Morgunblaðið - 18.10.1955, Blaðsíða 14

14 T
MORGUNBLAÐIÐ
ÞriSjudagur 18. okt. 1955 1
rxz

vopnum v
EFTIR SIMENON
Hsc
Framhaldssagan 18
Maigret þekkti, að þetta var
sonur Gautiers, sem hann hafði
séð kvöldið áður.
Maigret beindi nú aftur orðum
sínum til greifans: „Gat Gautier
útvegað þessi fjörutíu þúsund
franka?"
„Nei .. já .. það er að segja..“
Umsjónarmaðurinn horfði á
hann forvitinn og skildi ekkert í
þessum vandræðum hans og und-
anbrögðum.
„Gat hann það, eða gat hann
það ekki? í gær virtist mér hann
bæði skorta vilja og löngun til að
reyna það, hvað þá meira. Hins-
vegar veit ég að eignir greifa-
dæmisins eru miklu meiri en það,
þrátt fyrir veðsetningar og skuld
ir sem á því hvíla.“
En Maurice vildi ekkert út á
þetta gefa. Hann sagði um stund,
eins og annars hugar og næstu
orð hans stóðu ekki í neinu sam-
bandi við það, sem þeir höfðu
verið að ræða um fram að þessu:
„Segið mér nú hreinskilnislega,
umsjónarmaður .. Grunið þér
rnig?“
„Um hvað?“
„Þér skiljið hvað gg á við ..
ég verð að fá að vita hið sanna
í ....“
„Ég hef ekki meiri ástæðu til
að gruna yður en hvern annan .. “
svaraði Maigret óákveðinn.
Greifinn virtist hinn ánægð-
asti með þessa yfirlýsingu um-
sjónarmannsins, þótt hún virtist
ekki segja mikið.
„Ég þakka yður fyrir .. En
þetta er það sem þarf að segja
fólkinu — skiljið þér það ekki?
Að öðrum kosti er aðstaða mín
hér óbærileg með öllu.... “
„í hvaða banka verður ávísun-
in yðar lögð fram?“
„Comptoir d’Escompte".
Kona gekk til almennings-
þvottahússins og ýtti á undan sér
börum með tveimur körfum full-
um af þvotti.
Inni í stofu sinni gekk prestur-
inn fram og aftur um gólfið og
las í tíðabók sinni, en umsjónar-
jnaðurinn sá ekki betur, en að
hann renndi til þeirra augunum,
í gegnum gluggann, öðru hvoru,
áhyggjufullur á svipinn.
„Ég hitti yður þá aftur í höll-
inni“.
„Núna?“
„Já, eftir örfáar mínútur".
Auðséð var að einhverjar þjak-
andi áhyggjur hvíldu á Maurice
de Saint-Fiacre. Hann flýtti sér
eins og hann frekast gat inn í
vagninn sinn, en innan við glugga
rúður prestssetursins stóð prest-
urinn og fylgdist nákvæmlega
með ferðum hans.
Maigret gekk heim að gistihús-
inu til þess að setja á sig flibba.
Þegar hann var rétt kominn að
dyrum þess, mætti hann Jean
Métayer, sem kom út úr nýlendu
vöruverzluninni, hinum megin
við götuna.
Hann leit til Maigrets, sigri
hrósandi á svipinn.
„Voruð þér kallaður í símann?"
„Málafærslumaðurinn minn
kemur hingað um klukkan hálf
níu“, svaraði ungi maðurinn
drembilega.
Hann var hinn drjúgasti og
virtist engu kvíða um málalokin,
sendi soðnu eggin, sem hann hafði
pantað, frá sér aftur, vegna þess
að þau voru ekki nægilega soðin
og litaðist um í stofunni með yfir
lætisfullu glotti.
Maigret sá úr þakherbergis-
glugga sínum, út í hallargarðinn. :
Þar stóð guli kappakstursvagninn
óg studdist Maurice de Saint-
Fiacre upp við hann, að því er
virtist algerlega ráðþrota og
áhyggjufullur.
Maigret eyddi engu andartaki
til ónýtis og að örfáum mínútum
liðnum var hann á leiðinni til
hallarinnar.
Þeir mættust mjög skammt frá
kirkjunni, umsjónarmaðurinn og
greifinn.
„Hvert eruð þér að fara?“,
spurði Maigret.
„Ekkert sérstakt. Ég veit ekki
tt
„Þér hafið e.t.v. ætlað að biðj-
ast fyrir í kirkjunni?“
Við þessi orð náfölnaði greif-
inn, eins og þau hefðu einhverja
leyndardómsfulla og hræðilega
merkingu.
Fljótt á litið virtist Maurice de
Saint-Fiacre sterkbyggður og
þrekmikill, íþróttamaður með
hraustlega líkamsbyggingu. En
þegar betur var að gáð, kom íljót
lega í ljós, að hann var við-
kvæmur og ístöðulaus. Það sem
virtust vöðvar reyndist aðallega
fita og þrek hans, andlegt og
líkamlegt, var af mjög skornum
skammti.
Bersýnilega hafði hann mjög
lítið sofið undanfarnar nætur og
virtist örmagna og af sér geng-
inn.
„Hafið þér látið prenta nlkynn
ingarnar?"
„Nei“.
„En . . skyldfólk yðar . . óðals-
bændurnir í nágrenninu?“
Ungi maðurinn rauk upp:
„Þeir myndu hvort sem er ekki
koma. Það megið þér alveg reiða
yður á .. Þeir hefðu gert það í
gamla daga, á meðan faðir minn
lifði, en ekki nú. Þegar veiðitím-
inn stóð yfir, þá dvaldi hér venju-
lega þrjátíu manna hópur vikum
saman, þangað til
Maigret vissi þetta manna bezt
sjálfur. Hann mundi enn þá,
hversu mjög hann hafði þá alltaf
langað til að slást í för með veiði
mönnunum, er þeir riðu af stað
frá greifasetrinu.
„En síðan ...
Maurice lauk ekki við setning-
una, en hreyfingar hans gáfu í
skyn og túlkuðu hrun og óham-
ingju.
Maigret skildi vel hugrenning-
ar unga mannsins. Auðvitað hafði
ekki verið talað um annað meira,
í öllu héraðinu, en þessa undar-
legu gömlu konu, sem kom óorði
á síðustu æfidaga sína, með hin-
um svokölluðu skrifurum og sam
bandi sínu við þá, jarðirnar sem
seldar höfðu verið ein eftir aðra
og soninn sem var eins og hver
annar iðjulaus slæpingi í París.
„Haldið þér að jarðarförin gæti
farið fram á morgun? .. þér
( vitið hvað fyrir mér vakir .. Það
I væri bezt fyrir alla, að þessu yrði
komið í kring eins fljótt og mögu
legt er....“
Stór flutningavagn með þungu
mykjuhlassi ók framhjá, hægt
og þunglamalega, svo að hin
breiðu hjól hans sýndust mylja
sundur mölina á veginum.
Dagur var nú runninn, grárri
og hversdagslegri en gærdagur-
inn, en ekki eins hvass.
Maigret sá í fjarska hvar
Gautier gekk þvert yfir hallar-
garðinn og stefndi í áttina til
þeirra.
Þá kom fyrir undarlegt atvik.
„Viljið þér afsaka mig eitt and-
artak“, sagði umsjónarmaðurinn
og lagði af stað í áttina til hall-
arinnar.
Hann hafði tæpast gengið
meira en sem svaraði hundrað
föðmum, þegar hann nam staðar
og leit við.
Maurice de Saint-Fiacre stóð
uppi á tröppum prestshússins og
hafði sýnilega nýlokið við að
hringja dyrabjöllunni.
En þegar hann sá, að Maigret
fylgdist með ferðum hans, snéri
hann sér við og hraðaði sér nið-
ur tröppurnar án þess að biða eft-
ir því, að hringingu sinni yrði1
svarað. |
Hann vissi ekki, hvert hann átti
að horfa og allt úrlit hans og fas
sýndi ljóslega, að hann var í
stökustu óvissu með það hvað
gera skyldi.
Umsjónarmaðurinn gekk til
móts við ráðsmanninn, sem hafði
séð hann koma og beið nú með
barnanna1

Litla stúlkan IMyane
4. !
Fyrir framan konuna situr lítil stúlka og reynir að mata
hana með molum af steiktum fiski, banönum og brauði, úr
pakkanum, sem Nze hafði gefið henni. Trúboðinn gat varla
tára bundizt, er hann sá þessa sjón. |
Besile, segir hann, viltu ekki koma með mér til trúboðs-
stöðvarinnar ásamt litlu dóttur þinni. Við skulum sjúkra
þér.
— Æ. ég get ekki gengið. Þjáningatími minn er brátt
á enda. Það er bezt að skilja mig eftir hér til að deyja. En
ef þér viljið annast litlu stúlkuna mína, þá er ég mjög þakk-
lát. Hún deyr ella úr hungri á undan mér. |
— Nei, Besile. Við ætlum að taka þig með okkur og hjúkra
þér. Við höfum lyf, til að lækna þig með, og Guð hefir
máttinn til að frelsa bæði sál og líkama. Þú þarft ekki að
skilja við dóttur þína. Trúboðinn fór svo til þorpsins og
beint til manns konunnar. Hann skammaði hann ekki,
vegna þess að hann hefði skilið konuna eftir á þennan hátt.
Það heíði ekki haft neina þýðingu. Hann bað aðeins um
leyfi til þess að taka þær mæðgurnar með sér. Maðurinn
leyíði það. Síðan fór trúboðinn og talaði við skóladrengina
og skýrði þeim frá eymdarástandi konunnar og stúlkunnar
og bætti svo við: (
„Jesús Kristur fór einnig til hinna holdsveiku til að hjálpa
þeim. Ég held ekki, að þeir hafi verið ver á sig komnir en
hinir holdsveiku hér. Ef Jesús væri hér nú, þá mundi hann
hafa farið til konunnar og hjálpað henni“.
— Já, sögðu drengirnir, við höfum lært af Jesú að vera
meðaumkvunarsamir. Vegna Jesú viljum við sækja hana,
ir rWf
HRÆRIVELÁR
með hakkavél, grænmctis- og kaffikvörn, þcytara, hrær- 'i
ara og hnoðara, berjapressu o. fl. — Kr. 2.600,00.
Fást með hagkvæmum greiðsluskilmálum.
HEKLA H.F.
Austurstræti 14
Fullkomin strauvél.
Lengri vals.
Verð kr. 1.885,00
HEKLA H.F.
Austurstræti 14
Sími: 1687
kæliskáparnir komnir
Verð kr. 6.975.00
HEKLA H.F.
Austurstræti 14
Sími: 1687
Sendisveinn
Sendisveinn óskast nú þegar, hálfan eða allan daginn.
Ólafur Gislason & Co. h.f.
Hafnarstræti 10—12 — Sími 81370
0
Van
Heusen
.. beztu skyrtur og flibbar