Morgunblaðið - 04.12.1954, Blaðsíða 14

MORGVfÍBLAÐlÐ
jaugardagur 4. desember 1954
N I C O L E
SkcíldsagQ «ftir Catosnne Gasu>
Framh’aldssagan 110
arinnar .... Richard var gerólík
ur Lloyd. Þetta yrði nýtt líf.
Richard mundi verða eigingjarn,
og afbrýðissamur, en þó alltaf
glæsilegur og aðlaðandi. Það
mundi aldrei verða leiðinlegt að
vera með honum. En í sambúð
lians mundi hún heldur varla
finna staðfestu og traustleik: hans
hverfula eðli, hans eyrðarleysi
myndu koma í veg fyrir að hann
gæti nokkurs staðar skotið rót-
um. Hún tók að velta því fyrir
sér, hvort hann mundi gera sér
grein fyrir hvílíkt band hjóna-
bandið væri. Með Lloyd fyrir
eigínmann hafði líf hennar verið
vel skipulagt og öruggt. Þeirri
öryggistiifinningu hafðn hún
vanizt og það var einmitt slíkt
sem hún þarfnaðist nú. Það
mundi ekki þýða að fara með
Richard og setjast að í húsinu við
Tygarth Drive. Nei, þau myndu
fá sér íbúð í Mayfair eða við
Regent Park — og hennar gömlu
kunningjar myndu ganga þar út
og inn. Gestir þeirra yrðu sama
fólkið og hún hafði reynt eftir
megni að forðast. En Richard
elskaði hana — og hún var ein-
. mana. I-íún leit á hann; augnaráð
hans var hlýlegt og biðjandi.
„Það er ekkert sem heldur í
þig hérna“, sagði hann. „Mamma
mun áreiðanlega sakna þín, en
hún mundi síðust allra vilja
koma í veg fyrir að þú öðlaðist
hamingju. Þvert á móti mundi
hún hvetja þig til þess að leita
hamingjunnar.“
Skyldi hann hafa gleymt
Judith, hugsaði Nicole með sér
— eða fannst honum að hún ekki
vera það þýðingarmikið atriði
í þessum ákvörðunum að tæki
því að minhast á hana. Og hvar
inundi Judith vera ætlaður sess
í lífi þeirra? Richard kærði sig
kollóttan um börn. Hann skipti
sér aldrei af drengjunum hans
Alans og ennþá síður af Judith.
Hann talaði um hamingju ....
Nicole velti því fyrir sér hvort
liægt væri að kalla það hamingju
samt hjónaband, þar sem engin
börn væru. Judith yrði að eyða
bernskuárum sínum á uppeldis-
stofu, eins og hún sjálf hafði orð-
ið að gera. Richard mundi halda
því fram, að hún væri betur kom-
in á slíkum stað .... það kynni
að vera rétt hjá honum, en það
hafði sannarlega ekki verið
áform Lloyds að láta hana alast
upp meðal ókunnugra. Lloyd
hafði viljað að hún fengi það
sem börnum er mikilvægast í
bernsku — ást, heimili, elsku-
iega og skilningsgóða foreldra.
Lloyd hafði elskað hana.
Richard greip allt í einu um
axlir hennar. „Þú ert leiðinleg",
sagði hann. „Þú hlustar ekki á
mig! Hvað ertu að hugsa um?
Hann?“
Hún' starði á hann steini lostin.
Svipur hans varð harðneskju-
legur. „Hann er dáinn, Nicole. Þú
verður að skilja það. Þú hefur
lifað í minningunni um hann í
tíu mánuði, og það er kominn
tími til þess að þú breytir þar
um. Þú verður að gleyma hon-
um.“ Hann þagnaði um stund.
„Nicole, þú ert ung og yndisleg.
Þú mátt ekki láta hann hafa
svona mikið vald yfir þér. Þú
átt alla ævina framundan; þú
^etur ekki alla ævina unað við
áð eiga aðeins minningu um karl-
mann.“
Hún hörfaði aftur á bak frá
lionum. „Ég get ekki gifzt þér,
Riehard.“
„Hvers vegna ekki?“ sagði
hsmn hranalega.
„Ég elska þig ekki“, sagði hún.
Hann hló stuttlega. „Ást! En
hváð þú hefur breytzt!“ sagði
hann hæðnislega. „Einu sinni var
það aðalskemmtun þín að verða
ástfangin — það var æfintýri. Nú
setur þú slíkt í samband við ná-
kvæma yfirvegun um það hvaða
öryggi og traust felst í því. Er
þetta rétt skilið hjá mér?“
„Já, Richard, þú hefur rétt fyr- í
ir þér“, endurtók hún hægt. „Ég
er hrædd við framtíðina eins og
hún blasir við mér nú. En ég býst ,
við að sú hræðsla mundi marg-
faldast' ef ég ætti að mæta henni
með þér. Þú getur ekki veitt mér 1
það líf, sem ég nú óska eftir. Það
yrði of fábrotið fyrir þig; þú j
mundir sakna glaumsins, sem ég
vil nú orðið helzt vera án; þú
mundir kvarta og ergja þig og þú
mundir verða vonsvikinn, því að
ég er ekki lengur Nicole sem þú
þekktir í gamla daga í sam-
kvæmum og veizlum. Og ég get
ekki snúið til hins fyrra lífs —
hvernig sem ég reyndi- Það er
eitthvað í huga mínum sem er
dáið og horfið, Richard — eitt-
hvað sem áður ólgaði og hvatti.
Lloyd tók eitthvað frá mér og
hann heldur því enn. Hann var
mér sá eiginmaður, sem þú gætir
aldrei orðið. Hann veitti mér ást,
hamingju, ánægju og .. Judith.
Þú getur aldrei veitt mér þetta,
Richard. Þú ert ekki aflögufær.
Ást þín yrði ekki byggð á bjargi.
Þú ert allt of næmur fyrir fegurð
til þess, að þú getir elskað eina
konu og gert þig ánægðan með
það; hamingja .. já. Við yrðum
kannski hamingjusöm í bili, unz
þú yrðir eirðarlaus og tækir að
þrá glaum og gleði og þegar svo
væri komið færum við í taug-
arnar hvert á öðru; ánægja ..
hana hefur þú aldrei fundið í
lífinu, þó að þú hafir reynt mikið
til þess. Og ég hef enga ástæðu
til að ætla að þú findir hana með
mér. Og þá er það Judith .... þú
hefur engan áhuga á henni. Hvers
vegna? Er það vegna þess, að
þú hefur engan áhuga á börnum
yfirleitt? Eða er það vegna þess
að hún er dóttir Lloyds?“
Richard hleypti brúnum. „Hún
er þitt barn. Allt sem þú átt
vekur áhuga minn. Ef við giftumst
yrði vel litið eftir henni. Það
veiztu. Hana mundi aldrei skorta
neitt. Við mundum senda hana
á góðan heimavistarskóla. Hún
er nógu gömul ....“
„Nei, Richard! Nei!“ hrópaði
hun iramm i iyrir honum. riún
fann Kaxdan hroii fara um sig.
„Þú segir þetta jaín kæruieysis-
iega eins og þu værir að senda
hana í skemmtiíerð Heimavistar-
skóla! Nei! Eg ætia ekki að láta
loka hana afstðis, eins og gert var
við mig í bernsku. Eg vil gefa
henni það, sem ég íór á mis við —
og gott heimili er eitt af því. Ég
hafði enga hugmynd um það hvað
heimiii var, iyrr en ég kom til
Englands. Og þá, þegar mér
bauðst það og var farin að lifa
eðlilegu lífi, steig það mér til
höfuðs. Það var allt svo undar-
legt og dásamlegt. En slíkt skal
ekxi henda Judith Hún skal fá
allt — og hún skal fá allt þegar
frá byrjun! Skilurðu hvað ég er
að segja, Richard?“
„Já, þú ert að segja, að þú vilj-
ir ekki giftast mér“, sagði hann
lágt. Svipur hans var aftur harð-
neskjulegur. „Eg vissi það að
Lloyd stoð á milii okkar. Ég hef
alltaf vitað það, en ég ímyndaði
mér aldrei að stelpubarn kæmi
til með að gera það. Ef það nú
væri bara Lloyd, þá gæti ég
kannski barizt til sigurs; ég gæti
kannski fengið þig til að gleyma
honum .. En Judith .. hvernig
get ég barizt við þau bæði?“
„Það getur þú ekki, Richard.
Þú getur það ekki. Judith er mitt
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
64.
Þeir réðust að mér eins og þegar ólmir veiðihundar ráð-
ast á hjört. Mér tókst að halda þeim frá mér í nokkrar
mínútur með því að beita sverðinu mínu, en þá fékk ég
mikið högg á höfuðið, svo að ég riðaði í söðlinum og féll
af baki. Eg fann að gripið var um handlegginn á mér, svo
var mér lyft upp og kastað óþyrmilega upp á söðulboga.
Þó að ég væri hálf ringlaður eftir höggið, barðist ég um
sem hamstola, til að losa mig en árangurslaust. Ég sá andlit
eins biksvart og ég sæi framan í sjálfan djöfulinn, og það
glitti í hvítar tennurnar, svo fannst mér að ég væri að
sökkva niður í koldimma gjá.
Þegar ég kom til sjálfs mín aftur, lá ég á dimmum, ryk-
ugum stað, sem vaggaði mjúklega fram og aftur, svo að
ég hélt í fyrstu að ég væri í skipi á sjó. Einhver hafði
vafið sárabindi um ennið á mér. Eg hafði miklar kvalir í
höfðinu. Einnig fann ég að einhver hafði bundið hendur
mínar saman. I nokkur augnablik gat ég ekki munað neitt,
þó að ég reyndi af alefli að safna mínum tvístruðu hugsun-
um saman. „Ég er Jóhann handfasti“ sagði ég lágt við
sjálfan mig, en hvar ég var og hversvegna ég var hér og
hvað fyrir mig hafði komið, var mér algjörlega hulið.
Þá fór ég aftur að muna allt, orrustuna og höggið. Tjald-
ið, sem hékk í kringum mig, gat ég dregið til hliðar og
gægzt út, með því að reisa mig upp á olnboga. Hressandi
nætursvali lék um andlit mér. Næst fyrir neðan mig sá
eg hliðina á stóru dýri og þar fyrir neðan dökkleitan sand-
inn, en uppi yfir mér hvelfdist dimmur himininn þar sem
stjörnurnar glitruðu eins og milljónir gimsteina. Nú var
mér allt ljóst. Ég var með sveit manna á bakinu á úlfalda
og það var verið að fara með mig sem fanga til borgarinnar
Damaskus.
prjónafatnaöur
Alls konar
CENTROTEX
frá Tékkóslóvakíu
Einkaumboðsmenn:
Kristján G. Gíslason
& Co. h.f.
I Ytri-Njarðvíkum
er til leigu í nýbyggðu húsi 2 samliggjandi herbergi með
innbyggðum skápum, snyrtiherbergi ásamt W. C. Sér-
staklega ætlað einhleypum eða barnlausum hjónum. —
Alger reglusemi áskilin. Þeir sem kynnu að óska eftir
herbergjunum, leggi nöfn sín í lokuðu umslagi á afgr.
Mbl. í Keflavík fyrir 10. þ. m., merkt: , Algjör reglusemi
— 263“. —