Morgunblaðið - 01.09.1956, Blaðsíða 6

6
MORCVyniAÐIÐ
Laugardagur 1. september 1956
/ fáum orðum sagt:
„M manðu ollar hinor mynd-
Imnr snm
Sð^fa! við Hjördísi Gísiadóffur um skéía-
garðana og ýmisiegí fleira
MANNI dettur ósjálfrátt í hug
vöggukvæðið hans Jóns
gamla Thoroddsens um litlu lit-
fríðu stúlkuna. Og hún var líka
Ijóshærð. Hún hét að vísu Sig-
rún — en hvaða munu.r er á því
að heita Sigrún eða Hjördís? Að-
alatriðið er að vera „létt undir
brún“.
Hjördís litla Gísladóttir, Úthlíð
15. Já, einmitt það. Þið kannist
vafalaust við hana, sum ykkar,
þó að hún beri ekki mörg þung
og erfið ár á herðum sér. Nei,
þetta er aðeins að byrja — 9 ár
og langt þangað til að við bætum
núllinu aftan við. Skyldu þær
verða jafngóðar vinkonur þá hún
Hjördís litla og hún Kolla litla.
Hún Kolla? Jú, hún er vinkona
hennar og býr í næsta húsi í Út-
hlíðinni. Og hún hlýtur að vera
kolsvarthærð, með hvíta húð og
dökk augu. Og þá dettur okkur
í hug annað skáld, hann Gísli
Brynjólfsson.
Hún brosir svolítið feimnis-
lega. Það er ekkert undarlegt.
Hún hefur aldrei hitt blaðamann
áður — og kannske eru þeir likari
tannlæknum en margur hyggur.
Hvert veit. Skyldi hún ekki hafa
fundið svolítið til í maganum,
þegar hún gekk eftir Ausfur-
stræti og kom allt í einu auga á
Morgunblaðshöllina, eins og þeir
kalla hana.
augnatilliti föður síns að halda.
—■ Jú. Og mér er alveg sama,
skal ég segja þér, þó að ég tali
við blaðamenn.
Þar með er björninn unninn.
Fullur skilningur ríkir milli litlu
ljóshærðu stúlkunnar og skeggj-
aða hvasseyga blaðamannsins. Og
þá er sjálfsagt að hefja samtalið
og engin ástæða að stinga neinu
undir stól. Nú er ekki rætt um
pólitík, sorprit og frjálsar ástir,
heldur saklausa æsku með tindr-
andi augu og spyrjandi svip, og
framtíðin blasir við og ævintýrið
er að hefjast. Ævintýrið mikla er
að hefjast. Einu sinni var talað
um karl og kerlingu í koti sínu
og kött sem setti upp á sér stýri.
En nú? Nú er ekfci lengur talað
um prinsessur, karl og kerlingu
og fátækan dreng í hrjálegu koti.
Nú er það annað ævintýri sem er
að hefjast, en það er ekki síður
spennandi og skemmtilegt — og
svo veit auðvitað enginn heldur,
hvernig því lýkur. Það er
kannske það bezta. En er nokkuð
á móti því að láta þetta ævintýri
byrja með myndinni af litlu Ijós-
hærðu stúlkunni með kálhausinn
sinn? Nei, sennilega ekki. Og svo
ætti þetta að geta gengið ósköp
vel. Skilningurinn? Jú, en þetta
er eiginlega að verða meira. Við
erum satt að segja orðnir miklir
máiar.
sinn töfrandi og frumlega hátt:
„Þá mundu allar hinar myndirn-
ar snúa á haus“. Hvaða heim-
spekingi hefði dottið það í hug!
★ ★
— JÆJA, þú segir það. En segðu
okkur þá annað: finnst þér
skemmtilegt i skólagöröunum?
— Já, það er voða skemmti-
legt.
— Hvað gerið þið?
— Við rökum yfir.
— Er það allt og sumt?
— Nei-i. Og svo reytum við
arfann og vökvum, já og svo tök-
um við uþp.
— Og hvað er skemmtilegast?
! Að reyta arfann?
— Nei, það er skemmt'ilegas't
að vökva.
Er þetta ekki líkt æskunni?
| Það er skemmtilegast að vökva.
Það er skemmtilegast að hiúa að
plöntunum, gefa þeim að drekka,
: svo að þær geti dafnað og lifað
og gert jörðina græna og lífið
fegurra. Það er víst bezt að láta
fullorðna fólkinu það eftir að
reyta arfann. A.m.k. að mestu
leyti.
" ★ ★
— EN EF hann rignir, Hjördís
litla, þá þurfið þið ekki að vökva.
Hvað gerið þið þá?
— Þá rökum við bara yfir.
— Einmitt. En hvað fáið þið
svo fyrir þetta allt saman?
— Ekki neitt. Jú annars, upp-
skeruna --------
— Er það ekki dálítið?
— Jú-jú. Kálhausar, kartöflur,
rófur og næpur og radísur — og
pínulítið rauðkál. Og svo fáum
við líka jarðarber-------
Hjördís Gísladóttir .... litfríð og ljóshærð og létt undir brún.
Hún lítur tvíræðu augnaráði á
föður sinn og bætir svo við af
alvöru og festu
— en ég hef aldrei sagt pabba
frá því!
Og svo flýtir hún sér að bæta
við:
— Við fáum heilan poka af
kartöflum og marga kálhausa.
Annars segjum við alltaf, þegar
einhver tekur upp kálhaus að
hann sé með tvo: einn í hendinni
— og annan á milli herðanna. En
við segjum þetta bara að gamni,
það er bannað að rífast í skóla-
görðunum. Hermann, Ingimund-
ur og Anna segja að við megura
ekki rífast.
— Hver eru þau?
— Verkstjórarnir.
— Nú-já, en eru þau líka með
kálhausa?
— Noj.
M.
— Ha, maganum?
Hún hlær svolítið, er enn
dálítið feimnisleg og kannske
pínu-pínu-lítið hrædd líka. Svo |
horfir hún spyrjandi augum á
pabba sinn og þá er ekki að sök-
um að spyrja: óttinn við blaðið
og blýantinn hverfur eins og dögg
fyrir sólu. Svona eru pabbarnir.
★ ★
— MAGANUM? Þegar ég var að
ganga með pabba eftir Austur-
strætinu, sá ég allt í einu Morg-
unblaðið, þú veizt það stendur
þarna framan á húsinu efst uppi,
með stórum stöfum; þá sagði ég
mig er farið að kitla í magann.
við pabba: Sjáðu, þarna er það,
— En hvernig er það núna, er
það ekki allt búið??
— Júúú.
Hún hlær aftur og nú þarf hún
ekki lengur á hughreystandi
★ ★
— SEGÐU mér eitt, Hjördís,
hefirðu nokkuð á móti því að það
birtist mynd af þér í blaðinu?
— Neii. Mér er alveg sama.
— En ef myndin verður nú á i
haus?
Hún hlær hátt, og nú er þetta
að verða dálítið skemmtilegt.
__ Á haus? Heldurðu að mér
væri ekki alveg sama.
__ Ef þú hefðir verið sniðug
núna, þá hefðirðu sagt: Já, þá
mundi ég bara snúa blaðinu við.
__ Nei, góði minn, þá mundu
allar hinar myndirnar snúa á
haus!
’Svona er það. Æskan sér allt
með öðrum augum en við hin. Og
þegar við höldum að við séum
gáfuð og „sniðug", afhjúpar æ^k-
an þennan mikla misskilning á
Krafizt að ríkisstjórnin
standi við gefin loforð
um starfsmenn í Keflavik
VEGNA þeirrar stefnu núverandi stjórnarflokka að rcka varnar-
liðið brott frá Keflavíkurflugvelli hefur mikill fjöldi íslenzkra
starfsmanna þar nú skyndilega misst atvinnu sína. Ríkisstjórnin
hefur ekkert gert til þess að vcita þcssu fólki atvir.nu að nýju,
þrátt fyrir gefin loforð fyrir síðustu kosningar.
Þegar fur.dur var haldinn fyriF
nokkru í félagi starfsfólksins var
samþykkt eftirfarandi tilíaga:
— í tilefni þess, að mikill
fjöldi siarfsmanna á Keflavíkur-
flugvelli hefur nú misst atvinr.u
sína fyrir aðgerðir íslenzkra
síjórnvalda og þrátt fyrir gefin
loforð núverandi ráðherra fyrir
nýafstaðnar Alþingiskosningar,
gerir Skrifstofu- og verzlunar-
mannafélag Suöurnesja þá kröfu
til ríkisstjórnarinnar, að hún sjái
nú þegar öllu þessu fólki fyrir
liliðstæðri atvinnu.
Var tiliaga þessi samþykkt
samhljóða.
Lítill afli hjá Sfiuðár-
kréksbálunum
SAUÐÁRKRÓKI, 31. ágúst. —
Fiskur hefur verið fremur treg-
ur á miðunum undanfarið og
hafa trillubátarnir verið með lít-
inn afla síðustu daga. í gær komu
þeir að með sára lítinn fisk.
Togarinn Norðlendingur lagði
hér upp í dag helming af afla sín-
urn, 125 lestir, af karfa, en hinn
helminginn leggur hann upp á Ól-
• afsfirði. Togarinn fer héðan í
nótt norður. — Jón.
sforifar ur
daglega lífinu
OKUMAÐUR á Hafnarfjarðar-
leið hefur orðið:
„Kæri Velvakandi!
Eg er einn af mörgum, sem
aka daglega £rá Hafnarfirði til
Reykjavíkur til vinnu og til baka
að kvöldi, og vil ég sem ökumað-
ur koma á framfæri ábendingu
um breytt fyrirkomulag „stopp-
stöðva“ strætisvagnanna á þeirri
leið.
Svo sem öllum er kunnugt,
sem þessa leið aka, stanza vagn-
arnir á sjálfri akbrautinni með
þeim afleiðingum, að iðulega
myndast röð af bílum fyrir aftan
þá. Fremstu bílarnir taka þá
gjarnan þann kostinn að reyna
að komast fram fyrir vagninn, en
slíkar tilraunir eru síður en svo
hættulausar á þessum fjölfarna
vegi, og hef ég oft séð hurð skella
nærri hælum, að af þessu hlytust
árekstrar, sem vitanlega geta or-
sakað slys. „Stoppstöðvum“ þess-
um er einnig víða komið fyrir á
varhugaverðum stöðum, t.d. á
hæðum, 'og vil ég í því sambandi
sérstaklega benda á stöðvarnar
við Hraunsholt og Digranesháls.
Þörf skjótra úrbóta
EG fæ ekki betur séð, heldur
ökumaðurinn áfram, en að
hér mætti auðveldlega ráða bót
á með því að gera útskot við
hverja „stoppstöð" vagnanna, sem
einungis væru þeim ætluð, og
tryggja þannig snurðulausa um-
ferð á veginum og forða hugsan-
legum stórslysum, sem hæglega
geta orðið, hvenær sem er eins og
nú hagar til.
Hér er sannarlega þörf skjótra
úrbóta, og væri óskandi, að við-
komandi aðilar veittu þessum
línum athygli. — Ökumaður á
Haf narf j arð arleið “.
Ég þakka Hafnfirðingnum bréf
ið og hina þörfu ábendingu. Ég
hef verið að hugsa um þetta sama
að undanförnu og þá aðallega
með tilliti til Suðurlandsbraut-
arinnar, sem sennilega mun hinn
fjölfarnasti vegarspotti á landinu,
enda allbreiður. Þarna, eins og á
Hafnarfjarðarveginum, vantar
einnig nauðsynlega útskot úr
veginum fyrir strætisvagnana til
að auðvelda umferðina og
minnka slysahættuna. Þetta setti
ekki að valda nema litlum til-
kostnaði — þarf aðeins dálítið
framtak og skipulagningu og
treystum við því að hlutaðeig-
andi ráðamenn láti ekki lengi á
sér standa.
Taldi peningana
EG var staddur í verzlun einni
hér í bænum íyrir skömmu
og beið eftir afgreiðslu. Þarna
var kona, sem keypt hafði eitt-
hvert smáræði og borgaði með
hundrað króna seðli. Þegar hún
fékk til baka taldi hún seðlana,
vitanlega til að ganga úr skugga
urn, að hún fengi aftur það sem
4henni bar. Við þetta kom nokkur
snúður á afgreiðslustúlkuna:
„Hélduð þér að ég væri að sr.uða
yður?“ spurði hún viðskiptavin-
inn, heldur önug. „Ó, nei, nei“,
svaraði konan, „ég hef þetta bara
að venju, öllum getur skeikað til
eða frá“ — og þar með var orða-
skiptum þeirra lokið.
Góð og sjálfsögð regla
HVÍLÍK reginvitleysa í stúlk-
unni að reiðast af þessu —•
og sízt af öllu mátti hún láta á
því bera. Konan sem taldi pen-
ingana sína hagaði sér nákvæm-
lega eins og hún átti að gera —•
alls ekki til að væna afgreiðslu-
stúlkuna um óvöndun, heldur að-
eins til að ganga úr skugga um,
að rétt væri frá gengið. Það get-
ur alveg eins komið fyrir að við
fáum of mikið til baka eins og
of lítið og er þá jafnsjálfsagt að
leiðrétta það. Þess vegna er það
góð regla og sjálfsögð að telja
peninga, sem manni eru greidd-
ir út í hönd, hvort sem við erum
stödd í banka, verzlun eða hvers
konar viðskipti, sem um er að
ræða.
Næstum eins . . .
IVEIZLU einni í London fyrir
nokkru, þar sem Charlies
Chaplin var viðsteddur, rifiaði
hann upp ein af sínum skemmti-
legu orðaskiptum við snillinginn
Einstein lang-
aði til, á sinn
hóg^jera og lítið
eitt feimnislega
hátt, að s e g j a
eitthvað elsku-
legt við Chaplin,
sem honum
þætti vænt um:
— Þ a ð s e m
mér finnst aðdá-
unarverðast við
list yðar, Mr. Chaplin, er þetta —
hve alþjóðleg hún er. Allir —•_
hvar sem er — hafa mætur á yð-
ur, allir dást að yður og allir
skilja yður.
— Kæri prófessor, svaraði
Chapiin. — En þessu er næstum
þyi eins farið með okkur báða.
Allir hafa mætur á yður, allir
dást að yður — en enginn skilur
yð>vr.