Morgunblaðið - 25.11.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUN BLAÐIB
Föstudagur 25. nóv. 1955
ANNA KRISTÍN
EFTIR LALLI KNUTSEN
Framhaldssagan 9
hún kastaði sér á kné við rúm-
stokkinn. Mér fannst ég vara
hamingjusöm á ný. Hún gróf and
litið niður í sængina og ég ,-,á að
sterklegar herðar hennar hrist-
ust.
— Ég gerði það ekki af ásettu
ráði, hvíslaði ég. — Það veit ég,
þú mundir aldrei svíkja mig. En
þetta var vonlaust frá byrjun,
nins og Lárus sagði.
Katja stóð bak við hana og kom
nú aðeins aðvarandi við öxl henn
ar. — Fimm mínútur í viðbót,
sagði Anna Kristín áköf. — Ef
hún frú móðir yðar.... Rödd
Kötju var hrjúf og þungbúin.
— Hún kemur ekki. Þú veizt
hvar hún er. Og ég varð að sjá
þig. Hún sneri sér að mér.
— Enginn vildi segja mér neitt
fyrr en eftir að ég undirritaði
hjúskaparsáttmálann. Ég var lok-
uð inni og fékk ekki að tala við
neinn. Ég vissi ekki hvort þú
varst lifandi eða dáin. Og í heilan
mánuð þjáðist ég af ótta við að
þú dæir, og þá var það mín sök.
— Lárus? hvíslaði ég. Augu
Önnu Kristínar lýstu eins og
stjörnur á dökkum fleti. — Hann
komst undan, og það var þér að
þakka. Þegar hesturinn datt með
þig, og Jokum hrópaði á hjálp,
varð pabba svo illt við að hann
reið til baka til ykkar. Þá slapp
Lárus inn í skóginn. — En þú,
því gerðir þú ekki hið sama?
Það komu hrukkur í lágt, fallegt
enni hennar. — Heldurðu að
mér hafi ekki dottið það í hug?
En ég vissi að ef ég færi líka
mundi pabbi og Ivar Mogensson
elta okkur á heimsenda. En af því
að ég náðist heil á húfi, vár
Lárus látinn sleppa. Hún hló.
— Kannske skiftir pabbi um
skoðun þegar brúðkaupið er af-
staðið. En þá er það of seint.
Ég þorði ekki að líta á hana.
— Hvar-er-hann-núna? stamaði
ég. — Jokum bar mér kveðju frá
honum. Hann komst til útlanda
og er genginn þar í herinn. Hann
spjarar sig. Og þegar hann er
orðinn mikill maður kemur hann
og hefur mig á brott með sér.
Hún hló glatt. — Svo drepur
hann Ivar Mogensson og verður
sjálfur húsbóndi á Mæri. — Ef
hann gleymir þér þá ekki. Hún
þrýsti mér að sér. — Nei, elsku
systir, það gerir hann ekki Katja
hefur spáð fyrir mér, og það var
hún, sem kom skilaboðunum til
Jokum. — Hvað sagði ég ekki,
hún er göldrótt. — Það þarf
engan galdur til að lesa í lófa.
Seinna skal ég segja þér allt, sem
Katja hefur séð í lófanum, Ef
það er allt satt, verður æfiferill
minn merkilegur. — Ég skil ekki
í að það sé neitt merkilegt -að
vera bundin drykkjuslarkara
eins og Ivar Mogensson, sagði ég
og gretti mig. — Ég neyðist til
að giftast honum, þú þekkir
pabba. Hann lokar mig inni,
hann barði mig. Hvað stoðar fyr-
ir mig að neita? — Nei, sagði ég
hugsandi, — það þýðir víst ekk-
ert. En þetta verður víti fyrir
Þig-
Nú heyrðum við rödd Kötju:
— Munið hverju ég spáði yður,
jómfrú. Það er betra að vera
bundin elskandi eiginmanni en
ströngum foreldrum. Karlmönn-
um má vefja um fingur sinn, sér-
staklega manni eins og höfuðs-
manninn, sem elskar bæði brúði
sína og brennivínsstaupið. — Má
vera að þú hafir rétt fyrir þér,
sagði Anna Kristín hægt. — Ég
hef ekki hugsað svo langt fram
í tímann. — Þess utan vinnst
stærri sigur við að semja frið
en að tapa orustu. Ein getið þér
ekki barizt við alla ættingja yðar
t og brúðgumann. — En hef ég
! sjálf þá engin réttindi? — Sem
! kona eða hvað? Engin kona hef-
ur nein réttindi, þau hefur karl-
maðurinn. Þér ráðið hvorki yfir
líkama yðar, sál yðar eða eign-
, um yðar. Meðan þér eruð ógift
I ráða foreldrar yðar yfir yður.
Síðan eiginmaðurinn. Þess vegna
er um að gera fyrir hverja ein-
ustu konu að leika á manninn og
það svo laglega að hann uppgötvi
' aldrei að leikið sé. Er um nokkuð
annað að ræða fyrir yður? — Þú
ert vitur og hættuleg, sagði
Anna Kristín. — En þú ert mér
hollráð. — En Sesselja? spurði
, ég. — Ég hata hana, hrópaði
| svstur mín reiðilega. Það var
henni að kenna að pabbi náði í
okkur. Ef við hefðum haft ögn
meiri tíma.
Ég var að verða þreytt. Mér
sýndust rósirnar á veggfóðrinu
dansa fyrir uagum mér. Ég taut-
aði í hálfum hljóðum: — Þú fórst
heimskulega að ráði þínu. Þú átt-
ir að taka Faxa, þá hefðu þeir
aldrei náð þér. Hún faðmaði mig
að sér. — Þú hefur rétt fyrir þér.
Samt hata ég Sesselju. Þegar ég
var innilokuð var hún fangavörð-
urinn. Hún sagði mér ekkert um
líðan þína, þó að ég grátbændi
hana. Enginn fékk að koma inn
til mín, enginn að tala við mig,
hún sá um það. Ef Katja hefði
ekki notað tækifærið þegar hún
kom með matinn.
Nú sagði Katja skipandi — Nú
verðið þér að fara inn í herberg-
ið aftur, ég verð að læsa því.
— Ertu enn í stofufangelsi?
spurði ég undrandi. — Já, alveg
fram að brúðkaupinu. Katja lof-
aði mér aðeins að skreppa til þín
af því að þau fóru öll i burtu.
— Hvert fóru þau? — Pabbi og
Mogensson höfuðsmaður eru farn
ir til Levanger. Og mamma og
Sesselja og tvær af vinnukonun-
um fóru heim til höfuðsmanns-
ins til þess að búa undir komu
brúðhjónanna. Hún reyndi að
vera harðneskjúleg og kúldaleg
í máli, eða kannske var henni
orðið það eðlilegt.
En það liðu mörg ár þar til ég
komst að því að það var ekki
einungis hugrekki og vilji Önnu
Kristínar, sem foreldrar mínir
höfðu kúgað á þessum hörmunga
tímum. Þau höfðu einnig rænt
hana þeim eiginleika að greina
milli góðs og ills.
7. kafli
Eftir heimsókn Önnu Kristínar
versnaði mér aftur. Ennþá fannst
mér ég fljúga með systur minni
gegnum kolsvart myrkur, en nú
var Katja einnig í förinni. í
hvert skifti sem ég fékk meðvit-
und sá ég annað hvort hana eða
magisterinn hjá mér.
Fyrst þegar ég sá hana revndi
ég að spyrja, en gat ekki fundið
orð til þess. En þá lagði hann
bókina frá sér og sagði: — Ég er
hjá þér vegna þess að Katja hef-
ur annað að gera. — Hún er
galdranorn, muldraði ég og
reyndi af veikum mætti að grípa
um hönd hans. — Á ég að þurfa
að skammast mín fyrir nemanda
minn? sagði hann alvarlega. Ég
hélt að ég hefði kennt þér það
mikið í eðlis- og efnafræði að þú
vissir að galdrar eru ekki til.
Allt hefur sína eðlilegu skýringu.
Hann lyfti höfði mínu frá kodd-
anum og studdi mig meðan ég
drakk heitt jurtateið. Svo sofn-
aði ég aftur.
Það var ekki fvrr en tveim dög-
um fyrir brúðkaupið, sem ég var
alveg laus við óráðið og þraut-
irnar. Á brúðkaupsdaginn lá ég
mögur og máttvana i rúminu
minu í jómfrúarherberginu, og
hlustaði á hávaða og umgang
hvarvetna í húsinu. Ég vissi að
allir gestirnir voru komnir og
eftir hálftíma myndi brúðfvlgdin
leggja af stað til kirkjunnar. Og
ég hafði ekki séð systur mína
nema einu sinni í allri legunni.
Ég spurði magisterinn, sem nú
var hjá mér vegna anna allra
hinna: — Kemur systir mín ekki
til mín, áður en hún fer? Hann
stóð strax upp: — Jú, jómfrú,
það skal ég sjá um.
Þegar hann var farinn lá ég og
Laun heimsins eru vanþakkðæfi
Sænsk þjóðsaga.
Komumaður varð mjög hræddur þegar hann sá langan
og digran höggorm koma hlykkjandi til sín. j
„Hvernig á að launa góðverk?" spurði ormurinn.
„Það er nú ekki alveg sama hvert góðverkið er, karl
minn,“ sagði komumaður. Bóndinn sagði satt og rétt frá
því sem gerzt hafði með svo miklum hræðslusvip, að komu-
maður skildi, að alvarleg hætta var á ferðum.
„Ég get ekki dæmt í þessu máli nema ég fái að sjá hvernig
allt gerðist“, sagði hann.
„Þú verður þá að koma með mér,“ sagði ormurinn, við
skulum fara að klettaskorunni aftur og ég skal sýna þér
hvernig allt þetta gerðist." I
Þegar þeir komu á staðinn, sýndi ormurinn komumanni
hvar hann lá, þegar bóndinn fann hann.
„Ég verð að sjá hvernig þú lást,“ sagði komumaður.
Ormurinn skreið niður í klettaskoruna og lagðist eins og
hann hafði legið þar áður.
Þá greip komumaður staur og velti steininum ofan á
orminn svo að hann sat fastur á ný.
Ormurinn fór að kveina og biðja um líf, en þá svöruðu
báðir mennirnir:
„Nei, karl minn. Nú geturðu legið þarna rólegur og fengið
að kenna á því, hvernig góðverk eru launuð.“
ENDIR.
SENDISVEINN
óskast allan daginn, eða eftir hádegi.
VERZLUN O. ELLINGSEN H.F.
ROSKUR MAÐUR
getur fengið fasta atvinnu nú þegar, sem aðstoðarmaður
á vörubíl, við vörudreifingu. — Fyrirspurnum ekki
svarað í sima.
I. BRYNJÓLFSSON & KVARAN
VANDLÁTIR TE-NEYTENDUR VILJA
MELROSES
OG FA ÞAÐ
í NÆSTU
BÚÐ
HEILDSÖLUBIRGÐIR
Trésmíðav élar
- Morgunblaðið með morgunkaffinu —
Leitið upplýsinga þar,
sem úrvalið er mest.
DiisnmssnitionNtiii!
Grjótagötu 7 — sími 3573 og 5296.