Morgunblaðið - 15.01.1953, Blaðsíða 6

Morgunblaðið - 15.01.1953, Blaðsíða 6
6 MORGUNBLAÐIÐ Fimmtudagur 15. jan. .1953 Rinso gerir mislita þvottinn skýrari og þann hvíta hvítari. Rinso þvælið losar óhreinindin algerlega — án þess að skemma! Notið ávallt Rinso, það auðveldar og flýtir fyrir yður við þvottinn. Fatn- aðurinn lítur betur út þegar Rinso er notað. Tilvaiið fyrir þvottavélar og allan uppþvott. Rinso í allan þvott X-R 250-1225-50 Smásaga dagsins: LÁTI9 TJALDIÐ FALLA... ÞEGAR komið var að lokaatriði sjónleiksins, sem veitt hafði öll- um leikhúsgestum fyrirtaks góða skemmtun, kvað allt í einu við skothvellur að baki leiksviðsins. Enginn áheyrenda var meira en svo viss í sinni sök: var þetta eitt atriði í leiknum eða — hafði eitthvað voðalegt komið fyrir? Sjáifir leikararnir virtust einnig á báðum áttum og felmtursfullir. En það var reyndar ómögulegt að átta sig á þessum nútímaleik- ritum. Það gat vel verið, að skot- ið heyrði í raun og veru leikrit- inú til. Einmitt rétt í þessu hafði táldreginn eiginmaður á barmi örvæntingarinnar, staðið á leik- sviðinu, ráðinn í því að fremja sjálfsmorð. Hann hafði þotið út og nú hafði hann að öllum líkum fyrirfarið sér. Hinir gamalreyndu frumsýn- ingargestir þóttust bjargvissir um, að hér væri aðeins um venju legt leikhúsbragð að ræða og biðu rólegir þess, sem næst mundi ske. Sennilega væri skotið aðeins upp- hafið að góðum og áhrifamiklum endi. Þá ruddist fram á leiksviðið einn af aðstoðarmönnum leik- hússins og spurði í heimtingar- tón, hvort nokkur iæknir væri viðstaddur. „Er nokkur læknir á meðal áhorfenda?" hrópaði hann út yfir salinn. „Hvað er á seiði — hvað geng- ur- á?“ hrópuðu leikararnir á svíðinu hver upp í annan um leið og beir þyrptust utan um aðstoð- artfianninn. Nei, þetta gat ekki átt að vera svo í leikritinu, það vaf greinilegt, að eitthvað hafði komið fyrir. Órói tók að gera vart við sig á meðal áhorfendanna, og aftur hrópaði máðurinn: „Er eng inn læknir hér?“ Þrekinn herramaður, sem sat á ö'ðrum bekk í salnum og hafði að sessunaut grannan og renglu- legan náunga, hnippti í þessu í hinn síðarnefnda og sagði, .bros- andi í kampinn: „Jæja, hvað nú, þér hinn mikli mannvinur? — Ætlið þér ekki að bregða við?“ „Það kemur ekki til“, svaraði varfærnislega sá, sem ávarpaður hafði verið, „þetta er ekki annað en hvert annað bragð“. „Hm“, sagði hinn þrekni, „rækalli eðlilegt var það — af bragði að vera“. A meðan þessu fór fram hafði eldri maður einn á meðal áhorf- endanna staðið upp og skundað rakleitt upp að leiksviðinu. Þar hrópaði hann upp eitthvað, sem hahn endurtók í sífellu en sem Rudolf Schnelder-Shelde segir frá enginn skildi neitt af, nema eitt orð: „Augnablik!“ Annars þekktu hann flestir. Þetta var leikari, einn af skop- leikurum leikhússins. — Þetta var þá eftir allt saman hluti af leiknum. Hvílíkir æsingaseggir — þessir leikritahöfundar! Skopleikarinn, með hjálp að- stoðarmannsins, hafði er hér var komið, klifrað upp á leiksviðið, á meðan hinn svikni eiginmaður hafði verið dreginn fram úr hlið arherberginu og lagður niður. Loftið var þrungið af óróa og geðshræringu. Áhorfendur teygðu upp álkurnar, leikararnir hvísl- uðust á en ekkert varð greint af því er þeir sögðu annað en: „hel- skotinn? — En það er þó úti- lokað!“ „Hvað sagði ég ekki?“ — sagði krangalegi maðurinn á öðrum bekk, sem í þetta skiptið varð til þess að gefa sessunaut sínum smáolnbogaskot — „ég hefði nag- að mig laglega í handarbökin, ef svo hefði verið“. En það virtist sem málið tæki nú alvarlegri stefnu á ný. Út úr mannþvögunni, sem myndazt hefir utan um leiksviðið. þar sem leikarinn lá endilangur, brauzt fram forstjóri leikhússins, gekk upp að fótljósunum og kvað sér hljóðs, stynjandi og fölur sem nár: „Dömur mínar og herrar — hér hefir orðið atburður, óheyri- iegur, já, — óskýranlegur atburð ur: leikarinn — eins og þið mun- ið líklega hafa tekið eftir — er úr sögunni .. sjálfsmorð ....“. Hann komst ekki lengra, hás og heiftþrungin rödd úr hópi leik- aranna tók fram í fyrir honum: „Hann er dauður". Það var eins og alda uppnáms og skelfingar bærist frá leiksvið- inu yfir áhorfendasalinn. Leik- hússtjórinn snéri sér við og skip- aði: „Kvrrð!“ Og hann ætlaði að halda áfram — þá kom æðandi út úr hliðarherberginu hin korn- unga leikkona, sem farið hafði með aðalhlutverkið í leiknum, stundi upp einhverju, leit á mann inn, sem lá fyrir fótum hennar, riðaði síðan og fleygði sér loks hásnöktandi yfir hann. Allir hörf uðu frá vandræðalegir og ráð- þrota. Grátur hennar var hið eina | hljóð, er heyrðist. „Stórfenglegt“ — sagði kranga legi maðurinn, á nálum af geðs- hræringu. Sá þrekni ræskti sig og svaraði: „Jafnvel nokkuð of mik- ið af svo góðu — finnst yður ekki?“ Leikkonan leit nú upp og rétti úr sér. — Það var eins og hún hefði töfrað alla áhorfendur. Hún strauk hendinni yfir ennið og lit- aðist um með reikandi vonleysis- legu augnaráði. Svo ætlaði hún að segja eitthvað en kom ekki upp einu orði. Það var auðséð, að hún tók á öllu því, sem hún átti til að geta talað en — árang- urslaust. Og allt í einu féll hún saman á ný, líkt og dula, sem fleygt er af hendi til jarðar. Fát og glundroði á ný. —- Leik hússtjórinn myndaði sig til að ganga upp að leiksviðinu á ný, en þá hikaði hann — hvað átti til bragðs að taka? Þá heyrðist hrópað öðru megin úr leikhúsinu, hvellri skipunar- röddu: „Látið tjaidið falla — það er tími til kominn“ — og eftir eitt augnaþlik var tjaldið dregið niður. Áhoriendurnir sátu sem stirn- aðir. Atburðurinn hafði haft slík áhrif að allir stóðu á öndinni. Það var ekki fyrr en að kveikt hafði verið í salnum, að fáeinar hend- ur sáust á lofti, sem byrjuðu hik- andi að kiappa en hættu jafn- skjótt aítur, er hastað hafði verið á þær með reiðilegu hvísli til merkis um að hætta og þar með var iófaklappinu lokið. Eftir margendurteknar beiðnir og umtölur tíndust áhorfendur, einn og einn, tregðulega úr sæt- um sínum. Það leit ekki út fyrir, að tjaldið yrði dregið upp aftur og brátt er járntjaldið einnig lát- ið falla. ,,Nú, jæja“, sagði krangalegi maðurinn, enn þá með geðshrær ingarsvip á andlitinu, um leið og hann stakk snarlega klappfúsum höndunum í vasa sína, „í raun- inni er ekki nema gott eitt um þennan nýja leikhússið að segja. Bukk og beygingar leikfólksins að harmieiK ioKnum er alltaf dálit- ið hversdagslegt og hvimleitt . Sá þrekni, íem hafði einnig ver- ið á meðal þeirra, sem reynt hafði að hefja upp lófaklappið, tók í sama strenginn: „Ég hefi alltaf sagt, að það eyðileggur áhrif leiksins, þegar maður í lok in sér hina dauðu kom fram á ný, glenta og gleiðbrosandi.“ Og herramennirnir tveir gengu hvatiega að fatageymslunni og ræddust við í stundarkorn á heim leiðinni um ieikritið og frammi- stöðu leikaranna. Þeir voru yfir- leitt á einu máli um, að kvöldið hefði verið afbragðs vel heppnað. TANNLÆKNAR SEGJA COLGATE TANNKREM BEZTU VÖRNINA SEGN TANN- SKEMMDUM Notið COLGATE tannkrem, er gefur ferskt bragð í munninn, hreinar tennur og varnar tannskemmdum. G o 11 geymsluherbergi til leigu í miðbænumð stærð gólfflatar ca. 13. ferm. Upplýsingar í síma 80392. Hiisnæði fyrir saumastofu vantar strax (40—60 ferm.) Tilboð merkt: 40—60 ferm.—723, ■— sendist afgr. Mbl. fyrir laugardagskvöld. v æ r h v i f a r fijótar ©g auðvey«2s< nso

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.