Morgunblaðið - 13.04.1950, Síða 14

Morgunblaðið - 13.04.1950, Síða 14
14 MORGUNBLAÐIÐ Fimmtudagur 13. apríl 1950 IIUHIHilllllll1 Framhaldssagan ?! ik Eftir Frances Parkinson Keyes „Þú talar eins og þú vitir ekki hvað þú ert að segja, barn. Að minnsta kosti fæ jeg engan botn í það, hvað þú ert að fara. En eins og jeg sagði áðan, þá skaltu ekki vera að tala núna. Slepptu mjer, svo að jeg geti fært þjer eitthvað l eitt og hressandi að drekka‘\ „Nei, jeg ætia að segja þjer það núna, Tossie. Það verður aðeins erfiðara eftir því sem lengra líður“. (* Odile strauk vanga sinn við hrukkóttan vanga gömlu kon- t.nnar og þrýsti henni að sjer. Svo reisti hún sig upp ákveð- in á svip. „Jeg saeði þjer áðan að Perrault læknir fylgdi mjer heim. Hann var í kvöldverðar boðinu. svo að hann sá þegar jeg helUi niður víninu. Hend- in á mier titraði svo að jeg rjeði ekhert við hana. Titring- urinn hafði farið versnandi allt kvöldið og jeg vissi að hann haf^i alltaf gætur á mier. — ITann hvatti mig til þess að koma með fólkjnu, þegar bað vildi fara að dansa, en hann fylpdist með mier allan tím- ann. Jeg vissi bað vel. Mamma var búin að biðia hann urn að koma í vitiun til mín á morg- un. Þú veizt að hún hefir ver- ið að reyna að fá mig til að fara til hans í margar vikur. Svo hann vildi bara athuga mig cem bezt áður en hann kæmi“. „Þú verður svo laneorð, lambið mitt. beear bú fet'ð að tala um betta Hinffað til hefir mier ekki bótt neitt sjerlega undarleet eða sorelegt af þvl í-em þú hefir sagt“. ..Nei, jeg kem að því. — Á leiðinni h°im sa^ði Perrault læknir að hann vildi ekki láta í liós sitt álit á ástandinu fyrr en hann hefði rannsakað mig á morgun. En hann sagðist vera viss um eitt, án þess að rann- í,aka mig. og það væri líklega bezt að búa mig undir það strax. Hann saeðist vera viss um að ieg þvrfti nákvæmari aðhlvnninpu heldur en jeg hefði fengið, og aðgerðir sjer- lærðra“. „Þarna byrjarðu aftur að nota einhver undarleg orð, sem vesalings Tossie skilur ekki“. „Jeg get sagt það á einfald- ari hátt, en það særir þig, Tossie“. „Það særir mig ekkert á meðan jeg fæ að hafa litlu ,.telDuna“ mína hiá mier“. „Það er einmitt það, Tossie. Perrault læknir segir, að ieg vprði að fá útlærða hjúkrunarkr>nu“. Tossie hafði legið á hnián- um fyrir framan fætur Odile allan tímann s«m þær höfðu talað saman. Nú greip hún dauðahaldi um hnje hennar. „Hjúkrunarkonu! Hefi jeg ekki verið hiúkrunarkona fyr- ir þig allt frá því móðir þín kom með þig heim frá spítal- anum þar sem þú fæddist. — Perrault læknir lagði þig meira að segja sjálfur í fang mier og sagðist vita að jeg mundi gæta þin yel O-y jee cæjt) ,bín ailan þennan tíma að undau- skildum þeim stutta tíma, sem bú hefir legið á spítalanum þegar verið var að taka úr sjer hálskirtlana og þesshátt- „Jeg veit það. Har.n veit það líka. Hann segir að jeg verði að fara aftur á spítalann, nema æg fallist á það að fá lærða hjúkrunarkonu hingað heim. Af því að ef jeg fer á spítalann nú, verður það ekki aðeins í nokkra daga. Jeg þyrfti þá að vera þar lengi í rannsókn og ganga undir allskonar læknis- aðgerðir“. „En get jeg ekki eins gert það hjer heima?“ „Nei, til þess eru lærðar hiúkrunarkonur. Þær hafa alltaf samband við lækninn og gefa honum nákvæmar skýrsl- ur og hann veit svo, hvað á að gera til þess að sjúklingnum batni. Og þær hafa lært að meðhöndla sjúklinga“. „Jeg get lært“. „Nei, jeg er hrædd um ekki. Þær læra á sjúkrahúsum og þurfa að vera þar lengi. — Og sjúkrahúsin taka ekki stúlkur, nema þær hafi verið í fram- haldsskóla og ekki nema þær sjeu ungar og hraustar. — En þú getur varla lesið eða skrif- að, Tossie. Þú ert gömul og þjer er farið að fara aftur..“. Tossie slepoti takinu um hnje Odile og stóð á fætur, hæs?t og með ei’fiðismunum. — Hana lanvaði til að mótmæla m°ð öllum þeim sannfæringarkrafti sem hún átti til, en hún vissi að bað var tilgangslaust. Hún mnndi ekki geta sannfært OdPe með orðum sínum, af bví að hún mundi ekki einu sinni trúa beim siálf. Hún hafði aid’-pi áðnr verið sier þess svo meðvitandi, hvað hún var or?(- in gömul og hvernig kraft.ar hennar burru sífellt. — Hún ákvað að brevta um aðferð. „Og bú hefir náttúrlega savt lækninum að senda bíer dinhveria uDDstríla^a ^'stelDU- eálu. sem getur ekM borðað í eldhúsinu af því að hún er of fm til bess og ekki heldur í borðstofunni með fólkinu, af b”i á ekki svo ag mag_ ur barf að vera á bönum alJan daCTinn með bakka handa benni i um aUt húsið. Jeg held að jeg PpWí þessar stelpur. .— Þær vinna ekM nema ákvoðínn j tíma ocr gVo beear sá tími er ó+rnnninn á daginn, þá rjúka bær út með einhverjum strák- um. DótJir hennar Onu. hún vinnur á suvrt.istofu, riett h’á einnm soitalanum, og hún socrir bar síe alltaf upnfullt j af h’úkrunarkonum á fi'lrrn tfmum da«»sins. Hvað verður um þiv. ef bú verður allt í einu .mikið veik, og h’úkrnn- arkonan er einhversstaðar úti á flanesi? Hvað verður þá um aðeerðirnar? Svaraðu mjer því?“ „Hættu þessari vitJevsu, Tossie? Perrault læknir sagði..... „Ertu ekki búin að segja honum að senda hineað eina af bessum hjúkrunarkonum kona, Tossie. Það verður engin sjerstök hjúkrunarkona. Hann vill fá einhverja sem er sjer- staklega góð, og það tekur dá- ’ítinn tíma að finna hana. — Hann sagði til dæmis, að hann mundi alls ekki geta sent hana á morgun. Hann sagðist bara hafa viljað segja mjer frá þess- ari ákvörðun hans strax, svo að jeg gæti búið þig undir það. Og svo að við gætum vanist hugmyndinni“. „Kannske getur þú vanist hugmyndinni, en jeg get það ekki og jeg mun aldrei sætta mig við að einhver hvít stelpa fari að gæta „telpunnar“ minn- smurp.9 „Þao er ekki hans hjúkrunar Tossie krosslagði hendur kaman á briósti sier og horfði fast á Odile gegnum kringl- óttu gle’’augun með þrjósku- svip. Odile gerði enn eina til- raun. „En við verðum að fara eft- ir því sem læknirinn segir, Tossie. Jeg verð að revna að verða frísk. Og ef hann held- ur...... „Mjer er alveg sama hvað hann heldur. Það kemur eng- inn hvít stelpa inn fyrir dvr hier til þess að spilla á milli mín og ,,telpunnar“ minnar. Við verðum saman, svo lenei sem við báðar lifum. Jeg vildi heldur vera komin í kalda gröfina, en þurfa að horfa upp á einhverja af bessum stelpum þióna þjer, því það getur það eneinn nema jeg. Og jeg vildi h°ldur sjá þig sjálfa í kaldri gröf. Af bví jeg veit að þú verður bara meiri veik og devrð, ef Tossie mundi hætta ao Jít.a eftir þjer“. „Drottinn minn dýri, getið bið Tossie ekki fundið neitt skemmtilegra til að tala um en VairJar grafir á þessum tíma sólarhringsins?" Odjie hafði ekki lokað hurð- inni á eftir sier beear hún kom inn. og hún og Tossie höfðu v°nfi svo niðursokknar i sam- ræ^nrnar að bær höfðu ekki +oVið eftir bví beear Léonce vom inn. Hann barði ald’-ei að dvrujn eða gerði vart við sig hevar hann kom inn í herbergi, of bntt betta væri smávæ<nlegt ot’’’ði. fannst Tossie betta ó- f’o-ireefanleg ókurteisi. Odile hins veear fann ekkert til bess o« hún hefði staðið á fætur, hv«rsu fáklædd sem hún hefði ,’Q’’’ð og heilsað manni sínum, of Tnssíe hefði ekki verið við- studrj. En nú stakk hún tánum í ilskóna og sveipaði að s’er s’onnnum áður en hún stóð upp. „Við liöfum ekki talað um sb'kf lenvi“, saeði hún glað- leva. „Og Tossie sagði það heldur ekki í alvöru. Henni var bara misboðið af því að Perrault læknir vill að jeg fái hiúkrunarkonu til að stunda mig“. „Ágæt hugmynd. Betri en f'estar sem frá honum koma. Verst að honum sk.yldi ekki vera búið að detta það í hug fvrir löngu. Hvenær kemur hún?“ „Ekki fyrr en seint í vikunni í fyrsta lagi. Hann þarf að Sitfur í SyndabæU FRASÖGN af ævintýrum roý rogers 8. — Jæja, Ed, sagði Regan við manninn, sem lá bundinn á kofagólfinu. — Þú veist víst, hversvegna við fluttum þig hingað. — Oh, farðu í það kolgrátt fanturinn þinn. Þið slóguð mig í rot og fluttuð mig hingað. Jeg lýsi yfir fullum fjand- skap við ykkur, fantar og bófar. Regan dró brjef upp úr vasa sínum. Það var ritað með skýru letri og Regan las upphátt: — Kæri herra Vanderpool. Jeg hef fundið dýrmæta silfur- æð í landi yðar. Þjer skuluð ekki treysta svindlaranum Reg- an. Þjer ættuð að koma hingað vestur eftir eins fljótt og þjer getið komið því við. Brjefið var undrritað Edward Carruthers. — Jæja, Ed, sagði Regan. — Þú skalt ekki komast undan að segja okkur, hvar þessi silfuræð er. Hvar er hún? Gamli Ed spýtti fyrirlitningarlega. — Já, ennþá meiri fantur. Þú heíur náð í brjefið mitt. Og hvernig hefurðu gert það? Ekki á annan hátt en að ræna póstinn. Þú ert þegar kominn með snöruna um háls þjer, glæpamaðurinn. En jeg veit, hvað þú ætlar fyrir þjer. Þú ætlar að fá menn til að trúa því, að hjer sje ekkert silfur, svo að þú getir keypt námurnar og landið fyrir lítið fje. Og gamli maðurinn hjelt áfram, glottandi. — Og svo langar þig til að vita, hvar silfrið er, ha, ha, ha, — Jeg skal segja þjer það. Það er grafið niður í jörðina, alveg .eins og jeg yrði graíinn í jörð, ef jeg segði þjer, hvar það væri. Á sama tíma og þetta var að gerast niðri í Syndabæli, var Roy Rogers komin að íjallakofanum. Þar voru fjelag- ar hans og sögðu honum brátt ýmsar nýjustu frjettir frá Syndabæli. Einn bestu vina og fjelaga Roys var Cookie, járnsmiður- inn í Syndabæli. Nú veifaði hann framan í Roy skrautskrif- uðum hlutabrjefum í silfurnámum Syndabælis. nnrwhqiJímka.VjL mi Öryggisráðstöf un. Það var í háskóla. Ung stúlka stóð i anddyrinu og horfði út á íþrótta- völl skólans. þar sem rn jög glæsilegur íþróttamaður var að æfingum. Efti’ dálitla stund kom hann inn í and dyrið og vatð Jitið á stúlkuna. Hann horfði á hana, hún horfði á hann. og svo gekk hann til hennar og sagði: „Höfum við ekki sjest einhvem tim ann áður?“ Stúlkan hjelt það. en hvor ugt þeirra mundi hvar eða hvenær það hafði verið. Ot af þessu spunn ust samræður á milli þeirra, urðu þær langar og fjell vel á með þeim. Loks segir pilturinn: „Ætlarðu að gera eitthvað i kvöld?“ Stúlkan roðn aði og kvað nei við. „Heyrðu,“ sagði ungi maðurinn, „viltu ekki koma heitn til mín og sitja hjá baminu á meðan við konan min förum í bió?“ ingurinn, ,.jeg vona að þjer minnist þess, þegar þjer ætlið að fara a5 senda mjer reikniriginn." Læknir: „Segið „Ah“.“ Maður: „Nei, læknir, jeg kom ekki til að láta yður rannsaka mig. Jeg kom til þess að láta yður borga þenn- an reikning." Læknirinn: „Ahhhhhh.“ „Jú. frú, jeg get gefið manninum yðar eitthvað svo að hann hætti a5 tala upp úr svefninum.“ „Getið þjer ekki gefið honum eitt • hvað, svo að hann tali skýrar?“ HÚSNÆÐI Reglusöm miðaldra hjón með | 10 ára telpu óska eftir 2 stofum í og eldhúsi, 14. maí eða 1. júní, § helst i vesturbænum, þó koma | flestir staðir til greina. Tiltx>ð s um leigu og fyrirframgreiðslu i ef hún er, leggist inn á afgr. = blaðsins fyrir 20. þ.m. merkt; | „Ármann — 717“. Veðskuldabrjef Ódýr læknishjálp. „Þjer hafið verið mjög veikur, " sagði læknirinn. „Það er í raun og veru einungis viljastyrkur yðar, sem hefir hjálpað yður til að verða heil brigður aftur.“ ,,Hm,“ svaraði sjúkl i 50 þús. kr. veðskuldabrjef með § i I. veðrjetti í hæð í nýju húsi 5 i til sölu. Listhafendur leggi góð- | i fúslega nafn og heimilisfang á i i afgr. blaðsins fyrir 17. þ.m. = 1 merkt: „Viðskipti — 719“. Fullri i i þagmælsku heitið. • iiiiiiiiiiiiiiiiiiaiaaiii«iiiiiiniiiiiiiiiii**iiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiir Allt til íþróttaiðkana og ferðalaga. Hellat, Hafnarstr. 22 i

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.