Morgunblaðið - 22.11.1949, Síða 14

14
MORGVNBLAblB
Þriðjudagur 22. nóv 1949.
[iMimiHIJIIII!
Framhaldssagan 15
liiiiifiiiiiinii;9iiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiHifiiinmistiinnimmninft
IIHHMIJISVni *
OG
Eítir Charlotte Armstrong
l iimmui-miiiiiiiiiii.Miii'-
iiiMiiitiiiiiiiiiiiiimiiiimimiiiii
immiimmmiimimiimmii
iiiiiiiiiiiiiiniiiii
i*iiiiiimimmmiiiiiiiiiiA
leið að hreyfingin væri ekki of
uppgerðarleg.
Grandy stakk sígarettu í
langt munnstykki og stakk síð-
an munnstykkinu á milli
þunnra varanna. „Láttu það
koma“, sagði hann. „Hvað
skeði?“
Francis leit á hann vand-
ræðalegur á svip „Jeg veit það
ekki“, sagði hann loks. „Mat-
hilda getur ekki .... hún seg-
ir, að. . . .“.
„Áttu við að hún .... sje
hætt að elska þig“, sagði
Grandy.
„Hún hefir aldrei elskað
mig“, hreytti hann út úr s.ier.
„Nei, það er ennþá verra. Hún
þekkir mig ekki“.
„Hvað áttu við?“ Það bar
ekki á því að Grandy hefði
orðið bilt við. En þó var eins
og hann Biði með eftirvæntingu
eftir frekari skýringu.
„Jeg veit það ekki“, sagði
Francis. „Jeg býst við að það
sje. .... Jeg veit ekki hvað
það er. Hún bara getur ekki
eða vill ekki muna eftir mjer“.
„Það var ákaflega undar-
legt“, sagði Grandy eftir augna
bliks þögn.
Francis gat fylgst með hon-
um án þess þó að beinlínis
horfa á hann. Hann horfði nið-
ur fyrir sig en þó sá hann að
einna helst mátti lesa einskæra
forvitni út úr andliti Grandys.
„Mjer þykir þetta auðvitað
mjög leitt“, sagði Francis. —
„Þetta særir mig. En hvað get
jeg gert? Jeg hefi ekkert vit á
slíkum hlutum“.
„Áttu við að þú álítir að hún
hafi orðið veik og misst minn-
ið?“ sagði Grandy.
„Það hlýtur að vera“, sagði
Francis. „Eða hvað þú vilt
kalla það. Jeg veit það ekki.
-Jeg veit ekki neitt um neitt.
Alt, sem jeg veit, er að jeg fór
og sótti hana og hún þekkti
mig ekki. Hún segir að hún
hafi ekki lent í neinu slysi og
ekkert orðið veik. Jeg veit
ekki hvað jeg á að halda. Jeg
hugsa bara ekki. neitt“.
Nei, hugsaði Francis, jeg
hugsa ekki neitt. Hann stóð
upp og gekk fram að gluggan-
um. Það var ágætt ráð að snúa
baki í hann.
Hvaða máli skiptir það þó að
hann tryði honum ekki. Hann
var kominn nálægt takmark-
inu. Hann vissi nærri nógu mik
ið. Ef Althea hefði ekki lagst
í rúmið í inflúensu og Oliver
hefði ekki verið svo strangur
me5 það að banna Francis að
koma inn í sjúkraherbergið og
ef hann hefði ekki tafist af smá
vægilegum atriðum, þá hefði
hann getað verið búinn að
Ijúka sjer af. Þá hefði hann
getað kastað spilunum á borð-
ið og látið skeika að sköpuðu.
Og ef Mathilda hefði verið held
ur minni kjáni og hefði ekki
stokkið strax upp á nef sjer
þegar hann minntist á fjárhalds
mann hennar, og ef hann hefði
haft nokkra von um að hún
mundi ekki hlaupa strax til og
segja honum, það sem hann
hafði hugsað sjer að segja
henni, þá hefði hann gnta út-
skýpt alla málavöxtu fyrir
henni og beðið hana jafnvel um
Hann sá það núna, hve kjána
legt það hafði verið af honum
að ætla að hann gæti útskýrt
þetta fyrir henni. Að halda að
einhver bláókunnugur maður
gæti skert traust hennar á þeim
manni, sem hún elskaði og dáði.
Hann hefði átt að geta sagt
sjer það sjálfur. Sama máli
skiptir um Altheu. Hin fagra
Althea var blinduð af ást á
Grandy. Hann vissi að hann
mundi líka þurfa að beita hana
brögðum.
Hann velti því fyrir sjer
hversvegna hann hafði haldið
að betra mundi vera að nálg-
ast Mathildu. Líklega tálvonir.
Jæja, hann hafði fljótlega
komist að niðurstöðu um að
það gekk ekki. Og þetta mátti
ekki fara til fjandans, að minsta
kosti ekki strax.
Hann varð líka að taka tillit til
Jane. Hann hafði gert rangt í
því að minnast á hana. Hann
vonaði að Mathilda hefði ekki
tekið sierstaklega eftir því. —
Hann hafði ekki getað trúað
Mathildu fyrir öllu ráðabrugg
inu og átt það á hættu að hún
ryki í símann og segði Grandy
alla söguna og Grandy fengi þá
að vita að Jane var .... Jane.
Nei, það var ekkl hægt, meðan
Jane var ein síns !iðs. Það var
ekki hægt. á meðan hann var
of langt í burtu ti! að skerast
í leikinn. Grandy var of slung
inn. Hann var fljótur að legja
saman tvo og tvo.
Jæja. hann.mundi komast að
öllu núna. Á hvaða augnabliki
sem væri. Nema hann gæti
flækt þeim nógu mikið í lvga-
vefinn. Þetta var leiðinda
bragð, sem hann hafði orðið að
grípa til. Það var illa farið að
vesalings stúlkunni. Geoffrey
hafði líka sagt það. Geoffréy
hafði viljað hætta við alt sam-
an. En þegar hann sá, hve ná-
lægt þau voru takmarkinu og
hve viss Francis var, og þegar
hann var minntur á Rosaleen. .
Auk þess mundi stúlkuvesa-
lingurinn lenda í bráðum háska
fyrr eða síðar. Hún mundi
aldrei sjá hvað Grandy var að
gera fyrr en það væri um sein
an. Var það ekki hlutverk
hans, Francis, að gæta hennar,
jafnvel fyrir sjálfri sjer, þar
sem hann vissi, hvernig var um
hnútana búið? Það var kanske
of langt að hugsa þannig. Bæri
leg afsökun þó. En það var ein-
hver sannleikur í því, þó að
honum líkaði það ekki.
Hann hafði orðið að grípa
til þessa úrþrifaráðs. Hann vissi
líka að þetta gat verið freist-
ing fyrir Grandy. Það gat
kannske orðið honum í hag að
Mathilda hefði misst minnið að
einhverju leyti.
Grandy var þögull óvenju
lengi. Francis sneri sjer aftur
að honum.
„Hvað heldur þú?“ sagði
hann. „Á jeg að fara burtu og
láta eins og jeg hafi aldrei ver-
ið til í hennar lífi?“
Grandy nagaði munnstykk-
ið íhugandi á svip. Augu hans
voru þokukennd. Hann hlýtur
að vera sannfærður um að jeg
er bölvaður lygari, hugsaði
Francis.. /
„Við megum að minnsta kosti
hann vingjarnlega.
Francis varp öndinni ljetlar.
„Man hún þetta .als ekki? Er
það ábyggilegt, að hún man
það ekki?“ sagði Grandy. ,.Þú
segir að því sje öllu eins og
stolið úr huga hennar. Finnst
henni hún aldrei hafa sjeð þig?“
Francis hristi höfuðið. Hann
Vonaði að honum hefði heppn-
ast að setja upp eymdarsvip.
„Ákaflega undarlegt“, sagði
Grandy. „Vesalings dúfan mín.
Þú hlýtur að hafa gert hana
hrædda í morgun. Hún er svo
feimin og óframfærin, auming-
inn litli“.
Vitleysa, hugsaði Francis. —
Hún er hvorki feimin né ófram
færin. Að minnsta kosti sýnd-
ist mjer það ekki í dag, þegar
[iítr|!mítíií)Ia^ri5Á
Litla stúlkan með langa nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT
20.
Herbergi Önnu Soffíu var dimmt og þögult. Hún lagði
Tobba niður í mitt rúmið. Oh, hvað það var gott að vera
laus við að bera þessa þungu byrði! Eða hvað hún var þreytt
orðin. Handleggirnir voru orðnir hjerumbil tilfinningalausir.
Én nú lá Tobbi þarna sofandi í miðju rúminu og svo mikið
sælubros á andliti hans. Munnurinn á Önnu Soffíu opnaðist
í löngum stórum geispa. — Hví ekki að leggjast niður við
hliðina á Tobba? Hví ekki að hvíla sig dálítið eftir allt þetta
mikla erfiði? Ef hún legðist líka í rúmið, þá myndi Tobbi
heldur ekki verða hræddur, þó hann vaknaði í ókunnu her-
bergi. Hún skreið upp í rúmið.
Og þarna lágu þau, hún og Tobbi, bæði steinsofandi.
Anna Soffía vissi ekki meir af sjer fyrr en hún heyrði
málróm mömmu sinnar, sem var að kalla á hana í kvöldmat.
Anna Soffía settist upp í rúminu og þarna stóð mamma
hennar í dyragættinni.
— Jæja, elskan mín, sagði mamma hennar. En hvað þú
ert búin að sofa lengi. Svo hjelt hún áfram. Þú hlýtur að
hún jós yfir mig úr skálum reiði | hafa verið orðin skelfing þreytt eftir að bera barnið alla
sinnar. Hún er kanske dálítið þessa- leið í hitanum.
Ha? Mamma vissi þá um allt, sem átti að koma henni að
óvörum. Óttalega var það klaufalegt að sofna, þegar svona
mikið lá við og láta mömmu uppgötva Tobba á meðan. Hún
leit niður á rúmið.
Tobbi var þar alls ekki!
— Varstu ekki hissa, mamma? spurði húy og spjekopp-
arnir fóru að iða í kinnunu má Önnu Soffíu. — Hvar er
Tobbi núna?
— Mamma hans kom og sótti hann, fyrir klukkutíma eða
svo, svaraði mamma Önnu Soffíu. — Þið voruð hjer bæði
sofandi þlið við hlið. Sússanna gat varla ímyndað sjer hvað
hefði komið fyrir, þegar hún sneri heim úr berjaferðinni
og fann ykkur hvergi, hvorki þig nje Tobba. Þú hefðir ekki
átt að gera þetta, stúlka mín. Hún varð dauðhrædd.
Anna Soffía gláppti út í loftið steinhissa. — Kom Sússanna
og tók barnið með sjer? Hversvegna gerði hún það mamraa,
— Jeg á hann! — Súsanna sagði, að jeg mætti eiga hann.
Mamma!
þver, en hún er greind og hreint
ekkert lítil. En þó gat hann
ekki ráðið við myndina af Tyl
í huffa sínum sem einni og yf-
irgefinni og meðaumkunar-
verðri.
„Jeg reyndi að hræða hana
ekki“, sagði hann upphátt. —
„Jeg skal gera hvað sem þú
æskir af mjer. Hvað sem er, ef
þú álítur það Tyl fyrir bestu.
Jeg get sótt um skilnað?“
■ Grandy leit snöggvast á
hann. „Mennirnir eru undar-
lega gerðir“, sagði hann eftir
nokkra þögn. „Getur þetta raun
verulega átt sjer stað? — Það
mætti líkja okkur við grammó-
fón. Nál lífsins skrifar í heil-
ann og hljómplatan verður end
urminningin. Getur nálin fjar-
lægst heilann svo að minning-
arnar verða engar? Eða breiðst
þoka yfir meðvitundina? Við
getum ekki vitað það. Jeg held
að það sje ekki athyglisverðast,
að við gleymum sumu, heldur
það._ hvað við munum margt“.
Og jeg þarf að ná hljómplöt-
unni úr heila Altheu og spila
hana á ný, hugsaði Francis. —
Hann hristi sig upp úr þessum
hugleiðingum. Hann mátti ekki
láta Grandy trufla sinn eigin
hugsanagang.
rUbU
Hjá spákonunni. hamingjusamur, að jeg steingleymdi
I Spákona: — Jeg.sje grafinn fjár- því, að jeg hafði skilið mótorhjólið
sjóð. mitt eftir heima.
— Já, verið þjer ekki að hugsa
unr það, J)að er sjálfsagt fyrri kona Mormónabrúðkaup.
mannsins míns, jeg veit allt um hana.
BræSur!
IÓb reyttur hermaður gekk niður
strætið með urinustu sinni, og mætti
,,Jeg held , sagði Grandv Og liðsforingianum sínum.
Francis bjó sig undir að dórn- | — Þetta or systir min. herra liðs-
urinn yrði kveðinn upp. ,,Jeg foringi. — sagði ungi maðurinn feim
held, drengur minn, að vitur- inn.
legast sje. ...“. Þögnin í her- ! — A11t i lagi, — sagði liðsforing-
berginu varð Uggvænleg. Vegna *nn hrosandi. - hún var systir min
hljóðeinangrunarinnar hljóm- emu sinnl-
uðu orðin undarlega og þegar .. * * r ,
þogn varð, grufði hun vfir burtu til að hvila sig vegna þess að
manm eins og þungt farg.......... hann þarfnast þess
“að viturlegast sje að bíða við , ^
Og sjá hvað setur“, sagði hann | 1 miðdegisverðarboði sat mjög við-
loks, þegar honum fannst þögn utan prófessor við hliðina á fallegri
in vera orðin nógu löng. jkonu. j— Munið þjer eftir mjer,
Francis varp öndinni Ijettar. piófessor? — sagði hún og brosti. —
Hann rjeði ekki við það, en f>’rir nokkrum árum báðuð hier mie
Sumir eru að velta þvi fyrir sjer,
hvernig mormónabrúðkaup sje. Það
er eitthvað á þennan hátt:
Presturinn: (við brúðgumann) —■
Tekur þú þessar stúlkur fyrir lögleg-
ar eiginkonur þínar?
Brúðguminn: — Jeg geri það.
Presturinn: (við brúðirnar) — Tak
ið þið þennan mann fyrir löglegan
eiginmann ykkar?
Brúðirnar: —- Við gerum það.
Presturinn: — Þið verðið að tala
hæri-a þarna fyrir aftan, stúlkur, ef
þið viljið vera með.
Áft þú bókina!
yrði skilið á
að giftast yður. — Nú-ú, — sagði
prófessorinn,
Hamingja.
I
og gerðuð þjer það?
★
aðs^q.;.;. j { j, , j., , j J j j} j| Jf^f^ ffft
vonaði að það
rjettan hátt.
„Já“, sagði Grandv. „Við
skulum bíða og sjá til. — Við Kona sem gekk úti varís mjög
skulum ekki rugla hana með undrandi ag sjá ungan mann koma
spurningum eða biðja hana um hlaupandi út um garðshlið og æða
sannanir“. fram af gangstjettinni, stökkva þar
Nei. við skulum ekki gera upp í loftið og detta beint á andlitið
það, hugsaði Francis. En þú á götuna.
líklega gefur mier þá nánari ~ Meidduð þjer yður? — hrópaði
gætur um leið. Eða var Grandy konan °e flýtli sier lil P'ltsins. Þeg-
kariske þegar fullviss þéss að .fuhann
, ,, __ haloi aðeins hruiiaö sig iitiishattar,
petta var alt uppspum sem xj * • i ••
^ „ . , 0 sagði hun: — Hvao i oskopunurn
Francis var að segja hpnum. voruð þ|er ag.gerai
Það getur ekki verið að hann i — f>að er nú svoleíðis, — svaraði
láti mig gabba sig, hugsaði ungi maðurinn, — að jeg var að enda
rancis. Hvers vegna ætlar við að trúlofa mig. og jeg var svo
■1 * i '. 1 ♦ 9 • • t • 11. IT • • f * J • ♦ 4 .• 1 3 '!»'•••* 4 » , , r f » u .