Morgunblaðið - 22.04.1954, Blaðsíða 14

, 14
MORGUNBLAÐIB
Fimmtudagur 22. apríl 1954
Framhaldssagan 19
•undrunarsvip. „Það voru margir
innlendir menn, sem börðust á
móti pví með oddi og egg, að við
lconan mín og ég settum á stofn
Jiönnan skóla. Okkur var sagt að
Ííér væru nógu margir skólar
ítwg-ekki þýddi að gera hér neinar
liý jar tilraunir — það hentar ekki
ítugarfari eyjarskeggja" Hann
'veifaði bréfinu. „Þetta sýnir mér
Jþ- aó þessir menn hafa haft á
^öngu að standa, því sá, sem þetta
~Bréf skrifar, hefði sannarlega
mátt læra betri réttritun“.
Douglas skildi ekki vel þessa
niðurstöðu hans. Honum fannst,
ag sá, sem hafði skrifað þetta
bréf, hefði aldrei kostað upp á
sig löngu bóknámi. Honum fannst
j>að heldur ekki skipta máli. —
Hann vildi bara vita, hvað Paw-
ley hafði hugsað sér að gera.
„Það er aðeins til einn staður
fyrir nafnlaus bréf og það er
bréfakarfan". Hann var dálítið
gramur við Pawley fyrir að hafa
gert allan þennan usla út af þessu
•émerkilega bréfi. Ekki gat hann
verið viss um að hann Douglas
færi ekki með söguna í Morgan
•og Morgan héldi svo áfram þang-
að til það væri á allra vitorði,
hvað staðið hafði í þessu bréfi.
Og það var einmitt það, sem bréf
ritarinn hafði óskað.
„Einmitt“, sagði Pawley. „En
þó getum við ekki látið eins og '
ckkert sé“.
„Við gætum sent bréfið til lög-
reglunnar", sagði Douglas, „en ég
etast um að lögreglan finni nokk-
urn tímann sendandann — og
rannsóknir kæmu strax af stað
umtali“.
„Ég er alveg sammála yður“, '
sagði Pawley. „Það væri mjög
i anglega gert að blanda lögregl-
unni inn í málið að svo stöddu,
ren vegna hinna barnanna held ég
að réttast væri að gera einhverj-
ar ráðstafanir".
„Ég skil ekki í því að það
skipti okkur nokkru máli þó öll
spánska holdsveikisnýlendan sé
samansétt af frændum og frænk-
um Johns. Við vitum að hvorki j
fingur né tær detta af John þeg-
ar hann fer í bað.“
Pawley deplaði augunum á
ibak við gleraugun.
\ „Sem betur fer, kemst sjúk-
dómurinn seint á svo hátt stig. 1
'Barnið gæti verið með veikina án !
tþess nokkuð væri hægt að sjá
sá honum“.
„En þá væri hún heldur ekki
»smitandi,“ sagði Douglas.
„Veikin er miklu minna smit-
fandi en fólk álítur almennt,"
fsagði Pawley. „Þessi almenna
fhræðsla á meira rætur sínar að
fiekja til hjátrúar en að hún eigi
Siokkurn rétt á sér.“ Douglas
annst á orðum hans að hann
!!iværi nýbúinn að fletta upp í al-
fræðiorðabókinni og hefði lesið
fallt um holdsveiki. En Pawley
jsetti upp lítilmótlegt bros og
>sagði: „Þér sjáið það Lockwood,
|*að ég hef lært svolítið þessi tvö
| ár hér á Jamaica.“
|„Mér datt það líka í hug, Ég hef
'þegar gert boð eftir Knowles
|lækni og hann ætlar að koma
liingað upp eftir í kvöld. Það er
■ bezt að þér segið John frá því
að hann eigi að koma til rann-
„Og hvað ætlið þér þá að
gera?“ spurði Dougias.
„Mér væri nær að spyrja, hvað
þér ætlið að gera? Eins og þér
vitið hef ég það fyrir reglu að
|láta einstaka kennara ráða eins
Imiklu sjálfstætt og mögulegt er.
í Eg vil ekki að þeir líti á mig sem
fsinn yfirmann heldur sem leið-
í sögumann.“
I „Þá held ég að réttast væri að
láta lækninn gefa John vottorð."
„Einmitt.“ Pawley vár auðsjá-
anlega ánægður með þá lausn.
sóknar um sexleytið."
I „John verður undrandi á því,“
sagði Douglas.
| „Það er ekkert við því að
gera.“
, „Það væri hægt að rannsaka
einhverja fleiri um leið,“ sagði
Ðouglas. „Annars fara öll börnin
að reyna að gera sér í hugarlund
hvag sé að John.... og ef eitt-
hvert þeirra hefur heyrt sögur af
því að holdsveiki sé í ættinni
hans, þá er allt komið í óefni.
Við gætum beðið Knowles að
rannsaka alla sem eru í sama
svefnsal og hann.“
j Pawley leizt vel á þá hug-
mynd. „Það hef ég alltaf sagt,
að beztur árangur náist ef maður
leggur á ráðin.“ Hann brosti
breitt. „Hvað sem hægt er að
finna mér til foráttu, Lockwood,
þá er ekki hægt að segja að ég
geti "ekki fallizt á ráð, þó að þau
komi frá öðrum en sjálfum mér.“
o----O-----o
John hafði auðvitað enga holds
veiki.... að minnsta kosti ekki
að því að séð væri. Læknirinn
kom hálftíma fyrr en ætlað var
og því þurfti að smala drengjun-
um saman hvaðanæfa að, þar
sem þeir voru að leik. Þeim var
safnað saman á læknastofuna.
Eini vandinn var að gefa frú
Morgan einhverja fullgilda skýr-
ingu til þess að henni væri ekki
misboðið, þar sem hún var nokk-
urs konar umsjónarmaður með
almennu heilsufari hjá drengjun-
um. Douglas vissi, að ef hann
segði henni frá bréfinu, þá mundi
sagan berast til Morgans og það
minnsta sem hægt væri að gera
ráð fyrir eftir það voru enda-
laúsar langlokur um eðli og
hegðun holdsveiki ásamt sögu
hennar, orsökum og lækningum
og hagfræðilegum upptalningum
á tilfellum í hinum ýmsu lönd-
um. Douglas ráðfærði sig við
Knowles lækni.
„Allt í lagi,“ sagði hann. „Ég
segi henni að ég sé að gera
skýrslu um bætt heilsufar barn-
anna sem eru á skólum uppi í
hæðunum og ég taki þessa drengi
sem dæmi.“ Hann deplaði öðru
auganu. Hann var kúmpánlegur
náungi, dökkur á hörund, en grá-
hærður. Hann var vanur viðskipt
um við frú Morgan.
Hálfri stundu síðar kom hann
niður aftur. Douglas gekk út í
garðinn með honum.
„Tóm vitleysa,“ sagði hann.
„Drengurinn er eins heilbrigður
og þú og ég.“
„Guði sé lof fyrir það “
„Þér segið Pawley það fyrir
mig. Ég er á hraðri ferð.“
Douglas hitti Pawley heima í
húsi hans og sagði honum frétt-
irnar.
„Mér þykir vænt um að heyra
það, Lockwood,“ sagði hann eins
og hann hefði verið hræddur um
að heyra hið gagnstæða.
„Ég vona að við höfum þar
með afgreitt þag mál.“
Pawley brosti undirfurðulega.
„Ég vona það, en illmælgi er
erfið viðureignar. Ég held að hún
sýni það lægsta og auðvirðileg-
asta í manninum.“
Þessi orð hans minntu að vísu
dálítið á gamla upptuggu þar
sem þau ltomu frá manni sem
var eins kaldgeðja og Pawley.
En Pawley var ekki svo stoltur
að hann neitaði sér um að nota
hugmyndir annarra.... og þetta
var sennile^a alveg satt sem hann
sagði.
5. kafli.
Flugslysið hafði viljað til á
mánudegi og næsta fimmtudag
átti Douglas frí. Það var ákveðið
að hann færi með Taylor á hress-
ingarheimili niðri í Kingston í
skólabílnum. Taylor hafði ekki
meiðzt alvarlega líkamlega, en
missir konu hans og dóttur hafði
orðið honum mikið áfall. Hann
hafði legið næstum hreyfingar-
laus í rúminu og horft í gaupnir
sér. Auðséð var að hann þurfti á
betri hjúkrun að halda en þeirri
sem hægt var að láta honum í
té í skólahúsinu. Judy hafði hins
vegar batnað með degi hverjum.
Það var tilgangslaust að senda
hana á sjúkrahús og læknirinn
KÖTLt-DRAIJIVILR
5.
Segja þá sumar sagnir, að hún flytti Kötlu á bátnum yfir
sama vatnið og fylgdi henni svo heim að hlaðgarði, og tæki
svo aftur glófa sína úr sætinu.
Sagði hún þá við Kötlu að skilnaði: „Farðu heil, Katla,
þótt ekki hafi ég af syni mínum nema sorgir einar, og njóttu
vel gersema þinna.“
„Er nú draumur minn á enda,“ segir Katla, „og vænti ég,
Már, þess af drengskap þínum, að þú teljir mér vorkunn, er
ég var alls ósjálfráð.“
Már bað hana sýna sér gersemarnar, og gerði hún svo.
Litlu fyrir sumar veturinn eftir fæddi Katla sveinbarn,
einkarfrítt, og þótti Már sveinninn giftusamlegur. Var hann
kallaður Kári, sem faðir hans hafði fyrir mælt, — og lét
Már kalla sig föður sveinsins.
Og reyndist hann honum í öllu betur en móðir hans, er
jafnan var fá við hann. Var nú fluttur bústaður þeirra Márs,
þangað sem Katla sagði fyrir, og bjuggu þau hjón þar sam-
an, og unnu hvort öðru mikið og áttu mikið auðnulag
saman.
Hin lengri handritin af Kötludraum segja svo frá, að þeg-
ar þær Alvör og Katla voru komnar yfir vatnið, tók Alvör
á henni með báðum höndum, en við það hvarf Kötlu ást
hennar til Márs.
Leiddi Alvör hana svo í herbergi sitt, sem fyrr segir. Voru
*. ■
er sápan, sem hreinsar og
mýkir húðina. Biðjið ávallí um
Savon de Paris handsápu.
sápa hi istima. VA.isrrnjÁ.Ttr
j^EÐ ÞESSARI KODAK MYNDAVÉL geta allir tekið
góðar myndir fyrirhafnarlaust. Þrýstið á hnappinn ..
og myndin er komin. Tveir stórir leitarar. Tekur átta 6x9
myndir á 620 „Kodak“ filmu — vinsælu stærðina.
Skoðið hana í ljósmyndaverzlun yðar.
KODAK framleiðir
„BROWIMIE“
m ynda vélina

*>•■■■■■■•«■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■••■«■•■■■•■■■■■•■■■■■■4