Morgunblaðið - 25.04.1954, Qupperneq 2

2
MORGVNBLAÐIÐ
Sunnudagur 25. apríl 1954
Sém Jóhann Hannesson:
Um fdtækt
Blásýrubyssurnar drepa á svipslfindu
* 1. sunnudag eftir páska.
Pistill: Post. 10, 34—41
Guðspjall: Lúk. 24, 13—35.
„U M 80 af hundraði meðal
jmilljónanna í Asíu búa við svo
rnikla fátækt að þegar eitthvað
•óvaent ber að höndum, svo sem
óvenjumikla þurrka eða vatns-
íióð og uppskerubrest, þá vofir
hungursneyðin yfir“. Það eru um
það bil 20 ár síðan kennari minn
í kristniboðsfræðum sagði þessi
orð. Seinna komst ég að 'raun
nm það, hvað i þeim felst. Þetta
Jýsir varanlcgu ástandi, sem
hefir haldizt um margar aldir, að
'vísú breytzt nokkuð — sums
^ta'ðar til hins betra, annars
.slðar til hins verra — en er þó
einmitt á þessa leið í verulegum
atriðum þann dag í dag. Ekki
þannig að skilja að þessar
jnilljónir deyi bókstaflega úr
hungri, — það kemur að vísu
íyrir að fjöldi fólks deyr þann-
ig — heldur styttist lífið og heilsa
iturtna veikist svo að úr verður
varaniegt eymdarástand. En hin-
ar óskrásettu milljónir, sem
-deyja, eru fyrst og fremst börn
-— sem aldrei lifa það að verða
-skrásett í skýrslum.
Fátækt heiðingjanna cr átak-
amleg og má nefna fjölda dæma.
Lítiil drengur kom á e itt af
sjúkrahúsum vorum með dálítið
sár á hendi. Hann þurfti ekki að
liggja, heldur þurfti að.eins
smyrsl og hreinar umbúðir til
þess að sárið greri. Og þetta leit
vel út í nokkra daga. „Til vara“
íékk hann líka hálfan annan líter
af hrísgrjónum daglega, sem er
•talið nægilegt fyrir fullorðinn
mann að llfa af, og skyldi hann
íá þetta með því skilyrði, að hann
lcyfði hjúkrunarfólkinu að skipta
<laglega umbúðum á sér, svo
hann gæti fljótt orðið heilbrigð-
xir . En eftir nokkra daga hætti
hann að koma. Einhver hafði
talið hann á það að láta ekki
lækna sig, heldur verða fatlaður.
Víð fundum hann seinna með-
ál betlara. Höndin var orðin ónýt,
það hafði hlaupið í hana drep,
svo fingurnir duttu af, en- stúf-
úrinn hafði gróið. Allar þessar
kvalir vildi hann heldur þola en
láta læknast og verða vinnandi
íhaður, því nú var hann svo illa
■út leikinn að jafnvel heiðingj-
■arnir kenndu í brjósti um hann
og vildu gefa honum. Og slíkir
hetlarar gátu oft eignazt meira
>en margir vinnandi menn, sem
úrðu að sjá fyrir fjölskyldum,
ioreldrum, borga skatta og gegna
herþjónustu.
Þetta virðist oss ömurlegt á-
*íand. En Jesús vissi hvað hann
sagði, þegar hann spurði: „Viltu
verða heill?“ Sumir vilja ekki
verða heilbrigðir í hinum heiðnu
þjóðfélögum, af því að það er
ábyrgðarminna líf að lifa í eymd-
inni en yfir henni, auðveldara
að þiggja en veita.
Hjá oss gildir sama lögmál í
an.dlegum efnum. Eins og í guð-
•spjallinu gengur Jesús Kristur
»neð mönnum langa leið og þeir
þekkja hann ekki. Þeir heyra hin
helgu sannindi á sama hátt og
lærisveinarriir, þeir vita um það,
sem aðrir hafa séð og reynt, en
J»að gagnar þeim ekki að held-
■ur, „því að augu þeirra eru hald-
ixi, svo að þeir þekkja hann ekki.“
J»ó fmenn hafi eitt sinn þekkt
Jesúm Krist og hafi verið læri-
sveiriar hans, þá kemur þetta
fyrir þá samt, að þeir hafa misst
sjóriir á honum og hyggja hann
<5auðann.
Það er fátæklegt ástand og það
<er aieira að segja neyðarástand
of tnenn vilja vera í því.
En þannig þarf það ekki að
verá. Það gleðilega í þessu guð-
*pjadli er sú staðreynd að þeir
háðii Jesúm að vera hjá sér og
að hann fór inn með þeim. Og
jneytti máltíðar með þeim, bless-
-atff "brauðið, braut það og fékk
Í»eim. Þá þekktu þeir hann.
Undursamlega hefir Drottinn
blessað brauðið fyrir vora þjóð
síðast liðin ár — meðan miklu
auðugri þjóir í betri löndum hafa
jafnvel orðið að búa við skoit.
Það hefir verið auðvelt að sjá að
hans blessandi hönd hefir ver-
ið hér að verki. Neyðinni og
fátæktinni hefir hann bægt burt
frá oss. Og margir hafa tekið við
þessum velgjörðum Drottins báð-
um höndum og hvergi verið
smeykir. En hvernig hafa menn
svo þakkað honum?
Jóharin Hannesson.
D-
-□
Drottnfingin
— eða
10 pund
g|3 KAMPALA, 24. apríl — Enn
ferðast Elízabet Bretadrottn-
ing með manni ^ínum um ríki
sitt og heimsækir þegna sína, í
næstu viku er heimsókn þeirra
hjóna ráffgerð til Uganda. Er þar
öllum undirbúningi lokið, m. a.
hafá verið send út boðskort til
þeirra er hitta eiga drottninguna
í konunglegri vcizlu.
WB En nú hefur komið í ljós, að
boðskort til veizlunnar hafa
verið til sölu á bözurum í Kamp-
ala. Hafa þau verið seld á 10
pund. Veldur þetta öryggisvörð-
um drottningar nokkrum áhyggj-
um.
HB Ekki óttast þeir hina inn-
fæddu. Því þeir eru í sorg
þessar vikurnar vegna dauða
þjóðhöfðingja síns. En óttast er
að einhver gestkomandi kunni að
hafa notað sér af þessu tækifæri
er bauðst til að nálgast drottn-
ingu Bretaveldis. — Reuter.
□-
-□
Hin óhugnanlegu morðvopn rússnesku leyniþjónustunnar, hljóðlausar eiturbyssur. Tvær þeirra eru
í laginu eins og venjulegar skammbyssur en miklu minni, en þinar tvær eru fólgnar í sígaretíuliylki,
Þessar rússnesku byssur geta skotið hljóðlaust og er hleðslan örlitlar og beittar blásýrukúlur, sem
komast inn fyrir húðina og leysast upp í blóðinu. Skilja þær sama og engin merki eftir og drepa á
stundinni. — Það er talið hugsanlegt að tilvera þessara vopna skýri að einhverju leyti hin tíðu hjarta-
slög og mannslát meðal hinna æðstu austan járntjalds.
— Þiúf skait ekki mann deyða
o
Framh. af bls. 1
nú hefur það verið prófað og
borið saman við aðrar upplýsirg-
ar svo að ekki verðúr um villzt
að öll frásögn Khokhlovs er sönn.
Hann var háttsettur lögreglufor-
ingi í rússnesku leynilögreglunni
og getur frá mörgu sagt.
ÞYÐINGARMIKLAR
UPPLÝSINGAR
Þýðingarmestu upplýsingar eru
um skipulag og breytingar þær,
sem urðu á rússnesku öryggislög-
reglunni eftir dauða Stalins og
fall Berias. Hann hefur einmg
ýtarlegar upplýsingar um njósna-
miðstöðina í Karlhorst í Austur-
Berlín. Er það víst að þessi at-
burður verður mikill hnekkir
fyrir njósnir kommúnista í Vest-
ur-Evrópu.
Nú hefur hann fýnf höfðinu!
MAÐURINN, sem kom heim á
fjórum fótum, eftir að hafa notið
gistivináttu okkar góðu frænda
og vina í Danmörku, hefur orðið
fyrir öðru óhappi. Hann hefur
týnt höfðinu. Er það eðlilega
mjög bagalegt tjón fyrir hann.
En vegna þess hefur það hent
hann, að skrifa eindæma heimsku
lega grein í Alþýðublaðið í gær.
Af ti’lefni hennar er ástæða til
þess að beina örfáum spurningum
til þessa óheppna blaðamanns,
enda þótt varla sé nú á mótlæti
hans bætandi.
Meðritstjórinn segir í fyrsta
lagi:
„í forystugrein Alþýðublaðs-
ins var tekið fram, að nokkurs
misskilnings hafi gætt í sam-
bandi við áfgreiðsluna á tilboði
dönsku ríkisstjórnarinnar. — En
Morgunblaðið er svo nautheimskt
(sic), að það skilur ekki, að þessi
misskilningur er ekki síður
danskur en íslenzkur".
Nú væri gaman að spyrja:
Hvernig getur verið um
danskan misskilning að ræða
í sambandi við afgreiðslu rík-
isstjórnar íslands á ákveðriu
tilboði, sem henni berst frá
Dönum?
Það eru forvígismenn ís-
lendinga, þing og stjórn, sem
taka afstöðu til hins danska
tilboðs og svara því. Danir
koma þar hvergi nærri, hvorki
meff skilning eða misskilning.
Sá misskilningur, sem Alþýðu-
blaðið ræddi um í forystugrein
sinni, gat því einungis verið ís-
lendinga megin. En hann var í
því fólginn að halda einarðlega
og drengilega á málstað Islands.
Nú þegar alþjóð hefur verið
bent á skriðdýrshátt og vesaldóm
mannsins, sem kom á f jórum fót-
um heim, ætlar hann svo að
segja að „misskilningurinn sé
ekki síður danskur en íslenzk-
ur“!!!
í öðru lagi,
Hvað er það í ummælum hins
danska forsætisráðherra um
handritamálið, sem íslenzka rík-
isstjórnin hefur misskilið?
í þriðja lagi er fyllsta ástæða
til þess að spyrja Helga Sæmunds
son, meðritstjóra Alþýðublaðs-
ins, um það, hvað hann eigi við
með eftirfarandi ummælúm sín-
um í Alþýðublaðinu í gær:
„En í sambandi við skriðdýrs-
hátt í handritamálinu ætti Morg-
unblaðið að spyrja Bjarna Bene-
diktsson, fyrrverandi utanríkis-
ráðherra, um fótaburð skjólstæð-
inga hans áður en það telur mig
eða aðra skríða á höndum og fót-
um“.
Að hverjum er þessum
dylgjum stefnt? Er það e.t.v.
sendiherra íslands í Kaup-
mannaliöfn, sem Ilelgi Sæ-
mundsson er að hringsóla í
kring um, en þorir þó ekki að
koma beint framan að?
Það væri æskilegt, að mað-
urinn reyndi að svara ofan-
greindum spurningum undan-
bragðalaust. Af þeim ástæð-
um, sem greindar voru í upp-
hafi má þó gera ráð fyrir að
honum vefjist þar nokkuð
tunga um tönn.
Reykvíkingur.
SAGT FRA STARFI
KHOKHLOVS
Khokhlov skýrði fréttamönn-
um ýtarlega frá ævi sinni á fundi,
sem haldinn var í Bonn 22. apríl
s.l. Verður sagt hér nokkru ýtar-
legar frá því en gert hefur verið
í fréttaskeytum.
Nikolai Khokhlov kveðst vera
32 ára fæddur og uppalinn í
Moskvu. Hann hefur lengi verið
í þjónustu rússnesku leynílög-
reglunnar og komið til ýmissa
Evrópulanda í erindum hennar.
Þegar styrjöldin milli Þjóðverja
og Rússa brauzt út, var hann að-
eins 19 ára og fékk þá tilboð um
inngöngu í öryggislögregluna,
NKVD. Var í fyrstu ætlunin að
hann yrði kyrr í Moskvu, ef Þjóð-
verjar næðu borginni og hann
tæki þátt í leynilegri mótspyrnu-
hreyfingu gegn Þjóðverjum.
I DULARGERFI
BAK VIÐ VÍGLÍNU
En Moskva féll ekki og Khok-
hlov hélt áfram starfi í lögregl-
unni. Hann fór á skóla, þar sem
honum var kennd meðferð skot-
vopna, sprengiefnis, að varpa sér
niður í fallhlíf og alls konar önn-
ur brögð og ráð. Þá var lögð
sérstök áherzla á það að kenna
honum þýzku. Var hann látinn
dveljast lengi í fangabúðum með
þýzkum hermÖnnum og var hann
orðinn svo fær, að enginn grun- HJÓNABAND
aði hann um að vera Rússa. Þá"
fékk hann í hendur fölsuð skjöl
um að hann væri þýzkur lög-
regluforingi og síðan varþað nið-
ur í fallhlíf bak við víglínu Þjóð-
verja.
Þá fékk hann fyrstu skipun um
að myrða mann. Á þeim tíma
virtist það ekki’ ólíklegt, heldur
þvert á móti heiður, þvi að styrj-
öld stóð yfir og maðurinn sem
átti að myrða var Wilhelm Kubé,
Géátapoforingi í Minsk, — Slátr-
arinn í Hvíta-Rússlandi. Khök-
hlov tók verkið að sér hrifinn,
enda léit hann á Kube sém óvin
og glæpámann, sem væri þörf á
að fjarlægja. Honuxri tókst að
komá sprengju undir rúm Kubes,
sem varð Gestapo-föringjanum
að bana.
eníu hafi augu hans fyrst tekið
smám saman að opnast. Hann
kynntist því nú hvernig komm-
únisminn kemur fram í raun og
veru. — Þá fór ég að spyrja
sjálfan mig: „Hverjir eru þeir,
guðir, sem þú þjónar?“
LJÓS RENNUR UPP FYRIR
KHOKHLOV
Haustið 1949 tók hann þá
ákvörðun að hætta starfi í
leynistarfsemi Iíússa. En það
reyndist hægara sagt en gert.
Hann bað um að verða kall-
aður heim til Moskvu, sem og
var gert. — Löngun mín eftir1
að losna frá lögreglunni óx
enn við það, því að Ijós fór a®
renna upp fyrir mér að Sov-
étríkin eru land sem er kval-
ið af hungri og fátækt og kúg-
að með andlegu ofbeldi, skýrip
Khokhlov frá.
Hann heldur frásögn sinni
áfram:
— Ég hugsaði ekki enn út í
það, þegar þarna var komið, að
flýja til Vesturlanda. Ég þráði
það eitt að losna úr greipum lög-
reglunnar og fá að lifa í friði og
ég tók að fyrirverða mig fyrir að
taka þátt í óhugnanlegri glæpa-
starfsemi KNVD.
EFTIR STYRJÖLDINA
í RÚMENÍU
í byrjun árs 1945 var hann
sendur til Kúmeníu til að kynn-
ast lífi annarra þjóða og æfa sig
í starfi leynilögreglunnar. Hann
kvaðst hafa verið aðeins einn af
fjölmörgum NKVD-mönnum, sem
voru sendir inn í hin svonefndu
„alþýðulýðveldi" til þess að
koma á fót sterku lögregluneti,
sem heldur þessum þjóðum í járn
greipum ógnar.
Khokhlov segir að á þeim 4:/a
ári, sem hann dvaldist í Rúm-
— Og nú fór ég að leita allrai
ráða til að reyna að komast úi-
þessu ógeðslega starfi. Ég reyndi
að komast hjá því að vinna ýmig
ófremdarverk. í þessari baráttu
minni eignaðist ég einmitt um
þessar muridir ti-yggan- vin og
bandamánn, það var konan mín.
Hún hét Janina Timashkevich,
og var verkfræðimenntuð. Við
hofðrim verið saman í skólá, ers
svo skildu leiðir í ótta ár. Haust-
ið 1949 hitti ég hana aftur, og
við giftum okkúr. Innri styrk-
leiki þessárar konú, sem ég elska
hjálpaði’mér mikið í tilraunum
mínum til að komast hjá því að
fremja lögregluglæpi. Hún van
svo sterk og hafði svo næmá til-
finningu fyrir því, hvað væri
mannlegt, heiðarlégt og dóm-
greind til að meta allar aðstæður.
HÆKKAÐUR í TIGN
En síðari hluta árs, varð ég
fyrir miklu áfalli í tilraunum
mínum við að komast undan, þvi
að samkvæmt skipun ráðherra
var ég hækkaður í tign og gerð-
ur að háttsettum foringja í ör-
yggismálaráðuneytinu. En þetta
þýddi, að ég komst undir hinn
sérstaka stranga aga Chekist-
anna, það þýðir, að ekki verður
snúið aftur.
Framh. á bls. 11