Morgunblaðið - 10.05.1952, Blaðsíða 14

14
MORGV N BLAÐlB
Laugardagur 11. maí 1952,

ÍT R A K E L
Skáldsaga eítir Daphne de Maurier
CiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiKiiiiitiiitiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniiiiH'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiuiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinK'
Framhaldssagan 13
Hún hafði legið á hnjár.um íyrir
íraman beðið.
„Ég fór út klukkan hálf ellevu“
fyrir hatt hafði hún vafið svarta
klútnum um höfuðið. Ég minntist
þess sem hún hafði sagt, að
Ambrose hafði strítt henni og
sagt að hún væri eins og hún
, kæmi beina leið frá hinni fornu
sagði hun. „Eg Ieitaði að þer en R - ,
fann þig ekki Eg ætlaði að biðja Mér fa°nst é vita hvað hann
um leyfi til að f.nna Tamlyn en hafði átt við yangasvipur henn-
01i. ?,vo 1 G" *1S ^al‘ ,..®. om | ar var eins og myndirnar á göml-
nefmlega með allar plonturnar I __ . , . ,
.5’. , , , _ | um romverskum penmgum, drætt
eem við Ambrose hofðum safnað, • . ,, .. , , ,. _ .
írnir fingerðir en þo akveðmr.
til Plymouth. í>ær komust ekki í
vagninn, en þær verða sendar síð-
ar. Ég hef listann yfir það hvar
hann vildi láta setja þær niður.
Mér fannst það mundi spara tíma,
ef ég talaði við Tamlyn um það.
Sennilega verð ég farin áður en
plönturnar koma“.
„Þið hafið það eins óg ykkur
sýnist“, sagði ég. „Þið hafið meira
vit á þessu en ég“.
„En nú höfum við Tamlyn lok-
ið okkur af“, sagði hún. „Viljið
þér færa frú Tamlyn kærar þakk
ir fyrir te-ið og segið henni að
ég voni að sárindin hverfi úr háls
inum með kvöldinu. Saftin af
eucalyptus-tré er eina rétta með-
alið við slíku. Ég skal senda henni
litla flcsku'*.
„Þakka yður fyrir“
Tamlyn. ,.Ég hef lært margt í
Og með þennan svarta klút urn
höfuðlð varð hún svo fjarlæg og
óskyld og .... iá, ítölsk.
Hún heyrði þegar ég kom og
snéri sér .að mér. Um leið hvarf
ókunni svipurinn. Hún var orðin
aftur eins og fyrr.
„E.iu tiibúin“, sagði ég. „Éða
ertu hrædd um að detta?“
,.Ég verð að treysta þér og
Saiomon", sagði hún.
„Jæja, við skulum þá leggia af
stað“. Ég tók í beizlið og við lögð
um af stað.
Það var komið logn og himin-
inn var heiður. Loftið var svalt
og hressandi. í fjarska heyrðist
brimhlióðið þegar öldurnar brotn
i uðu við klettótta ströndina
I Við -------
sg mun
=a®ði' " stöldruðum fyrst við á
^ Barton-býlinu. Billy Kowe og
dag, herra Phiiip. Frú Ashley veit kv,na hans viiúu óð og uppvæg fá
j rjóma og ekki slepptu þau okk
ur fyrr en við höfðum lofað að
koma oæsta mánudag. Svo héld-
um við áfram upp á Vest Hills.
Bartonlendurnar liggja á skaga
og beggja vegna við skagann eru
alldjúpar víkur. Fjærst er Baecon
Fields, Það var búið að hirða af
ökrunum og ég gat leitt Salomon
hvar sem var. Bartonlendurnar
eru hVort eð er að mestu hagar
en til að komast yfir sem mest,
fórum við næst sjónum með
ströndinni og upp á hæðina. Það-
„Þú munt sennilega vilja hvíla an gat hún séð yfir næstum alla
þig núna, úr því þú hefur verið eignina, til siávarins öðrum meg-
úti í allan morgun“, sagði ég. in og upp að skóglendunum hin-
„Hvíla mig? Hreint ekki“, sagði um meein.
meira um garðrækt en
nokkurn tírnann vita“.
„Hvaða vitleysa, Tamlyn“,
sagði frænka mín Rakel. „Ég
þekki bara meðferð trjáa og
runna. Um ávaxtarækt veit óg
ekkert. En þér verðið að muna
það, Tamlyn, að þér hafið ekki
sýnt mér girta garðinn. Það verð
ið þér að gera á morgun“.
„Það skal ég gera hvenær sem
yður þóknast“, sagði hann. Þau
kvöddust og við snérum heim að
húsinu.
hún. „Ég hef hlakkað til að leggja
af stað. Ætlar Wellington að
fylgja mér, eða bú?“
„Ég ætla að fylgja þér“, sagði
ég. „En ég ætia að vara þig við.
Eg minntist þess að hún hafði
saet um býlin kvöldið áður og
yfirheyrði hana, og lét hana þylja
nöfnin. En henni skjátlaðist
aldrei. Hún kunni allt utanað.
Það getur verið að þú getir kennt Os henni fanrst það undarlegt að
Tamlvn ýmislegt um earðrækt, mér kæmi það á óvart.
en mér getur þú ekkert kennt um
búrekstur“.
„Ég þekki hveitikorn írá byggi“
sagði hún. „Finnst þér það ekki
vel gerí?“
„Nei“, sagði ég.
Þegar við komum inn, sá ég að
Seecombe hafði borið fram :nat
í borðstofunhi. Mér brá í brún,
þegar ég sá iburðinn og hvernig
hann hafði vandað sig. Frænka
mín Rakel leit á mig alvarleg á
svip, en ég sá bregða fyrir sömu
glettninni í augum hennar.
„Þú ert ungur og ert ennþá að
vaxa“, sagði hún. „Borða þú og
vertu þakklátur. Slcerðu bita af
kökunni þarna og settu hann í
„Hvað heldur þú að við höfum
talað um, Ambrose og ég?“ sagði
hún loks. „Öll hans áhugamál
voru hér heima og því þurfti ég
að gera það að áhugamálum mín-
um líka. Mundir þú ekki ætlast
til þess af eiginkonu þinni?“
„Þar sem ég á enga eiginkonu,
get ég ekkert um það sagt“, sagði
ég. „Mér hefði bara fundist eðli-
legt þar sem þú hefur lifað allan
þinn aldur á meginlandinu, að
áhugamál þín væru ólík áhuga-
málum hans“.
„Já, þau voru það líka“, saeði
hún. „En ekki eftir að ég hitti
Ambrose".
„Garðræktin hefir bó verið sam
eiginlegt áhugamál ykkar?“
„Já“, sagði hún. „Garðrækt var
okkar sameiginlega áhugamál.
Þegar ég giftist — ég á ekki við
Ambrose — þá var ég ekki ham-'
ingjusöm og þess vegna sökkti óg
mér niður í garðyrkju. Ég um-
breytti og skipulaeði á ný garð-
ana heima við Villa Sangaletti,
Ég leitaði mér ráða, las bækur
og árangurinn varð mjög góður.
Að minnsta kosti fannst mér það
og mér hefur líka verið sagt það.
Mér þætti gaman að vita hvað
þér fyndist um bað?“
Ég leit spyr.jandi á hana. Hún
horfði út á sjóinn og sá ekki að
ég leit á hana. Hvað átti hún við?
Hafði guðfaðir minn ekki sagt
henni frá för minni til Fiorence?
Mér datt það nú fyrst í hug að
það var undarlegt að hún hafði
ekkert talað um ferðalag mitt og
enn undarlegra að hún hafði ekk-
ert minnst á það hvernig ég frétti
fyrst um andlát Ambrose.
Gat það verið að guðfaðir minn
hafi látið mé_r það eftir að segja
henni það? Ég bölvaði honum í
hljóði fyrir hugleysið en vissi bó
um leið að nú var það ég, sem
var hugleysingi. Nú var tækifær-
ið til að segja: „En ég hef komið
til Villa Sangaletti. Vissir þú það
ekki?“ En Salomon gekk af stað
og við héldum áfram. „Getum
við farið fram hjá myllunni og í
gegn um skóginn hinum megin?“
spurði hún. Tækifærið var geng-
ið mér úr greipum og við lögðum
af stað heimleiðis.
Wellington beið við dyrnar til

ARNALESBOK
JTlorguzmáiBsiiLs ■
VI. ÆVINTYRI MIKKA
SEyfa droftningarinnar
Eítir Andrew Gladwyn
13.
Mikki hélt nú áfram ferð sinni. Og hann hafði ekki farið
íia j(. fengi áður en hann fann gotuna, sem hann hafði komið eftir,
va^a þinn. Ég°borða'hann begar Þe§ar hanri var handsamaður af liðsforingjanum og mönn-
við erum komin upp að West Hill.1 um hans. Ansegður og léttur í lund greikkaði hann nú spor-
Nú fer ég upp og hef fataskipti '. ] ið í áítina að ánni. Bráðlega myndi hann verða frjáls. Það
Að minnsta kosti æt’ast hún.var skemmtileg tilhugsun.
ekki til þess að það sé stjanað við j Þegar Mikki kom niður að árbakkanum, þar sem Vfking-
hana, hugsaði ég og stakk upp í urinn átti að vera, uppgötvaði liann, að báturinn var gjör-
mig stórum kjötbita. Svo er guði I samlega horfinn. Hann leitaði á alllöngu svæði, en hvergi
fyrir að þakka að hún er ekki sér- | pann bát’n"
lega kvenleg eða viðkvæm. Það Hvað skyldi hafa verið gert við hann.“ Hann varð að
hún lét sér lynda það sem ég ætl,. ímna. hann’ að °ðrUm kostl m>mdl hann aldrei komast fra
^^fcynni.
Nú var ekki annað að gera, en að fara aftur til hallarinn-
ar. Þegar hann kom þangað, beið hans þjónn.
„Hennar hátign, drottningin, óskar eftir að hafa tal af
þér,“ sagði hann við Mikka.
Mikki kinkaði kolli og fylgdi honum. Matthildur drottn-
ing sat í skrifstoíu sinni, og brosti þegar hann kom inn.
„Elskulegi drengurinn minn,“ sagði hún. „Þú lítur miklu
betur út nú heldur en í gærkvöldi. Þú hefir víst sofið vel
í nótt. Annars ætlaði ég að segja þér gleðifréttir. í kvöld
verður haldin önnur móttökuhátíð til heiðurs þér. Og að
þessu sinni verður bændastéttinni boðið. Bændunum lang-
_ ar öllum til þess að sjá prinsinn sinn. Þú verður að vera
í snnao syartaij kiái yg Lsí^iwv þ^jög ^alúðfegur við. fiveitafólkið.
iHlfllI*?I»íI»IfJTíi 1 <!IIIiHfTii 1 íllií*ilII!»,iiI i ji,. *
aðist til að væri kuldaleg og þótta
full framkoma mín. Hún virtist
meira að segja hafa gaman if.
Ég hafði varla lokið við að*
borða, þegar Wellington kom :neð
Sa’omon að forstofudyrunum. Ég
sagði Seecombe að við nundum
ekki koma aftur íyrr en um fjög-
urlevtið. Þegar ég kom íram i
andavrið var frænka mín Rakel,
komin niður. Wellington hafði
hjálpað henr.i á bak og var að
lagfæra ístaðið. Hún var komin
VETR ARG ARÐURIN N — VETRARGARÐURINN
DANSLEIKUR
í VETRARGARÐINUM í KVÖLD KL. 9.
Hljómsveit Baldurs Kristjánssonar.
Miðapantanir í síma 6710 frá kl. 3—i og eftir kl. 8.
S.V.F.Í.
.............................................«
m
m
Fzamkvæmdastjóra I
■
vantar í kauptún úti á landi til að annast rekstur 2
hraðfrystihúss og þriggja vélbáta.
Til mála getur einnig komið að fela sama manni ■
■
sveitarstjórastarf i hreppnum. S
Þeir, sem vildu sinna þessu, sendi umsóknir til S
félagsmálaráðuneytisins fyrir mánudagskvöld 12. jj
m
maí n. k. I
■
Upplýsingar ekki gefnar í síma.
■
■
Félagsmálaráðuncytið. 5
■
■
..........................................
•1
AiiMBrig'kas' cÍÖBKaidráscgtia’
fekrsífig' ppp i
Savima$ío^cui 'bíppsölum