Morgunblaðið - 01.08.1950, Blaðsíða 10

10
WORGUISBLAÐIÐ
Þriðjudagur 1. ágúst 1950.
r-..... Framhaldssagan 97
lestir hjá „Anteine“
Eftlr Frances Parkinsore Kcm
*mmmmiiiimimiiiimmmmiimmmiimmiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiimmimmmi'mmmiimiiiiiiiiiimmmm^'i>
Svo að ekki sje nefnt að það er
alvarleg synd. En var svo skrítið
með þetta mál, því að það voru
að minnsta kosti fimm menn,
sem lágu undir gruri um að hafa
framið morðið“.
Dan beið með auðsjáanlegri
eftirvæntingu eftfr framhaldi,
þegar Toe þagnáðr snöggvast,
en svo hjelt hann áfram:
„Þetta er nú svcPFangt um lið-
ið, að jeg man þetta ekki í smá-
atriðum. En það var í fyrsta
lagi eiginmaðuririn, versti ó-
þokki, sem var að reyna að
dufla við systurina, Caresse. —
Svo var einhver fábjáni, Dup-
lessis minnir mig áð hárin hafi
heitið, sem hafði verið trúlof-
aður látnu stúlkunni áður en
hún giftist þessum Arpánt. Jeg
hef heyrt að hann sje núna ráð-
inn sem flugmaður fyrir eitt-
hvað oíufjelag í Suður-Amer-
íku. Og svo var það móðirin
,... snoppufríð en galtóm að
innan. Og loks gömul negrakerl
ing, jeg man ekki hvaðvhún heit
ir. Þessi Caresse, serp er núna
að spreyta sig í New York var
jafnvel líka ein þar á meðal“.
„Þetta hafa verið margir, sem
þú þurftir að velja úr“, tautaði
Dan.
,,Og ekki má jeg gleyma lækn
inum, . Vance Perrault", hjelt
Murphy áfram. „Það var skrítið
en mjer datt hann alls ekki í
hug fyrr en seinná, þó að hann
viðurkenndi það strax að hann
hefði síðastur sjeð Odile St.
Amant á lífi. En jeg gat ekki
skilið að hann hefði nokkurn
ákveðinn tilgang með morði“.
„En þú segist samt hafa verið
búinn að klófesta hann, enda
þótt hann hafi aldrei játað neitt
fyrir þjer“.
„Já“, sagði Murphy*." „En það
var heldur ekki fyrr en jeg var
húinn að hugsa málið í heila
viku. Því að allir hipna gátu
haft tilganginn. Léonce St.
Amant var að reyna að fá syst-
urina til við sig, eins og jeg
sagði áðan, og auk þéss komst
jeg að því seinna áð hann var
í peningavandræðiíM, en við
fráfall konu hans, mundi hann
erfa álitlega fúlgu. Þar sem
hann bjó í sama húsi hefði ver-
ið auðvelt fyrir hann að læðast
inn til konu sinnar' og myrða
hana svo að lítið bæri á. Dup-
lessis var eirðarlatrs og ofstopa-
fullur flugmaður, balskotinn í
konunni, og sár yfir því að hún
skildi hafa gifst öðrum á meðan
hann var í herþjónustu. Það
kom líka á daginri seinna að
hann hafði klifrað yfir garðvegg
inn -til að komast inn til hennar
einmitt sömu nóttina-og hún var
myrt“.
„Nú, til hvers fjandans?“,
spurði Dan.
„Ja, það veit jeg ekki. En
hann hielt því frarm að þegar
hann hefði verið kpminn yfir
vegginn befði hann sieð karl-
mann í herberginu hjá henni,
eða öllu heldi.p skuggann af
karlmanni á glpggatjaldinu. Jeg
tók nú ekki mikið mark á þeirri
söeu í fyrstu, en það kom samt
á daeinn að þetta var satt. Oe
að öllu bessu -viðbættu, hafði
Poxworth verið að bagsa með
einhverskonar bvltíngaráform
.... ieg fylgdist aldrei vel með
bví hvernig bað var, en þeir
gerðu bað hjá F.B.Í Og hann
fann sjer til einhver vitni um
það hvar hann hafði verið
staddur, þegar morðið var
framið. Þetta var allt í einum
hrærigraut“.
„En þú hlýtur að hafa getað
afskrifað eitthvað af þessu
fólki strax af svarta listanum“.
„Ekki strax. Að negrakerling
unni undanskilinni. Jeg vissi að
hún mundi aldrei hafa getað
falsað brjefið, svo að jeg tók
hana fasta í þeirri von að morð-
inginn yrði þá kærulaus. Eigin-
lega afskrifaði jeg líka móður-
ina, því að jeg hafði ekki trúað
því að hún þyrði að snerta
! skamnrbvssu“.
„Jeg skil“, sagði Dan og kink
aði kolli.
„Það eina sem var athuga-
vert við þessa Caresse var það
að kjóllinn hennar var allur
ataður blóði og hún bar fram
einhverja mjög ósennilega sögu
um bílárekstur, sem hún og St.
Amant höfðu lent í fyrr um dag
inn. Jg gat ekki fengið nokk-
urn botn í hana fyrr en Joe
Racina kom með hana hingað
og Ijet hana segja allt að ljetta.
Og þá fór athygli mín að bein-
ast að lækninum. Sabin Dup-
lessis var búinn að segja mjer
frá því, sem hann sá á glugga-
tjaldinu. Hvernig, sem á því
stóð þá trúði jeg honum. Dup-
lessis sagðist vera ákveðinn í
því að drepa á stundinni hvern
þann s.em hefði myrt elskuna
hans, og hann hafði veitt lækn-
inum eftirför. Hann komst brátt
að því að í stað þess að fara á
milli sjúklinga sinna eins og
hann var vanur, sótti hann allt-
af út í Metaire og sveimaði í
kring um grafhvelfinguna þar
sem Odile St. Amant hafði verið
grafin. Hann hjekk þar tímun-
um saman dag eftir dag. Þegar
hann sagði mjer frá þessu, hugs
aði jeg með mjer að þarna væri
morðinginn“.
„Og svo var það hann“.
„Já, en jeg gat ekki sjeð að
hann hefði nokkurn skýranleg-
an tilgang, og þess vegna mátti
jeg ekki missa sjónar af hin-
um. St. Amant hafði bæði tæki-
færi og tilgang. Jeg varð líka
að taka það með í reikninginn
að sjálfboðaliðinn, Sabin Dup-
lessis væri aðeins að gabba“.
„Þeir gera það oft“, sagði
Dan. „Jeg man eftir því þegar
ií
„Lofaðu mjer að ljúka mjer
af, ,Dan. í miðju kafi kemur
Joe Racina með þá hugmynd
að brjefið hafi alls ekki verið
skrifað í kveðjuskyni af því að
hún hafi ætlað að fremja sjálfs-
morð, heldur aðeins vegna þess
að hún hafi ætlað að flýja með
öðrum manni. Hann hjelt því
fram að sá sem hefði miðann
með höndum, væri morðinginn.
Of? svo kemur sendimaður beina
leið frá Washington með skýrsl-
ur frá F.B.I. og hreinsar Fox-
worth af öllum grun“.
„Og þá voru aðeins eftir St.
Amant og læknirinn11.
„Já. Annar þeirra hlaut bað
að vera. Það var einn veikur
blettur á sögu Perraults. Hann
sagðist hafa komið til Odile St.
Amant klukkan tíu um kvöldið
en ekki klukkan tólf eins og
hann hafði sagt áður að hann
mundi gera, vegna þess að hann
hefði þurft að fara til sjúklings
í nágrenninu. Jeg bað hann að
segja okkur nafnig á þeim
sjúklingi og sanna að hann hefði
verið kallaður þangað. Ef hann
hefði getað sannað það, þá vissi
jeg um leið að morðinginn hlaut
að vera St. Amant. Til öryggis
sagði jeg öllum, sem, voru við
málið riðnir að jeg Vissi hver
morðinginn væri. Það var held-
ur ekki tóm lýgi, því að jeg
vissi að annað hvort var það
St. Amant eða Perrault“.
„Hvenær hefur þú byrjað að
ljúga að sakborningunum“,
sagði Dan með merkissvip.
„Hvern átti að gabba?“.
„Æ, sleppum því. Það kom
hvort eð var á daginn að jeg
hafði á rjettu að standa. Þegar
jeg spurði lækninn hver þessi
sjúklingur hefði verið, þá mátti
strax sjá sektarsvipinn á hon-
um og það þó að væri í mílu
fjarlægð. Jeg ljet nokkra menn
veita honum eftirför allan dag-
inn. Þetta var á laugardegi, og
hann sagðist hafa týnt minnis-
bókinni sinni og skrifstofustúlk
an hans hefði farið út úr bæn-
um yfir helgina. Hann ætlaði
að segja mjér nafnið á sjúkl-
ingnum á mánudaginn. — Jeg
hefði getað verið búinn að
smella á hann handjárnunum,
ef þessir aular, sem jeg Ijet
elta hann hefðu ekki misst sjón
ar af honum. Það er eins og það
sje ekki hægt að treysta nein-
um. Þeir biðu samviskusamlega
við Riverside Hospital á meðan
hann slapp út um aðrar dyr. Þá
hringdu þeir í mig. Jeg mundi
þá að Duplessis hafði sagt mjer
að hann væri öllum stundum
úti í Metaire svo jeg þaut þang-
að. Þegar jeg gat loksins látið
opna fyrir rnjer hliðin þá var
allt um garð gengið. Læknirinn
var þá búinn að syngja sitt síð-
asta vers“.
„En hann játaði sekt sína“.
„Já“, sagði Toe Murphy og
lyfti fótunum ofan af borðinu.
„Við skulum koma niður. Rjett-
arhöldin fara að byrja. Jeg ætla
að taka þetta blað með mjer, ef
ske kynni að jeg fengi tækifæri
til að skoða það betur“.
„Og þú gætir líka lofað mjer
að lesa brjefið, sem fylgdi“
sagði Dan.
I Afgreiðum flest gleraugnarecept I
| og gerum við gleraugu.
| Augun þjer hvílið með gler- |
augu frá
TÝLI H. F.
Austurstræti 20.
S “
«MIMMMMMMMMIIIIMftMMIIMItMMMIIII]||tllllllltt!MI|tlt
SKIPAttTbeRD
Ármonn
fer frá Reykjavik n.k. fimmtudags-
kvöld 3. ágúst til Þingeyrar, Flateyr-
ar, Suðureyrar, Bolungarvíkur og
Súðavíkur. Vörumóttaka í dag.
•niflllMIMIIIIMIMIIIIIMIMIMIIMIMlllMIIMMIHIMItlllMMI
VIIVN UPALLAR TIL LEIGU
VimVVJELAR H.F.
Simi 7450.
Nótt í Nevada
Frásögn af ævintýrum Roy Rogers
6.
Þegar Roy reið upp að járnbrautarlestinni, hallaði Kjartan
sjer út um gluggann á eimreiðinni.
— Sælir nú, hrópaði Kjartan. Jeg var farinn að verða
hræddur um að þetta væru járnbrautarræningjar, sem fóru
svo geyst að lestinni, hjelt hann áfram.
— Við erum í þessu tilfelli hamingjusamir að vera ekki
járnbrautarræningjar, svaraði Roy honum glaðlega. — Það
væri ekkert skemmtilegt að þurfa að lenda í kasti við þig.
— Já jeg skyldi laglega taka á móti ykkur, ef þið væruð
í ránshug, sagði Kjartan. Enda er jeg með dýrmætan farm
sjáið þið í þessum vögnum er dýrmætasta nautgripakyn,
sem ræktað hefur verið í þessu landi. Jeg skal segja ykkur.
Jeg horfði á þegar verið var að setja nautgripina ykkar upp
í vagnapa. Það var falleg sjón að sjá þá. Jeg er viss um, að
þið verðið stórríkir á þessari sölu.
Þeir fjelagarnir voru nú allir komnir að lestinni. Kjartan
dreifði milli þeirra póstinum. Þeir röbbuðu nokkra stund
saman.
— Jæja, sagði Kjartan. Jeg verð að halda ferðinni áfram
með nautgripina ykkar.
— Já, gerðu það, sagði Bergur. En mundu það, að fara
varlega með þá. Þú verður að hugsa þjer, að þú hafir með-
ferðis einhvern dýrmætan fjársjóð.
— Þeir eru líka fjársjóður, svaraði Pjetur. — Nautgripirmr
er stórkostlegur fjársjóður, sem mun gera okkur ríka. Ja,
að hugsa sjer það, eftir fimm löng ár, eigum við nú í fyrsta
skipti að fá að snerta á þykkum bunkum af peningaseðlum.
— Já, þú mátt vera þess fullviss, Pjetur vinur minn, að
jeg skal gæta nautgripanna ykkar vel. Og verið þið blessaðir.
Járnbrautarlestin seig hægt af stað upp eftir hæðadrögunum,
vestur á bóginn. Kjartan var einn með lestinni og smásaman
hvarf hann út í fjarskann. Hönum voru bþin hryggileg ör-lög.
fenus frú Milo I
■ ■
■ ■
« Kvikmyndafjelagið Saga óskar eftir að fá keypt eða leigt »
j í nokkra daga, myndastyttuna Venus frá Milo og mynd *
; af „To Mennesker“ eftir Sinding. Tilboð sendist í Póst- :
i hólf 132. Í
■ ■
■ ■
■ ■*
■
6—7 herbergja íbúð j
óskast til leigu. Fyrirframgreiðsla eftir nánari samkomu- •
■
lagi. Tilboð sendist Málflutningsskrifstofu Einars B. Guð :
m
mundssonar & Guðlaugs Þorlákssonar, Austurstræti 7.
Wa&idað pianá j
■
Viljum kaupa gott píanó fyrir Vinnuheimilið að Reykja- »
lundi. *
S. í. B. S.
Austurstræti 9 símar 6450 — 6004
Okkur vantar jj
suumustúlkur I
■
■
við yfirleðurssaumaskap. Upplýsingar hjá verksmiðju- :
stjóranum.
Skógerðin h.t I
Rauðarárstíg 31. *