Morgunblaðið - 22.04.1951, Qupperneq 10

10
MORGUISBLAÐltí
Sunnudagur 22. apríl 1951
e....Framhaldssagan 12 ........
I ÁST í IVIEIIMUM
SKÁLDSAGA EFTIR LOIS EDWARDS..
tamdi hún sjer þegar hún var
úti í sveit.
Guy sat við hliðina á frú Brad-
ford og var að sýna henni mynd-
ir. Hann leit upp. „Þjer hefur
fundist það þess virði að líta út
um gluggann“, sagði hann.
,,Já, vissulega".
Hann sagði ekkert meira, en
hlýjan úr rödd hans, streymdi til
mín, óg mjer leið vel.
Borðstofan var stór og í sama
stíl og anddyrið, með stóru eikar-
borði. Guy sat fyrir endanum á
borðinu, og Honoré dró fram
stólinn til vinstri við hann hánda
mjer. Á meðan hitt fólkið var að
raða sjer niður við borðið, sagði
hánn lágt: „Já, Georgia, mig lang
ar til að þú sitjir hjerna hjá
mjer“.
Jeg visái það ekki, að heiðurs-
sætin við matborð í Trakklandi
eru í miðjunni, þar sem Helen
og Anette sátu.
Guy settist og tók servíettu
sina. Honoré hellti rauðvíni í
glösin.
„Jæja, Guy, nú verður þú að
segja okkur hvað við eigum að
gera. Við vitum að þú ert önnum
kafinn við sveitastörfin“, sagði
frú Bradford, „og við viljum ekki
tefja þig fyrir nokkurn mun. En
mjef finnst þessi staður alveg
guðdómlegur og þú verður að
gefa okkur fyrirskipanir um það
hvernig við eigum að haga okk-
ur“.
„Jeg er hræddur um að jeg
geti ekki gefið ykkur neinar fyr-
irskipanir", sagði hann og brosti.
„En þú verður að segja okkur
hvað við eigum að gera og hvert
við eigum að fara, svo að við sje-
um ekki fyrir“.
„Þið getið farið um húsið. garð-
inn og býlið eins og ykkur þókn-
ast“, sagði hann. „Það er kannske
ekki mjög skemmtilegt, en þið
getið gert allt sem ykkur sýnist“.
„Jeg get sagt ykkur eitt“,
sagði Anette, „að þið munið ekki
sjá mikið af Guy. Hann getur
ekki hugsað sjer ánægjulegri dag
en þegar hann fær að standa í
for og bleytu upp að mitti og
hjálpa til við að þurrka mýr-
ina. Hann hverfur alltaf um leið
og hann er kominn hingað og
sjest ekki það sem eftir er dags-
ins. Þangað til við kvöldverðinn.
Þá situr hann geispandi og bíður
aðeins eftir því að komast í rúm-
ið“.
„Já, vina mín“, sagði Henry.
„Það er ekkert athugavert við
það þó að honum finnist hann
þurfa að vinna“.
„Vinna“. Hún yppti öxlum.
„Kallar þú það að vinna? iVnnu-
mennirnir og Lafitte geta gert
þáð án hans“.
„Ef hann hefði ekki eftirlit
með þeim, býst jeg ekki við að
þeir mundu gera mikið“, sagði
Helen. „Það er alltaf þannig úti
í sveit“.
„Það er mikil erfiðisvinna við
búrekstur", sagði Bradford. „Ef
jeg þyrfti að gera í Wall Street
það sem jeg geri á sveitasetrinu
okkar þá mundi Martha ekki sjá
mig nerjia yfir blánóttína".
Allir þurftu nú að láta í ljós
skoðun sína á sveitalífinu. — Jeg
þráði það eitt að máltíðinni yrði
lokið til þess að komast út. Mjer
fannst óendanlega langur tími
líða, áður en Guy stóð upp og
sagði að Anette mundi sjá okkur
fyrir öllu sem okkur vantaðí, en
sagðist sjálfur ekki mundi koma
aftur fyrr en um kvöldverð.
Við fórum öll inn í setustof-
una Og drukkum kaffið. Síðan
tíndist fólkið burt smátt og smátt.
Jeg leit á Helen og ætlaði að
spyrja hana hvort hún hefði ein-
hverjar fyrirætlanir. Hún var að
tala við Anette og gaf mjer ekki
frekar gaum en jeg hefði orðið
eftir í St. Moritz. Jeg var fegin.
Mig langaði til að fara ein út og
skoða mig um, og finna litlu
tjörnina.
Jeg fór í gönguskó og kom nið-
rr aftur. Það var hljótt í húsinu,
íema hvað jeg heyrði tal þjón-
istufólksins úr eldhúsinu. — Jeg
'ór út og gekk niður þreiðan stíg,
:em lá frá húsinu. Mjer fannst
•mfrt síðan jeg hafði verið svona
frjáls.
Jeg sá það brátt að þetta var
njög gamall skógur. Trjástofn-
irnir voru breiðit' og greinarnar
rungar og trjen voru svo há að
eg sá varla toppinn á þeim. Jeg
tekk áfram í skugganum undir
rjánum.
Skyndilega opnaðist skógurinn
rg jeg var komin að tjörninni.
Trjen uxu alveg fram að bakk-
anum og sum þeirra stóðu jafn-
vel í vatninu. Tjörnin var um
hálfa mílu að lengd og álíka að
breidd og þó að það væri fallegt
að horfa út yfir hana, þá hugsaði
ieg með mjer að mig mundi ekki
'anga til að synda í henni. Botn-
inn mundi vera þakinn vatns-
tróðri og slíi og það var óþægi-
’egt þegar hann straukst við fæt-
urna á manni á sundi. — Úti á
miðri tjörninni flaut prammi og
■jett hjá þar sem jeg stóð var lít-
'ð bátahús með stráþaki.
Jeg settist niður á bakkanum
og fór að hugsa. Jeg hugsaði um
framtíðina .... ekki langt fram
í tímann, heldur aðeins um kvöld
'ð ,morgundaginn og næstu vik-
ur. En það var eins og jeg rjeði
’kki við minn eigin huga. Jeg gat
'ð minnsta kosti ekki fundið
nein svör við spurningum mín-
um. Je" s+óð uon <•>'* á1"
’ieim að húsinu. Skógurinn bað-
\ði sig í sólskininu og fuglarnir
’uneu í triánum, en friðurinn
innra með mjer var horfinn og
áttúrufegurðin allt umhverfif
mig gerði mjer aðeins þungt í
skapi.
Dyrnar að herbergi Heler
voru lokaðar, svo jeg barði að
lyrum. „Það er jeg .... Georgia.
fjer datt, í hu>? að þú vildir
kannske tala við mig“.
Hún opnaði dyrnar og kom
fram. „Því í ósköpunum skyldi
jeg vilja það?“.
„Jeg veit það ekki“, sagði jeg
þreytulega og bjóst til að ganga
áfram inn ganginn. En þá kallaoi
hún á eftir mjer.
„Georgia“.
,,Já“.
„Fellur þjer ekki vel að vera
hjer? Því gengur þú Him meo
þenna uppgjafa sorgarsvip. Hvar
hefur þú verið? Þú ert öll í flygs-
um og grasstráum“.
„Jeg fór út til að skoða mig um
og hugsa í næði“, sagði jeg. Mjer
fannst jeg vera eins og skömm-
ustuleg skólastúlka fyrir framan
kennslukonuna.
„Það er au'ðsjeð", sagði hún.
„Jeg skil ekki hvers vegna þú
getur ekki sleppt öllum áhyggj-
um og reynt að njóta lífsins a
þessum dásamlega stað“.
„Því viltu ekki lofa mjer að
fara? Jeg á ekki heima hjer“.
„Ert þú hrædd eða hvað?“.
Mjer fannst hún bíða með önd-
ina í hálsinum eftir svari mínu.
„Hrædd við hvað?“.
„Hvernig á jeg að vita það?
Við þpnnan ókunna stað kannske
eða fólkið eða jafnvel mig“,
Rödd hennar var glaðleg og
glettnisleg, en mjer fannst að
þetta mundi ekki vera það, sem
hún bjóst við að jeg óttaðist.
„Nei, jeg er ekki hrædd við
neitt“, sagði jeg. „Mjer finnst
bara jeg ekki eiga heima hjer.
En þú hefur ekki svarað mjer.
Jeg spurði þig hvers vegna þú
vildir ekki lofa mjer að fara“.
„Jeg vil að þú sjert kyrr, vegna
þess....“, sagði hún, ........ja.
vegna þess að jeg vil það“. Hún
tók hárlokk og breiddi hann yfir
afmyndaða vangann. ,Jeg er viss
um að þjer á eftir að falla vel við
lífið í sveitinni og þegar þú ert
búin að læra dálítið í frönsku,
þá finnst þjer þú ekki vera eins
út úr. Það er fullt af bókum í
bókaherberginu. Því reynir þú
ekki að lesa þær og læra
frönsku?“.
ilákon Hákonarson
104.
„Á þorpi sínu, þar sem hann vill ekki búa lengur,“ svaraði Sterki
Hákarl. En ef hann hefði sagt satt, hefði hann Sagt: „— Sem hann
lefur verið rekinn úr.“
Mary var nú orðin alveg róleg aftur. Hún skildi það, að villi-
maðurinn var að leita hjálpar. Hann var vopnlaus, og hann gat ekki
;ert henni neitt mein á meðan hún var með skammbyssuna við
oeltið sitt.
„Sterki Hákarl er velkominn til hvítu mannanna," sagði hún.
„En hjer eru fleiri hvítir menn en þeir, sem þú hefur sjeð, og það
aru vondir hvítir menn. Vilt þú hjálpa Hvíta Blómi gegn þeim?“
„Já, jeg vil fórna lífi mím:.“
„Og viltu hjálpa hinum hvítu bræðrum hennar?“
„Já“.
„Komdu með mjer.“
Mary var þegar búin að ákveða, hvað gera skyldi. Sterki Hákarl
Stti að hjálpa henni að frelsa okkur Jens frá sjóræningjunum. En
þá varð hann að h'afa vopn. Skotvopn þýddi ekki að láta hann
íafa, því að hann hvorki þorði nje kunni að nota þau, en hníf eða
sverð myndi hann að öllum líkindum fara betur með en flestir
iðrir.
Hún fór með hann upp á hæðina á milli hússins og garðsins og
bað hann að bíða þar. Svo flýtti hún sjer heim og sótti eitt af
sverðunum, sem við Iiöfðum fundið í sjóræningjahellinum.
„Taktu þetta,“ sagði hún, „en notaðu það ekki, fyrr en jeg gef
bjer skipun um það.“
Villimaðurinn starði steinhissa á hana. Aldrei hafði það hvarflað
eð honum, að það myndi henda hann að taka á móti skipunum frá
konu.
Hún gekk á undan honum eftir stígnum, sem lá þangað, sem
brúin hafði verið, og á leiðinni sagði hún honum frá hellinum og
fjársjóðinum. Hann hefur varla skilið meira en helminginn af því,
en það rann að minnsta kosti upp fyrir honum, að hvítu mennirnir
, höfðu verið teknir til fanga, og að Mary þarfnaðist hjálpar hans i
j til að frelsa þá.
Smjörlíkisgerðir — Sælgætisgérðir
Sápuverksmiðjur: ;
Frá verksmiðju í Hollandi útvegum við með stuttum
fyrirvara:
Coconut-olíur Linseed-olíur
Palmkernel-olíur Cocoa-smjör
Groundnut-ob'ur Yfirdekks-súkkulaði
Allar nánari upplýsingar gefa
Hannes Þorsteinsson & Co.
Sími 2812 — Láugavegi 15
Húsmæðraskóii
Silkeborg Husholdningsskole, Danmark.
Skóli og heimili fyrir ungar stúlkur. Viðurkenndur af
ríkinu. — Ungbarnadeild. — Nýtísku skóli með vatns-
leiðslu í öll herbergi.
Skólinn stendur á yndislega fögrum stað.
5 mánaða námskeið, sem hefjast 4. mai og 4. nóvember.
Lýsing á fyrirkomulagi send, ef óskað er.
Anna Höngaard.
í Gélftepgsi og: dreglar
; (Wilton — Axminster).
: Við útvegum beint frá verksmiðju í Englandi I. flokks
: gólfteppi og gangdregla. Stuttur afgreiðslutími. — Þeir,
| sem óska að gera pöntun hjá okkur, tali við okkur sem
■ allra fyrst. — Sýnishorn og upplýsingar á Laugaveg 12.
| Sigurjón Naríason 8c Co.
• •■■■■A...............................
rinfifi ■■■«'■■■'■ ■'■x» ■*■ ■ ■ ■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■*«*■■■■■■■■■*■■■■*■■■■
I ABVORUM
■
■
■
til kaupenda
m
Morgunblaðsins
■
■ Athugið að hætt verður án frckari aðvörunar að senda
: blaðið til þeirra, sem ekki greiða það skilvíslega. Kaup-
I cndur utan Reykjavíkur, sem fá blaðið sent frá afgreiðslu
■ þess hjer, verða að greiða það fytirfram. — Reikninga
* verður að greiða strax við framvísun og póstkröfur innan
: 14 daga frá komudegi.
— Eest að auglýsa I Morgunblaðinu —
og hressandi