Morgunblaðið - 11.07.1953, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 11. júlí 1953
Framhaldssagan 52
koddanum. Ofan á því lá íspoki,
svo að andlitið á honum virtist
ennþá minna en það var í raun
og veru. „Komdu sæll“, sagði
hann og brosti lítið eitt.
• ,,Þú ert meiri maðurinn", sagði
Mike. „Þú varst næstum búinn
að velta bílnurn".
Buddy talaði hægt en með á-
kafa. „Mig langar til að biðja þig
um dálítið, herra Walton“, sagði
hann, „áður en ég sofna. Ég fékk
víst svefnmeðal — viltu geyma
Prins fyrir mig á meðan.... “
Mike ræskti sig. „Já, það skal
ég gjarnan gera“. Þá datt honum
Júlía í hug. „Eða ég geri annað
sem er betra. Ég skal senda
hann til frú Westerlund, þú veizt,
það er hún sem á mjólkurbúið —
þar getur hann eltzt við kanínur
í skóginum".
„Það væri ágætt“, sagði
Buddy. Rödd hans varð að hvísli.
„En það er eitt til — Prins verð-
ur stundum svo æstur — til
dæmis, þegar maður kemur
heim, eða þegar hann hefur leik-
ið sér of mikið. Hann er heldur
ékki gamall, eiginlega bara hvolp
ur....“
„Já?“ sagði Mike.
„Hann verður svo æstur, og
stekkur upp á mann. Og svo kem
ur það líka fyrir að hann skilur
eftir sig lítinn poll“. Buddy
hristi höfuðið, en hætti því brátt
þegar hann kenndi sársauka.
„Hann getur ekki að því gert.
Það er bara af því að hann er svo
lítill og verður svo glaður. Það
er illa gert að slá hann fyrir
það....“
„Þetta gerir ekkert til“, sagði
Mike. „Allir hvolpar eru eins og
lítil börn“.
Buddy brosti aftur lítið eitt,
þegar Mike stóð upp til að fara.
Frú Nolan var ekki frammi á
ganginum. Hann gekk fram og
aftur dálitla stund og hafði ekki
minnstu löngun til að fara. I
gegn um aðra rúðu sá hann inn
í vöggustofuna. Kannske átti
hann eftir að koma með Júlíu
hingað í vor, þegar hennar tími
var kominn? Hann rak burtu
umhugsunina urn hana og fór út
til að finna frú Nolan.
Hún beið hans fyrir utan aðal-
dyrnar. Nú var hún feimin og
vandræðaleg, þegar hræðslan var
horfin. Mike brosti með sjálfum
sér og velti því fyrir sér, hvers
vegna hún hafði ekki beðið eftir
honum á biðstofunni. Fannst
henni hún ekki eiga heima í
þessu skínandi og fágaða húsi?
Hann vissi að hann þurfti ekki
að segja henni að hann mundi
borga sjúkrahúsleguna fyrir
Buddy. Hún vissi það og þáði
gjöfina þegjandi og niðurlút.
Hún mótmælti harðlega þegar
hann stöðvaði leigubíl handa
henni og borgaði bílstjóranum
fyrir að aka með hana til Sherry
ville. Þegar leigubíllinn var horf-
inn, settist hann upp í sinn eigin
bíl og ók beina leið á járnbraut-
arstöðina. Hann sá það á kirkju-
klukkunni að klukkan var tæp-
lega sjö.
Lestin fór klukkan 7,02. Auð-
vitað vissi hann vel, hvers vegna
hann var kominn hingað á stöð-
ina. Hvers vegna hann ætlaði að
stíga 'upp í lestina, þegar hún
kæmi við hér í Clanford.
Eiginlega ætti ég að fara
heim, hugsaði hann. Ef ég gerði
það og léti eins og ekkert? Hún
tæki á móti mér, róleg og
tiægð. Henni væri það mjög auð-
Íelt að láta eins og ekkert væri.
f hún myndi spyrja mig
Syernig þessu hefði reitt af, fæl-
t dulin ásökun á bakvið spurn-
inguna. Ef ég hefði ekki gefið
honum hundinn, þá — Ef ég
hefði látið hann afskiptalausan
— Er þetta ekki nákvæmlega það
sem ég á skilið fyrir að hirða
upp af götunni óáreiðanlega
flækingsstráka? Þú getur sjálf-
um þér um kennt hvernig fór,
myndi hún hugsa með sér. Og
hugsanir hennar myndu vera svo
sterkar, að ég gæti auðveldlega
lesið þær.
Þá er það yfirstaðið, hugsaði
hann. Ég hef fengið mína lexiu.
Ég hélt að ég myndi geta kennt
mér um dauða lítils drengs. —
Drengs, sem ekki hefur átt of
góða daga. En nú er það yfir-
staðið. Nú fer ég til New York
án þess að hringja til Júlíu. •— I
nótt getur hún verið ein í dimmu,
kyrrlátu húsinu. Ég fer til New
York með hraðlestinni. — Eftir
nokkrar mínútur, þegar ég ryðst
í gegn um mannþröngina á
stöðvarpallinum, veit ég ná-
kvæmlega hvert ég er að fara og
hvers vegna ég fer.
Hann heyrði í flautu einhvers
staðar utan úr myrkrinu. Hann
gekk letilega fram og aftur fyrir
framan járnbrautarstöðina og
reyndi að fá stöðvað hjartslátt-
inn. Þegar hraðlestin flautaði í
annað sinn flýtti hann sér að
miðasölunni með peningana í
hendinni.
85 mínútum síðar stóð hann á
Commodore-barnum í New York
og starði á viskýglasið, sem sett
hafði verið fyrir framan hann.
Hann myndi þurfa á innihaldi
þess að halda, ef hann átti að
komast • síðasta spölinn á þessu
ferðalagi. Eins og var gat hann
vel látið sér nægja að horfa á
það. Hahn hafði drukkið fjögur
glös af sama veig í reykingar-
salnum á lestinni, svo að ferðin
hafði gengið óvenjulega greitt,
fannst honum. í stað þess að: ;
þungar áhyggjur ásæktu hann, | I
eins og hann hafði búist við, j :
fann hann aðeins til þægilegs j
tómleika.
En svo fóru þær að gera vart I
við sig. Hann lofaði þeim að
koma, því að hann vissi að hann
myndi geta deyft áhrif þeirra \
með því sem var í háa glasinu.
Júlía. Hvað var hún? spurði
hann sjálfan sig. Hún var vel
vaxin. Hún átti fallegan líkama.
Einhvers staðar hlaut hún þó að
eiga sál og tilfinningar, sem
höfðu einhvern tímann reynt að
koma upp á yfirborðið. En móðir
hennar hafði gengið rösklega til
verks og henni hafði tekizt vel.
Hún hafði kæft allar tilfinning-
ar hennar. Hún hafði gert hana
að ánægðu dýri, ketti, sem er til,
til þess að hægt sé að gæla við
hann, ketti, sem langar til að
strjúka sér upp að manni......
Strjúka, sagði hann upphátt.
Ég er varla drukkinn úr því ég
get sagt þetta svona greinilega,
hugsaði hann með sjálfum sér.
Hann teygaði úr glasinu til að
komast aftur í það hugarástand,
sem hann hafði verið í á leið-
inni. Hann var í 150 kílómetra
fjarlægð frá Júlíu og frjáls eins
og fuglinn fljúgandi.
Honum datt í hug, hvernig á-
statt var fyrir henni og hristi
höfuðið. Það er ekkert þar, sem
hindrar þig, góði minn. Að vísu
verður þú að taka á þig ábyrgð,
en hana eigið þið ekki saman.
Meira að segja þitt eigið barn
tilheyrir henni þegar það kemur
í heiminn. Henni einni. Hvernig
getur þú gert úr því dugandi
mann, þegar það á kött fyrir
mömmu? I faðmi hennar verður
barnið að hégómlegum heims- 1
ingja fyri raugunum á þér. — I j
Þegar Böggull réri bátnum yfir til eyjarinnar, var hann að
hugleiða, hvernig hann ætti að ná kjólnum. Það var alls ekki
svo auðvelt, því að galdrakerlingin gekk ávallt í honum.
Loksins eftir langa íhugun datt honum snjöll hugmynd í
hug. Hann tróð undir jakkann sinn stórum poka og gekk svo
rakleitt inn í kofann.
Galdrakerlingin starði á hann og sagði svo afarreið: „Ert
það þú, Böggull?“
„Já, svo vissulega er það ég“ svaraði hann.
„Jamm, einmitt. Nú ertu genginn í gildruna. Nú hefi ég
þig á mínu valdi. Þú heldur víst ekki, að þú sleppir héðan
eftir allt, sem á undan er gengið“ sagði galdrakerlingin og
var grimmileg á svipinn.
Hún þreif þessu næst stóra sveðju og ætlaði að höggva
til Bögguls. Hann lét, sem hann væri gríðarlega þræddur,
en sagði svo:
„Úr því að ég á að deyja hérna, finnst mér, að ég ætti
að fá að ráða hvernig ég verð drepinn. Ég vil miklu heldur,
að ég fái að borða það mikið, að ég detti niður steindauður,
heldur en að láta slátra mér eins og hverju öðru svíni“.
Galdrakerlingin hugleiddi bón Bögguls nokkra stund, og
féllst svo á, að hann skyldi fá að deyja á þennan hátt. „Það
er sízt betri dauðdagi“, mulraði hún við sjálfa sig.
Hún lét svo pott yfir eldinn og eldaði geysilega mikið
af graut.
Þegar grauturinn var soðinn, lét hún pottinn á borðið
fyrir framan Böggul, og hann tók til matar síns. En hún tók
ekki eftir því, að fyrir hverja skeið, sem hann lét upp í sig,
lét hann tvær í pokann, sem hann var með undir jakkanum.
Kerlingunni fannst afar merkilegt, hve mikið Böggull gat
troðið í sig af grautnum. Loksins lagðist hann þó út af á
bekkinn, sem hann hafði setið á, og þóttist vera orðinn fár-
sjúkur.
Bezt að auglýsa í Morgunblaðinu
■. _ . ........ 3
Til sýnis á Sólvallagötu 13 í dag, laugardag, kl. 4—6 og
sunnudag frá kl. 2—4.
•i
■ ■
! Vegna snmarleyfa í
■ ■
■ *
verður lokað frá 20. júlí til 5. ágiist. ■
■ ■
■ ■
« | ■
• Fatnaður, sem á að hreinsast fyrir lokun sumarleyfa, •
■ þarf að koma eigi síðar en mánudaginn 13. júlí. ■
Ford
: I
: yfirbyggður vörubíll, model 1947, í mjög góðu astandi ;
■
; og lítið notaður, til sölu og sýnis á Snorrabraut 36. — }
; Uppl. í síma 80541. \
! Góður matreiðslumaður i
■ ■
■ ■;
■ ■
■ ■
■ óskast nú þegar. —Mötuneyti Sameinaðra verktaka í jji
■ ■’
■ Keflavík. — Uppl. í síma 81046 kl. 1—2 í dag.
Okkur vantar nokkra
biireiðastjéria
Einnig bifreiðaviðgerðarmann.
Bifreiðastöð Steindórs.
Matsvein, II. vélstjóra og
2—3 vana háseta
vantar á m.s. Bjarnarey, til síldveiða. Uppl. hjá skip-
stjóra um borð í skipinu, sem liggur við bryggju í
Hafnarfirði eða í síma 9921.
Síldarstulkur
vantar til Raufarhafnar. Góð vinnuskilyrði. Saltað inn- ;
anhúss. Kauptrygging, fríar ferðir, gott húsnæði. Uppl.
í síma 2298.
GUNNAR HALLDÓRSSON