Morgunblaðið - 24.07.1954, Blaðsíða 6

6
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 24. júlí 1954
?><t=<Cr><ti=<ö=><Q==<ö=><Q=<(P<Q^(J=«0=^Ö^Q=^?^=^(7a«C=^C=*<Q^=í»^>c9»ÆS>=9»^x=9^^'^:ax=^>^j^íS^C»^fc^SWJ»<^
^J\venjojóÉin — ^JJeimiíiÉ

Tízknkóngurmn, Jacques Futh,
hefði eins vel getuð verið kokkur
MEÐAL hinna mörgu nafntog-
uðu tískuteiknara, sem tekst
svo undursamlega að snúa hin-
um stóra heimi um fingur sér —
og jafnframt einn hinn allra vin-
sælasti er Parísarmeistarinn
Jacques Fath, — nafn, sem marg-
ar íslenzkar konur kannast mæta
vel við, þó að vera kunni að
Christian Dior hafi skyggt örlítið
á það nú upp á síðkastið.
FULLUR AF HUGMYNDUM
OG HÆFILEIKUM
Árið 1937, þegar þessi sami
Jacques Fath, sonar-sonar-sonur
eftirlætis tízkuteiknara hennar
hátignar Ef geníu keisarafrúar
Napóleons þriðja, setti upp tízku-
stofu sína í París, hefði enginn
sem til þekkti í tízkuheiminum
viljað hætta einum eyri í fyrir-
tæki þessa stóra ljóshærða
drengs, sem virtist líkari byrj-
anda í sinni grein heldur en
meistaranum. Hann var ungur —
aðeins 24 ára. En hann var að-
laðandi, smekklegur — og fullur
af hugmyndum og framtaki og
hæfileikum til að framkvæma
þær.
SKJÓTUF. SIGUF.
Hann hafði 15 þús. franka í
höndunum (um 600 ísl. kr.) í
höndunum til að hleypa fyrir-
tækinu. af stokkunum. — Þessi
fyrsta tízkustofa Fath var tvær
litlar herbergiskytrur undir þaki
á byggingu við rue La Boétie.
Tveimur árum síðar voru við-
skiptavinirniir orðnir svo margir,
að hann varð, til stórhneykslun-
ar húsigandanum — að efna til
kjólasýningar í húsportinu. —
Heimsblaðið New York Herald,
birti mynd af „hinum yngsta
tízkumeistara Frakklands.“ —
Stund sigursins var upp runnin.
En um leið skall styrjöldin yfir
■— engin vægð.
BREYTING Á ORÐIN
Jacques Fath, annars flokks
vélbyssuskytta var tekinn til
fanga 20. júní, slapp undan á
flótta úr fangaflutningunum til
Þýzkaiands og nú tók hann að
láni 5 þús. franka hjá föður sín-
um til að geta oþnað verkstæði.
sitt á ný. - Þakkytrurnar tvær í
Boétie götu eru orðnar að glæsi- í
legum salarkynnum í rue Pierre-
I-de Serbie. Það eru aðeins 17.
ár og 3 hundruð metra fjarlægð
frá upphafi Jacques Fath að há-
tindi frægðar hans.
VINNUR BAKI BROTNU
Fath hefur ekkert á móti því,
að bera dálítið af velgengninni
utan á sér. Hann er hinn létt-
lyndasti og í vissum skilningi
stöðugt sá yngsti af öllum tízku-
frömuðum Parísarborgar, enda
þótt reyndar séu til í París aðrir,
honum yngri að árum. Hann er
jafnan mjög glæsilegur í klæða-
burði, í senn sérstakur og óþving-
aður.
Honum þykir gaman að láta
fólk halda að þetta sköpunarstarf
sé honum aðeins leikur. En í
raun og veru kostar það hann
bæði taugastríð og óhemju vinnu.:
Kl. 9 á hverjum morgni er hann
mættur á vinnustofu sinni og
allan daginn, stundum fram á
nótt er hann við efnið, á þönum
með blýantinn og rissteikningar
á lofti innan um þvögu af hálf-
rugluðum fagurlimuðum sýning-
arstúlkum.
GLEYMIR AÐ BORÐA
Hann kallar samstarfsfólk sitt
Frá m©rpi (il kvclds meS blýanfinn á lofii
o§ kaffiboilann við hendina
Fath á vinnustofunni.
ýmsum nöfnum, eftir því hvernig
liggur á honum, „litla mín“ —
„gullið mitt“ eða eitthvað álíka
— og oft á tíðum glsymir hann
matmálstímunum, en brjóstsyk-
urmolann sinn sýgur hann allan
daginn án afláts — það er satt!
Skrifstofa hans á annarri hæð
í byggingunni er stórt grátt her-
bergi með veggina þakta af allra
handa litlum úrklippum. Sjálft
skrifborðið hans er æði fornlegt
— í 18. aldar stíl. Á því stendur
, æfa gömul blekbytta og flöt borð
;j' klukka og á einu horninu er
mynd af frúnni, Genévieve Fath.
KAFFIBOLLINN
VIÐ HENDINA.
Nei, hjá Fath gengur starfið
ekki fyrir sig þegjandi og hljóða-
laust. Hans önnur hönd, sem
varla víkur frá honum, er vernd-
; arengillinn hans, hin silfurhærða
J ungfrú Renoult, sem sér um, að
allt sé í röð og reglu með sýn-
1 ingarstúlkurnar og starísfólkið.
Hún vakir einnig yfir því, að
| húsbóndi hennar hafi ætíð við
hendina bolla af svörtu kaffi —
vel sterku — það er honum nauð-
synlegt til að ekki slakni á taug-
unum og vinnukraftinum. Því að
Fath vinnur hratt — í örfáum
blýantsdráttum dregur hann að
allínurnar — aðstoðarfólk og
undirtyllur fullgera svo teikn-
inguna í hinum smærri atriðum
MÁLAR — TÍNIR ALDIN —
MATREIÐIP,
Á kvöldin að vinnudegi lokn-
um ekur hann í þægilegu ame-
rísku bifreiðinni sinni út á sveita
setrið sitt Corbeville, um 50 km
utan við París, þar sem kona
Framh. á bls. 12
Silfurrefir aftur í
HJÓLIÐ hefur snúizt einu sinni enn — silfurrefaskinnin hafa á
ný haldið innreið sína í tízkuheiminn, eftir um alllangt árabil,
sem enginn vildi við þeim líta. Margir muna samt enn, í hvíliku
dálæti þau voru hjá öllum konum, sem vildu vera fínar á árunum
í kringum 1930. Allar voru með silfurref — silfurrefur var það
eina, ssm nokkuð var í varið.
AFTUR KOMNIR Á KREIK
En svo hurfu refirnir, skinnin
hríðlækkuðu í verði, það borgaði
sig ékki lengur að fást við réfa-
rækt. En hvað héfur nu gerzt?
Refirnir eru komnir á kreik aft-
ur, tízkukóngarnir í París hafa
úti allar klær til að ná sér í
silfurréfaskinn. Londön og New
York koma á eftir.
Og jafnframt spretta refabúin
upp á ný, í Danmöfku t. d. hefur
þeim stórfjölgað nú á örskömm-
um tíma og hafa ekki við hinni
vaxandi eftirspurn.
ÓLÍK GÖMLU TÍZKUNNI
Vafalaust mun haust og vetr-
artízkan í ár einkennast af hinni
nýju silfurrefatízku. En hún
verður samt ólík því, sem hún
var fyrir 20 árum, og miklu fjöl-
breyttari. Uppsettir refir í heilu
lagi, eins og þeir hafa lengi tíðk-
azt, hverfa sennilega alveg fyrir
öðrum látlausari og einfaldari
gerðum af herðaslám, svipuðum
því sem mýndin til hliðar sýnir.
Það er gert úr vissu afbrigði af
silfurref — mjög svo glæsilegt.
LIFANDI blóm til skrauts á sam-
kvæmiskjólum eru aftur mjög í
, tízku. í París sjást jafnvel kon-
ur skrýddar heilum krönsum og
sveigum, en ekki mælum vér
samt með þvi, að svo langt sé
gengið. Eitt ferskt og fallegt blóm
á kjólinn nægir.
GRÆNMETI, sem farið er að
fölna, nær sér fljótt ef sprautað
er á það, fyrst sjóðandi og síðan
- i ísköldu vatni.
g tilvaldar á sumar
ÞAÐ liggur við að orðið Sand-
wich, eða brauðklemma, eins
og við höfum valið því orð á ís-
lenzku, fái húsmæðurnar til þess
að skjálfa í hnjáliðunum, en hvað
er einfaldara heldur en að smyrja
brauðklemmur handa gestum sín-
um, eða heimafólkinu, e? kvöld-
maturinn þarf að vera fljótlegur,
— einnig þegar farið er í öku-
ferðir og kaffið drukkið „úti í
náttúrunni“ og á berjamó. —
Brauðklemmurnar má geyma
smurðar, ef þær efu vel innpakk-
aðar i vaxborirm pappír, eða í
rakri þurrku.
BRAUÐIÐ
Nota má venjulegt hveitibrauð,
en betra væri að hafa svo kallað
„Sandwich-brauð“, sem oftast ef
hægt að fá fyrirvaralaust i braúð
gerðarhúsum og kostar kr. 5.60.
SNEIÐARNAR EFTIR
ENDILÖNGU
Brauðið er . sneitt niður eftir
endilöngu eins o" myndin að ofan
sýnir. Sneiðarnar mega ekki vera
of þykkar. Það er fljótlegra held-
ur en að sneiða brauðið eins og
venjulega og þá er einnig hæg-
ara að skera brauðið út, þegar
búið er að smyrja það.
SNEIDARNAR SMURÐAR
Nota má venjulegt gott, ís-r
lenzkt smjör. Einnig má smyrja
með „Sandwich-spread“, eða
skipta smjörinu í smá hluta og
hræra út í þá ýmist, smátt skor-
inni pétursselju, rifnum lauk, eða
sinnepi eða tómatsósu. — Þá ef
gott að blanda með góðu smjöri
dálitlu af saxaðri skinku og
sinnepi. Remoulade-sósu, heima-
tilbúin, er girni’eg á samklemm-
um og einnie lifrarkæfa, sem
er hrærð út með ofurlitlurrt
þeyttum rjóma, saxaðri agúrku,
asíu eða einu rifnu epli. . • ;
Sneiðarnar éru’ allar smurðar;
siðan lagðar samaatvaBV og tvær
og þcim þrýst vel saman. :
Framh. á bls. 12 ■

Þessi fallegi sumarkjóll að ofan
er teiknaður af ungri íslenzkri
stúlku, Katrínu Briem, sem lagt
hefur stund á tízkuteikningar úti
í London undanfarin ár. Hann
gefur ekkert eftir kjólunum frá
tízkumeisturum stórborganna.
í Ílalíu læram við a5
fifa — segir Ingrid
Bergmann
SÆNSKUR blaðamaður kom ný-
lega í heimsókn til kvikmynda-
stjörnunnar Ingrid Bergmann á
Ítalíu og segist svo frá, að hún
virðist mjög hamingjusöm. Sjálf
segir hún, að hún og börn hennar
séu glöð og ánægð. Ég held, bætir
hún við, að börn séu hvergi eins
glöð og frjáls, svo stolt og sjálf-
stæð eins bg hér. Og þetta á við
um öll börn á Ítalíu, ekki aðeins
mín eigih. Þér ættuð bara að sjá
litla Robert minn, hvað hann er
glaður, fjörugur og framtakssamr
ur, —Hvílíkur munur eða ég,
þegar ég var lítil. Ég man hvern-
ig ég sat stundum á stól, án þess
að þora að opna minn munn nema
ég væri ávörpuð af einhverjum
fullorðnum. Hér er allt svo miklu
frjálsara, hér lærir maður að.lifa
iífihu, já, umfram allt að lifa.
Engir kunna það betur en ítalir
— og. það er einmitt það, sem
þeir hafa kennt mér.