Morgunblaðið - 31.12.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIB
Laugardagur 31. des. 1955 ]
■B
ANNA KRISTÍN
EFTIR LALU KNUTSEN
FramHaldssagan 38
íram, svo ég sagði: — Eí þér líkar
ekki nærvera mín hér á Mæri, þá
skal ég flytja að Eiði. En á meðan
ég dvelst hér mun ég með öllum
ráðum reyna að koma í veg fyrir
heimskupör þín.
Nokkru eftir nýjár skeði at-
burður, sem gjörbreytti lífi mínu
um stundarsakir. Það var komið
kveld og farið að rökkva. fvar
hafði farið til Gynters, þó harð-
sótt væri vegna snjóa og óveðurs.
Þar ætlaði hann að dveljast um
nóttina.
Systir mín lá uppi og Sesselja
var hjá henni. Ég gat, aldrei þessu
vant, unnað mér hvíldar og næð-
is., Ég og magister Hieronymus
sátum alein í stóru setustofunni.
Hann las upphátt fyrir mig, en ég
eaumaði letilega.
Úr eldhúsinu heyrðust glað-
værar raddir og hlátrar, en ofan
af lofti bárust höggin úr vef-
stólnum.
í marga daga samfleytt hafði
staðið stormur af hafi og honum
fylgdi mikil snjókoma. Við urð-
um að láta loga ljós allan dag-
inn og ég var einmit.t að hugsa
um að það þyrfti að spara ljós-
metið, eins og mögulegt væri,
þegar ég heyrði umgang við úti-
dyrnar. Svo heyrðist hestur
hneggja. Ég spratt á fætur. —
Hvað er þetta? Magisterinn leit
upp. Svo lagði hann bókina frá
sér og gekk út að glugganum,
Það eru líklega að koma gestirf
veðrinu því arna, sagði hann.
Nú heyrðist hurð skellt. Síðan
háværar raddir og, að því er
virtist, uppnám í eldhúsinu Áð-
ur en ég komst fram að dyrun-
um voru þær opnaðar upp á gátt
og Pétur ráðsmaður kallaði. —
Lárus er kominn með mann, sem
hann fann úti í snjónum. Ég hljóp
út og magisterinn á eftir mér.
Lárus var að leggja byrði sína
frá sér á eldhúsgólfið og sagði:
— Hann er víst alveg að dauða
kominn, jómfrú. Hann var móður
og kófsveittur. — Berðu hann inn.
Er þetta hermaður, Lárus? — Nei,
mér sýnist af klæðum hans að
dæma, að þetta sé aðalsmaður. Þó
eru föt hans auðsjáanlega gömul
og slitin. Þér ættuð að láta búa
strax um hann.
— Katrín, hitaðu öl og setiið
þið svo hitaflösku í rúmið mitt,
það er bezt að flytja hann þang-
að.
• Ég sendi Rannveigu eftir
brennivínsdropa handa honum
á meðan við Pétur drógum af
honum stígvélin og buxurnar.
Meðan við vorum að því fékk
þessi ókunni gestur svo mikla
rænu að hann blóðroðnaði og
reyndi að draga sængina yfir sig,
en ég sagði hryssingslega: — Hag
ið þér yður ekki eins og kjáni.
Ég hefi séð sjúkling fyrri. Hann
ætiaði víst að svara mér ein-
hverju en máttur hans var þrot-
inn og mér sýndist ætla að líða
yfir hann.
— Flýttu þér, Pétur, hrópaði
ég, og í sameiningu gátum við
komið víninu ofan í hann. Hann
rankaði við sér, hóstaði og stundi,
en við flýttum okkur að breiða
vel ofan á hann og gefa honum
síðan heitt öl að drekka. Þegar ég
braut saman fötin hans, sá ég að
skyrtan var úr fínu, hvítu líni, en
gömul og bætt. Jakkinn hafði
einu sinni verið úr dýru flaueli,
en bar þess nú lítil merki. Sama
var að segja um buxurnar. Há
stígvélin voru úr vönduðu leðri.
— Sér er nú hver fyrirhyggj-
an! tautaði ég, að fara í ferðalag
um hávetur svona klæddur. Ann-
að hvort er þetta fáráðlingur, eða
þá að sá sem hefir sent hann,
hefir ekki ætlazt til að hann
kæmi lifandi til byggða.
Gesturinn opnaði nú augun.
Hann hafði sýnilega hresstst við
vínið. — Með leyfi að spyrja,
hvar er ég? spurði hann lágt. —
Þér eruð hjá Mogensen höfuðs-
manni á Mæri, sagði ég þurrlega.
Og það var sannarlega á seinustu
stundu að einn af þjónunum fann
yður. — Þér eruð þá hin fagra
frú Mogensson? — Nei, ég er
systir hennar og hefi aldrei þótt
fögur. — Ó, þér eruð þá jómfrú
Orning. Ég er með bréf til yðar
— og líka til höfuðsmannsins. Ef
þér vilduð nú vera svo góð að
færa mér hnakktöskuna mína.
Ráðsmaðurinn læddist út og
kom skömmu síðar með slitna
brúna hnakktösku. Fyrst reyndi
ókunni maðurinn að opna hana,
en gat það ekki, svo ég kom hon-
um til hjálpar. Síðan tók ég upp
úr henni nokkur bréf með vax-
innsigli. Ég þekkti strax innsigl-
ið. Bréfin voru frá Ebbe. Eitt til
mín og annað til ívars. Ég tók
þau til mín og setti hin aftur í
töskuna. Þetta var þá sendimaður
frá Ebbe. Ég var alveg undrandi.
— Mér er kalt, sagði hann. Ég
rétti honum staupið, en hann
missti taks á því og ég greip það.
— Ég er hræddur um að ég verði
lélegur prestur, sagði hann og
andvarpaði. — Prestur? sagði ég
steini lostin. Hann kinkaði kolii.
— Þetta kom yður á óvart, sagðí
hann þungbúinn. Og ég hefði
heldur ekki trúað því fyrir nokkr
um árum síðan að svona færi. En
sumir standa á því fastara en
fótunum að sá, sem ekkert vill
læra, geti að minnsta kosti orðið
prestur. Ég hefi oft hagað mér
heimskulega. Það er satt, og
þetta er hegningin: Að verða
prestur yzt úti á hjara veraldar,
það er að segja norður í Þrándar-
nesi. En ég þarf ekki að kvarta.
Þegar ég vaknaði og sá yðar
fríða andlit beint uppi yfir mér,
þá hélt ég að ég væri dauður og
hefði í ógáti verið sendur til
himna. Þetta brevttist nú reynd-
ar þegar þér gáfuð mér brenni-
vínið. Það hitaði og brenndi mig
svo innan að mér flaug í huga að
ég væri nú kannske, þrátt fyrir
allt. lentur í vonda staðnum.
Ég var svo hissa að ég kom
ekki upp nokkru orði. Mér hafði
aldrei dottiðí hug að prestlærður
maður gæti talað svo gálauslega
um líf og dauða, himinn og hel-
víti. Þeear hann sá hvernig mér
varð við fór hann að skellihlæja.
— Lesið þér nú bréfið, jómfrú
Orning. Ebbe segir yður sjálfsagt
sitt af hverju. Hann lánaði mér
tvö hundruð dali til ferðarinnar.
Góða nótt, jómfrú. Ef yður er
sama þá ætla ég að fara að sofa.
Segið mér, hvað varð annars um
galdranornina, sem var mér sam
ferða í gær? Ég horfði skilnings-
sljó á hann. — Hún ætlaði líka
Lárus tók nú manninn aftur í
fang sér og gekk af stað til dyra,
En áður en hann komst út úr
eldhúsinu kiknaði hann í hnjá-
liðunum og mundi hafa hnigið
niður ef ráðsmaðurinn hefði ekki
gripið hann. Síðan tók Pétur
manninn af honum og bar hann
upp stigann.
— Farðu úr bleytunni, Lárus,
ságði ég í flýti. Inni hjá höfuðs-
nianninum eru nóg föt, sem þú
getur farið í. Bíddu svo eftir mér
inni í stofu. Ég þarf að fá nánari
fréttir af þessu. Síðan hljóp ég
á eftir ráðsmanninum. Á undan
honum gekk stúlka og bar ljós.
Hún hét Rannveig og var krypl-
ingur. Þegar við komum upp
byrjuðum við strax að afklæða
manninn. Þetta var ungur mað-
ur og mjög laglegur. Hann hafði
misst af sér bæði hárkolluna og
hattinn, en hárið sem var eld-
rautt, lá í þykkum lokkum fram
á lágt og breitt ennað. Hendur
hans voru hvítar og fagurskapað-
ar.
Skyndilega opnaði hann augun
og leit á okkur. Augun voru dökk
b á og spyrjandi. — Þér eru kom-
ii n í húsaskjól, sagði ég. Nú hlýn
a.' yður fljótlega. — Þvílíkur
kuldi, muldraði hann. Mér finnst
ég vera næstum helfrosinn.
líötturinn og músin
3.
Þegar hann kom heim, spurði músin hann: „Hvað var nú
þetta barn látið heita?“
„Hálfbúin," svaraðí kötturinn.
„Hálfbúinn“, át músin eftir honum. „Það er spaugilegt
nafn, — og aídrei hefi ég heyrt það fyrr. Ég þori að veðja,
að það stendur ekki í almanakinu.“
Það leið nú ekki á löngu, að enn kæmi vatn í munninn
á kettinum. „Allt er, þegar þrennt er,“ sagði hann við mús-
ina. „Enn er ég boðinn í dag í skírnarveizlu. Krakkinn var
alsvartur með hvítar lappir, en annars er ekkert hvítt hár á
hans búk. Slíkt gerist ekki oftar en í mesta lagi annað hvert
ár. Ég vænti að þú hafir ekkert á móti því, að ég fari?“
„Ó-nei,“ svaraði músin. „En mér dettur svo margt í hug,
þegar ég hugsa um þessi skrítnu nöfn: Skáninaf og Hálf-
búin.“
„Já, það er ekkert undarlegt, þó að þú verðir sérvitur.
Sj álfstæðisfélag Kópavogs
sendir meðlimum sínum og öðrum stuðningsmönnum
Sjálfstæðisflokksins beztu nýársóskir. með þökk fyrir
ötult starf á liðna árinu.
Stjórn
Sjálfstæðisfélags Kópavogs.
Ungiinga
vantar til að bera blaðið til kaupenda
víðsvegar um bæinn
GLEÐILEGT NÝÁR!
Nanst
GLEÐILEGT NÝTT ÁR
Þökkum viðskiptin á liðna árinu.
Húsgagnavinnustofan,
Einholti 2
TILKYNNING
Hér með tilkynnist heiðruðum viðskinta-
vinum vorum, að frá og með 31. desember
n. k. hættir Hlutafélagið ,.Shell“ á íslandi að
annast sölu og dreifingu á olíum og benzíni
til notenda. Frá og með 1. janúar 1936 tekur
Olíufélagið Skeljungur h. f. við allri starf-
semi félagsins varðandi sölu og dreifingu á
olíuvörum til viðskiptamanna. Um leið og
félagið þakkar viðskipti þau, er það hefur
notið á undanförnum árum, væntir það, að
hið nýja félag megi verða aðnjótandi sömu
vinsælda.
Virðingarfyllst,
Hlutafélagið „She!!“ á íslandi.
Samkvæmt ofanritnðu telcur OhWelagið
Skeliun?nr h. f. frá ncr rneð \ ianúar n. k.
VÍð ahri pnljj rlroifinrfn ó ^línrn 0" hnnyjni,
er Hhltafúlacrið . SVioH,c ó fclMnrii Viofnr haft
á hendi írndanfarin 9Ó ór "Pólnnið Viofnr
ið umhnð hór p Ip-nrli t?fTr‘ÍT> 'l'ho
plim T'TMnnmr T 4-U T 0rr tv-„„ hnfa
o nrtrl«r ronrlrí
Trn-vn IV o r* -f p foloTT Vofur
T? n rr ’ mim 1 ryrcn'* n n!nrvrn,1ii Ó oð Trið-
qVi nb f)TTrvvjivv> fiív»nm í’n n T.UU
envvi tt"1 nn A r\<-<• r>-ÍH
ínif nn1 TTÍ^ny.lrnwv-.ívirfor 11 Wi 1 or> rj nllf
í nl o e1’ ^ rrv f*rSí i 'C'f’On
SÖmu vin^ælda Og Hlntpfélacrið ..Shell“ á ís-
landi hefur notið á undanförnum árum.
Virðingarfvllst,
Olíufélagið Skeljungur h. f.