Morgunblaðið - 15.01.1953, Blaðsíða 14

I
14
MORGVNBLA0IB
Fimmtudagur 15. jan. 1953
ifniiiMiiiiiiiiiiininMiimiHnii
ihi

Hamingjan í hendi mér |
Skáldsaga eítir Winston Graham.
imfnimifiiMiiiiiiMminiiniinifiiiifmiiiiiiiinfiMmMnmimMifMiiMnuniiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinMiiiiiMMiMmMmitmmmmniiiiiHiiiiiinininiiiMMmtimMinn*
Framhaldssagan 19
græðir ekkert. Annað en það að
verá andstyggilegur gagnvart
þér“.
Eftir dálitla stund sagði hún.
„Þegar okkur Tracey varð sund-
urorða þennan laugardagsmorg-
un .. þá var það út af þér. Sagði
ér Hér það ekki?“
„iNei. Hvers vegna?“
„Það getur verið að hann hafi
farið að rífast af ásettu ráði til
að koma mér út úr húsinu, ..
eins og hann gerði svó margt af
ásettu ráði, sem ég hafði ekki hug
mynd um. Þegar við höfðum lát-
ið ýms reiðiyrði fjúka sagði hann
að hann ætlaði að tala alvarleg
orð við þig þegar þú kæmir og
spyrja þig hvort ekki væri hægt
að kaupa sér tryggingu fyrir laus
Jæti“.
„Það er næstum því eins and-
styggilegt og ....“ Ég ætlaði að
segja að það hefði verið næstum
-eins andstyggilegt og að senda
hringinn, en hætti við það.
„Auðvitað fékk hann það fram,
„Ég veit það ekki, þess vegna
spurði ég“.
Hann stóð upp og gekk að arn-
inum. „Ég hef verið í vandræðum
með nokkur mál síðan þú fórst.
Það skiptir þó ekki máli. Hvernig
.... hvernig líður Söruh?“
Þetta fannst mér líka undar-
legt svar. Því venjulega vildi
Michael trúa mér fyrir vanda-
málum sínum.
Hann fór til að hitta einhvern
mann um hádegið svo ég borð-
aði á litlu veitingahúsi rétt hjá
með þrem ókunnum mönnum.
Charles Robinson var staddur þar
líka. Hann veifaði til mín hend-
inni en hann kom ekki til að tala
við mig, eins og hann var þó
vanur.
Ég var kyrr á skrifstofunni það
sem eftir var dagsins. Ég hringdi
til ýmissa manna, sem ég átti
erindi við. Ég sá Michael ekki
aftur þann daginn en fór snemma
heim.
Sarah beið eftir mér í anddyr-
inu þegar ég kom. Hún hafði feng
ið ibúð með húsgögnum í Hallam
Street. Hún var að vísu nokkuð
vorum komnir út spurði ég:
I „Hvað í ósköpunum gekk að hon-
um?“
| „Gekk eitthvað að honum?“
spurði Michael. „Ekki tók ég eft-
ir því“.
| „Hvað á þetta að þýða? Er eitt-
hvað að, sem þú viit ekki segja
mér hvað er?“
I Hann hnyklaði brúnir. „Nei,
komdu, við skuium halda áfram.
Eg þarf að komast aftur á skrif-
stofuna".
„Ef þú segir mér ekki hvað það
er, þá sný ég við og spyr hann
að því“.
Hann hikaði. „Þú ert að biðja
mig að fara með kjaftasögu, sem
enginn leggur trúnað á ‘.
i „Sumt fólk hetur lag á því að
gefa í skyn. Segðu mér, hvaða
smitandi sjúkdómur það á að
vera, sem ég geng með“.
Við gengum ytir götuna og það
munaði minnstu að Michael yrði
fyrir ítrætisvagr.i. „Þú manst
eftir Lewes Manor-brunanum.
Það er uppi orðasveimur um það
að bíllinn þinn hafi sézt í nám-
unda við húsið sama kvöld og
sem hann vildi“.
Ég brosti til hennar. „Já, ég
býst við því“.
Hin spurningin sem var komin
fram á varir mínar þvældist fvrir
mér. Ég vissi ekki hvernig ég
átti að koma orðum að því. Loks
ins sagði ég: „Talaði Victor nokk-
uð um það .... minntist hann á
það hvort Tracey hefði verið
mikið brenndur?"
„Ég held að hann hafi ekkert
sagt um það. En sennilega hefði
hann heldur ekki sagt það við
mig“.
„Mér datt bara í hug .. hvort
einhver á sjúkrahúsinu ....“.
Til allrar hamingju virtist hún
róast við þann möguleika. En ég
átti enga ró til lengur. Eir.u sinni
var ég næstum búinn að segja
henni frá andardrættinum, sem
ég hafði heyrt í húsinu um kvöld
ið. En ég gat það ekki. Ég mundi
aldrei geta það hér eftir.
-//-
Við flugum aftur frá París til
London á leuffardaginn, vegna
þess að við vildum nota sunnu-
daginn til að leita okkur að íbúð.
Sarah stakk upp á því að við fær
um til föður hennar. en.ég mót-
mælti og það varð úr að við kom-
um við í Ponting Street og sótt-
um Trixie og fengum okkur svo
herbergi á gistihúsi Á sunnudag-
inn fórum við í íbúðaleit.
Á má-'udaffsmorgun fór ég á
skrifstofuna. Michel var ekki við,
en gamli m^>ðurinr> ha>>ð mig vel-
komirn aftur ng lét fylgja nokk-
ur glettr.isvrði.
Ég hrinPdi til Henrv Hane og
bað hann afs^kunar á þ,-í að ég
hafði orðið að fre=ta fimdi okkar.
„Ég vona að bé- hafi tehizt að
afgreiða vandamál þitt“ sagði
hann.
„Nei. Það hefur mér ekki.
Qeturn við hittzt einhvern dag-
inn í þessari viku?“
„Hvernig væri að við borðuð-
um saman hádegisverð á morg-
un. Við gætum mælt okkur mót
á Red Boar-veitingahúsinu klukk
an eitt“.
Ég hevrði rödd Michae’s og fór
inn á skrifstoíu harts. Hann var
í símanum, en lyfti brúnum, þeg-
ar ég kom inn. Ég setti«t á borð-
brúnina hjá honum 02 beið bang-
að til hann bafði lokið símtalinu.
„Jæia, velkomiun aftur. kunn-
inei. Skemmtir þú þér vel?“
Ég svaraði eins og við átti, en
-mér fannst 'ödd hans r'tthvað
skrítin, og þegar og þegar við
höfðum spjallað saman svoliUa
stund, spurði ég: „Er nokkuð
að?“
„Nokk>jð ,*>*? Nei, 1 hvað ættl
það að vera?“
1 dýr, en þegar Sarah vann fyrir
álíka miklu og ég, gátum við vel
j komizt af.
, Næsta morgun áttum við
Michael báðir erindi til Lloyds.
Við þurftum að ná tali af herra
Berkley Reckitt í sambandi við
skýrslu sem ég hafði sent inn
nokkrum dögum áður en ég fór.
Reckitt var grannvaxinn maður,
| gráhærður, enda þótt hann væri
ekki gamall. Mér hafði aldrei
verið sérstaklega hlýtt til hans,
en þar sem fyrirtæki hans var
| annað bezta viðskiptafélag okk-
ar, var ekkert við því að gera.
j Hann hlustaði á það sem ég
hafði að segja, lagði fyrir mig
spurningar sem ég svaraði. En
hann leit aldrei hærra á mig en
að flibbanum meðan á samtali
okkar stóð. Þegar við Michael
bruninn varð“.
| -//-
„Og hverju svaraðir þú?“
spurði Sarah.
„Eg reyndi að !áta eins og þetta
kæmi mér algerlega á óvart og
særði mjög tilfinningar mínar.
Hvað gat ég annað gert?“
„Hvað heldur þú að Michael
hugsi“.
„Hann trúir mér. Það er ekki
hans eðli að hleypa tortryggni
að í huga sínum. En hann hlýtur
að muna að ég hagaði mér dálítið
einkennilega í sambandi við inn-
heimtuna á tryggingunum fyrir
húsið“.
| „Hvað heldur þú að skeði
næst?“
j „Ekkert. Vertu alveg róleg“.
Hún horfði hugsandi á mig.
feJJ
Hrói höttur
snýr aftur
eftii John O. Ericsson
98
— Af hverju sýndir þú þetta ekki strax? öskraði Merch-
andee. Það aetti að stinga ^pér í svartholið fyrir slíka fram-
komu.
Hinn veikbyggði kyndari hörfaði aftur á bak. — Náðugi
herra, sagði hann. Ég gerði alveg eins og mér hafði verið
skipað. Það var alls ekki meiningin að koma illa fram.
— Hægan, sagði sýslumaðurinn og klappaði um leið á
öxl Merchandees. Maðurinn hefir lagt gögnin á borðið og
þá hefir hann lokið erindi sínu. Honum skal ekki verða refs-
að, heldur launað.
1 Merchandee gekk nú nokkuð frá kyndaranum, en sýslu-
maðurinn hélt áfram samræðunum við hann.
— Þú hefur ekki enn sagt okkur hvað þú heitir, sagði hann
vingjarnlega. Ég þekki bróðir Vilhjálm vel — og efast ekki
lengur um, að þú komir ekki frá yfirriddara mínum. Ég trúi
þér alveg.
1 — Ég er kallaður Wat, svaraði kyndarinn. Svarti-Wat,
herra.
— Ágætt, Wat. En getur þú sagt mér hvernig á því stendur,
að Róbert kemur ekki sjálfur til Nottingham úr því hann
er búinn að gera út af við Will Stutely.
1 — Hann vildi það gjarnan ,en hann gat það ekki. Bróðir
Vilhjálmur sagði, að hann yrði að fara leynt í nokkrar
vikur.
Sendiboðinn hafði ekki sleppt orðinu þegar dyrnar opn-
uðust og vaktmaður birtist í gættinni.
I — Þjónninn er kominn, herra, sagði hann. Á ég að hleypa
honum inn?
| — Sparkið í afturendann á honum, sagði Merchandee. Við
eigum ekkert ótai^ð við hann.
ÞAÐ, SEM BAR FYRIR NORMANDÍMENNINA
Það var nótt, og hráslagalegt í skóginum. Vindurinn þaut
um greinarnar og laufin þyrluðust í loft upp. Skýin voru
á fleygiferð í loftinu og ekki sást í stjörnurnar, því að dimmt
vat- yfir. Þáð var ekki gaman að vera úti á þessum tíma
Hattar með þessu hcimsþekkta merki eru framleiddir
úr bezta hárflóka af viðurkcnndum sérfræðingum
CEHTRÖTEX LTD., PRAHA CZECHOSLOVAKIA
EINK AUMBOÐSMENN:
KRISTJÁN G GÍSLASON & CO. H.F.
VOLKSWAGENWERK G m.b.H. I Þýzkaiandi framleiða
ýmsar gerðir af fólks- og vörubílum. Bíla þessa getum
við útvegað með stuttum fyrirvara frá verksmi-ðjunni
gegn nauðsynlegum leyfum. — Allar nánari upplýsing-
ar greiðlega vcittar hjá einkaumboðsmönnum verksmiðj-
unnar á íslandi.
^JJeilcluerzlaam ^JJeLÍa L.f.
Hverfisgötu 103 — Sími 1275
í
I
I
I
\
I
Tökum að okkur handband, vélband á bókum
og tímaritum — ennfremur myndamöppur fyrir
skóla og aðrar stofnanir — ásamt allskonar
bókbandsvinnu.
Vönduð vinna. Sanngjarnt verð.
Arnarfell h.f.
Borgartún 7. Sími 7331.
I
Melónur
■
t ■
1 j Verzl. Blanda
Bcrgstaðastræti 15