„Guð minn góður. Hessie“,
sagði hann. „Hvers vegna ert
|)ú ekkí heima? 'Hvernig komst
jeg út?“.
„Johnson og jeg og slökkvi-
liðsmenn frá Salem náðu þjer.
Mjer .... mjer datt í hug að
|iú værir inni“.
Hann lokaði augunum augna-
filik. Hann snetri hvítt hörund
lidnnar með fingrinum í gegn
um rifu á öxlinni. „Þú ættir
íið leggjast niður og hvíla þig.
llvar' er Johnson?“.
„Hann fór að leita að Henry.
Hann elti mig. Ó, farðu ekki
aftur“, hrópaði hún, þegar hún
sá svipinn, sem kom á andlit
hans.
„Auðvitað fer jeg. Jeg er
alveg búinn að ná mjer. Gættu
hennar vel“, sagði hann við
Susan og var horfinn út í
tnyrkrið.
Þær sátu tvær eftir í eld-
húsinu. „Heldurðu að .hann
hafi farið að leita að Nat?“,
apurði Susan.
Hesper kreppti hendurnar í
keltu sinni, svo að hnúarnir
Iivítnuðu, og undarlegir drætt-
ir fóru um varir hennar. „Jeg
veit það ekki“, sagði hún loks.
„Hann leitar fyrst að Henry.
Ástin er sterkari en hatrið,
eða er það ekki?“.
Móðir hennar leit snöggiega
á hana. „Þú verður að reyna
að hvíla þig, Hes. Jeg skal
finna ábreiður handa þjer, og
búa upp gamla rúmið þitt“.
„Nei“, saaði Hesper og hló
við kuldahlátri. „Jea held, að
það sje best að þú búir um mig
hinum- megin við arininn,
þarna“. Hún benti á eikarhurð
„I „fæðingarstofunni“.
Móðir hennar hrökk við. —
Hun setti kertastjakann frá
síer aftur á borðið. „Er bað?
Er það byriað? Vesalingurinn
minn“. Drottinn minn, hugsaði
hún. Þetta er .hræðilegt. Roger
er verri af hóstanum, guð rná
vita hvar Amos og drengurinn
eru og bærinn er að brenna til
ösku.
Henni fannst hún allt í einu
verða dauðuppgefin og hrukk-
ótt andlit hennar varð enn
þrevtulegra.
Hesper lagði höndina á öxl
móður sinnar. „Hafðu engar
áhvgpjur af mier. mamma. Jeg
biarga mjer sjálf“.
Susan áttaði sig. Hún t.ók
eftir bví að ausu Hesper gljáðu
óeðlilega mikið og hún sá það
á svip hennar að hún var í
miklum hugaræsing, enda þótt
hún virtist furðu róleg. Já,
hún verður að standa augliti
til auglits við staðreyndirnar,
og við verðum að treysta á guð,
Framtakssemin, sem var henni
eðlileg k^m aftur. Hún hjálp-
aði Hesper upp í rúmið og .fór
upp og klæddi sig. Hún sagði
Roger aðeins, að Hesper væri
í svefnherberginu innar af eld
húsinu. Hann brosti dauflega,
en opnaði ekki augun, svo að
hún var ekki viss um að hann
skildi hvernig komið væri.
Æðasláttur hans var mjög
hraður og óreglulegur og var-
ir hans voru bláleitar.
Hún kom aftur niður til Hes-
per. „Jeg er að fara út og
sækja lækni. Fyiir þig og
pabba þinn. Jeg skal flýta
mjer eins og jeg get“.
,.Ó, mamma .... læknirinn
er auðivtað að hjálpa til við
brunann. Þú mátt ekki fara
þaneað ....“•
„Vertu ekkj hrædd. Hessie.
Jeg verð kominn aftur í tæka
tíð. Hjerna er kanna með
grasa-te-i. Súptu á því á milli
hríðanna. Það linar verkina‘i.
Hesper opnaði augun og leit
á Susan. Henni til mikillar
undrunar, sýndist henni glettn
isglampa bregða fyrir í augum
Hesper. Því að Hesper var að
hugsa um fræga kvenlækninn,
sem Amos hafði ætlað að fá
frá Boston- Hvað mundi hann
segja um þetta grasa-te?
„Jee er ekki hrædd“, aagði
hún. Hún leit í kring um sig í
loftlágu herberginu. „Húsið
verndar mig .... eins og bað
hefur verndað svo marga áð-
ur“, sagði hún, en Susan var
farin og hafði skilið eftir opn-
ar dyrnar.
Hesper lá hreifingarlaus og
hlustaði á tifið í veggklukkunni
í eldhúsinu, og öldugjáfrið í
fjarska. Jeg fæddist í þessu
herbergi, hugsaði hún, og
pabbi á undan mjer og for-
feðurnir hver af öðrum. Þegar
hríðírnar komu, beit hún sam-
an tönnunum og hjelt niðri í
sjer andanum, og svitadrop-
arnir spruttu franí af onni
hennar. Þeear bær liðu hiá. lá
hún róleg og horfði upp í biálk
ana í loftinu. Við og við fjekk
hún sjer sona af beisku te-inu.
Það suðaði í klukkunni og
bún sló fimm höffg. Það var
eins og klukkuslögin hefðu
íæríð merki. bví að nú byrjuðu
bríðirnar bálfu verri en fvrr.
ttón bevrði rödd sjálfrar sín
oins og í fiarska, kveinstafi og
niðnrbæld óp. „Ó, guð hjálpi
míer“.
Hún hevrði fótatak við rúm-
<dokkinn. og rödd segja: „Hes-
ner“. Svo fann hún. að hönd
var lögð á enni hennar. H"n
l°it. unn og sá að þetta faðir
bennar. Aueu hennar voru
barmafull af tárum.
„Pabbi. þú mátt þetta ekki
.... farðu aftur unp í rúm“.
stundi hún. en bá byriuðu
bríðirnar á nvian leík og hún
erein um beinaberan handlegg
bans.
H”n meiddj hann, en hann
fann það ekki. „Svona“, tautaðj
kann. ..Svona. svona, barnið
mitt. Þotfa líðnr hiá. Jeg skal
ek,,’i fara frá þier“.
. Þol ....“. bvíslaði hún á
milli samanbit.inna varanna.
„Þol og hugrekki“. Hún gerði
sjer ekki ljóst, að hún var að
vitna í brjefið um Phebe.
Þetta brjef, sem faðir hennar
hafði fengið hana til að hlusta
á og var fyrir löngu horfið inn
’ í innstu hugskot hennar. En
■núna í örvæntingunni og vax-
andi óttanum skaut þessu upp
í huga hennar og varð til bess
að huehrevsta hana. Meðaumk
un má+ti sín einskis eins og á
stóð. virirj heldur góðar bænir
eða ástúð.
Roger dró stól að rúmstokkn
um og settist á hann. Hann
hallaði sier að henni og strauk
um handlegg bennar og taut-
aði meiningarlaus orð: „Svona,
svona. vina mín .... Þetta líð-
ur hjá ....“. En um leið fann
harp falleg orð. hljómfegurri
en hann hafði nokkurn tímann
fundið kó að hann brfði viliað (
leita alla sína ævi. Og honum
fanns+ hún bbista. Hún varð
rólegri og hætti að henda sjer
til í rúminu.
Allt í einu opmðist munnur
hennar. en hann hevrði ekkert
hlióð. Hún Preip báðum hönd-
unum um rimlana í höfðagafl-
dnum, og lá svo kvrr oe leit á
hann. „Pabbi“. hvíslaði hún,
„barnið er fætt“.
Hann las af vörum hennar,
hvað hún saeði, og gleðin Ivsti
úr augum hans. Svo stundi
hann, hallaði sier upp að rúm-
stokknum og hvíldi höfuðið í
höndum sjer.
Þeear Susan, Amos og Flagg
lækriir þustu inn í eldhúsið ^
fimm mínútum síðar. heyrðu
þau veikan barnsprát. Þau
hluuu inn í litla herbergið og
komu þar að Hesper sofandi.
Roger virtist sofa v;ð rúmstokk
6. kafli.
Skemmtilegar stundir
Það var ótrúlegt sem skeði í Rósalundi, þcgar liðið var a
sumarið. Þau fengu píanó.
Aðdragandinn var sá, að á prestsetrinu hafði verið veisla
eða nokkurskonar skemmtun fyrir unga fólkið, á afmælisdegi
Ebbu. Þangað fóru allir frá Rósalundi, en fengu gömlu Völu
í koti til að gæta hússins og dýranna á meðan. Þau ætluðu
að vera allan daginn á prestsetrinu.
Þar skemmtu þau sjer á ýmislegan hátt, sigldu litlum
skútum á tjörninni, spiluðu krokket, fóru í eltingaleik. En
seinni hluta dagsins tók til að rigna, svo að þau urðu öll að
fara inn í hús og finna sjer eitthvað til aíþreyingar þar.
Gústaf kom með þ áuppástungu, að þau skyldu dansa, hann
hafði nýlega gengið á dansskóla og áleit sig ekki lítið brot
af listamanm í þeirri grein. Þess vegna langaði hann til að
sýna hinum, hvað hann gæti. — En enginn gat spiiað dans-
lög á píanóið. — Gústav virti fyrir sjer með takmarkalausri
fyrirlitningu þennan ósiðaða bændalýð. Nei, hvað ætli þessi
ruslaralýður kunni að spila á píanó.
En allt í einu glumdu við dillandi danslög. Gústaf gekk
fram á gólfið og bauð Ebbu upp í dans og þau svifu fram á
gólfið. Hin fylgdu á eftir, þó að ekki væri mikilli danskunn-
áttu þar fyrir að fara. Fyrst var það val$, en síðan polka
cg skottish og marsar og ljettari lög. Prýðilega spilað. Og
hver skyldi halda, að það væri prestsekkjan, sem spilaði
svona leikandi á píanóið. Gústaf fór næstuhi því að líta upp
til hennar og um kvöldverðinn kom hann til hennar með
sítrónglas, skálaði við hana og bað hana um leyfi að mega
kalla hana frænku, og hún brosti við undrandi og fjeilst á
þetta. Hún hafði nefnilega ekki hugmynd um það, að hann
hafði af ásetningi og fyrirlitningu foroðast hana undan-
farnar vikur.
Finnst þjer þetta skemmtilegt? spurði Matta mömmu
sína. Hún hafði áður sjeð, hvað hún var þreytuleg, og vildi
því ekki, að það væri farið að neyða hana til að spila meira
um kvöldið. Finnst þjer þetta vera eins og þegar þú varst
ung og spilaðir heima hjá afa?
inn. En hann var ekki sofandi.
Hesoer lá í tíu daea í litla
berbereinu innan af eldhúsinu.
Hún þurftj mikið á að halda
bps'nm nvia stvrk. sem hún
bafði uppeötvað innra með
sier. Því að bað var "kki ein-
eöneu sorgin vfir andláti föð-
ur hennar og bað að geta ekki
fvlet honum síðasta spottann
urm á hæðina. bar sem kirkju-
earðurinn var oe þaneað, sem
fnrfeður hennar voru erafnir,
en bún hafði þar að auki mikl-
ar áhvegiur af Amosi.
í nokkra da»a revndi hann
að halda levndu fvrir henni,
bvernie málum hans var komið.
Hanp talaði við hana með upd-
«erðar kæti oe dáðlst. að nvia
svninum, sem var stálbraustur.
°nWa bótt bann hefðj fæðst
Ueita firrir tímann.
En Hesper vildi ekki iáta
utífa sier leneur. Mereuninn
eft’ír iarðarförina las hún frá-
=öenjna um brunann í Möðun-
nm. Á st.Órn svaa^K böfðu öll
búoin brunnið til erunna. En
svn var guði fv-rír að bakka,
að encrinn bafðj látið lífið.
Hún brant saman blöðln.
Hat Viafði ekkí tekist. að ráða
njðuriöcrum bess manns. sem
t>ann hafði æ+lað sier. Fn ef
Vionn mundi eera pðra tilraun.
tnicfsaði hún og það fór hrollur
um bana.
Ef Loftur gelur þaS ekki
— Þá hver?
lÍTLlcF .
JJlmu
Fleiri símar.
I Rússneskur embættismaður. er var
fj rir nokkru á ferð í Bretlandi skýrði
frá þvi, að í Rússlandi væru fleiri
símar en í nokkru öðru landi.
| „Já, einmitt það“, sagði Englend-
ingurinn og tottaði pípu sína. „það
hljóta allt að vera flokkslínu símar“
I ★
Villimenn senda trúboðum gjöf.
t Villimenn í V.-Afríku, sendu ný-
lega trúboðum, sem starfa í milljóna-
borginni Chicago, allverulega fjár-
hæð til trúboðsstarfseminnar i borg-
inni.
★
Ekki í vandræðum.
Negri, sem hafði keypt sjer of
þrönga skó, sleppti sjer um daginn,
er hann var búinn að fá líkþorn á
allar tæmar. Hann greip öxi og hjó
tærnar af sjer.
★
Leitað að tönn.
1 borginni Port Elizabeth. er nátt-
úrugripasafn, sem þjófar heimsóttu
um daginn. Þeir stálu tönn úr stærð-
ar hval þar í safninu og komust und-
an með hana. Nú leitar lögreglan að
tönninni.
★
Á matstofunni.
Náungi sat inni á kaffistofu og sá,
að á matseðlinum stóð þetta erlenda
orð: „Roast-beef“. Hann sagði við
þjóninn: „Láttu mig hafa eina sneið
af þrumara með rosabíf“.
★
Hraustir karlar.
Tvein knáir sjóróðramenn, sem
komnir voru nokkuð til ára sinna
voru að segja hvomm öðrum hetju-
sögur af sjálfum sjer. Annar þeirra
sagði: Jeg man eftir því, að eitt sinn,
| er við vorum hjer fyrir utan Eyjar
í útsynningi tók jeg þá svo knálega til
áranna, að fjöldi fiska flaut upp
dauður á eftir“. Mikil hafa þau átök
verið sagði hinn fauskurinn. En jeg
man það eins og það hefði skeð í
gær, að á þessum sömu slóðum var
jeg eitt sinn staddur einn á báti og
sjóðvitlaust veður skall á. Jeg þurfti
vitaskuld að leggjast með öllum
þunga mínum á érarnar. Skipstjóri
á nýsköpunartogara sagði mjer að
enn í dag sjáist óratogin greinilega.
★
Á .skútuöldinni.
Þess eru sögð dæmi, að á skútu-
öldinni hafi menn getað hlaupið svo
hratt kringum forsigluna, að þeir hafi
rekist ó bakið á sjálfum sjer.
flllllllllllallllllMl IHHIIIIIftllU
Annast
f KAUP OG SÖLU FASTEIGNA |
Ragnar Jónsson
hæstarjettarlögmaður
= Laugavegi 8. — Simi 7752. ViB |
: talstími vegna fasteignasölu kl. s
I 5—6 daglega
Gæfa fvlgir
trúlof unar
bringunum
frá i
eIGVRÞÓR
Hafnarslræti
Reykjavík.
Margar gerSir.
Sendir gegn póstkröfu hvert á land
sem er.
— SendiS nákr.a rnt mál —