Morgunblaðið - 11.03.1950, Blaðsíða 14
10
W ORGV N BLAÐIÐ
Laugardagur 11. mars 1950.
r....... Framhaldssagan 58
NS-FOLKIÐ
Eftir Margaret Ferguson
\
imiiiiiiioiHiiimmiiiiiuiiiitiMitfMiiti
Út til þeirra, sem voru á hafi
úti. Granítsteinarnir á leiðun-
um voru veðurbarnir og áletr-
anirnar voru margar orðnar
hvítar af seltunni. Ferhyrndi
kirkjuturninn var sterkbyggð-
ur ofan á litlu kirkjunni og inni
í henni var sjávarlykt.
Sheridu hafði ekki dottið í
fcug ,að Mallory myndi fara í
fcerinn. Hún settist niður á einn
fcekkinn og starði hugsandi upp
í gluggann fyrir ofan altarið.
Rúðurnar voru marglitar og
vörpuðu alla vega litu ljósi nið-
ur á steingólfið.
Kannske var það besta lausn-
in og sú eina. Það var skrítið
cð þó að bæði hún og Simon
h'efðu talað kæruleysislega um
rtríðið, sem var að skella yfir,
þá höfðu þau bæði um leið ver-
ið að reyna að þreyfa fyrir sjer
í huganum til þess að reyna að
fá einhverja lausn á persónu-
legum vandamálum sínum. —
I-iún þekkti ekki vandamál
Simons. En það hlaut að vera
fconum mikilvægt úr þvi að
hann hafði látið sigrast af því.
Því að hað hafði hann ábyggi-
Iega gert.
Hún heyrði hljóð að baki
sjer og leit við. Hún sá Cather-
inu í dvrunum. Catherina kom
inn úr birtunni úti og sá hana
því ekki strax. Andlit hennar
xmr snöggvast undarlega svip-
laust, eins og oft er á mönnum,
sem halda að þeir sjeu einir og
þurfa því ekki að berjast við
að leyna neinum tilfinningum,
sem annars mundu koma fram
í svipnum. Hún var föl í fram-
an, en varir hennar voru óeðli-
íega rjóðar. Hún sá Sheridu
um leið ns hún stóð u.pp og kom
út úr bekknum.
,,Nei, Sherida. Ert bú hjer.
Var jeg að trufla einkasam-
ræður við forsjónina. Þú fyrir-
gefur“.
Það var ólíkt Catherinu að
tala þannig. Hún horfði ögr-
andi á Sheridu, eins og hún
vildi láta hana undrast svo að
Sherida ljet ekki á neinu bera.
,.Ekkert frekar. Ef til vill
niætti frekar kalla það einka-
samtal við siálfa mig“.
Þær geneu út saman, og Cat-
herina hjelt áfram í hæðnistón-
inum:
..Jeg bvst við að flestir hafi
tiihneieinear núna til að flýta
sjer í kirkiur og revna að kom-
ast að samkomulagi við guð,_
áður en allt verður um seinan,
en jeg er hrædd um að að mjer
finnist bað hvorki heiðariegt
.... nie áhrifaríkt. Satt að
segia, held jeg að við ráðum
því yfirleitt mjög lítið hvað
verður um okkur, svo að jeg
er ósköp áhyggjulaus. Bænir
stöðva hvorki Hitler nje örlög-
in. Hefur Leah tekið sjer frí í
aag frá ritstörfunum?“.
„Ritstörf Leah tilheyra nú
frekar fortíðinni en nútíðinni“,
ságði Sherida. „Satt að segja
skil jeg ekki hvers vegna hún
segir mjer ekki upp stöðunni.
Jeg geri varla annað en borða
og sofa. Jeg get varla talið það
vinnu, þó að jeg skrifi niður
minnnisblöð frá A.R.P.-fund-
unum fyrir Mallory".
.„Veistu ekki hvcrs vegna hihi
segir þjer ekki, að hún þurfi;
ekki lengur á vjelritunarstúlku j
að halda?“, spurði Catherina og !
brosti. Sherida var hrædd við
þetta bros. „Jeg hefði haldið að
það lægi nokkuð í augum uppi.
En ef þú hefur ekki getið þjer
þess til, þá er kannske ekki vert
að jeg sje að segja það. Það er
margt, sem Leah óttast, en þó
veit jeg um eitt. Hún er hrædd
við að Mallory fari. Jeð verð
að flýta mjer heim í matinn.
Komdu fljótlega og líttu inn til
okkar“.
„Það var satt, sem Simon
sagði um Cornwall“, hugsaði
Sherida, þegar hún horfði á eft-
ir Catherinu klifra yfir hálf-
falinn grjótvegginn og ganga
hratt yfir grasflötina. „Corn-
wall hefur áhrif á fólkið ....
Catherina er ekki eins og hún
á að sjer að vera. Hvað í ósköp-
unum átti hún við?“.
En í undirmeðvitund hennar
hvíslaði lítil rödd með miklum
ákafa: „Ef til vill veit jeg hvað
hún á við, en jeg skal ekki við-
urkenna það, því að það er ekki
satt“.
Hún gekk hægt til baka eftir
klettastígnum. Þrátt fyrir sól-
skinið og heiðan himininn var
eitthvað óviðkunnanlegt við
umhverfið. Það fór hrollur um
hana, þegar hún leit fram af
klettunum, þar sem brimið sauð
og freyddi. Undir fegurðinni lá
falin grimmd og vonska. Hún
saknaði allt í einu flatneskjunn
-ar og öryggisins á götum
London, stóru, gráu skrifstofu-
bygginganna, járnbrautar-
stöðvanna og Lyons Corner
House. Lífið á Cornwall var
allt of tilbrigðasamt. Það var
eins og maður stæði alltaf á leik
-sviðinu í villtri og atburða-
ríkri óperu.
Bíllinn náði henni efst uppi
á hæðinni. Jane sat í framsæt-
inu hjá Mallory og Christine
sat í aftursætinu með hundana
og fangið fullt af bögglum og
pinklum.
„Lofaðu mjer að halda á ein-
hverju fyrir'* þig“, sagði Sher-
ida og rjetti út hendina og ætl-
aði að taka bókabúnka úr fangi
Christine. „Hvað ertu með
þarna? Nýjar bækur eftir
Agatha Christie?“.
„Já, þær eru handa Leah.
Þakka þjer fyrir, en jeg get vel
haldið á þeim“.
Snöggvast lyfti Christine
hendinni, eins og hún ætlaði
beinlínis að hrinda Sheridu frá
sjer, og rauðir dílar komu fram
í kinnar henni.
„Henni er illa við að bæk-
urnar sjeu þvældar eftir annað
fólk, áður en hún les þær“,
sagði hún. „Það er mjer líka.
Það eyðileggur ánægjuna af
nýrri bók, ef blöðin eru ekki
hrein og gljáandi, þegar maður
opnar hana“.
„Jeg ætlaði nú ekki beinlinis
að „þvæla“ þeim“, sagði Sher-
ida þurrlega. „Lofaðu mjer þá
að halda á svarta tauinu þarna,
sem á að hengja fyrir glugg-
ana, ef það verður loftárás ....
eða er frú St. Aubyn kannske
illa við að nokkur snerti það
áður en hún saumar úr því?“.
,..Jvg úLi-ekki við .... nei,
auðvitað ekki“. Christine ýtti
taunu niður í keltu Sheridu, og
augu hennar urðu allt í einu
hvöss og stingandi. „Jane,
baðstu Crowdy lækni um að líta
til Leah?“. Hún hallaði sjer
fram í sætinu en virti Sheridu
ekki viðtals. „Jeg sá að þú varst
að tala við hann“.
„Jeg talaði ekki við hann
nema snöggvast“, sagði Jane,
án þess að snúa sjer að henni.
„Jeg sagði honum að Leah
hefði höfuðverk, en hann virt-
ist ekki taka það alvarlega,
sjerstaklega úr því að Leah
gerði ekki boð eftir honum. —
Hann er alltof önnum kafinn
til að gefa sjer tíma til að sinna
smámunum“.
„Smámunum!" hrópaði Christ
-ine upp yfir sig. „Það getur
ekki verið að hann álíti það
smámuni, þegar Leah þjáist af
höfuðverk. Það getur orðið til
þess að hún verði alvarlega
veik. Jeg hef ekki mikla trú á
lækni, sem....“.
„Christine, það ert ekki þú
ein, sem berð heilsu Leah fyrir
brjósti", sagði Mallory hvass-
lega. „Ef nokkur þörf er fyrir
lækni, verður gert boð eftir hon
-um, en eins og er, er engin
þörf fyrir hann. í guðanna bæn
-um komdu þjer ekki í hugar-
æsing þó að Leah hafi haft
smávegis höfuðverk. Henni er
mjög illa við það, og það gerir
henni illt eitt“.
Christine ljet fallast aftur á
bak í sætið. Hárið fjell laust
fram á vangana, og hún hjelt
svo fast utan um bækurnar að
hnúarnir hvítnuðu.
„Honum stendur á sama“,
hugsaði hún. „Honum stendur
á sama um Leah og hvort hún
er frísk eða veik .... af því að
Sherida .... Kannske vonar
hann bara að hún verði veik
.... og að hún deyi. Hann get-
ur ekki hugsað um neitt nema
Sheridu, og Leah getur ekki
látið hana fara, af því að hún
er hrædd um að bá haldi hann
að hún sje afbrýðissöm og eig-
ingiörn. Það er hræðilegt. Það
verður hræðilegra og hræði-
legra með hverjum degi sem
líður. Jeg þoli þetta ekki leng-
ur“.
„Náðirðu í svefnmeðalið
handa Leah hjá Brabham
gamla, Christine“, sagði Jane
til að rjúfa vandræðalegu
þögnina, sem hafði orðið. „Hann
hefur látið þig fá annað glas án
þess að malda í móinn?“.
„Já. Það var skrifað á lyf-
seðilinn að hún ætti að fá ann-
að glas í viðbót. En það lítur
ekki út fyxúr að þetta svefn-
meðal geri henni mikið gagn.
Leah sefur varla dúr alla nótt-
ina. Má hún ekki taka tvöfald-
an skammt?“.
„Christine, í guðanna bæn-
um, talaðu ekki svona! Viltu að
hún geri út af við sig“, Jane
snjeri sjer að henni. „Þetta
meðal er hættulegt og Simon
hefur skipað svo fyrir að hún
megi alls ekki taka meira en
eina pillu á sólarhring. Þá ert
stundum ekkert betri en
Andrew“.
„Ef þið fengjuð að heyra það,
hvernig hún byltir sjer alla nótt
Drekakeppnin
Eítir F. BARON
11.
Þessu var ófreskjan fús að lofa. Svo undirritaði hann yfir-
lýsingu um að hann skuldbindi sig til að koma aldrei framar
til Krystalslands og kóngssonurinn skipaði þegnum sínum
að brjóta vindudyrnar niður og sleppa Sleip.
— En hvar er kóngurinn? spurði kóngsdóttirin. — Hvar
er kóngurinn hugdjarfi, sem bjargaði lífi okkar og frelsaði
okkur frá þessari hræðilegu ófreskju?
Hún gekk út að einum glugganum og leit út. Þarna var
þá kóngurinn kominn alllangt burt frá höllinni og hlióp
eins hart og íæturnir gátu borið hann.
— Er þetta ekki dásamlegt? sagði prinsessan. Að sjá hvað
hann er hugaður og ákafur. Jeg hugsa, að hann hlaupi svona
hratt vegna þess hvað hann er ákafur í að komast upp á
land, svo að hann geti sigrað risana. Jæja, hann má í friði fara
núna, því að hann hefur leyst okkur undan hinni miklu
þraut. Hjerna Mjöll, taktu við þessu litla reiðhjóli, færðu
kónginum það og segðu honum að hann þurfi ekki annað
en að blása á það, þegar hann þarf á því að halda.
Svo stökk Mjöll á eftir kónginum. Hún varð að spretta úr
spori, en þegar hún náði kónginum voru þau komin upp á
yfirborð hafsins. Þar var þá smáhvalur einn, sem sæfólkið
hafði sent þeim. Hann átti að synda með þau í land.
Kóngurinn og Mjöll stigu á bak hvalnum og hann var
ekki lengi að synda með þau að landi.
Mikið fannst Mjöll gott að finna fast land undir fótum.
Hún tók nú fram litla hjólið, sem kóngsdóttirin hafði gefið
þeim. Það var svo lítið að það var hægt að geyma það í
jakkavasa.
— Kóngur, sagði Mjöll og rjetti honum litla hjólhestinn.
— Þetta átti jeg að færa þjer frá kóngsdótturinni á hafs-
botni. Það eru launin fyrir að þú sigraðir ófreskjuna.
— Eru það nú laun! sagði kórigurinn og var afundinn, en
svo mundi hann eftir því, að hann átti eiginlega ekki skilið
nein laun, svo að hann þagði og stakk hjólhestinum í vasa
sinn.
wnxpLqwrJiGJl^imjLL <,
„Þjónn, jeg ætla að fá steik“
„Jeg líka, meira steik.“
Þjónnirm kallar inn í eldhúsið:
„Tvær steikur, aðra ineira.“
Jón og Sveinn voru ó beimleið með
strætisvagninum, eftir að hafa „orðið
að vinna eftirvinnu á skrifstofunni.11
„Hvað er klukkan?" spurði Jón
syfjulega.
Sveinn gaut augunum á úrið og
horfði á heð öfugt dálitla stund,
„þriðjudagur“ svaraði hann.
„Jæia,“ sagði Jón, „há á jeg að
fara út hjerna.“
★
Irlendingur var ásakaður fyrir I að,
hve mikil skræfa hann væri. ...Jæja,“
sagði hann. „Það er betra að vera
skræfa i fimm minútur heldur en að
vera dauður allt sitt líf.“
★
Mjólkursali setti auglýsingu i
glugga sinn. Á henni stóð: „Mjólk
úr ánægðum kúm.“ Bein.t á móti
mjólkurbúðinni var slátrari og til
þess að vera ekki minni maður, setti
hann i glugga sinn auglýsingu, sem
á stóð: „Flesk af svinum, sem aóu
hainingjusöm."
★
Þegar bóndi nokkur, sem þótti
heldur montinn, varð gerður að hrepp
stjóra, varð vegurinp skyndilega of
mjór fyrir hann. Þegar hann bi .m-
aði ófram með virðulegum tilburðum
og tilheyrandi handleggjaslætti og
hentist frá einni vegarbrúninni til
annarrar, rakst hann harkalega á
gamla kon,u. „Gáðu að hvert þú
gengur, maður,“ hrópaði hún.
,,Kona“, sagði hinn reiði bóndi,
,jeg er ekki lengur maður jeg er
yfirvald."
★
Dýrmætur gimsíeinn getur voiið
illa slipaður.
iiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiil
Maður vanur allri sveitavinnu =
óskar eftir s
Vinnu
á búi eða að standa fyrir búi. §
Leiga á búi gæti komið til I
greina. Húsnæði þarf að fylgja. |
Nánari uppl. í Vinnumiðlunar- |
skrifstofunni. Simi 1327.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimii
Næturaksturssími
B.S.R. er 1720
Skrifsfofu&farf
Roglusamur maður, vanur skrifstofustörfum, bókhaldi,
1 ' brjeíaskriftum, óskast strax. — Upplýsingar ekki gefnar
í síma. —
Björgvin Frederiksen.