Morgunblaðið - 19.12.1950, Síða 14

14
MORGUNBLAÐlh
Þriðjudagur 19. des. 1950,
—— Framhaldssagan 24 ......
TACEY CROMWELL
Skáldsaga eftir Conrad Richter.
. iiiim imi«iiii iiiwiiii i ii-wrrnmr-i ..“*“ ■*
£13itt$t3áMataib9$*
Hákon Hákonurson
Mitt persónulega álit, og
Matts líka, var að Gaye hefði
ísíst hækkað í tign við þessa
nýju stöðu. Jeg heyrði hann
3xka kvarta undan því einu
x inni að hann væri ekki annað
en venjulegur skrifstofuþræll
og nyti ekki eins mikils álits
og hann hafði gert við spila-
bankann. En svo var það eitt
kvöld í mars að hann kom inn
í Sports Club veitingastofuna.
Will^flendricks var að tapa sín
um síðasta eyri við spilaborðið
og stór hópur manna stóð allt
í kring og fylgdist með.
„Lofið mjer að reyna“, kall-
aði Gaye og tróð sjer að borð-
inu. Hann tók teningana og kast
aði þeim, en þeir ultu út af borð
inu og lentu í hrákadalli.
Hendricks, auðugur naut-
gripaeiganai. bölvaði honum í
sand og ösku en Gave tók ten-
ingana rólega upp og bað um
Mút til að þurrka af þeim. Það
sló bögn á hópinn og allir
horfðu á hann á meðan hann
þurrkaði teningana og velti
þeim rannsakandi á milli fingra
sjer. Áður en þeir voru orðnir
þurrir, var eigandi þeirra rok-
inn út í veður og vind og mað-
urinn við hjólið og aðstoðar-
maður hans lágu fyrir fótum
Gaye. Sagan flaug eins og eld-
ur í sinu um allan bæinn, hvern
ig Gaye hefði komið upp um
fölsuðu teningana. — Hann
geymdi þá hjá sjer í bankanum
og fólk gerði sjer ferð til að fá
að sjá þá hjá honum, og hrósa
honum fyrir afrekið. Hann
hækkaði mikið í almenningsá-
liti fyrir þetta og skömmu
seinna var honum boðið að
taka bátt í samsæti sem Bisbee
Social klúbburinn hjelt.
Það var mikill heiður og mig
langaði til að vita hvernig
Tacey hefði orðið við frjettirn
ar.
Jeg fjekk aldrei tækjfæri til
að fara upp á Yongblood Hill og
þegar það kom fyrir sem var
mjög sjaldan, að jeg mætti
henni niðri í bænum, þá gekk
hún framhjá mjer eins og hún
þekkti mig ekki en leit snöggv
ast aðvarandi á mig eins og hún
vildi_ segja að mjer væri rjett-
ara að yrða ekki á hana. Jeg
man vel eftir því eitt sinn þegar
jeg mætti henni. Jeg hafði sjeð
Gaye. ‘ganga eftir götunni
skömmu áður en hann nam stað
ár fyrir framan annað hvert
hús til að spjalla við mennina,
sem stóðu úti á gangstjettinni.
Nokkrum mínútum síðar gekk
Tacey eftir götunni á leiðinni
á markaðinn. Hún var ein, eng-
inn talaði við hana og hún yrti
ekki á neinn. Mig langaði tii að
fara yfir götuna og ganga með
henni dálítinn spotta en jeg
þorði það ekki. Jeg velti því
oft fyrir mjer hvort hún sæi
ekki eftir því að hafa sent Gaye
burt. Hún hafði ábyggilega ekki
vitað það fyrir, hvernig myndi
fara. Hún bjó enn í Brewery
Gulch og saumaði fyrir fólk en
Gaye var á hraðri leið upp þjóð
fjelagsstigann. Með hverjum
mánuði breikkaði bilið milli
þeirra. Einn sunnudaginn sá jeg
hvar hann sat í skrautlega vagn
inum hjá Fred Lawrence. Þeir
voru á leiðinni út í veiðimanna
klúbbinn. Og annan dag í maí
fór hann í heimsókn í Watrous
húsið í nýjum bláum jakka og
gráum buxum eins og hefðar
maður. Og loks var hann kos-
inn um.sjónarmaður með íþrótta
keppninni sem átti að fara fram
4. júlí. Þá vissi jeg að aldrei
mundi vera hægt að brúa bilið
sem orðið var á milli hans og
Tacey.
Allt var nú orðið eins og það
átti a#vera, fannst fólkinu á
Quality Hill, og þakkaði ung-
frú Rudith það. Þeim stóð ekki
meiri stuggur af Tacey lengur
en það að mjer var leyft að
fara í heimsóknir í Brewery
Gulch. Matt ætlaði að taka þátt
í tvímenniskeppni með honum.
Faðir Matts ætlaði að æfa okk-
ur. Hann hafði komið heim frá
Alaska haustið áður. Matt hafði
ekki sjeð hann í þrjú eða fjög-
ur ár. Allan þann tíma hafði
fjölskyldan varla haft í sig og
á. En einn laugardagsmorgun-
inn birtist faðir Matts í aðal-
versluninni ásamt konu og börn
um og keypti á þau föt frá toppi
til táar. Hann spurði aldrei um
verðið, en eftir því sem Matt
sagði mjer hlaut upphæðin að
hafa verið orðin geysihá, því
að afgreiðslumennirnir höfðu
ekki við að hlaupa í kringum
föður Matts og sækja það fram
sepn hann bað um. Matt sagði
að hann hefði selt sinn part
í Klondikenámunni fyrir fimm
þúsund dali. Mest af því fje var
til þurrðar gengið þegar hann
kom jtil Bisbee, og það litla sem
eftir var, eyddist fljótlega. —
Skömmu seinna fór hann að
vinna aftur í Czar-námunni.
Það var skrítið að vera í Bre
wery Gluch og fara ekki upp til
Tacey. Hús föður Matts stóð á
breiðri klettasillu og við æfð-
um okkur í að bora í stein í garð
inum hjá honum. Þegar skólinn
hætti, æfðum við okkur á
morgnana og síðari hluta brýnd
um við meitlana í gamalli
smiðju sem faðir Matts átti. —
Hann var þrekvaxinn maður
með mikla vöðva og lítil blóð-
hlaupin augu. Það var sagt að
hann hlýddi ekki reglunum sem
giltu fyrir námumenn niðri í
námunum en gerði eins og hon-
um sýndist. En hann var ákaf-
lega laginn við að bora og fljót
ur og hann kenndi okkur að
skii/ ast á án þess að stoppa.
„Um að gera að slá fast og
reglulega“, sagði hann. „Það
er það eina sem dugar í stein-
inn“.
„Láttu þá hvíla sig“, sagði
konan hans. „Þeir eru þreytt-
ir“.
„Hvíla sig“, kallaði hann. —
„Þeir verða að reyna á sig ef
þeir eiga nokkurn tímann að
geta eitthvað“. Og svo sneri
hann sjer aftur að okkur. „Hald
ið þið áfram, drengir. Styrkið
vöðvana“.
En þegar kunningjarnir komu
til hans, þá gleymdi hann okk-
ur og fór að segja þeim frá
Klondike. Það var uppáhalds-
umræðuefnið hans. Matt og jeg
fleygðum okkur þá á magann
og hlustuðum á samræðurnar.
Undir yfirborðinu var alltaf
frost í jörðinni í Klondike sem
þiðnaði aldrei, ekki einu sinni
á sumrin og þeir þurftu alltaf
að kveikja bál á morgnana áð-
ur en þeir gátu byrjað að grafa.
Mier fór að falla vel við þenn
an ruddalega gamla mann. En
hann var strangur. Um leið og
hann fór aftur til vinnunnar
klukkan þrjú á daginn, fórum
við Matt og fengum okkur að
drekka og borða. Stundum gáfu
konurnar okkur smápeninga ef
við fórum í erindi fyrir þær,
annars söfnuðum við tómum
vínflöskum og seldum þær og
svo keyptum við okkur sælgæti
fyrir peningana.
Suma dagana fannst mjer
eins og í gamla daga, en það
var aldrei nema stutta stund.
Brewery Gulch var ekki eins
og áður. Jeg gat ekki gleymt
Tacey, og oft var mjer litið upp
að húsinu hennar, en jeg sá
aldrei neina hreyfingu þar. Jeg
vissi_samt að hún mundi vera
heima. Oftar en einu sinni gekk
jeg upp O.K.-götuna og fram
hjá tröppunum hennar, en jeg
þorði aldrei að fara upp. Jeg
var viss um að henni mundi
vera illa við að jeg kæmi. Og
sárar endurminningar mundu
vakna hjá henni. Hún hlaut að
vita að Gaye fór núna oft einn
í heimsóknir í Watroushúsið og
fólk var farið að stinga saman
nefjum og nefna þau saman
Gaye og ungfrú Rudith.
Þá sagði Matt mjer nokkuð,
sem jeg átti bágt með að trúa.
Það var sunnudagur og við lág-
um á bak við hesthúsið hjá okk
ur á Quality Hill.
„Hann heimsækir hana allt-
af“, sagði Matt.
„Hver?“ spurði jeg.
„Hálfbróðir þinn heimsækir
alltaf Tacey Cromwell“.
„Hvaða vitleysa“.
„Víst er það satt. Jeg hefi
sjeð hann með eigin augum. —
Hann kemur þegar það er orð-
ið dimmt með hattinn ofan í
augum en jeg þekki hann
samt“.
Jeg varð mjög undrandi yfir
þessu sem Matt hafði sagt og
mjer líkaði það alls ekki. Ekki
veit jeg hvernig á því stóð, því
að þegar við bjuggum öll sam-
an, fannst mjer ekkert athuga-
vert við það.
„Þú heldur að jeg sje að
ljúga“, sagði Matt. „Þegar jeg
sje hann næst, skal jeg sækja
þig“
En þegar hann kom, vissi jeg
ekkert hvað hann var að fara.
Það var tveimur kvöldum fyr-
ir keppnina og jeg var þreytt-
ur eftir æfingarnar um daginn
og ætlaði að fara að hátta. Þá
var barið að dyrum og frú Her-
ford opnaði. Matt stóð úti fyr-
ir. —
34.
Krabbasúpan var sterk og góð, og þegar jeg var búinn
að borða, var jeg til í að leita fleiri ævintýra. Hauskúpan,
leðurblökurnar og önnur eymd urðu að eiga sig og sjá um
sig sjálf, það eina, sem jeg hugsaði um, voru stóru, þungu
kisturnar. Aftur kveikti jeg á blysinu og hjelt inn í fjár-
hirsluna. Þrjár kisturnar voru svo þungar, að jeg gat ekki
bifað þeim, en sú fjórða var ekki verri en það, að jeg gat
rjett lyft henni. Jeg ákvað að draga hana út í dagsbirtuna,
en fyrst gerði jeg tilraun til að opna hinar þrjár. Jeg reyndi
með vopninu mínu, en það tókst ekki. Þá brenndi jeg I
kringum lásinn á einni kistunni og eftir dálitla stund heppn-
aðist mjer að ná lokinu af.
Kistan var full af silfurskálum og könnum, fötum og disk-
um, silfurskeiðum og silfurgöfflum, og svei mjer þá, —•
þarna fann jeg hníf líka. Svo var þar heilmikið af pening-
um, gull, silfur og koparpeningum. En hvað hafði jeg' að
gera með peninga? Gamalt spjót hefði verið dýrmætara
fyrir mig.
Önnur kistan var full af dýrlegum skartgripum, og í þeirrí
þriðju fann jeg mikið af silfurborðbúnaði og beittan hníf,
skreyttan gimsteinum.
Jeg tók með mjer silfurdisk, djúpt fat, einn gaffal og
skeið og dró ljettustu kistuna á eftir mjer í gegnum hell-
inn. Þegar jeg kom út, var farið að bregða birtu, svo að jeg
varð að flýta mjer eins og jeg gat að komast upp úr skarð-
inu, ef jeg vildi ekki verða í hellinum yfir nóttina, og jeg
hafði ekki nokkra minnstu löngun til þess. Jeg tók dálítinn
hluta af því, sem jeg hafði fundið, fyllti könnurnar af vatni,
og gekk í kringum Vonarhöfða.
Það, sem eftir var dagsins, fór í það að byggja kofa úr
greinum hjá stóra trjenu og safna saman þangi og grasi til
þess að hafa á gólfinu. Nú kom hnífurinn í góðar þarfir.
Hann var prýðilegt vopn, ljettur og beittur eins og rak-
blað.
Jeg fór snemma á fætur morguninn eftir, því að jeg var
mjög forvitinn að sjá, hvað væri í fjórðu kistunni. Áður en
jeg fór, ljet jeg dálítið af viði síga niður, og batt reipið vei
utan um stofn stóra trjesins, svo að jeg gæti klifrað upp.
Það var ekki lengra niður að hellinum en rúmir tólf metr-
ar, svo að jeg hlaut að komast það. Áður en jeg Ijet reipið
síga niður, batt jeg smáspýtur fastar með vissu millibiíi,
svo að jeg hefði eitthvað til að halda mjer í.
rftfí
7TW*ujiJsrxXc^l{jsruj..l
Armstólar
Stofuskápar
Klæðaskápar
Rúmfataskápar
Bókaskápar
Borðstofuborð og stólar
Dívanar o. m. fl.
Húsgagnaskálinn
Njálsgötu 112. Sími 81570.
IflfllllttllMltlllttllltlf IIIMIIIIIIIIIMMHIIIMIlllllltai**
Katrín önnur fjekk Caterina |
Gabrielli, fræga ítalska söngkonu, til
að syngja fyrir hirð sína. Keisara-
drottningin hafði beðið söngkonuna
um að koma til Pjetursborgar án þess
að semja um neitt ákveðið gjald
fyrir. Gabrielli ákvað samt sem áður
að hin konunglega tign skyldi fá að
borga konunglega og þegar hún var
spurð, hve mikið hún vildi fá fyrir
sönginn, svaraði hún. „Fimm þúsund
dúkata.“ |
i „Fimm þúsund dúkata!“ hrópaði
keisaradrottningin, „hvað, það er
meira en jeg borga neinum af hers-
höfðingjunum mínum.“
„Jæja,“ svaraði Gabrielli þegar í
stað. „Þá ætti yðar hátign heldur að
láta einhvem hershöfðingjanna
syngja fyrir yður.“
Og að lokum er hier saga um fiðlu-
leikarana Jascha Heifetz og Mischa
Elman. Þeir voru að borða saman á
veitingahúsi, þar sem listamenn
vöndu mjög komur sinar, þegar þjónn
inn kom að borðinu til þeirra meS
brjef, sem aðeins stóð á: „Til mesta
fiðluleikara heimsins."
Heifetz, Sem hafði tekið við brjef-
inu, hneigði sig, rjett Elman þaS
og sagði: „Það er til þin, Mischa.“
Elman las utanáskiiftina og rjetti
brjefið til baka. „Nei, nei,“ sagði
hann. „Þetta er til þin, Jascha.“
Svona hjeldu þeir áfram góða stimd
þangað til Heifetz Ijet loks undan og
opnaði umslagið. Hann dró út brjef
og braut það sundur. Það hófst: „Kæri
Fritz!“
Herbergi
með innbyggðum skápum til
leigu. Hentugt fyrir kærustu-
par eða einhleypar stúlkur. —*
Einhver eldhúsaðgangur kemur
til greina gegn því að sitja hjá
bami 1—2svar í viku. Tilboð
sendist afgr. Mbl., fyrir miðviku J
dagskvöld merkt:
802“. —
,Kleppsholt — s
Hafið sfefnumóf við
Rafskinnugluggan
fc’F LOFTUR GETUR ÞAÐ EKKI
ÞÁ HVERf