Morgunblaðið - 25.04.1954, Blaðsíða 9

Morgunblaðið - 25.04.1954, Blaðsíða 9
Sunnudagur 25. april 1954 MORGVNBLAÐIÐ I Reykjavíkurbréf: ,j f Laugardagur 24. apHÍ Hinn mildi vetur verður eftirminnilegur ef engin koma vor- harðindin — Framsýni Jóns Þorlákssonar og Jóns á Reyni- stað — Jafnvægið í byggð landsins — Mannfjöldi þjóðar- innar eykst ört — Mannsæfin lengist — Trú unga fólksins á framtíðina — Landið má ekki minnka — Allmargir bændur untanvið ræktunarölduna — Aðvörun Páls Zóphóníassonar YETURINN sem nýl-iSinn er reyndist okkur ísiendingum hinn mildasti. Ekki sízt. verður hann eftirminnilegur eí hon- um fylgja engin aivarleg vorhret. Þó hin milda veðrátta hafi Jöng- um verið almennt umræðuefni iandsmanna, þá hefir sjaldan fylgt þeim frásögnum ákveðnar veðurfarstölur. Veðurstofan okkar safnar þeim fróðleik, svo samanburður fáist í framtíðinni um veðráttuna nú og siðar meir. En meðan veðurfars- fregnirnar styðjast við aimennar frásagnir einar, verður Jítig úr hinum nauðsynlega samanburði á veðurfari mismunandi ára. Síðan hlýviðrisskeíðið hófst hér á norðurhvelinu, hafa menn að sjálfsögðu brotið heilann ■ um, hvort hér væri um að ræða skammvinn veðurfarstilbrigði, ellegar við gætum vænzt þess með nokkrum rökum. að hér yrði um varanlega breytingu að ræða, er við myndum geta haft gagn af um langt skeið. Frásagnir frá fyrri öldum um tíðarfarið gefa okkur takmarkað- ar bendingar, til samanburðar á veðurfarinu nú og þá. í>ví aðal- lega er þar stuðzt við hvaða áhrif harðærið hafði á afkomu þjóðar- innar, og líðan manna í landinu. Eins og gefur að skilja koma þar einkum til greina hin þjóð- félagslegu vandamál, er reyndust þjóðinni meira og minna óleysan- leg, og stöfuðu af þáverandi stjórnarfari og viðskipfaháttum. Ekki er liðin nema rúm öld síðan varanlegar veðurathuganir hófust hér á landi. Menn líta nú svo á að fyrri hluta 19. aldar hafi enn gætt þess harðindatíma- bils, er var hér á norðurhvelinu um alllangt skeið a. m. k. á 18. öldinni og lengur. Veðráttan í töium ER ÉG spurði Veðurstofuna hvaða yfirlitstölur um veðráttuna í vetur væru nú þegar fyrir hendi, skýrði hún svo frá, að meðalhitinn í Reykjavík mánuð- ina október til marz hafi verið sem hér segir Eftir meðalhíta- tölunum þessa 6 mánuði er til- greint meðalhiti hvers mánaðar á undanförnum árum. Tölurnar eru svohljóðandi: október 4,2 gráður <4,3) nóvember 2,0 gráður (1,4) desember 2,5 gráður (0,0) janúar 2,0 gráður (-^0,6) febrúar 0,1 gráða (-í-0,2) marz 1,6 gráður (0,5) Þessar tölur sýna að allir vetr- armánuðirnir síðan í nóvember hafa verið mun hlýrri en meðal- lag tilsvarandi mánaða á undan- förnum árum. Október var ná- lægt allsherjarmeðaltalinu þar sem hann var aðeins kaldari en meðaltal fyrri ára. Síðan kemur nóvember 0,6 gráðu hlýrri en meðallagið, des- ember 2,5 gráðum hlýrri og janú- ar 2,6 gráðum hlýrri en meðal- iagið. En minnstur er mismunur- inn i febrúar þar sem aðeins mun ar 0,3 gráðu í þeim mánuði j vet- ur á meðallagi fyrri ára. Úrkom- an í Reykjavík á þessam vetri hefur ekki verið verulega meiri en meðalúrkoman vetrarmánuð- ina, nema í desember, þá var hún 171,1 mm, en meðalúrkoman í þeim mánuði hér í Reykjavík er 97,6 mm. í marz er meðalúrkom- an hér 75,4 mm, en var í ár að- eins 47,9 mm, enda var só’.skin hér að meira eða minna leyti í 23 daga mánaðarins, Raforkuinál sveitanna NÚVERANDI landbúnaðarráð- herra Steingrímur Steinþórsson, „fagnaði sumri“ í útvarpinu á sumardagin fyrsta. Taldi hann það vera meginfagnaðarefni þjóð arinnar og því vel við eigandi að gera að sérstöku umræðuefni, samþykkt þá, sem Albingi nýver- ið gerði, um rafvæðing sveitanna. Hann minntist á að Alþingi ákvað, að gerð skyldi heildaráætl un_ yfir framkvæmd í raforku- málum utan við raforkusvæði Sogs og Larár. En til þeirra fram kvæmda skyldi á næstu 10 árum varið 250 milljónum króna. Bank- arnir hér innanlands hefðu lofað að leggja þetta fé fram, að svo miklu leyti, sem þess yrði ekki aflað með erlendum lántökum. Er hér um að ræða mikið átak fyrir ekki fjölmennari þjóð, en jafnframt nauðsynlegt. Því að öðrum kosti mun stefna í full- komna tvísýnu hvort takast má að halda nauðsynlegu jafnvægi milli dreifbýlisins og kaupstað- anna, svo að byggð haldist í öll- um héruðum landsins. En það taldi hann, að sé þjóðinni nauð- synlegt, að öll héruð haldist í byggð sem nú eru. Raddir hafa heyrzt um það áður fyrr, að hætta væri á, að ef þjóðin tæki upp ófrávíkjanlega þessa stefnu, myndi hún svo fá- menn sem hún er reisa sér hurð- arás um öxl, ekki rísa undir þeim kostnaði, að umbæta allar sveit- irnar. Menn, sem þannig hugsa, telja, að svo harðbýlt sé í ýmsum út- kjálkasveitum landsins, að vafa- söm eftirsjá sé í byggðinni þar meðan ekki er hér þröngbýlla í landi.. Landsfólkinu sé ekki of gott að sitja að þeim lífsskilyrð- um, sem bezt eru i landi voru. Reynslan sker úr því, hvaða stefna verður ofan á í fram- kvæmd. En eitt er víst, nð fólkinu hefur fjölgað svo ört á síðustu áratug- um, að tími er kominn til að hugsa mannfólkinu fyrir stór- auknum og bættum atvinnuskil- yrðum og lífsmöguleikum. Allt útlit er fyrir, að fólkinu fjölgi á næsta mannsaldri svo að veru- lega muni um. — Vissulega er gott að búa svo í haginn fyrir framtíðina, sem gert er með raf- væðingu sveitanna. Framsýni Jóns Þorlákssonar og Jóns á Reynistað ÞEGAR Jón Þorláksson og Jón á Reynistað lögðu; frám fyrstu tillögurnar á Alþíngr um raf- væ'ðingu sveitaiúia vaf þáð ein- mitt það að samrætna lífskjör fólksins í strjálbýlinu og þétt- býlinu, sem fyrir þéim vaktl. Þeim var það ljóst þá þegar, að ef sveitafólkið byggi til lengdar við minni lífsþægindi og erfið- ari aSstöðu en kaupstaðafólkið hlyti sveitafólkið að leita til þéttbýlisins, sem betri aðstöðu byði. Þessir tveir mikilhæfu forýstu- menn Sjálfstæðisflokksins höfðu rétt fyrir sér. Það hefur reynslan greinilega sannað. Vegna þess að hinni fyrstu raforkutillögu Sjálf- stæðismanna var tekið af þröng- sýni og skilningsleysi af þáver- andi valdhöfum hefjast slíkar framkvæmdir miklu seinna í þágu sveitanna, en ella hefði orðið. Afleiðing þess er stórfelld- ur fólksstraumur til kaupstað- anna. En nú hefur merkið að nýju verið tekið upp. Rafvæðingar- áætlun Jóns Þorlákssonar og Jóns á Reynistað er að nálgast fram- kvæmd. Er því ekki aðeins fagn- að aí íbúum sveitanna heldur og öllum hugsandi íslendingum, sem líta raunsæjum augum á þörf þjóðarheildarinnar. Tvöfaldast á hálfri öld LANDSFÓLKIÐ hefur tvö- faldast að tölu á fyrri helming 20. aldarinnar. Er þetta að sjálf- sögðu fullkomið einsdæmi í þjóð- arævinni. Renna hér margar stoðir undir. Að sjálfsögðu vonast maður eftir því, að slík mannfjölgun í landinu geti haldið áfram. Staf- ar hún að sjálfsögðu að miklu leyti af bættum lífsskilyrðum al- mennt og bættu heilsufari, svo og af því, að þjóðinni hefur tek- izt að útrýma ýmsum sjúkdóm- um, er áður voru skæðir Jafnvel sjá menn nú hjdla undir, að þjóð- inni takist að vinna bug á berkla- veikinni, en t. d. sullaveiki og taugaveiki m. fl. er nú útrýmt að kalla. Vísindastarf læknanna og bætt húsakynni eiga að sjálfsögðu sinn þátt í þessum umbótum. Kemur og til greina í þessu sambandi, hve meðalaldur landsmanna er hærri en hann áður var. Meðalaldurinn mun hærri Á ÁRUNUM 1931—40 var meðal- aldur karla hér á landi 60,9 ár, en kvenna 65,6 ár. En á næstu 10 ára tímabila telja kunnugustu menn, að meðalaldurinn hafi lengzt um nálægt því 5 ár. Ætti meðalaldur karla.því að vera orð- inn tæplega 65 ár, en kvenna tæp lega 70 ár. Þegar meðalaldurinn lengist svo sem hér hefur átt sér stað, verða sífellt færri þeir þjóðfé- lagsþegnar tiltölulega, sem eru á því aldursskeiði, er menn hingað til hafa talið hæfilegan starfs- aldur, borið saman við tölu gamla fólksins. Áður fyrr var það talinn sjálf- sagður hlutur, að hver maður ynni svo lengi,. sem kraftar fhek- ast entust. En nú hefur orðið vart breytinga á þessum hugsunar- hætti. Eru mörg dæmi: til þess, að tnönnum sé ýtt frá störfum meðan þeir eru í fullu fjöri, til tjóns fyrir þjóðfélagið og til ang- urs og óþæginda fyrir þá, sem sæta slíkri meðferð, þegar menn : eru rifnir frá störfum, sem þeir ' hafa hina beztu h^fileika til að vinna. Trúin á framtíðina EN ÞÓ mannsævin hér á landi hafi lengzt að mun, er þetta ekki meginorsök fólksfjölgunarinnar, fremur hitt, að hin almennu lífs- skilyrði í landinu hafa batnað það mikið, að ungt fólk telur. sér hag- kvæmt að eignast marga afkom- endur. Hin uppvaxandi kynslóð treystir því að þjóðinni vegni vel í landi sínu. Er nú af sem áður var, með hinni fátæku og fámennu þjóð, þegar foreldrarnir töldu það eins konar lán eða huggun að sjá á bak afkomendum sínum, svo þeir væru lausir við að lifa lífinu í þeim ,,táradal“ sem íslenzku þjóðinni væri búinn. Við manntalið 1952 var íbúa- tala landsins 149 þúsund. Er sá fólksfjöldi tvöfalt meiri en fólkið í landinu var um aldamótin, þeg- ar fltótinn til Vesturheims var nokkurnveginn liðinn hjá. En á áratugunum þar áður höfðum við misst af fólksfjölguninni vestur. Samkvæmt tölum, er ég hef fengið frá Hagstofunni var hin árlega mannfjölgun á árunum 1931—1950, sem hér segir: 1931—35 varð hún að meðal- tali á ári 1,38%. Á árunum 1936—40 nam hún 0,96%, 1941— 45 var hún 1,40% til þess svo að hækka verulega á árunum 1946 —50 upp í 2,03%. Árið 1951 nam mannfjölgunin 1,55% og árið 1952 nam hún 1,63%. Ef fjölgunin heldur áfram AÐ SJÁLFSÖGÐU er ekkert hægt um það að fjölyrða, hvort velsæld þjóðarinnar, sú er veldur mannfjölguninni, breytist á næstu áratugum. En ef svo verður ekki, þá ætti að vera varlega áætlað að mannfjölgunin geti árlega ekki orðið minni en 1,5%. Héldist hún til næstu alda- móta, þá verða íslendingar orðnir 304,300. Ef íslendingum heldur áfram að fjölga á 21. öldinni að sama skapi og nú, þá verða þeir að öld liðinni 640 þúsund. Og haldi þeir enn áfram á sömu braut, verður fólksfjöld- inn á íslandi að 150 árum liðn um, árið 2100, orðinn 1.349,000. Svo ekki er úr vegi, að menn hugsi til þess með fullkominni alvöru, hvernig við eigum að sjá mun fleiri Islendingum fyrir sómasamlegri lífsafkomu, en því fáa fólki, sem nú lifir í landinu. Landið má ekki minnka AÐ SJÁLFSÖGÐU er margs að gæta þegar alvarlega er hugsað um framtíðarmál þjóðarinnar, hvernig bezt verði búið í haginn fyrir þann mikla mánnfjölda, sem menn verða að gera ráð fyrir:, að eigi að ala aldur sinn á Islandi. Eitt fyrir sig er það, að menn verða að gera sér ljóst, að viiý getum ekki lengi horft á það að- gerðalausir að kalla, að landið okkar „minnki" ár frá ári. Hið- gróna land gangi saman vegna uppblásturs og ýmiskonar land- eyðingar. Að jarðvegur þess og frjómold fjúki út í veður og vind, gróðurmold á stórum svæðurn eyðist allt niður í hraun og grjót. Á þessu hefur gengið á undan- förnum öldum og lítið sem ekk« ert að gert til varnar, þó blóm- legar sveitir hafi breytzt á til- t.ölulega skömmum tímá fyrir augum þjóðarinnar, í gróðurvana hrjóstur og jafnvel fullkomna auðn. Gróðurverndin verður að ger- ast markvissari og öflugri én áður, svo við með því móti verð- um betur undirbúnir undir vænt- anlega fjölgun komandi kyn- slóða. „Starfið er margt“, kvað Hannes Hafstein í Aldamóta- kvæði sínu. Hefur þetta sem bet- ur fer reynzt sannmæli, sem margt annað, er hann gat um í hinni glæsilegu spásögn sinni, Starfið hefur reynzt svo marg- víslegt og margt kallað að í einu^ að óneitanlega hefur sumt af starfi því sem ráðgert hefir verið í góðum tilgangi lent í fumi og handaskolum. Á Aðvörun Páls j Zophóníassonar EF VEL væri, þyrftum við að skapa okkur meiri festu í fram- faramálum okkar svo markvisst yrði unnið að þeim málum, er taka lengstan tíma og eru vanda- sömust. Þegar ég minnist á vonbrigði manna, dettur mér fyrst í hug fyrirlestur sa, sem núverandi búnaðarmálastjóri Páll Zophoní- asson flutti . á Búnaðarþingi í fyrra mánuði. Hann ræddi þar um jarðabætur og nýrækt og hvað áunnizt hefui' í þeim efnum þau 30 ár sem liðin eru síðan jarðræktarlögin voril sett hér fyrst. í skjóli þeirra laga hafa menn verið styrktir til túnræktar og annarra jarðabóta er koma skyldi sveitunum að varanlegum notum. Fyrirlestur Páls Zophoníassonar hefur enn ekki verið birtur í heild sinni, en von er á, að hann birtist í Frey. Búnaðarmálastjórinn fer ekkx í launkofa með að honum þykir árangurinn mun minni, en menn gerðu sér vonir um. I fyrirlestri sínum gerði hann ekki nákvæmlega grein fyrir því, hve miklu nýræktin hefur numið alls eða hve túnstærðin saman- lögð er mikil. Hann skiptir jörð- unum í hverri sýslu í fimm flokka þar sem í lægsta flokki eru þær jarðir, þar sem nýræktin nemur samanlagt allt að 2 hekturum. í 3.—5 flokki eru jarðir sem hafa nýrækt frá 2—5 ha, frá 5—9 ha, frá 9-—13 ha og að síðustu í efsta flokki eru þær. jarðir sem hafa nýrækt yfir 13 ha. Skýrsla P. Z. nær ekki yfir Gullbringu- og Kjósarsýslu. Eh útkoman í hinum sýslunum sam- anlögðum er sú að 35,2% jarð- Framh. á bls, 12

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.