Morgunblaðið - 02.11.1951, Síða 6

MORCUNBLAÐIÐ
Föstudagur 2. nóv. 1951.
LsKiJsfuáiidarrseÖa Hpi'Sia Beoiedildsssísiar
‘ Framh. af bls. 5
J>jóðadómstólinn í Haag, ekki
síður en deila Norðmanna og
Breta nú. Þar verðum við að
standa ábyrgir gerða okkar.
SÁTTMÁLI S. Þ. OG
HAAGBÓM.STÓLLINN
í 94. gr. sáttmála Sameinuðu
þjóðanna, sem við höfum hátíð-
lega ur.dirgengist og kommúnist-
ar voru ekki síður ákafir í að
fallast á en þeim betri íslending-
ar, segir:
„Sjerhver meðlimur hinna
Sameinuðu þjóða skuldbindur sig
til þess að hlíta úrskurði Al-
þjóðadómstólsins í hverju því
rtiáli, sem hann er aðili að.“
Við eigum þessvegna ekki
sjálfir endanlegt úrskurðarvald
lim það, hvort einhliða ákvörð-
unarrjettur okkar fái staðist eða
ekki. Við getum að vísu haidið
því fram fyrir Alþjóðadómstóln-
um, að hann eigi ekki að fjalla
um þetta mál, vegna þess að það
heyri undir okkar eigin lögsögu,
en við höfum heitið því að lúta
fcans úrskurði um það, hvort sú
fullyrðing okkar sje lögum sam-
kvæm eða ekki.
Kommúnistar sýna hjer, eins
Og í öðru atferli sínu, að þeim
stendur á sama um hasrsmuni fs-
lands. Þeir Iáta sjer í ljettu rúmi
liggja þótt þeir stefni landhelgis-
tnálinu í bættu og þar með hags-
munum íslendinga.
Fyrir þeim vakir nú að nota
landhelgismálið til þess að reyna
að koma illu af stað milli ís-
lendinga og annarra þjóða, sem
byggja nálæg lönd og þá einkan-
lega Breta. Þeir víla þessvegna
ekki fyrir sjer, þótt þeir ráðleggi
íslensku þjóðinni að gerast lög-
brjótar og hafa að engu úrskurðF
Alþjóðadómstóls.
OFBELDIÐ UPPISTAÐA
KOMMÚNISMANS
Þeir segja að vísu: Er ykkur^
vandara um en Rússum, ekki
vilja þeir láta Alþjóðadómstólinn!
kveða á um sína landhelgi.
En ef Rússar telja sig hafa lög,
að mæla um landhelgi sína, þvi í
ósköpunum bera þeir það þá ekki
undir Alþjóðadómstólinn, láta
hann kveða á um, hvort þeir
megi ákveða þetta einir eða
ekki?
Hitt er svo annað mál, að að-
staða Rússa og íslendinga til að
koma fram vilja sínum með valdi
er ólík.
Vegur og frami kommúnista
byggist á ofbeldinu, á því, að
lög og rjettur sje að engu haft.
Tilvera íslensku þjóðarinnar
byggist á hinu, að lögum og rjetti
sje haidið uppi í heiminum. Auð-
vitað er það engum frekar til
hags en smáþjóðunum, og þá
einkum þeirri minnstu af öllum
litlum, íslendingum, að rjettur-
inn ráði og ofbeldið sje kveðið
rdður.
Víst er um það, að ekkert ráð
mundi meir spilla fyrir okkur í
landhelgismálinu en ef við, sem
yfir engu valdi ráðum, ætluðum
að beita ofbeldi í því máli.
i Við munum ekki gefast upp
fyrr en rjettmætum kröfum okk-
| ar verður fullnægt. Vera kann
að málið sækist seint, en það
mun verða sótt af því afli, sem
við eigum, með afli raka, sann-
girni og lífsnauðsynjar íslensku
þjóðarinnar, og það mun verða
sótt með öllurn löglegum ráðum,
eftir hverri þeirri leið, sem við
telj'um okltur færa.
Varnir lands 1 oS S
BEITA OFBELDINU, *•
ÞYKJAST TRÚA Á RJETTLÆTI
Hitt er óneitanlega býsna hlá-
legt, að sömu mennirnir, sem
heimta að við beitum ofbeldi í
landhelgismálinu láta svo sem
þeir telji örgustu fjarsíæðu, að
\ið þuríum á nokkru valdi eða
afli að halda til að tryggja sjálf-
Stæði okkar.
Þar segja þeir, að við eigum
að láta okkur nægja að trúa á
rjettlætistilfinningu annarra eina
saman.
Trú íslendinga á gildi laga og
rjettar var að vísu svo rík, að á
sínum tíma trúðu menn því að
öryggi landsins yrði tryggt með
því að iýsa yfir ævarandi hlut-
léysi þess. Sú 'y/írlýsing var raun
ar studd af þeirri staðreynd, að
fjarlægð iandsins og úthafið um-
fcverfis það hafði á umliðnum
Öldum vernaaö það frá hernaði
Og innrásum ofbcldismanna.
Saga Tslands sýnir hinsvegar,
að landsmenn gerðu sjer frá
fornu fari grein fyrir gildi ein-
angrunar landsins fyrir öryggi
þess. Það sanna orð Einars Þver-
æings, þessi:
„En um Grímsey er það að
ræða, ef þaðan er engi hlutr
fiuttr, sá er til matxanga er, þá
má þar fseða her manns, ok ef
þar er útlendr herr ok fari þeir
með langskiimm þaðan, þá ætla
ek mörgum kotbóndunum munu
þykkja verða þröngt fyrir dur-
Um.“
Fljótl. er nú að fljúga yfir úthaf
ið til íslands en áður var að sigia
frá Grímsey til ianus. íslandi er
því nú eigi síður ógnað af erlend-
íxm flugflota en því hefði verið
af langskipum í Crímsey áður.,
Siík gerbreyting er orðin á þýð-
Ing fjarlægðanna. Svo gersam-
lega er einangrun íslands nú úr
gögunni.
Raunin varð og sú, að ísland
Var í fyrsta skipti í sögu sinni
hernumið í síðasta stríði, að vísu
«f þeim aðila er helst skyldi, sem
sje Bretum, og gerði ríkisstjórn-
in síðan varnarsamning við
Bandaríkin landinu til öryggis.
í>ar með var hlutleýsið úr sög-
!Unni og endanlega var því af-
neitað með inngöngu ísiands í
samtök Sameinuðu þjóðanna.
HINN ALÞJÓBLEGI KOMM-
ÚNISMI STEFNIR FRIÐNUM
í VOÐA
Menn vonuðu, að þau samtök,
sr.rn m. a. eru varnarsamtök eða
hernaðarbandalag, mundi nægja
til að halda uppi friði í heimin-
um og þar með tryggja öryggi
íslands.
Þær vonir ,sem tengdar voru
við þessi samtök, hafa því miður
ekki ræst að þessu leyti. Sökina
á því ber enginn annar en hinn
alþjóðlegi kommúnismi. Forystu-
menn þeirrar stefnu hafa haldið
uppi þeim ófriði og ofbeldi í
heiminum, sem knúð hefur frjáis-
ar þjóðir til þess að tryggja varn-
ir sínar miklu rækilegar en menn
vonuðu á fvrst.u árunum eftir
stríðið að gera þyrfti.
Kommúnistar hafa að vísu
ekki látið sjer nægja að stofna
til þess ófriðar, sem veldur þörf-
inni á öflugum varnarráðstöfun-
um, heldur reyna þeir einnig alls
staðar að hindra þessar fram-
kvæmdir, sem þjóðirnar telja
sjer lífsnauðsyn. Þetta hefur ekki
sfður átt sjer stað hjer á landi
en annars staðar.
Við þekkjum öll ráðin, sera
kommúnistar nota í þessu skyni.
Þeir vitna til hlutleysisvilja ís-
iendinga, fornrar einangrunar-
tilfinningar þeirra og trúar þeirra
á þýðingu gildis laga og rjettar í
þeirri veru að sjálfstæði iandsins
verði tryggt með þeirri trú einni.
í sjálíu sjer er þetta skraf
kommúnista eklti svaravert, svo
ákaíir sem beir eru í stuðningi
sínum við Rússa og þar með
andstæðir öllu hlutleysi, svo gír-
ugir sem þeir eru í að áhrif Rússa
nálgist okkur sem mest og svo
einbeittir sem þeir eru í stuðn-
ingi við allt það ofbeldi og yfir-
gang, sem þeir telja styðja sitt
mál.
TVÆR STAÐREYNDIR
En við skulum gera okkur ljóst,
að það eru einkum tvær stað-
reyndir, sem hafa gert kommún-
istum auðveldara fyrir í áróðri
þeirra, en báðar hefði mátt koma
í veg fyrir, ef eindrægni og víð-
sýni hefði ráðið.
Önnur er sú, að vegna óheilla-
vænlegrar starfsemi undanhalds-
manna í sjálfstæðismálinu á
stríðsárunum, sem einkum hafði
mikil áhrif í Aiþýðuflokknum,
tókst kommúnistum að skapa þá
trú hjá sumum, að þeir væri,
þrátt fyrir allt, heilli í sjálfstæð-
ismálinu en sumir aðrir.
Hin staðreyndin er sú, að á
árinu 1944 voru kommúnistar
þátttakendur í því að ljetta af
þjóð og þingi þeirri skömm, að
þingið reyndist vanmegnugt að
sjá landinu fyrir löglegri stjórn,
svo sem stjórnarskráin æt'ast til.
Þá virtust kommúnistar reynast
betur en Framsóknarmenn og
unnu sjer auðvitað aukið álit með
því.
Sú dýrð stóð þó ekki iengi, því
að kommúnistar sönnuðu einmitt
í stjórnarsamstarfinu, að eitt að-
aiverkefni þeirra var það að
ganga erinda Rússa í ríkisstjórn
Islands.
Vorið 1945 höfðu þeir ekki
meiri áhuga fyrir hlutleysinu en
svo, að þeir kröfðust þess, að
ísland segði Þjóðverjum og Jar>-
önum, öðrum hvorum eða báð-
um, stríð á hendur, emungís
vegna þess að Sovjet-stjórnin
kraföist þess.
Og haustið 1946 sögðu komm-
únistar sig úr ríkisstjórninni
vegna þess að mikilvægu utan-
rikismáli íslands var ráðið tíl
lykta á annan veg en Sovjet-
stjórnin taldi sjer henta.
Ólafur Thors varð þá valdandi
þáttaskifta í íslenskum stjórn-
málum með því að stöðva yfir-
gang kommúnista og koma í veg
fyrir að svik þeirra við íslenskan
rr.álstað bæri þann árangur, sem
þeir ætluðust til.
Með frammistöðu sinni þá tóku
kommúnistar þar upp þráðinn,
sem menn um skeið vonuðu, að
þeir hef'ðu alveg horfið frá, þeg-
ar þeir ásamt öðrum tóku þátt
í stofnun lýðveldisins og hjálp-
uðu til að endurreisa þingræðið.
KOMINTERN KIPPTI ÞEíM
Á ÞJÓÐRÆKNISBRAUT í OBBI
Kommúnistar hófu starfsemi
sína hjer á landi einmitt með því
að afneita þjóðerninu, forsmá
þjóðsönginn og svívirða þjóðfán-
ann. Þeir ijetu ekki af þessu
háttalagi fyrr en 2. flokksþing
Kommúnistaflokks íslands er
hófst hinn 15. nóvember 1932,
gaf fyrirskipun um það. Sú fyrir-
skipun var þó ekki upprunnin i
þeirra eigin huga, heldur sam-
kvæmt því, sem berum orðum
var tekið fram í Áliti þjóðernis-
málanefndar þingsins:
„Frá Komintern hefur oftar en
einu sinm lvon*i5 f±am go^iiryiii
á afstöfSu Komrni'mistaflokks ís-
lands til þjóðernismáisins" og er
siðan sjerstaklega vitnað til
brjefs frá því í nóvember 1931
og annars, sem þá í nóv. 1932
var alveg nýkomið, þar sem m. a.
var fundið að því, að kommún-
istar skildu ekki áhuga almenn-
ings í sjálfstæðisbaráttunni gegn
Dönum og ljeti Sjálfstæðisflokk-
inn hafa þar forystuna.
Heilindin voru þó ekki meiri
.en svo, að alveg samtímis var
því lýst á þinginu, að „flokkur-
inn verði að gera verkalýðnum
ijóst hina miklu og afar hættu-
legu þýðingu íslands" í striði
gegn Sovjetríkjunum og er þar
m. a. sjerstaklega bent á þá
hættu, að land ð verði í stríði
notað til „matvælaframleiðslu til
ómetaniearar hiálnar fyrir Eng-
land.“ Siíka ónæíu varð að
stöðva (!!!)
En þessi yfirlýsing á 2. flokks-
þinginu verður ennþá eftirtekt-
arverðari, þegar athugað er hvað
Hendrik Siemsen-Ottoson sagði í
nafni íslenskra kommúnista á
fyrsta Komintern-þinginu, sem
hann og Brynjólfur Jjarnason
sóttu. Hinn 28. júlí 1920 mælti
Hendrik austur í Moskva fyrir
hönd fjelaga sinna m. a. á þessa
leið:
„Engu að síður vonum við að
betri tímar komi. Þegar byltingin
brýst út í Englandi, þá munum
við einnig hef ja hið rauða merki
byltingarsinnaðs öreigalýðs.“
LENIN BENTI Á ÍSLAND
Það var svo í beinu framhaldi
af þessum orðum Hinriks Otto-
sonar, að hans eigin sögn, sem
sjalíur Lenin gaf hina frægu lýs-
ingu sína á hernaðarþýðingu ís-
lands.
Enginn efi er á því, að einmitt
þessi vitneskja um hina miklu
liernaðarþýðingu íslands og vilji
valdhafanna í Moskva til að nota
sjer þá þýðingu, hefur mótað
mjög, og meira en nokkuð annað,
alla sögu og starf Kommúnista-
i'Iokksins hjer á landi. í áróðrin-
um gægist þetta þó ekki fram
nema öðru hvoru. í Baráttuskrá
Kon/múnistaflokks íslands, sem
gefin var út á fyrstu árum flokks
ins er að vísu ekki reynt að dylja
þetta. Þar segir beint:
„Flokkurinn beitir sjer fyrir
því, að íslensk aiþýða taki þátt í
varnarbaráttu verkaiýðsins um
heim allan gegn óvinum Ráð-
stjórnarríkjanna," og ennfremur:
„ísland verður aldrei raunveru-
lega sjálfstætt fyrr en verka-
menn og bændur hafa tekið rík-
isvaldið í sínar hendur og gengið
í bandalag við ráðstjórnarlýð-
veldi annarra landa,"
NÝJAR ÁRÓBURSAÐFERBIR
KENTA NÚ BETUB
Nú þykir hentara að beita öðr-
um áróðursaðferðum. Nú þykir
ekki klóklegt að segja eins og
Brynjólfur Bjarnason sagði 1941,
að á íslandi mætti „skjóta án
miskunnar," aðeins ef það yrði
Rússum að gagni. Nú er slík ber-
sögli úr sögunni og í hennar stað
slegið á þá strengi, sem íslend-
iiigúm almennt eru hugðnæmðri
lieldur en þessir.
Talað er um þau atriði, er jeg
áður nefndi, og sjerstaklega vitn-
að til þess, að íslendingar hafi
ætíð metið r jettinn meira en vald
ið, enda mundi þeir aldrei hafa
náð sjáifstæði, ef þeir hefði
treyst á valdið.
Það er auðvitað rjett, að ís-
lendingar voru þess aldrei megn-
ugir að sækja sjálfstæði sitt í
hendur Dönum með valdi. En
það kemur þessu máli ekkert við.
Þar var við menningarþjóð að
eiga, sem að lokum beygði sig í
þessum efnum fyrir rökum laga,
rjettar og sanngirni. Ef enginn
ófriðsamari þjóð eða ofbeldis-
hneigðari, væri til í þessum
heimi, en Danir, þyrftu íslend-
ir.gar nú ekki að sjá landi sínu
fyrir vörnum gegn ofbeldisárás.
En því miður veður ofbeldið
uppi í heiminum og það ekki
aðeins í mynd 5. herdeildanna I
Gilum lozidum licims, heldur
emnig í mynd öflugasta hers,
sem sagan greinir, að nokkur
þióð hafi nokkurn tíma haft á
XL'iöartímum. Þegar því er marg
lýst yfir af kommúnistum sjálf-
um, að land okkar hafi einmitt
aiveg sjerstaka þýðingu fvrir að-
alstöðvar hins alþjóð'ega komm-
únisma, ef til ófriðar kemur, þá
væru það bein fjörráð við ís-
lensku þjóðina, ef ekki væri sjeð
fyrir vörnum í iandinu sjálfu.
Það er ekki aðcins, að nú sje
hægara að gera árás á ísland frá
öðrum iöndum en var frá Gríms-
ey áður, heidur höíum við sum-
ar eftir sumar og nú síðast hjcr
í haust frá siáifri höfuðborginni,
sjeð, að mikill floti siglir um-
hveríis landið á þeim árstíma,
st m helst er ófriðarvon. Ei;u þau
skip ólíkt hurðarrneiri en iang-
skip Ólafs konungs, og móður-
skipið er þeim fylgir getur geymt
óiíkt meiri vistir og raunas- vá-
legn búnað en Ólafur konungur
befði getað komið íýrir í' Gfíim-
ey forðum. *
VARNARLEYSIÐ BÝ&UR
ÁRÁSINNI HETM
íslendingar viðurkermdu hætt-
una, sem yfir land og lýð grúfir,
með inngöngu sinni í Atlants-
hafsbandalagið, en eftir stoijp-un
þess hefur ástandið í heiminum
því miður stór versnað.
Árásin á Kóreu sannaði, að
varnarleysið beinlínis býður árás
inni heim. Þá snerust hinar iýð-
frjálsu þjóðir til varnar, þannig,
að alþjóðleg samtöls, sem íslend-
ingár eru aðilar að, eiga nú í
blóðugum bardögum við árásar-
menn og hafa átt um nærri eins
og hálfs árs skeið. Þessi ofbeldis-
ái ás veitti og öllum þjóðum, sem
vildu halda frelsi sínu, áminn-
ingu um, að þær yrði að leggja
á það allt kapp að tryggja varnir
sínar, og hafa þær tekið á sig
ótrúlegar fórnir í því skyni.
Með því vinna þær tvennt.
Þær auka öryggi borgaranna, ef
til ófriðar kemur, og þó einkum
hitt, að með vörnunum er dregið
úr líkunum fyrir því að til ófrið-
ar komi. Vegna þessara varnar-
ráðstafana verður miklu líklegra
cn ella, að árásaraðilinn sjái fyr-
irfram sitt óvænna og leggi ekki
í þá árás, sem við vonum að
vísu, að mundi verða honum
sjálfum til ósigurs, en mundi þó
jafnframt færa yfir heiminn all-
an óendanlega bölvun og kvöl.
Auðvitað gátu íslendingar ekki
setið aðgerðarlausir hjá, eftir að
svona var komið. íslendingar
urðu, sjálfra sín vegna og ann-
arra, a*ð tryggja landi sínu varn-
ir nú þegar. Það var alltof áhættu
samt að bíða eftir því, að árásin
yrði hafin, e. t. v. einmitt á okk-
ar land vegna varnarleysisins
og þar með kveikt það
alheims bál, sem erfitt, mun reyn-
ast að slökkva, ef það á annað
borð brýst út.
LÝÐRÆÐISSINNAR SAMEIN-
AÐIR UM VARNARSAMN-
INGINN
Um varnarsamninginn sjálfan
skal jeg’ ekki vera fjölorður.
Hann var birtur jafnskjótt og
hann var gerður og liggur nú
fyrir Alþingú til endanlegrar
samþykktar þar í lagaformi. En
það er glöggur dómur um það,
hvernig til hafi tekist, að allir
þingmenn í lýðræðisflokkunum,
svo sundurleitar skoðanir, sem
þeir hafa um annað, og svo ósam-
mála sem þeir fram að þessu
höfðu veriö um aðgerðir til varn-
ar landinu, bundust samtökum
um gerð þessa samnings.
Vio skulum vona, að sá megin-
tilgangur samningsgerðarinnar,
að friður haldist á þessum slóð-
um, náist. Samningnum getum
við sagt upp þegar við teljum,
að öryggi okkar og annara ieyfi.
En hitt verðum við ætíð að hafa
í huga, að ef við viljum halda
sjálfstæði Okkar, verðum við eft-
ír því, sem tiltækilegast er
hverju sinni að tryggja varnir
okkar, Og víst er það hæpið,
þótt við ao vísu sjeum bæði fáir
og smáir, að ætla í þeim efnuin
einugis áð treysta á aðra,
UTANRÍKISÍVÍÁLIN
AFDRIFARÍK
Jeg hefi þá rakið nokkra helstu
þætti utanríkismálanna og sýnt
fram á hversu þýðingarmikii þau
eru og afdrifaríkur hluti þjóo-
málanna í heild. Að þessu sinní
er ekki færi á að gera grein
fyrir nema litlu af ’ þeim iær-
dómum, sam draga má af þessu
yfirliti.
En einn læruómur er aiveg
ótvíræður og hann er sá, að
ætíð þegar þessi mál eru hlut-
laust .tliiiy,íiiiir r Ijos, :ið
kommúnistar mioa þar aldrei
gci'ðir sínar vlð íslenska hags-
muni, hehliir eineöngu við fram-
gang hins aiijjóúiega kommún-
isma.
SAMSÆRISMENN
í íslenskum stjórnmálum má
ekki skoða þá eða meðhöndla sem
íslenskan flokk eða stjórnmála-
fiokk yfirleitt, heldur sem sam-
særismenn. Samsærismenn, sem
eru í bandalagi við erlent her-
veldi í blóra við hjóð sína og
bíða þess eins, að ástand í al-
þjóðamálum verði slíkt, að þeir
Franxh. á bls. ?, j