Morgunblaðið - 04.08.1949, Side 10

r
T
10
r
'T4RI!
MORGVNBLAÐIÐ ****«*«*-
Fimtudagur 4. ágúst 1949
Framhaldssagan 56

Kira Arqunova
Eftir Ayn Raná
í tiiiiiiii.iiiiiimmiimiifiimi'MiM^lllilllHmiiimi.milll
„Nei, þakka þjer fyrir, Vas-
ili frændi. Jeg er nýbúin að
borða“.
„Jæja“, sagði Irína. Varstu
rekin?“
Kira kinkaði kolli.
„Og Leo líka?“
Kira kinkaði kolli.
„Og hvers vegna spyrð þú
ekki? Jeg get svo sem vel sagt
þjer það. Jú, mér var sagt að
snauta. Við hverju öðru var
að búast, þegar um er að ræða
dóttur auðugs konungslegs loð-
vörukaupmanns?“
„En .... Victor?“
Irína og Vasili Ivanovitch
litu hvort á annað.
„Nei“, sagði írina, „Victor
var ekki rekinn“.
„Það var gott, Vasili frændi.
Það eru sánnárlega góðar frétt-
ir“. Hún vissi, að frænda henn
ar var Victor kærasta umræðu
efnið, „Victor er svo gáfaður,
og það gleður mig, að honum
var hlíft“.
„Já“, sagði Vasili Ivanovitch
biturlega. „Victor er svo gáf-
aður“.
„Hún var í hvítum kjól með
knipplingum", sagði írina, ,,og
hún söng afskaplega vel .... ó,
jeg meina í leikhúsinu .... ,La
Traviata“ í Mikhailovsky-leik-
húsinu, . .. . já. þú hefir nátt-
úrlega sjeð það? Þá verður þú
endilega að fara. Gömlu klass-
isku rithöfundarnir .... gömlu
klassisku rithöfundarnir eru.. “
,,Já“, sagði^Vasili Ivanovitch,
„gömlu klassisku rithöfundarn
ir eru og verðá þéir bestu. — í
þá daga voru menn menntaðir
og trúaðir, og ménn voru. ... “
„Já“, sagði 'Kira. Hún átti
fult í fangi með að fylgjast
með samræðununa. „Já, ég verð
að sjá „La Traviata".
„I síðasta þættinum“, sagði
Irina. „í síðasta þættinum,
þegar hún .... æ, fari það til
fjandans“. Hún fleygði teikni
áhöldunum frá sér, svo að þau
duttu á gólfið. Acía vaknaði,
settist upp, og horfði undrandi
í kring um sig. „£ú heyrir það,
hvort sem er fyr eða síðar ....
Victor er kominn í flokkinn“,
Kira sat með bókina eftir
Chekov, en mistt hana á gólfið.
„Hvað .... hvað segirðu?“
„Hann er gehginn í flokk-
inn. Sameinmgarflokk kom-
múnista. Með rauða stjörnu,
flokksbök, brauðmiða og með
hendina ofan í bjóðpollinum,
sem þegar er búið áð úthella og
sem á eftir að úthella í fram-
tíðinni“.
„J.j, írina, hvernig fjekkí
hann upptöku?11
Hún þorði ekki að líta á
Vasili Ivanovitch. Hún vissi,
að hún átti ekki að spyrja. Hún
vissi að það sveið undan hverri
spurnirfgu, eins og hníf værí
stungið í opið sár^. En hún gat
ekki_ annað.
„Það lítur út fyrir, að hann
hafi byrjað að undirbúa þettá
fyrir löngu. Hann hefir valið
sjer vini og þá ekki af verri
endanum! Hann hefir sótt um
upptöku fyrir mörgum mánuð-
um .... og við vissum ekkert
um það. Svo .. .*. var hann
tekinn í flokkinn. Auðvitað var
hann tekinn. Hann var búinn
að búa svo vandlega um, að
oreigasinnað hugarfar hans
1111.111111111111111.1
i.iiiiiuii.ii.iiiiiii.il.
væri vottað á heppilegum stöð-
um Hann var orðinn öruggur,
enda þótt faðir hans hafi selt
Czarnum loðfeldi“.
„Vissi hann .... jeg meina,
um hreinsunina....“.
„Vertu nú ekki svona kjána
leg. Það er ekki það. Auðvitað
vissi hann það ekki fyrirfram.
En hann hugsar lengra en það,
að vernda námsrjett sinn í
skólanum. Jú, jú, Victor, bróð-
ir minn, er gáfaður. Þegar
hann vill komast upp, finnur
hann rjettu þrepin“.
„Já“. Kira reyndi að brosa
og bætti við vegna Vasili Ivano
vitch:
„Victor verður að ráða því
sjálfur. Hann veit best hvað
hann vill. Er hann .... býr
hann hjer ennþá?“
„Ef jeg fengi að ráða ....“.
írina stilti sig. „Já, hann býr
hjer ennþá, svínið“.
„írina“, sagði Vasili Ivano-
vitch þreytulega. „Hann er
bróðir þinn“.
Kira skipti um umræðuefni,
en samtalið gekk stirðlega. —
Hálftíma síðar kom Victor. •—
Hann var með rauða stjörnu
í jakkakraganum og þóttafull-
ur á svipinn.
„Jæja, Victor“, sagði Kira.
„Jeg heyri, að þú sjert orðinn
sannur kommúnisti?“
„Mjer hefir hlotnast sá heið-
ur að fá upptöku í kommúnista
flokk Sovjet-ríkjanna“, sagði
Victor, „og jeg ætla að benda
þjer á það, að jeg læt ekki við-
gangast. að farið sje niðrandi
orðum um flokkinn í viðurvist
minni“.
„Nei, ekki það“, sagði Kira.
En hún virtist ekki taka eft-
ir útrjettrf hönd Victors, þegar
hún var að kveðja.
„Fyrst hjelt jeg að pabbi
mundi reka hann“, sagði írina
við hana frammi við .dyrnar.
„... . en nú . ... þegar mamma
er farin .... og þú veist, hvað
honum hefir altaf þótt vænt
um Victor .... og hann hefir
auðsjáanlega ákveðið að reyna
að láta eins og ekkert sje. Jeg
held bara, að þetta geri alveg
út af við hann.....í guðanna
bænum, Kira, komdu oftar til
okkar. Honum þykir svo gam-
an, þegar þú kemur“.
Þar sem þau áttu ekki fram-
tíð fyrir sjer lengur, reyndu
þau að hugsa aðeins um líðandi
stund.
«: Suma daga sat Leo tímum
saman >með bók og yrti varla
á Kiru. Og þegar hann loksins
sagði eitthvað, var bros hans
biturt. Hann fyrirleit sjálfan
sig, veröldina og eilífðina.
Dag einn, þegar hún kom
heim, var hann drukkinn. Hann
hallaði sjer upp að borðinu og
starði á brotið glas á gólfinu.
„Leo! Hvar fjekstu þetta?“
„Fjekk það lánað. Fjekk það
lánað hjá okkar kæru nágranna
konu, fjelaga'Marishu. Hún á
altaf nóg“.
..Leo, því gerir þú þetta?“
„Því skyldi ég ekki gera
hetta? Geturðu sagt mjer það?
Hver í öllum heiminum getur
‘•'U't mjer, hvers vegna jeg á
ekki að drekka?“
En suma daga var eins og r6
færðist aftur. yfir hamr á ný,
og bros hans varð hlýlegra. —
Hann beið eftir Kiru, og um
leið og hún kom inn, tók hann
hana í fang sjer og þrýsti henni
að sjer.
Þau gátu setið saman heilu
kvöldin án þess að segja nokk-
uð, en samveran ein og augna
till|itið hvort til annars gat
fengið þau til að gleyma morg
undeginum og öllum ókomn-
um dögum.
Þau leiddust eftir götunum
um bjartar vornæturnar. Him-
inninn var eins og ógagnsætt
gler, en á bak við hann hurfu
síðustu sólargeislarnir. Hann
þrýsti hönd hennar, og þegar
þau voru ein á mannlausri götu,
beygði hann sig niður og kysti
hana.
Kira gekk ákveðnum skref-
um. Framtíðin fól alt of marg
ar spurningar í skauti sínu. En
á slíkum stundum fanst henni
hún geta treyst hávaxna mann-
inum við hlið hennar með hvítu
mögru hendurnar og hæðnis-
lega brosið. Hann gat ráðið
fram úr öllum vandamálum
lífsins. Og stundum kendi hún
í brjósti um þá, sem gátu ekki
unt sjer stundar hvíldar í leit
sinni að svörum við einmitt
þessum sömu spurningum. En
hún var örugg. Hún vissi svar-
ið. Hún hafði engar áhyggjur
af framtíðinni. Leo var hennar
fratíð.
Leo var fölur, og hann var
oft þögull. Bláu æðarnar á
gagnauga hans voru orðnar
eins og rákir í hvítum marm-
ara. Hann hóstaði þangað til
hann var kominn að því að
kafna. Hann tók inn hóstameð-
ul, sem virtust ekki gera neitt
gagn, og neitaði að leita lækn-
is. —
Stundum hitti Kira Andrei.
Hún hafði spurt Leo, hvort
honum væri það á móti skapi.
„Nei. als ekki“, hafði hann
svarað, „ef hann er vinur þinn.
En .... ef þjer væri sama,
vildi jeg helst ekki að þú kæm-
ir1 með hann heim. Jeg er ekki
viss um, að jeg gæti komið
kurteislega fram við .... einn
þeirra.“
Hún bauð Andrei ekki heim.
Hún hringdi stundum til hans
á sunnudögum og brosti nið-
ur í heyrnatólið;
„Langar þig til að hitta mig,
Andrei? Þá skulum við hittast
klukkan tvö við Vetrar-skemti
garðinn. Við hliðið, sem snýr
niður að höfninni".
Þau sátu á bekk undir stóra
eik^rtrjenu, og töluðu um heim
speki. Hún brosti, þegar henni
datt í hug, að Andrei var sá
eini, sem hún gat talað við um
slíka hluti.
Það var eiginlega engin á-
stæða til þess, að þau hjeldu
kunningsskapnum við. Og þó
hittust þau alltaf við og við, og
hún var gagntekin unaðslegri
öryggiskennd í návist hans. —
Hann hló að skrítnu, stuttu
sumarkjólunum hennar og
hann var altaf ánægður o§
augu hans Ijómuðu af gleði;
þegar hann sá hana.
Einu sinni baúð hánn henni
að koma með sjer út í' sveit ög
vera þar allan sunnudaginn.
Hún hafði verið í borginni alt
;í>»
Vofan í Triona kastala
Eftir WINIFRED BEAR
8.
Dag einn vogaði Ella að spyrja Rosemary, hvernig henni
hefði þótt að skipta um bústað. Rosemary brosti og sagði:
Ef jeg á að vera hreinskilin, þá skal jeg segja þjer, að
mjer finnst betra að búa í litla húsinu. Mjer finnst annars
leiðinlegt, að gamli kastalinn skuli vera farinn úr ættinni,
en það verður aldrei eins skemmtilegt að eiga heima þar
og í litla þægilega húsinu okkar. .Tafnvel, þó kastalinn sje
endurnýjaður og settir í hann stærri gluggar.“
Ella og María komu einu sinni í heimsókn í húsið til
Rosemary og drukku te hjá henni og móður hennar frú
Margrjeti. Hún var öldruð kona, kyrrlát og döpur á svip,
jafnvel þó hún brosti. Það var auðsjeð, að hún var góð
gömul kona.
Þegar kom að því, að þær færu að kveðja, stakk Rose-
mary upp á því, að þær gengju sama-n út með ströndinni.
,.Mig langar til að fá mjer göngutúr í þessu indæla veðri,“
sagði hún.
„Já,“ sagði móðir hennar. „Stúlkurnar hafa nógan tíma
og þú ættir að ganga með þeim út ströndina, alla leið að
klettunum og sýna þeim, hvernig er hægt að komast upp
klettana að kastalanum.“
„Við þekkjum klettana, og höfum gengið upp stíginn í
þeim,“ svaraði Ella. „En okkur langar til að ganga með
Rosemary út með ströndinni.“
:Það var farið að kvölda og sólin að hníga til viðar. Það
vár fjara, svo að þær gátu gengið eftir fínum gulum sand-
inum. Þarna var fjöldi af öðrum eyjarskeggjum, ýmist á
skemtigöngu eða að gera að veiðarfærum sínum og dytta að
bátunum. Allir þekktu Rosemary, margir brostu til hennar
og töluðu um það, hvað veðrið væri gott og nokkrum sinnum
námu þær staðar og töluðu fáein orð við fólkið.
Þær gengu fram hjá stuttum riðvöxnum fiskimanni, ra ið-
um og þrútnum í andliti. Strax og Ella sá hann fjekk hún
eihhverja óskiljanlega andúð á honum. Málrómurinn var
harður, þegar hann sagði: „Góða kvöldið, ungfrú. Jeg vona,
a§ þjer hafið það gott.“
%vo virtist sem Rosemary líkaði engu betur við hann, því
að hún roðnaði og svaraði honum stuttaralega. Svo sneri
hún sjer undan hið bráðasta.

jurux.
17
-Fjarsýnistœki fiðluleikarins.
Hppáhaldsíþróttin.
Hnefaleikar eru uppáhalds-
íþé’Óltin mín.
Hafið þjer kannslte sjálfn: tekið
þítt í hnefaleikakeppni?
5r- Nei, jeg er tannlæknir
4 -★
Tíjndi ekki aS giftast.
-3sfielsen var hálf-skoskur. og ef
rjptt er frá skýrt, þá tímdi harni
afls ekki að giftast, þótt hann lang-
4 til þess. Eitt sinn missti hann
buxnatölu og var lengi að brasa
v3 að sauma hana á aftur. Þegar
það hafði tekist, hrópaði hann
sSltur:
Sjáið þið nú bara, nú hefi jeg
enn einu sinni sparað mjer konu.
— ★
Nýr stjórnandi.
— Jeg heyrði sagt, að það sje
kfipiinn nýr stjórnandi í fyrirtækið.
Já, það má segja það, for*
stfórinn gifti sig í fyrri viku.
M. ★
200 ára fjarsjóður finnst.
Italski vjelamaðu*nn, Luigi
Botta fann nýlega mikinn fjársjóð
á milli þilja i svefnherbergi sínu.
Verðmæti hans er álitið að sie mörg
hundruð miljóna líra virði Vjela-
maðurinn á heima í einu af fá-
tækrahverfum Tourinos.
Hann var að gera við þilið i
svefnherberginu, þegar hann kom
auga á eitthvað, sem glan.paði á.
Þegar hann fór betur að gæta að
því, sá hann, að það var silfur-
þráður. Hann tók í hann og dró þá
út úr veggnum litla málmöskju. —
Honum gekk nokkuð erfiðlega að
opna hana, en þegar það hrfði tek-
ist, varð undrun hans ekki lítil.
Hún var full af verðmætum gim-
steinum og gamalli silfur- i,g gull-
mynt. Efst í öskjunni lá gulnaður
miði. Á honum sást að fjársjóður
þessi hafði verið þama í rúmlega
200 ár, en ekkert nafn var á hon-
um, sem benti til, hver eigandinn
hefði verið.
★
Dagbláð sem vasaklútur.
Nýlega birtist í „Chigago Tri-
bune“ dýrasta auglýsing, sem birst
hefir í nokkru blaði. Auglýsingin
náði yfir heila siðu og var prentuð
á nokkurskonar ljereftsefni. Fyrir-
tækið, sem auglýsti þetta vildi
vekja athygli lesendanna á því, að
aðeins með því að þurka prent-
svertuna af blaðinu, væn hægt áð
nota síður þess sem vasaklúta. —
Kostnaðurinn við þetta nam hátt
á þriðja hundrað þúsund pund.
! ÞÓRARINN JÖNSSON
| löggiltur skjalþýðandi I
enska.
| Kirkjuhvoli, sfml 81655.
HWnmrWHiiuiniiiniiiuiiiifuii