Morgunblaðið - 03.07.1955, Blaðsíða 14

MORGUNBLAÐ1Ð
Sunnudagur 3. júlí 1955 J
HJÓNABANDSÁST
EFTIR ALBERTO MORAVÍA
iFramhaldssagan 21
'lk
Tjfm, snögglega, ákaft, en ástríðu
þrungið. Við kysstumst langa
slund, án þess að draga andann
Qg þrýstum vörunum saman,
ákaft og ástríðuþrungið. Það var
Kkast kossum einfaldra en ákafra
i^iglinga, sem ekki eru nema við
'^áningar í ást sinni og eyðileggja
Ijæði eigi nskemmtun með óþol-
íÍBmæði og taugaveiklun.
£ Og mér fannst við þessa kossa,
Ögm ég frekar var að hnupla af
"Sörum hennar, sem ég væri far-
Sm að endurlifa æsku ár mín
Sl yrði að gæta þess, að
ðaföst móðir mín kæmi ekki að
kur óvörum, þá og þegar. Jafn
jótt og hinum langa kossi
uk, urðum við stillt aftur, alveg
ns og tvö börn; hún hljóð og
varleg, ég dálítið ruglaður í
:ollinum. Því næst varð mér litið
konu mína og fór að hlæja,
ði að sjálfum mér og henni, og
g hló og sleppti hönd hennar. —
etta gerði hana tortryggna og
ún spurði: „Að hverju ertu að
|ílæja?“
i „Fyrirgefðu", svaraði ég. „Ég
ekki að hlæja að þér.... Ég
hlæ af því, að ég er hamingju-
|amur“.
f Hún varð undirleit og spurði í
lágum hlijóðum og vingjarnlega,
um leið og hún hélt áfram að
borða: „Og hvað er það, sem gerir
þig hamingjusaman?"
j í þetta skipti gat ég ekki veitt
lengra viðnám og ég sagði hrein-
skilnislega: „Núna hefi ég, í
fyrsta skipti á æfinni, allt, sem
ég óskaði mér og það sem meira
er um vert — ég veit, að ég hefi
það . . . “.
f „Hvað var það, sem þú óskaðir
^ér?“
i' ,,í fjölda mörg ár“, svaraði ég,
.Ttefi ég þráð það eitt, að elska
! oonu og vera elskaður af henni.
' 3ott og vel, nú elska ég þig og
'fg held sömuleiðis að þú elskir
:nig. í fjöldamörg ár hefur mig
!$ngað til að skrifa eitthvað, sem
! íefði raunverulegt gildi, eitthvað
i^cáldlegt . . . Nú, þegar sögu
. feinni er lokið, þá held ég, að
i ihætt sé að fullyrða, að sú ósk
ttún hafi einnig rætzt“. Ég hafði
íkveðið, að tala ekki við hana
úna um söguna, fyrr en ég hefði
kið við að endurrita hana, en
3eði mín var svo mikil, að ég
óðst ekki freistinguna.
i Enda þótt ég vissi, að hún elsk-
íði mig og fylgdist af alhug með
rtörfum mínum, þá furðaði mig
á þeim áhrifum sem þessi frétt
afði á hana: „Ertu virkilega bú-
n með söguna?" hrópaði hún
Cjpp yfir sig með ánægju og gleði,
sem sýnilega var einlæg. „Ertu
búinn með söguna þína?“ og rödd
hennar hafði skæran hljóm, sem
gíaddi mig. „Ó, Silvio, og þú
ságðir mér aldrei neitt um þetta!“
„Ég hef ekki orðað þetta við
! >ig“, svaraði ég, vegna þess, að
: ;áunverulega er verkinu enn
- ‘kki lokið. Ég á enn þá eftir að
' mlrita handritið og þá fyrst er
íægt að segja, að öllu sé lokið,
! iegar sú vélritun er um garð
. fengin".
„Það skiftir engu máli“ sagði
! íún með sömu róseminni. „Verki
pínu er nú lokið og þessvegna er
petta stór stund . . Við verðum
ÍS drekka hamingjuskál sögunn-
ár þihnar."
Viðmót hennar var heillandi og
Íkaflega ástúðlegt og bláu aug-
vn, ávo fögur og leiftrandi, hvíldu
á. mér, eins og þau vildu gera f
kælur við mig, með tillitinu einu. I
Með sjálfandi hendi hellti ég víni j
1 glösin okkar og svó lyftum við '
Íeim, hátt yfir borðið: „Þína skál
g bókar þinnar“, sagði hún, lágri
röddu og horfði á mig. Ég drakk
og sá hana drekka, en svo lét hún
glas sitt á borðið, hallaði sér að
mér og bauð varir sínar og í
þetta skipti var kossinn sannur,
langur og ástíðuþrunginn, og það
var fyrst, er honum lauk, að við
jVeittum því athygli, að þjónustu-
stúlkan hafði komið inn og stóð
nú og starði á okkur, undrandi á
svipinn, með bakkann í höndun-
um.
„Komdu hingað Anna. Þú verð-
ur líka að skála. Þetta er stór-
kostlegur dagur", sagði konan
mín, með hinu þokkafulla og
áhrifaríka viðmóti, sem henni var
svo eiginlegt. „Silvio, helltu í
glasið hjá henni Önnu, og þú
Anna, nú verður þú að drekka
skál fyrir signor Silvio!“
Gamla konan hikaði og brosti
tvfrætt: „Þá það, þá það, ef
drekka skal heillaskál", sagði
hún, lagði bakkann á hliðarborð-
ið, tók glasið, lyfti því með klaufa
legum tilburðum og drakk full-
ið.
Konan mín greip nú aftur til
matar síns, en hélt þó áfram að
leggja fyrir mig spurningar, við-
komandi ritverki mínu: „Og ertu
nú, í þetta skipti“, spurði hún.
„sannfærður um, að hafa samið
eitthvað fallegt?"
„Já“, svaraði ég, „eins sann-
færður og hægt er að verða um
slíka hluti sem þessa .... og ég
get orðið sannfærðari, en margur
annar, vegna þess, að ég er ekki
svo slæmur gagnrýnandi sjálfur.
Ég er að minnsta kosti sannfærð-
ur!“
„Þú veizt, að mig langar til að
segja þér, hversu ánægð ég er“
sagði hún eftir stundarþögn.
greip hönd mína og horfði í augu
mér. Ég lyfti hendi hennar að
vörum mér og kyssti hana. Ég
var svo innilega þakkþátur konu
minni fyrir það, hvernig hún
fagnaði fréttinni um varkslok
mín og opinberaði, enn einu
sinn, með því, gildi þeirra tilfinn-
inga, er hún bar í brjósti til mín
— gildi sem var mér gulli betra.
Ég var í sæluvímu vegna þeirrar
gleði, sem hún lét í ljós, alveg
eins og þessar fagnaðarviðtökur
hefðu komið frá hinum frægasta
gagnrýnanda, en ekki af vörum
fáfróðrar manneskju, áhrifa-
lausrar.
Ég man ekki greinilega, í öll-
um atriðum, hvað gerðist þetta
kvöld, hliðstætt því er maður
man ekki vel eftir andlitum fólks
og svip þess, þegar skyndilegur
bjarmi frá eldingu blindar mann
með leiftrandi ofbirtu.
Ég man aðeins það, að ég var
æstur, glaður, í einhverjum hug-
aræsing, og að ég ræddi við hana
um framtíð mína og hennar.
Því næst útskýrði ég, hvers-
vegna ég hefði ritað söguna. Ég
tók sem dæmi, okkur tvö og hjóna
band okkar, sundurgreindi efnið,
sem ég hafði fjallað um, og lýsti
fyrir henni breytingum þeim og
djúpsæi, er ég hafði leitt inn í
það.
Ég vitnaði í aðrar, frægar bæk-
ur, gerði samanburð, rakti for-
dæmin, sem ég hafði líkt eftir.
Öðru hvoru rauf ég samhengið, j
brá mér inn á aðrar brautir og 1
sagði skrýtlur. j
Loks tók ég mér bók í hönd, J
nýlega útgefið Ijóðasafn, og las
upphátt nokkur kvæði eftir nú-
tíma skáld.
Konan mín sat á leigubekknum
fögur, þokkafull, með krosslagða
fætur, reykjandi og hlustaði á orð
mín og frásögn. Ég þóttist verða
þess vís að hún fylgdist með frá-
sögn minni, með sömu ástúðinni,
sannri og óbreytanlegri, en hún
hafði vottað mér, er ég fræddi
hana um það, að lokið væri nú
skrásetningu sögunnar minnar.
Tvö ein nutum við tveggja
stunda, náinnar samveru, í þess-
ari nítjándu aldar dagstofu, inn-
an um hina mörgu, fornu, brak-
andi húsmuni og þá einmitt er
ég hugðist loka kvæðabókinni, að
lestri loknum, einmitt þá slokkn-
uðu ljósin.
Það var ekki óvenjulegt, í þess- j
um landshluta, að rafmagnið !
brygðist skyldunni. Þetta var upp
skerutími olívunnar og olívu- >
verða beint til pressanna.
trésins og strauminum mundi,
í myrkrinu gekk ég út að i
franska glugganum, sem snéri út j
að malarreitnum, framan við i
PARADÍSARGARÐURINN
8
„Svo er víst,“ svaraði hún, „og agað get ég þá piltana.
Þarna kemur sá fjórði.“
Það var Austri. Hann var búinn eins og Kínverji.
„Nú, þú kemur þá úr þeirri átt?“ sagði móðirin. „Ég hélt
þú hefðir verið í paradísargarði.“
„Þangað flýg ég ekki fyrr en á morgun," sagði Austri.
„Á morgun verða liðin hundrað ár síðan ég kom þar. Núna
kem ég frá Kína, og dansaði ég þar í kringum postulíns-
turninn, svo að allar klukkurnar hringdu.
Niðri á strætinu voru embættismennirnir lúbarðir. —
Bambusprikin voru látin ganga sér til húðar á öxlum þeirra,
og þetta voru mannvirðinga menn frá fyrstu röð til níundu.
Þeir hljóðuðu og sögðu:
„Ástarþakkir, minn föðurlegi velgerðarmaður!“ En þar
fylgdi ekki hugur máli. Ég hringdi klukkunni og söng: tsing,
tsang. tsú.“
„Mikill er í þér gáskinn,“ sagði sú gamla. „Það er gott að
þú kemur á morgun í paradísargarðinn. Það er þó alténd
til þess að þú siðast betur. Drekktu þá duglega úr vizku-
lindinni og mundu að koma heim með fulla flösku úr henni
handa mér.“
„Það skal ég gera,“ sagði Austri. „En því hefirðu látið
hann bróður minn að sunnan niður í pokann? Upp með
hann! Hann á að segja mér frá fuglinum Fönix. Kóngs-
LUXEMBORG
ER Á KROSSGÖTUM EVRÓPU
LOFTLEIÐIR
fljúga vikulega til og frá Luxemborg.
Það er gaman að hefja Evrópuferðina á því
að fljúga með LOFTLEIÐUM til Hamhorgar
á laugardegi, eiga þar næturdvöl og fara svo
á sunnudagsmorgni til Luxemborgar.
Tilogfrá LUXEMBORG |
með LOFTLEIÐUM I
Það er gott að Ijúka Evrópuferðinni með því
að sigla beint heim frá Luxemborg með
sunnudagsferð
LOFTLEIÐA
LUXEMBORG
ER Á KROSSGÖTUM EVRÓPU
jiimiMuin
iiiijjiu, ■ ■ ■ »J|