Morgunblaðið - 24.03.1954, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
MiÖvikudagur 24. marz ] 954
Framh'aldssagan 85
gat stuðst við son sinn. Því ekki
að senda boð eftir Jo?
Hann tók upp miða og skrifaði
á hann með blýant:
„Komdu tafarlaust. Vagninn
biður eftir þér“.
Er hann steig út úr vagninum,
fékk hann ökumanninum mið-
ann og sagði honum að aka svo
hart sem hann gæti til Katch
Patch klúbbsins og fá herra
Jolyon Forsyte miðann, ef hann
vaári þar, og aka honum svo til
likhússins. Og ef hann væri þar
ekki, skyldi hann bíða eftir hon-
um.
Hann gekk hægt upp tröppurn-
ar, studdi sig við regnhlífina og
iiam staðar andartak til að blása
mæðinni. Lögregluþjónninn
sagði: „Hérna er nú líkhúsið, en
herrann þarf ekkert að hraða
sér.“
í auðu, hvítmáluðu herberg-
inp með örlitla sólskinsrák á
h^einu gljáandi gólfinu, lá líkið
uádir hvítu línlaki. Lögreglu-
þ|ónninn tók með stórri og
sWrkri hendi í annan endann og
siifti því af. Andlit með augu, er
ekkert sáu, blasti við þeim, og
lilður að þessu blinda og þver-
nióðskulega andliti lutu Forsyt-
arnir þrír og störðu á það Og í
þeim öllum hrærðust duldar geðs
hræringar, ótti og meðaumkvun,
risu og hnigu eins og öldur lífs-
ins hefjast og falla.
Lögregluþjónninn spurði stilli-
lega: „Þekkið þið hann, herrar
mínir?“
Jolyon gamli hóf upp höfuðið
að kinkaði kolli. Hann leit á
James, sem laut yfir líkið, dökk-
i^uður í framan og ákefð í aug-
u£um. Við hlið hans stóð Soames
íqlur og stillilegur. Öll þykkja
hðns við þessa tvo gufaði nú upp
i návist dauðans. Hvaðan og
iiVernig kemur þessi dauði? Sjálf
u| endi á öllu því liðna. Ráf í
inyrkri eftir vegi, sem liggur —
hvert? Hin harða raun, sem allir
jnenn verða að þola, öll þessi
lílilmótiegu smádýr.
Soames hvíslaði einhverju að
lögregluþjóninum og gekk út.
Allt í einu leit James upp. Það
var eitthvað auðmjúkt og biðj-
andi í hinu raunalega og tor-
t yggnislega augnaráði hans. „Ég
v :it, að ég er ekki eins sterkur
o ; þú“„ virtiát það segja Hann
tí k upp vasaklút og strauk hon-
U n yfir ennið Svo laut hann aft-
yfir þann látna, hryggur og
latinn, sneri sér við og gekk út.
Jolyon gamii stóð grafkyrr og
s arði á líkið. Hver er sá, sem
\ :it, hvað hann hugsaði Um sig
s álfan, þegar hár hans var dökkt
é ns og mannsins unga, sem nú
1; dauður fyrir framan hann? Um
S g sjálfan, þegar lífsbarátta hans
ij jfst, hin langa barátta, sem
^nn elskaði? Þeirri baráttu var
lokið hjá þessum unga manni,
hafði lokið þvínær áður en hún
hófst. Hugsaði hann um sonar-
dóttur sína og hennar brostnu
vjanir? Um hina konuna? Ó,
hversu óskiljanlegt og hörmulegt
Var þetta allt. Hugsaði hann um
Sfefessi hryggilegu, kaldhæðnu
^ndalok? Réttlæti! Það var aldrei
um neitt réttlæti að ræða. Mann-
anna börn ráfuðu alltaf í myrkri.
Eða hugsaði hann heimspeki-
lega. Bezt að vera laus við þetta
allt saman. Hafa lokið öllu eins
Og þessi vesalings ungi maður.
’j Einhver kom við handlegg
Ifans. Tár vættu augu hans „Já“,
í&gði hann, „hér hefi ég ekkert
áfe gera. Það er bezt að ég hypji
ajig burt. Þú kemur til mín eins
fljótt og þú getur, Jo“. Hann
gekk álútur út.
Nú var komið að Jolyon unga
að standa hjá hinum látna. Hon-
um fannst hann sjá alla Forsyt-
ana liggja í kring um líkið, dauða
og andvana. Þau öfl, sem valda
hverjum sorgarleik — öfl, sem
láta ekkert aftra sér að ná sínu
kaldhæðna lokamarki, höfðu sam
einast, slegið bráð sína í hel og
varpað öllum til jarðar, sem um-
hverfis hana stóðu.
Eða svo fannst Jolyon unga.
Hann sá þá alla liggja umhverfis
lík Bosinneys.
Hann bað lögregluþjóninn að
segja sér frá, hvernig þetta hefði
atvikast, og maðurinn greindi frá
öllu nákvæmlega.
„En, herra, það er eitthvað
meira en augun fá litið“, sagði
hann. „Ég held, að það sé ekki
um sjálfsmorð að ræða, og heldur
ekki um slys. Ég held, að það
líklegasta sé, að hann hafi verið
sorgmæddur og utan við sig, og
ekki tekið eftir því, sem fram
fór í kringum hann. Máske gæti
herrann gefið einhverja skýr-
ingu.“
Hann tók lítinn böggul upp úr
vasa sínum, lagði hann á borðið
og opnaði hann gætilega. í hon-
um var ísaumaður vasaklútur
með nál úr venetiönsku gulli,
steinninn hafði dottið úr umgerð
inni. Ilmur af þurrkuðum fjólum
lagði fyrir vit Jolyons unga.
„Fannst í brjóstvasa hans“,
sagði lögregluþjónninn. „Nafnið
hefur verið skorið úr“.
Jolyon ungi svaraði og var
tregt um tungutakið. „Ég held,
að ég geti enga skýringu gefið.“
En í huga hans birtist ljóslifandi
mynd af andliti, sem hafði ljóm-
að af gleði og eftirvæntingu, þeg-
ar Bosinney nálgaðist. Hugur
hans dvaldi meira hjá henni en
sinni eigin dóttur, meira en við
alla hina — dvaldi við hana kon-
una hlédrægu með dökku, blíðu
augun og fagra andlitið, sem beið
eftir honum, sem nú var dáinn,
og beið ef til viil eftir honum nú,
hljóð og þolinmóð í glaða sól-
skininu.
Hryggur gekk hann út úr
sjúkrahúsinu heim til föður síns
og hugur hans dvaldi við það, !
hversu örlagaríkt þetta lát myndi
verða fyrir Forsyte-ættina Hún
mundi tvístrast. Höggið hafði
sært sjálfan kjarna stofnsins.
Máske mundi tréð blómgvast sem
fyrr í augum manna, en stofninn
var dauður, lostinn af sömu eld-
ingunni sem hafði ljóstað Bos-
inney. Og nú mundu ungu trén
koma í stað þess, og sérhvert
þeirra verða traustur vörður
„þessa heims gæða“.
Gildir Forsyte stofnar, hugs-
aði Jolyon ungi, bezti efniviður
landsins. Forsytarnir myndu vafa
laust gera allt sem þeir máttu til
þess að eyða gruninum um sjálfs
morð, sem var hættulegur áliti,
þeirra. Þeir myndu segja, að það
væri slys, högg örlaganna. Sjálfir
myndu þeir telja, að forsjónin
hefði verið hér að verki, þetta
væri endurgjald, hefnd — Bos-
inney hafði ógnað því, sem þeim
var dýrmætara en allt annað,
fjármunum þeirra og heimilis-
arni. Þeir myndu tala um þetta
„hörmulega slys“, eða máske
segðu þeir ekkert — þögnin var
ef til vill hyggilegust!
Sjálfur lagði hann lítinn trún-
að á frásögn ökumannsins um
slysið. Enginn, sem var vitstola
af ást framdi sjálfsmorð vegna
fátæktar. Bosinney var ekki
heldur þannig gerður, að hann
tæki sér mjög nærri örðugur fjár
hagur. Hann hafnaði því alger-
lega tilgátunni um sjálfsmorð.
Hörmulegast fannst Jolyon unga,
að þessi ungi maður skyldi hrif-
inn burt á hádegi lífs síns. þegar
eldur ástríðunnar brann heitast.
Og svo sá hann í huganum
heimili Soames eins og það var
nú og myndi æ verða. Eldingin
hafði numið allt holdið burtu,
LTILEGUMAÐURIIMN
10.
Þeir sögðu fátt við því, og hjálpuðu honum síðan heim.
— Morguninn eftir fóru þeir að vita hvernig honum liði.
En þá var Tani farinn og fannst hvergi. Töldu menn það
víst, að hann hefði lagzt út.
Tani fór snemma um morguninn burtu frá bænum. Hann
gekk til fjalla. Hann kom í dal einn um miðnætti, og sér
að dalur þessi er lítill, en við hinn endann hamraveggur all-
hár og hellir inn í miðjan hamarinn. Hellirinn var fjögra
faðma langur og allur svo hár, að hann var vel manngeng-
ur, og rúmur faðmur á breidd.
Nú fór Tani að rífa og skera gras með vasahníf sínum,
og bjó sér til rúm úr því. Síðan svaf hann af um nóttina.
Daginn eftir gerði hann hlóð í hellinum, og ætlaði siðan
að elda á þeim. *
Nóttina eftir komst hann til bæja og tók þar hurð og
dyraumbúnað, pott og eldfæri og margt fleira. Hann setti
hurðina fyrir helhnn og bjó um sig sem bezt hann gat.
Einn góðan veðurdag, er hann vissi að allir höfðu róið,
fór hann heim að Hvaleyri og sótti sængurföt sín og margt
fleira smádót, sem hann gat borið með sér, er hann hafði
átt áður en hann lagðist út.
Þegar han var búinn að vera nokkra daga í hellinum,
tók hann að svengja, en hvergi hægt að ná í mat. Ekki
þorði hann að fara heim að Hvaleyri, því að allir elskuðu
og virtu Haka, en hötuðu hann. Það vissi Tani vel.
Hann vissi einnig, að ef hann kæmi að Hvaleyri myndi
Bergur taka sig fastan og láta sig taka út þunga reísingu.
Þá vildi hann heldur vera svangur í hellinum, en lenda í
höndunum á Bergi.
AVEXTIR
PERDR
PLÓMDR
FERSKJDR
APRIKOSDR
JARÐARBER
Fyrirliggjandi
J. (Uryjnjól^iion & JL
.varan
ÞVÆR
OG
SÓTT-
HREINSAR
HÖRTVINNI
hvítur — svartur
Fyrirliggjandi.
J.K
LjLljOi
LÓÓOft
& J(v
varcm
8DNBEAM
HRÆRIVÉEIN
fæst hjá okkur með
afborgunarskilmáíum
Véla- og raftækjaverzlunin
Bankastræti 10 — Sími 2852
• 4
STDLKA
vön karlmannajakka- eða dragtasaum óskast strax.
Guðmundur ísfjörð, klæSskeri.
Kirkjuhvoli Sími 6002.