Morgunblaðið - 07.07.1955, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 7. júlí 1955 j
HJÓNABANDSÁST
EFTIR ALBERTO MORAVÍA
Framh'aldssagan 24
helzta veitingahús borgarinnar og
drakk glas af vermouth, stand-
andi við drykkjarsöluborðið.
Þetta var gamaldags káffihús,
dimmt og loftlítið, með nokkrar ur allra.
flöskur, af vafasömu útliti, í hill- Skyndilega kom vfir mig ein-
utium innan við borðið og enga hver kveljandi þjökun og þótt
viðskiptavini á rauðu bekkjunum sui Væri hátt á lofti, þá skalf ég
og hversu líf mitt yrði óbærilegt
án hennar. Mér varð ljóst, að
meðan ég ætti hana, væri ég
auðugastur allra manna, en án
hennar yrði ég aumastur, yfir-
gefnastur og vorkunnarverðast-
xneðfram veggjunum.
Ég fór svo aftur út, rölti yfir
á torgið, gekk að blaðasölu og
keypti, er ég hafði litið yfir fjög-
ur eða fimm myndskreytt tímarit
frá hvirfli til ilja, af einhverjum
óstjórnlegum kölduflogum. Augu
mín fylltust af tárum og ég vissi,
að ég fölnaði upp.
í einhverju móðursýkiskenndu
og skopblöð, sem þar voru hengd hræðslukasti skipaði ég Angelo
upp til sýnis, Morgunblaðið og að aka hraðar
settist á stein, við framhliðina á
ráðhúsi borgarinnar, neðan við
merkisskjöld einhverrar göfugr-
ar ættar og járnhring, sem hest-
ar voru bundnir við.
Mig iðraði þess, að hafa sagt
Angelo að koma ekki fyrr en eft
„Guð minn góður!“ hrópaði ég
gremjulega. „Með þessu móti
komumst við ekki heim fyrr en
einhverntíma í kvöld!“
Til allrar hamingju vorum við
nú komin niður á flatlendið og
hesturinn sem vissi, að heima
ir eina klukkustund, en huggaði hjðu hhs 0g fóður, greikkaði
mig þó við það, að hann hefði 'Sp0rjg
verk að vinna og að ég myndi
samt hafa orðið að bíða eftir hon
Eg horfði áhyggjufullur fram
á veginn og þráði það eitt, að
komast sem fyrst heim, sjá Ledu
og sannfærast um það, að hugur
hennar væri óbreyttur, sem fyrr.
Hér var fyrsti kafli þjóðvegar-
skugga, voru auð og tóm, þar ins yfir sléttlendið, síðan kom
um.
Hin óreglulegu súlnagöngu,
þröng, umkringd af miðalda höll-
um, hálf í sólskini og hálf í
seinni spölurinn, hinum megin
við brúna og hér var svo loks
síðasti vegarspottinn meðfram
múrveggnum, sem umlukti garð-
inn. Hér var hliðið og hér akveg-
sem ekki var markaðsdagur.
Meðan ég dvaldi þar, klukku
stund eða lengur, sá ég áreiðan-
lega ekki fleiri en tíu manneskj-
ur ganga hjá og var a. m. k.
helmingur þeirra prestar. j urinn ...
Ég las blað mitt og biðin gerði Flötin, framan við húsið, sýnd-
mér alls ekkert gramt í geði, þar ist loga í sólargeislum og á
sem ritverk mitt var svo langt þröskuldinum beið Leda, í ljós-
komið áleiðis og hinsvegar engin um kjól með bók í hendi. Mér til
líkindi til þess, að ég hefði byrj- ósegjanlegrar ánægju sá ég aug-
að á vélrituninni þennan sama
dag.
Ég fann að ég var rólegur og
algerlega heilbrigðu hugar-
Ijósan eftirvæntingarsvip á and-
liti hennar.
Augsýnilega hafði hún verið að
lesa einhverja bók, inni í dagstof-
ástandi og er ég hafði lokið lestr- unni, en staðið á fætur, til að taka
inum, fór ég að fylgjast með hin- á móti mér, er hún heyrði til
um mörgu kaupmönnum, sem vagnsins á malarbornum akveg-
verzluðu í búðum sínum, um- inum.
hverfis torgið.
Vagninn nam staðar, ég stökk
Sólin hafði hækkað á lofti og út úr honum og gekk, er ég hafði
skugginn af ráðhúsinu, með hin- heilsað henni, inn í húsið.
um hörðu útlínum varð minni.
Einhversstaðar byrjaði bjalla,
e.t.v. klausturbjalla, að hringja
ákaft og fljótlega var henni svar-
að, dimmum rómi, af klukkunni
í kirkjuturninum.
Það var komið fast að nóni, öll
borgin virtist sem vakna af svefni
og hópur fólks kom inn á torgið.
Ég færði mig líka úr stað. Ég
reikaði um, í hægðum mínum, og
lagði loks leið mína inn í almenn
ingsgarðinn, þar sem ég bjóst
jafnvel við að rekast á Angelo.
Og vissulega var hann þar líka,
í áköfum samræðum við nokkra
borgarbúa.
„Það er orðið áliðið dags“,
sagði hún, á leiðinni inn í húsið
„rakarinn er búinn að bíða lengi. ‘
Hann er núna upp á lofti.“
„Hvað er klukkan?“ spurði ég.
„Hún er orðin meira en eitt“. |
„Þetta var allt saman Angelo
að kenna“ sagði ég. „Nú fer ég
strax upp og læt Antonió raka
mig og svo kem ég þegar aftur
niður til þín.“
Hún svaraði engu, en gekk aft-
ur út í garðinn. Ég flýtti mér upp
á loft og inn í skrifstofuna.
Antonió stóð við borðið, þar
sem öll rakáhöld hans biðu .Jtil
reiðu, og beið komú' mTnnar og
ávarpaði mig með: „góðan dag-
inn“ og örlítilli höfuðhneigingu,
um leið og ég gekk inn í stofuna.
Fljótmæltur sagði ég við hann:
„Fljótir nú,' Antonió .... það er
orðið mjög áliðið dags....Verið
nú eins handfljótur og yður er
mögulegt“, og ég fleygði mér útaf
í hægindastólinn. i
Ég gerði mér nú grein fyrir
því, að asi minn stafaði aðallega
af hungri. Um morguninn, áður
en ég lagði af stað til borgarinn-
ar, hafði ég aðeins fengið mér
kaffisopa, maginn var tómur og
höfuðið var þungt og hungrið
orsakaði óþolinmæði, sem fljót-
lega fékk útrás, þegar Antonió
með sínu venjulega seinlæti, byrj
aði að breiða handklæðið út, til
þess að festa það um háls mér.
„Hversvegna getur henn nú ekki
flýtt sér ofurlítið?" hugsaði ég
með mér. „Ég sagði honum þó, |
að mér lægi mikið á .... Fjand-
inn sjálfur hirði hann.“
Stillingin, sem einkenndi allar
hreyfingar rakarans og sem mér
hafði til þessa líkað svo vel, voru
mér nú nánast óþolandi. Mig lang
aði til að reka á eftir honum, en >
þar sem ég var þegar búinn að ,
gera það, var mér Ijóst, að ég gat
ekki endurtekið þau orð mín og ’
einmitt það jók gremju mína stór
lega.
Sparið fé
og
fyrirhöfn,
notið
SNQWCEM
Snowcem er auðvelt
í notkun. — Litaúrval
fyrir hendi. — Verndið
hús yðar í skini og skúr
m e ð
SNOWCEM
H. BtlBIKTSSi & Cfl. H.F.
HAFNARHVOLL — SÍMI: 1228.
Tókum upp í morgun
sumarkjóla
Hafnarstræti.
PARADISARGARÐURINN
11
„Það var ókurteisi, að mér láðist að kveðja móður þína
og bræður,“ sagði kóngssonurinn. I
j „Þegar maður sefur, er maður löglega afsakaður," sagðí
; þá Austri, og flugu þeir nú æ hraðar og hraðar áleiðis.1
Við lögðum þegar af stað áleið- j>ag mátti heyra það frá trjátoppunum í skóginum, því að
is heim, í gamla fjaðravagninum þegar þeir flugu yfir, varð þytur mikill í greinum og laufi, 1
°k^aiý v , . 1 og eins mátti heyra það frá hafinu og stöðuvötnunum, því
A heimleiðinm urðu hugsamr g hvarvetna, þar sem þá bar yfir, risu bylgjurnar hærra,
samlegri og raunhæfari. Ég man,, sto^kipm hneigðu S1g djupt mður 1 sjoinn eins og svamr
að ég fór að hugsa um útgefand- ja L , ... .,
ann, sem ég ætlaði að bjóða sög-1 Þe§ar kvolda tok og dimmdi yfir, var skyrtilegt að sja
una mína, bandið, sem ég ætlaði storu borgirnar. Þa saust ljosin ýmist her og ýmist þar, það
var líkast eins og þegar maður hefur brennt pappírsblaði
og allir litlu eldneistarnir hverfa hver af öðrum.
Og kóngssonurinn klappaði saman lófunum, en Austri
og hina sem ekki myndu gera j bað hann að vera ekki að því, en halda sem fastast, því að
það. Jella kynni hann auðveldlega að hrapa og hanga svo fastur
Því næst varð mér hugsað til á einhverri kirkjuturnsspírunni.
Örninn í koldimmum skógunum er léttfleygur að vísu,
en léttfleygari var Austri. Kósakkinn á litla hestinum sín-
Ljosmyndarar
Ljosmyndaamatörar
Innflutningsverzlun í ljósmyndavörum óskar eftir
starfsmanni, sem getur séð um pantanir og sölu í ljós-
myndavörum. Tilboð merkt: „Ljósmyndir“ —910“, —
sendist blaðinu fyrir 15. júlí.

að velja á hana, gagnrýnendurna
sem myndu skrifa um hana í
blöðin, þá sem myndu hæla henni
Stembeck.
Ledu og ég sagði við sjálfan mig,
Íég hefði verið mjög heppinn
kynnast henni og kannske í
fyrsta skipti síðan við giftumst,
\iarð mér ljóst, hve veikur sá
lllekkur var, sem tengdi okkur
saman. Ég varð næsta óttasleginn,
við þessar hugsanir, svo að nálg-
aðist angist, hjartað tók að berj-
ast ákaft í brjósti mér og mér
varð þungt um andardráttinn
Ég fann hve háður ég var Ledu vínberjum.
um ríður í loftinu yfir völluna, en hvað var það hjá þeysi-
reið kóngssonarins?“
„Þarna geturðu séð Himalaya,“ sagði Austri, „það er hæsta
fjallið í Asíu. Nú erum við bráðum komnir að paradísar-
garðinum.“
Sveigðu þeir þá betur suður á við, og kenndi brátt ilms
af kryddjurtum og blómum. Voru sjálfsánar fíkjur og gran-
atepli, og villivínviðurinn var hlaðinn bláum og rauðum ’
Saga þessi segir frá
skrítnum
náungum sem hafast við í
smáborg í Kaliforníu Er bókin
um ævintýri þau sem þeir
lenda í og hið einkennilega
lífsviðhorf þeirra
Lesandinn bókstaflega velt-
ist um af hlátri yfir hverju
einasta tilsvari karlanna.
Önnur útgáfa af bók þess-
ari, í þýSingu Karls ísfelds,
fæst nú hjá bóksölum og kost-
ar aðeins 25 kr. heft og 35
kr. innb.