Morgunblaðið - 21.06.1953, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 21.06.1953, Blaðsíða 14
14 MORGVNBLAÐIÐ Sunnudagur 21. júní 1953 JllLIA GREER ISVJI SKALDSAGA EFTIR DOROTHEU CORNWELL 5 Framhaldssagan 36 Elsku litla konan mín, hugsaði hann. Hann minntist hennar með stófu hattana, sem hún hafði gengið með áður en þau giftust Slétt, ljósbrúnt hár hennar og slæðan, sem bundin var fyrir andlitið. Fagrar handahreyfingar hennar, þrýsti brjóstin. Hún sá skinið af endurminningunum í augum hans og fór ósjálfrátt að lagíæra náttkjólinn. Hann sneri sér undan, reiður sjálfum sér. „Ég hita mjólk handa þér“, sagði hann. „Gesturinn er ábyggilega far- leg. Hún hikaði áður en hún fann ' ur af öllum meðal kvenfólksins, aftur þráðinn í því sem hún hafði hann sem hafði yfirgefið Lucille verið að segja. „Muni hafa skiln ing á því að meta hjónabandið. Til að skilja fegurð þess ....... hlýjuna ....... gleðina. Hjóna- bandið getur verið mjög ánægju- legt og alveg hræðilegt....... Hann sat kyrr með báðar hend urnar um kaffibollann: „Er þér alvara, Lucille?" spurði hann. „Að það geti verið fagurt og gott?“ Hann beit saman vörunum en horfði ekki á hana. Hún glennti upp augun og barð ist við svefninn. „Þarftu að. spyrja um það, Hal?“ sagði hún.1 Ragnhildur Bjönisson Minningarorð inn frá Kate , sagði hún. „Vin- i (;p>að er eins og að ganga niður kona hennar Mary kom hingað í mannlausa götu um nótt í myrkri kvöld og unnustar þeirra beggja og einveru. Ljósin lýsa í glugg- og þeir aðstoðuðu þær við að þvo unum, þegar maður gengur fram upP eftir matinn. Ég heyrði líka hjá. Svo snýr maður upp gang- að þau voru farin að dansa eftir ; stíg og ginhver fyrir innan opnar músíkinni í útvarpinu í eldhús- dyrnar. Það er hlýtt og notalegt inu“. Það var eins og hún með jþessum orðum vildi segja: Sjáðu fólk er hamingjusamt hjá okkur. Hann batt hvíta svuntu utan um sig og gerði að gamni sínu í eldhúsinu til að brosið varðveitt ist á vörum hennar, Kona hans sat uppi á borði með postulins- flísum og fitlaði við náttkjólinn. Andlit hennar var þreytulegt á bak við brosið, en það var eins og þreytan væri að hverfa. „Mig hefur alltaf langað til þess að Vera kokkur", sagði hann. „Ég hefði getað verið lifandi aug- lýsing fyrir leikni mína sem slík- ur“. Hann gaut augunum til henn- ar um leið og hann sagði þennan gamla brandara um vaxtarlag sitt. En um leið dró hann ýstr- una inn og strauk niður eftir svuntunni. „Ég er eins og mjalta stúlka, sem farið hefur illa fyr- ir og er farin að óttast að nú geti hún ekki haldið lengur ein um leyndarmál sitt“. Hann horfði löngunarfullum augum inn í ísskápinn og sá hvar girnilegar flesksneiðar lágu kyrfi lega á diski. „Fagur hlutur er sífellt gleði- efni“, tautaði hann með höfuðið á kafi í skápnum. Lucille Scott hélt á glasinu með heitu mjólkinni á milli handanna. „Fáðu þér samloku", sagði hún. Hann hikaði, en lokaði svo skápnum. „Nei, ég verð víst að neita mér um þann munað“. „Var þetta fallegt brúðkaup, Hal?“ Hann settist við hliðina á henni og hellti kaffi úr könn- unni, sem stóð á eldavélinni. — „Brúðkaup eru alltaf falleg", fyrir innan og andlitin bjóða manni velkominn. Kuldinn og myrkrið er horfið“. Það er sama tilfinning og mað- ur fær, þegar maður situr við j hliðina á þeim sem maður elskar .... án þess að nokkuð sé talað eða hugsað. Og maður lítur á hann og finnur fullkomna gleði gagntaka sig.... “. Hún hélt á- fram með lægri röddu: „Og það er að eiga bágt og kveljast, en láta ekki á því bera .... tala ekki um það, en vitá að maður er ekki einn um byrðina". Honum tókst að tala með ró- legri röddu. „Finnst þér þetta, Lucille?" Hún reyndi aftur að opna aug- un til fulls, þegar hann talaði og leit undrandi á hann. „Auðvitað geri ég það. Veiztu það ekki, kján inn þinn?“ „Veit ég það?“ Hún hélt áfram. „Auðvitað var ég fyrst ekki annað en kjáni. Og heimskingi". Hún þagnaði eins og hún væri að rifja upp fyrir 1 sér fortíð, sem var löngu gleymd. Hann sá fyrir sér kuldalegt and- lit Harry Brannons fyrir ofan há- an, stífan flibbann. Harry Bran- non, sem hafði verið eftirsóttast- svo að segja fyrir framan altarið og stungið af með annarri. „Það er svo langt síðan, Hal“, sagði hún. „Það er allt löngu lið- ið. Það veiztu vel. Allar þær til- finningar sem ég hef eignast síð- an, hafa vegað upp á móti þeirri heimsku“. Hann hristi höfuðið. Hann fann að hamingjan barði að dyrum í huga hans, og hann var hræddur við að hleypa henni inn. „Ég hef alltaf átt bágt með að láta í ljós tilfinningar mínar“, sagði hún. „Allt sem ég hef átt hefur verið að þakka....“. Hún þagnaði eins og hún væri að leita að viðeigandi orði....... þessu, sem fólk hefur kallað fegurð minni. Því sem hefur verið aðlað andi við mig. Ég hef ríghaldið mér í það með báðum höndum. Þín vegna _____.“. Röddin brást henni. Hann lauk við setninguna fyrir hana. „Þú hefur elskað „feita strákinn í bænum“. Hún hló og horfði glettnislega á hann. Roðinn hljóp fram í kinn ar henni svo að snöggvast varð hún eins og fyrir 25 árum. „Þú ert meiri maðurinn", sagði hún. „Þú lætur þér ekki nægja að vera bezti maðurinn sem til er, heldur viltu vera sá tilkomu- , mesti í útliti líka“. Hún hallaði sér yfir borðið og kleip hann í kinnina. „Nú, nú“, sagði læknirinn.1 „Jæja, kannske að ég fái annars þessá brauðsneið". ÞEGAR ég ligg í rúminu mínu, dagana langa og vökunæturnar strangar, hvarlar hugurinn um liðna æfi. Ég minnist barnanna minna, þegar þau litu dagsins ljós og tilfinninga minna á þeim stundum. Ég minnist þeirra á uppvaxtarárunum og uppvax- inna, ég minnist kveðjustund- anna, þegar þau fóru frá mér, til þess að feta lífsbrautina, óstudd af móður og föður, og ég minn- ist fregnanna, þegar nokkur þeirra hafa lagt upp í ferðina yfir landamæri lífs og dauða,* og það er ein þeirra fregna, sem ég nú óska að koma á framfæri til vina minna, en það er fregnin um andlát Ragnhildar dóttur minnar, en hún andaðist að Ar- borg í Manitoba í Ameríku 12. desember s.l. Árný Ragnhildur Sigurðar- dóttir, það var nafn hennar í for- eldrahúsum, en í Ameríku gekk , hún undir nafninu Ragna Björns- son, hún var fædd að Innra- Hólmi í Borgarfjarðarsýslu 27. október 1892, og ólst þar upp hjá J okkur foreldrum sínum. — Hún var næst elzt barna okkar. Hún var glöð í lund, gæf og eftirlát, J og mikið naut ég hennar aðstoð- ar á mínu stóra barnaheimili, og fleiri urðu aðnjótandi verka hennar og mannkosta, enda vissi ég hana ríkasta af mannkostum, af því sem fram kom í fari henn- ar, meðan hún dvaldi í minni návist. Sumarið 1913 var hún kaupa- kona í Sveinatungu í Mýrasýslu, hjá Jóhanni Eyjólfssyni. Þar var þá einnig Jón Bergmann. Hann í lofaði mjög Ameríku og sagði mér sögur af dásemdum hennar, og óstöðvandi útþrá greip Ragn- 1948 mun hún hafa kennt sjúk- leika, sem ekki fékkst lækning við, og í bréfi frá vini hennar dags. 9. desember s.l. er mér sagt að hún muni eiga skammt ólifað, og þar segir: „Það er þungt að þurfa að flytja ykkur þessa sorg- arfregn, en þó er nokkur huggun til þess að vita, að Ragna hefur áunnið sér aðdáun og virðing allra sem henni hafa kynnst“. 16. desember var hún til graf- ar borin af 6 sonum sínum að viðstöddu fjölmenni, sem mér er sagt að hafi þar tregað konu sem almennt var elskuð og virt, og að verkleikum, eftir 40 ára góð kynni og traustan vinskap. Við foreldrar þínir Ragnhildur mín, systkini þín og vinir heima á þinni móðurgrund, eins og aðr- ir vinir þínir, sem í návist þinni voru, við vitum, að skammt er til samfunda okkar, þar sem lífið ekki þverr og ljósið ekki sloknar, þar hittumst við heil og sæl, og skiljum ekki framar. Þuríður Árnadóttir, Bæ. Akranesi. Hann skar sér sneiðina á eld- hildi. Hún útvegaði stúlku í sinn húsborðinu og hún fylgdi honum stað, og yfirgaf kaupavinnuna, og eftir með dreymandi augnaráði. Hann lagði tvær þykkar sneiðar af feitu svínakjöti ofan á sneið- ina, hálfa tómata þar ofan á og síðan mayonnaise í stórri hrúgu. Svo bar hann brauðið eins og verndargrip þegar þau gengu saman hlið við hlið upp tröpp- urnar. Aður en þau skildu við svefn- herbergisdyr hennar, sagði hann: „Líður þér betur núna?“ IINALiSBÓIi % GÖTÓTTU SKÓRNIR Þýzkt ævintýri. 3. i september um haustið var kveðju og skilnaðarstund. Þá kvaddi hún foreldra og systkini og aðra vini, og fór ein og fjár- munasnauð til vesturheims í leit að lífshamingju, sem hún fann, og naut til æviloka. Um 1920 giftist hún manni að nafni Guðmundur Björnsson, ætt aður úr Rangárvallasýslu. Þau eignuðust 8 börn, 6 sonu og 2 dæt ur, sem öll eru upp komin og á lífi og hin mannvænlegustu, að mér er skrifað af kunnugum. Föður, móðir og systkinum unni hún heitt, og skrifaði iðu- lega heim, elskuleg bréf, þannig var hún í návist við sitt fólk til síðustu stundar. „Þú ert meira flónið,“ sagði elzta systirin við þá yngstu. „Það hafa svo margir menn reynt að forvitnast úin ferðir okkar, en engum þeirra hefir tekizt að komast að leyndar- sagði hann. „Þau eru talandi tákn málinu. Ég er næstum því viss um, að ég hefði ekki þurft trúarinnar á mannsnáttúruna. — J að gefa þessum aumingja svefnlyf," mælti elzta systirin. Og auðvitað er brúkaupið ekki Þegar systurnar höfðu búið sig, kíktu þær inn til her- síður tilkomumikið þegar Júlía rnannsins. Hann lézt sofa og hreyfði sig ekkert Þá héldu er brúðurin. Mike var eins og þær að öllu væri óhætt hann svifi um a draumskýjum . Þessu næst gekk elzta systirin að rúminu sínu og barði þrjú högg í það. En um leið seig rúmið niður í gólfið, og systurnar fóru hver á fætur annarri niður um opið. Hermáðurinn, sem fylgzt hafði með gerðum systranna flýtti sér nú að breiða yfir sig skikkjuna, og að því búnu fylgdi hann þeim eftir. Þegar hann var að fara niður stig- ann, varð hann fyrir því óhappi að stíga á kjólfald yngstu systurinnar. Hún varð þess strax vör. að eitthvað snart kjól hennar. Þá hljóðaði hún upp yfir sig: „Hver heldur í mig?“ — „Láttu ekki alltaf eins og kjáni,“ kallaði þá elzta systirin. „Þú hlýtur að hafa fest kjólinn þinn í nagla,“ bætti hún við. Þegar systurnar voru komnar niður stigann, komu þær inní dásamlegan garð. Voru blöð trjánna í garðinum öll úr silfri og glitruðu mjög í tunglskininu. „Það er bezt fyrir mig að taka með mér eítt Iaufblað,1 „Guð blessi þau“, sagði hún lágt. Glampa brá fyrir í augum henn ar sem lágu langt inni í höfðinu. Ljóst hár hennar var orðið gul- brúnt með árunum. „í hverju var Júlía?“ spurði hún. „Hún var í einhverju hvítu“, sagði hann og var feginn þessum áhuga hennar á klæðaburði annarra. „Einhverju hvítu og mjúku“. „Já, auðvitað“. Hún brosti til hans og hann brosti á móti, en tók þó eftir því um leið að augu hennar voru farin að sljógvast og svefnmeðalið því farið að hafa I hugsaði hermaðurinn með sjálfum sér. „Ég get þá sannað, Qm Orf nofí tronrC Vi nv> ^ TStti vi • • 4- V, n & —/ ^ sín áhrif. „Það er gott að þau eru gift“, sagði hún. „Ég verð alltaf glöð, þegar aðlaðandi fólk giftist. Og ég vona alltaf að nýgiftu hjónin |... hafi skilning á því....“. — Rqidd hennar var að verða syfju- okkar.“ > í t t • { > . ’ : t 1 i á 1 s « i, 't 4 5 | að ég hafi verið hér.“ Því næst braut hann kvist af einu trjánna í garðinum, en þá kom smáhvellur. „Heyrðuð þið ekki brestin-n?“ kallaði þá yngsta kóngs- dóttirin. „Það er eitthvað dularfullt við þetta “ „Vertu ekki með þessa hugaróra," sagði þá elzta systirin. „Það er auðvitað verið að skjóta fagnaðarskotum yfir komu miM

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.