Morgunblaðið - 07.09.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðv.kudagur 7. sepí. 1955.

Læknirinn og ástin hans
EFTIR JAMES HILTON
Framhaldssagaii 21
Eitt sinn sem oftar var hann að
fara sínar venjulegu eftirlitsferð-
ir um sjúkrastofurnar og vildi þá
svo til, að Rogers erkidjákni var
þar líka á ferðinni með þvætting
sinn — þér munið efiaust eftir
því hve óskaplega raupsamur ná-
ungi hann var?
Er þeir höfðu báðir lokið þess-
um mikilsverðu rannsóknarferð-
um sínum, þá hittust þeir frammi
í anddyrinu og tóku tal saman.
Djákninn lét móðan mása og
án þess að hirða nokkuð um það
þótt hann tefði mikið fyrir okkur
Newcome með masi sínu.
Meðal margs annars sagði hann
eitthvað á þá leið, að skurðlækn-
ir hlyti, þegar hann væri að sinna
störfum sínum, að fyllast ósjáif-
rátt lotningu og aðdáun á hinum
mikla guði, sem hefði skapað jafn
dásamlegan hlut og hinn mann-
lega líkama.
Þegar prestar tala um slíka
hluti, þá er maður vitanlega van-
astur að segja ekki eitt einasta
orð, bara steinþegja og látast
hlusta, eins og þér eflaust vitið.
En Newcome svaraði aftur á
móti gáleysislega og í fullri ein-
lægni.
Svar han& kom eins og reiðar-
slag yfir erkidjúknann og ég býst
við, að það hafi mikið verið þess-
um atburði að kenna, hvað hann
barðist síðar heiftarlega gegn því,
að Davið yrði boðin yfirlæknis-
staðan við lyflækningadeild.
sjúkrahússins“.
Davíð hafði byrjað uppskurð-
inn á Charlie klukkan átta um
morguninn, en honum var ekki
lokið fyrr en um kl. tíu.
Þetta hafði verið mjög var-
hugavert tilfelli, ákaflega erfitt
til uppskurðar og veiklað hjarta
sjúklingsins bætti þar ekki úr
skák. Tvívegis hafði maðurinn
nærri verið skilinn við meðan á
aðgerðinni stóð, en loks var hann
fiuttur út úr stofunni og inn í
sjúkrastofu, þar sem biðu hans
tímar meðvitundarleysis, þján-
inga, nokkurra mánaða kveljandi
líf og loks dauðinn.
Davið tók af sér hina ötuðu
hanzka og þvoði sér í handlaug-
jnni, sem var í klefa við hliðina
á skurðstofunni. Eins og alltaf
eftir afstaðinn uppskurð, kenndi
hann einhvers magnvana mátt-
ieysis eins og ávallt, þegar menn
hafa lagt að sér til hins ýtrasta.
Hann herti sig því upp og vitj-
aði nokkurra sjúklinga á sjúkra-
stofunum, en hélt svo af stað í hin
ar venjulegu morgunvitjanir sín-
ar út í bæinn.
Einn af sjúklingunum, sem
hann kom til, var drengurinn
litli með lungnabólguna og sér til
undrunar og mikillar gleði komst
Davíð að raun um það, að hann
var heldur á batavegi, að því er
virtist.
Hann kom seint heim til sín í
hádegisverðinn og varð þess
vegna ekkert hissa, þegar Sús-
anna tók á móti honum með þess-
um orðum: „Frú Newcome vildi
ekki bíða, hr. Newcome".
„Það gerir ekkert til. Mig lang-
ar aðeins í einn kaffiboila".
„Hún bað mig um að spyrja
yður, hvort þér vilduð gera svo
vel og koma snöggvast inn til
hennar“.
„Hvar? Hversvegna? .. Hvað
er það, sem hún vill mér?“
„Ég veit það ekki. Hún er inni
í borðstofunni".
„Það er gott, Súsanna. Ég skal
strax fara inn til hennar".
Hann fór inn í borðstofuna,
vegna þess, að hann var vanur
við að hlýða í slíkum tilfellum.
Jessica hafði lokið við að snæða
hádegisverðinn og sat og nartaði
í tvíbökur með osti.
„Mér var ómögulegt að bíða
lengur eftir þér, Davíð. Mér
finnst nú annars, að þú ættir að
reyna að vera stundvís, þó ekki
væri nema einu sinni á dag.“
„Það gerir ekkert til. Mér þyk-
ir vænt um, að þú skyldir ekki
fara að bíða lengur eftir mér“.
„Ég býst við, að afsökunin
verði sú sama og alltaf endranær,
að þú hafir verið svo önnum kaf-
inn í rnorgun".
„Já, svo sannarlega. Ég hefi
verið óvenjulega önnum kafinn
í allan morgun“.
| „Mér þótti leiðinlegt, að þú
skyldir heldur vilja halda þig
inni í biðstofunni í gærkvöldi, en
að vera hjá gestum okkar, eins
og þér bar þó að gera.“
| Hann þagði.
„Bauðstu kannske stúlkunni
inn í biðstofuna til þín, eða elti
hún þig þangað?"
Hann þagði sem fyrr.
I „Hvað hafði hún eiginlega
þangað að gera?“
Hann þagði enn.
1 „Það er þó sannarlega gott, að
maður skuli losna við hana af
heimilinu, eftir örfáa daga“.
Hann þagði.
' „Ertu kannske ekki farinn að
nenna að svara mér, eða hvað
á eiginlega þetta málleysi að
þýða?“
Allt í einu steig svo sterk
reiði- og óánægjualda upp í huga
hans, að hann gat naumlega stillt
sig um að gefa tilfinningum sín-
um lausan tauminn: „Já, ég er
orðinn þreyttur á þessu öllu sam-
an og ég kenni sárt í brjósti um
drenginn, sem missir svo mikið,
þegar Leni fer“.
„Hvað ertu eiginlega að tala
um, maður?“
„Ég get ekki séð neina fram-
bærilega ástæðu tíl þess að reka
hana úr vistinni, eða að senda
drenginn burt af heimilinu."
f „Ég skil þig ekki. Um hvað
ertu að tala maður?“
„Ég er aðeins að tala um Leni
og Gerald“.
„Jæja, svo þú ert að tala um
það? Vitanlega skil ég það. Það
liggur í augum uppi, hversvegna
þú villt endilega hafa þessa drós
á heimili okkar“.
„Hvað ertu eiginlega að gefa
í skyn, manneskja? Reyndu að
vera dálítið skýrari í orðum“.
Davið yppti öxlum, gremjuleg-
ur á svipinn og gekk þögull út úr
stofunni, án þess að bíða eftir
svari við spurningu sinni. Það var
sannleikur. Vissulega skildu þau
ekki hvort annað. Ekkert sam-
band virtist vera á milli þeirra
lengur, ef það hafði þá nokkru
sinni verið, þegar betur var að
gáð?
Hann drakk kaffið sitt inni í
biðstofunni og á eftir, þegar hann
gekk út til þess að ljúka við
nokkrar sjúkravitjanir og mætti
Leni í forstofunni, þá var eins
og hin drungalegu ský efa og
örvæntingar hyrfu samstundis,
eins og dögg fyrir sólu.
í brosi hennar var eitthvað það
sýnilegt, sem fékk hann til að
hrópa, ákaft og glaðlega: „Leni,
munið þér eftir litla drengnum,
sem ég sagði yður frá í gærkvöldi,
drengnum sem ég taldi alveg von
laust með?“
„Já, hvernig líður honum
núna?“
„Það er alls ekki vonlaust leng-
úr“.
„Ekkert er vonlaust, eða haldið
þér það?“
Hann varð þungt hugsandi
nokkra stund. Var það í raun og
veru sannleikur, að ekkert væri
vonlaust? En svo svaraði hann
loks þessari spurningu, sem hann
hafði lagt fyrir sjálfan sig:
„Kannske eru einstaka hlutir
vonlausir. En við vitum bara ekki
hvaða hlutir það eru, svo er
hamingjunni fyrir að þakka“.
—★—
Davið hafði fengið orð fyrir
að vera mjög annars hugar og
viðutan. Kannske var það vegna
einhvers í augnaráði hans?
Og e. t. v. var það vegna þess.
hvernig hann átti stundum til að
byrja eða enda samræður við
MIIMKOE
1.
MINKOE var reglulega indæll drengur, 13—14 ára. Hann
var af „Fang“-ætt en gekk í skóla trúboðsstöðvarinnar í
Lambarena á bökkum Ógóovéfljótsins, og hafði stundað
þar nám í 1—2 ár. Heimili hans var langt í burtu, hinum
megin við fljótið, og var um tveggja daga ferð á bát þang-
að. Þessi drengur var reglulega ákveðinn og einlægur. Hann
hafði pardusdýrstönn bundna um hálsinn með ananassnæri
^og var það töfragripur hans, sem átti að vernda hann frá
illum öndum, öllum sjúkdómum og slysum. Á víð og dreif
kringum trúboðsstöðina uxu um 20 appelsínutré, sem hvert
■ um sig gaf af sér um 500 appelsínur á ári. Trúboðinn út-
býtti daglega af þessum þúsundum meðal barnanna í skól-
(anum, svo að hver fékk sinn hluta af uppskerunni. En hann
hafði bannað þeim að taka af ávöxtunum, fyrr en þeir væru
: fullþroska. Hann sagði, að sá sem gerði það yrði sekur um
þjófnað. Einn morgun er appelsínurnar voru varla farnar
að gulna, tók hann eftir nokkru, sem hryggði hann mikið,
hringinn í kringum trén voru spor og hér og þar lágu appel-
sínuberkir. Það bar þegjandi vott um, að einhverjir hefði
hnuplað ávöxtum.
Ávextirnir héldu nú áfram að þroskast og daglega voru
drengir sendir til að safna í körfur handa börnunum, þeim
til mikillar gleði. Það var komið að uppskeru. En þar á
, eftir kemur sá tími, sem börnin hlakka mest til, og það
er frítími þeirra frá skólanum. Þurrkatíminn, þegar vatnið
í fljótinu lækkar og vötnin verða grunn, þá fara börnin
heim til sín, sum á bátum en önnur gangandi gegnum skóg-
inn. , .
Ijúffengt og nærandi
Beztí drylíkur barna og unglinga
Hcildsölubirgðir:
OJ. 0(afóó on (0 Uemhöpt
Sími 82790 — þrjár línur
Ný ferðabók
skrifuð í fjarlægum löndum, af Vigfúsi Guðmundssyni,
kemur út í haust. — Stærð tæpar 400 bls. í fremur stóru
broti með 60—70 myndum úr öllum heimsálfum. En
ódýr, sbr. við leturmagn og almennt bókaverð. — Vegna
takmarkaðs upplags og hve áskrifendur þyrpast nú ört
á áskriftalista, sem liggja frammi í Hreðavatnsskála og
víðar, er fólki, sem vill eignast bókina ráðlagt að tryggja
sér hana í tæka tíð. — Óvíst hvort hægt verður að senda
bókina í bókaverzlanir.
Útgefandi.
ÞER SEM EIGIÐ
Model 10
IMÝTT!
Grænmetiskvörn,
sem tengja má við vélina, er nýkomin
og fæst í eftirtöldum verzlunum:
Véla- og raftækjaverzlunin
Bankastræti
Júlíus Björnsson
Austurstræti
Hekla h. f.
Austurstræti
Raforka
Vesturgötu
I— .- . . . - __^.Ipurtilí-töSnc' ......................... ..............................................