Morgunblaðið - 10.09.1952, Síða 14

f 14
MORGUNBLABIÐ
Miðvikudagur 10. sept. 1952
•••'ittimtmiiifimmin
iiiimimiiiiittmiimmimiimmiiimmmmmmmmmimmimimii:immmiimmmiiiiiiiimiimiiimmmimmmiimiiimiiiiiiiiiiiiimiii>
ADELAIDE
Skáldsaga eítir MARGERY SHARP
Cmmmmmmimmmmmmmtimmmmmmmmmmmmmiimi
imimmmiimimimiiiiimtmmiimiimmmmtmmmmmmmim immmimtmmmmiiimti «
Framhaldssagan 3
i v.
Unglingsárin voru löng og við
burðarsnauð. Það bættist ekki í
barnahópinn hjá Culver og beztu
vinir Adelaide og Treff voru enn
sem fyrr Hambrosbörnin. Það var
þó ekki vegna þess að þau væru
svo lík hvort öðru heldur vegna
skyldleikans. Foreldrar þeirra
ætluðust til að þau væru góðir
félagar og þess vegna voru þau
það.
Alice var að eðlisfari mjög
frændrækin og gat látið sér þykja
vænt um hvaða frænku sem var.
Og Adelaide lét sér það vel lynda
eð láta frænku sína þykja vænt
iiiii sig. En þær höfðu engin áhrif
hvor á aðra. Lyndiseinkenni og
skapferli hverrar fyrir sig voru
mótuð heima fyrir.
Það var enginn vafi á því að
Culver-systkinin voru miklu bet-
ur uppalin. Kenningar frú Cúlver
um barnauppeldi voru gamal-
<tags, en áhrifaríkar. Hún gleymdi
því aldrei t. d. hvernig Adelaide
hafði verið iæknuð af því þegar
hún var sjö ára að vera hrædd
við myrkur. Adelaide gieymdí
því reyndar heldur ekki. Það var
stuttu eítir að telpan var farin að
sofa ein. Hún hafði fengið mar-
tröð og flúið tvisvar grátandi inn
til foreldra sinna sömu nóttina.
Frú Culver fylgdi henni í bæði
skiptin inn aftur og lét hana
vinna bug á hræðslunni með því.
að horfast í augu við hana. í
seinna skiptið var hún líka kyrr.
Hún var dálítið föl næsta morg-
un og henni varð óglatt eftir
morgunVerðinn, en eftir þetta
bar aldrei á neinni hræðslu hjá
henni við myrkur. Það var því
engin furða þótt frú Culver væri
hreikin. Henni fannst það mjög
kjánaleg uppástunga hjá ungfrú
Bryant að hafa lítið næturljós.
Ungfrú Bryant kunni augsjáan-
lega e'k'kert til barnauppeldis.
Hún var bara vön að umgangast
börn og hafði tekið eftir því að
Adelaide varð oft illt í maganum.
,,En því ættum við að hafa ljós
hjá henni?“ spurði frú Culver og
þótti gaman að þegar ungfrú
Bryant vissi það ekki. (Að vísu
hafði Treff næturtíru þangað til
hann var orðinn tíu ára, en hann
grenjaði líka þangað til hann
fékk það). Ekkert skylt þessu gat
átt sér stað hjá Hambrosbörr.un-
um. Alicevaf í herbergi með systr
um sínum og bræðurnir sváfu
líka saman. Reyndar lék aldrei
ncinn vafi á því að þau hefðu get-
að fengið allt það ljós t iiæturna
sem þ~u hefðu óskað eftir.
Auk þess sem börnin hittust í
garðinum ó hverjum degi, fóru
þau líka í heimsóknir hvert til
annars að minnsta kosti einu
sinni í viku. Þegar þau voru í
Albion Place spiluðu þau á spil,
en í Kensíngton, þar sem Ham-
brosfóikið bjó, iéku þau sér mest
á „Sófanufn“ svokallaða. En það
var kringlóttur bekkur, eins og
oft eru notaðir í anddyrum gisti-
húsa. Hambro rakst á þetta á upp
boði og’ keypti handa börnum
sínum. Og „sófinn“ reyndist bezta
gíöfin sem þau höfðu nokkurn
tíma fengið. Culvtrsystkinun-
um þótti meira gaman að koma
til Kensington en Hambrosbörn-
unum þótti að koma til Albion
Place. Þegar tvíburarnir urðu svo
lítið stálpaðri þá þverneituðu þeir
blátt áfram að fara þangað. Alice
afsakaði þá með því að þeim
þætti ekkert gaman að spila
vegha þess að þeir væru svo lé-
lef$r í reikningi. En Adelaide tók
eftpr því þegar þau fóru í leik sem
ungfrú Grigson hafði kennt þaim
og hét „Margföldu-nartaflan" bá
Un|g4 ; sMfcL |
sagði Alice það og Alice roðnaði.
„En þeir vilja auðvitað heldur
renna sér á „sóffanum", sagði
Adelaide.
Hún renndi sér niður hann
sjálf í hvert sinn og hún sá sér
færi á því og lét Treff gera það
líka. En Treff var huglajus og
það þurfti að ýta honum. Hann
vildi heldur leika sér við Milly
og Sybil og nýja barnið Ellen.
Konum þótti líka gaman þegar
Alice faðmaði hann og sýndi hon
um blíðuhót. Bræður hennar
vildu aldrei lófa henni það. Og
Adelaide reyndi það aldrei. „Ég
skil ekkert í þessu“, sagði Alice
einu sinni. „Þegar þið eruð bara
tvö, þá á ykkur að þykja sérstak-
lega vænt hvoru um annað“.
„Auðvitað þykir okkur vænt
hvoru um annað“, sagði Adelaide.
Henni fannst betta ásökun,
vegna þess að með réttu átti
systkinum að þykja vænt hvoru
um annað. Alveg eins og börnin
áttu að láta sér þykja vænt urn
foreldra sína. Annað væri mjög
óviðeigandi. Hún hefði svo sem
getað hreytt því út úr sér að-sér
fyndist jafnréttið gahga allt of
langt á Hambrosheimilinu. Tví-
burarnir íengu jafnvel að koma
inn í stofuna í kvöldverðarveizl-
um og fara með kvæði ef þá lang
aði til þess. Henni hafði verið
kennt að hafa hina megnustu and
úð á allri óregluseminni á heim-
ili frænku hennar. Og hún tók í
sama streng og móðir hennar og
býsnaðist yfir því að börnin
fengu að vera hvar sem var í hús
inu.
„Þú reynir ekkert til að hafa
stjórn á börnunum", sagði frú
Culver við frú Hambro. „Alice er
þæg að eðlisfari og veldu.r því
engum óþægindum. En drengirn-
ir eru gersamlega stjórnlausir.
Faðir þeirra ætti að flengja þá“.
- „Við höfum ekki trú á því að
gott sé að flengja börn“, sagði
frú Hambro.
„Þú átt við að þér þyki það
ekkert gaman að flengja börnin
þín. Það finnst engum. En hvern-
ig mundi heimurinn vera cf eng-
inn gerði skyldu sína aðeins
nmnrHiniinin b ■■■•■■■■■■■■ ■■■■>»■■■■■■ ■■■■■■■■■■■■■■ <■ nn
vegna þess að það er ekkert gam-
an? Þegar Addie vildi ekki láta
þvo sér um eyrun, þá hefði auð-
vitað verið þægilegra fyrir mig
að láta hana ráða. En það varð
að gera það og það var gert. Hvað
tvíburana snertir ....“.
„Þú þarft ekki að segja mér
þetta, kæra. Ég veit þetta allt
sagði frú Hambro. „Þau eru ó-
þekk og Portershjónin koma
aldrei framar í heimsókn til okk-
ar. Eí þú ættir sjálf sex börn en
ekki bara tvö. .. .“.
„Ég mundi einhvern veginn
halda þeim í skefjum“, sagði frú
Culver.
Systurnar voru ekki líkar og
eiginmenn þeirra voru líka mjög
| ólikir hvor öðrum. Hambro var
; í kaupmannastétt, verzlaði með
| silkivarning, og fór ekki dult með
það. Hann bauð oft heim fólki
! sem hann átti viðskipti við til að
msála með) vörum sínum. En
jCulver var í fyrirtækinu Culver,
. Blore og Mastman, sem var út-
gáfufyrirtæki. Faðir hans hafði
stofnað það og byrjað á því að
j gefa út kristilega pistla og grætt J
I vel á því. Masterman kom brátt j
líka inn í fyrirtækið og með hon-
j um útgáfa skólabóka barna og
‘ Blore sá um útgáfu á ævisögum j
merkra manna. Ef einhver skáld
sagnahöfundur álpaðist til að
j senda handrit sitt, var það endur- !
sent, án þess að það væri tekið
upp. Culver, Blohe og Masterman
höfðu engan áhuga á skáldsögum.
Culver fannst það heppilegast að
hann héldi sig í virðulegri fjar-
lægð frá und.irmönnum sínum.
Hann talaði til dæmis aldrei per-
sónulega við prentarana eða setj
arana og það var varla hægt að
segja að hann hefði séð nokkurn
rithöfund með eigin augum.
Heima lét hann konu sína sjá um
alla stjórn og þegar börr.in fengu
mislinga, þá flutti hann á hótel.
Honum fannst leiðinlegt þegar
konunni hans fannst að hún
þyrfti að taka þátt í opinberum
störfum og félagsskap kvenna, en
hún sagði að þannig þyrfti það að
vera til að viðhalda virðingu
lJ.J Sysidwga stúSkan .
eftir Grimmsbrœður
3. '
Nokkru eftir þennan atburð kom María mey heim úr
ferðalaginu. Hjn kallaði nú stúlkuna fyrir sig og bað hana
að skila lykiunum.
Um leið og hún tók við lyklunum, horfði María mey í
augu barnsins og sagði:
„Nú verður þú að segja mér, hvort þú hefir hlýtt því að
opna ekki þrettándu dyrnar.“ Stúlkan sagðist ekki hafa
opnað þær. Þá Iagði María mey hönd sína á hjartastað stúlk-
unnar, og kom þá í ljós, að hún hafði ákaían hjartslátt.
Hún þóttist þá vita, að stúlkan hefði ekki sagt satt.
„Er það nú alveg víst, að þú hefir farið eftir því, sem ég
sagði þér?“ „Já“, sagði stúlkan, án þess að hika. En þá varð
Maríu mey allt í einu litið á gyllta fingurinn, og þá spurði
hún í þriðja sinn: „Nú verður þú að segja mér alveg eins
og er. Hefurðu ekki opnað dyrnar?“ „Nei,“ svaraði stúlk-
an. Þá varð María mey mjög alvarleg á svipinn og sagði:
„Ég veit, .að þú hefir verið óhlýðin, og þar að auki hefir
þú skrökvað að mér. Þú ert alls ekki verðug þess, að vera
hér í Himnaríki.“
Þegar María mey haíði þetta mælt, féll stúikan í fastan
svefn. Þegar hún vaknaði, vár hún komin niður á jarðríki,
og þar lá hún í þéttu skógarkjarri.
Hún ætlaði nú að kalla á hjálp, en kom ekki upp nokkru
hljóði. Þá stökk hún áfætur og ætlaði að hlaupa eitthvað
í burtu. En skógurinn var svo þéttur, að hún komst lítið
áfram. Þá fann hún gamlan, holan eykarbol, sem hún skreið
inn í. í þessum tré svaf hún svo á nóttunni og þar hélt hún
kyrru íyrir þegar rigning var eða hvassviðri.
Þetta var vissulega önnur æfi, en hún átti við að búa I
Himnaríki, þqgar þún lékjsén ailan. daginn með englunum.
1 Mottui lattupní [
.* •
! fB ý k o m i ð \
u ■
u m
m m
u ■
■ ■
u ■
i Bifreiðsvaruverzlun Friðriks Bertelsen I
Hafnarhvoli — Sími 2872 £
Ilsiiiiílísnaeði. j
■
til siln !
m
m
■
*
Til sölu pr 200 ferm. bakhús á eignarlóð við :
■
Laugaveg. — Húsið er einlyft og heppilegt til ;
■
■
hverskonar iðnreksturs. — Þeir, sem áhuga hafa á ;
■
■
þessu sendi nöfn sín i lokuðu umslagi til afgr. ;
■
■
Mbl. fyrir laugardagskvöld merkt; „Góður stað- ;
■
ur — 322“.
MatvöriEv@K,æS«iES
til sölia
við eina aðalgötu bæjarins. Útborgun ca. 25—30 þúsund.
Tilboð sendist Morgunblaðinu fyrir 15. september merkt:
„Góður staður — 32.9“.
GóD !á óskast ti! kaups
má vera með gömlu húsi, í eða við Miðbæinn. Skipti á
nýrri 5 herb. íbúðarhæð koma til greina.
NÝJA FASTEIGNASALAN
Bankastræti 7 — Sími 1518 og kl. 7,30—8,30 c. h. 81546

TILBOÐ OSKAST 5
■ ■
■ ■
■ ■
; í mjólkur- og vöruflutninga ur Bessastaðahreppi og :
■ ■
! Garðahverfi til og frá Reykjavík árlangt frá 1. nóv. ■
j n. k. Upplýsingar gefa Jóhann Jónasson, Bessastöðum, ;
I sírhi 1088 og Gísli Guðjónsson Hlíð, sími 9836, og sé Z
• ■
j tilboðum skilað til þeirra fyrir 1. október. •
Flutninganefnd. ;
iiiinaaaaaiiaiiiiiaiimr aa miiu ■•■■»»»■ vsv •■■■■■■■• ■■■•«■■■ »**■*■»■/