Morgunblaðið - 10.11.1956, Qupperneq 12

12
M ORCVJVRT/AÐIÐ
Laugardagur 10. nóv. 1956
LOUIS COCHRAN:
SONUR HAMANS
__________________
Bœjarsími
Reykjavíkur
vill ráða æft skrifstofufólk í 2—3 mánuði, við undirbún-
ing símaskrárinnar. Umsækjendur gefi sig fram á skrif-
stofu bæjarsímans, herbergi nr, 111, sem fyrst.
Framhaldssagan 72
um manni neitt mein og Finney-
systurnar þurftu ekki að vera
svona áhyggjufullar. Einkum og
sér í lagi þar sem þær voru
methodistar og trúðu á ídýfingar-
skírn. Hann hló hljóðlega, draf-
andi hlátur hins drukkna manns.
Einu sinni missti hann jafn-
vægið á votum viðarplönkunum
og annar fótur hans sökk hálfan
þumlung niður í gegnvota, svarta
moldarleðjuna. Einu sinni hras-
aði hann og gat á síðustu stundu
gripið sér í gluggastokkinn á
„Síðasta tækifærið“ og varið sig
þannig algerðu falli. Svo nam
hann staðar óákveðinn í því
hvort hann ætti að líta inn í
knæpuna, eða halda beint heim
til sín. Af ljósrákinni, sem smaug
út með dyrastafnum og fjarlæg-
um ómi háværra radda, sem barst
út til hans, dró hann þá ályktun,
að enn væri ekki búið að loka
kránni. Og Bill Means var allra
bezti náungi. Hann kunni að
blanda hreinustu guðaveigar í
glösin, betur en nokkur annar.
Betur en allir nema Hooks Bun-
ion. En nú var hann reiður við
Hooks. — Og nú var hann reiður
við Dink.
Loks ákvarðaði hann síg og
skálmaði einbeitnislegur fram-
hjá kránni og eftir nokkur stigin
skref, var hann kominn út á opið,
autt engið og stefndi heim til
sín.
Regndroparnir féllu í sífellu
eins og þétt sáldur úr kornkassa
— undanfari steypiregns, sem
myndi breyta borginni í eina,
stóra forarvilpu næstu sex mán-
uðina.
Það voru engar drynjandi þór-
dunur, engin blikandi leiftur, eng
inn stormur. Aðeins stanzlaust og
sífellt íall regndropanna, úr
drungalegum skýjabólstrum, sem
héngu eins og vansköpuð fer-
líki yfir borginni.
Þegar Lije nam einu sinni
staðar og horfði í kringum sig,
kom hann auga á einmanalega,
blikandi stjörnu, hátt uppi á
himinhvolfinu og hann veifaði
til hennar með venjulegu glotti:
„Betra að halda heim, litla
stjarna, eins og ég er nú sjálíur
að gera. Það er orðið áliðið
kvölds“. Hann fylgdist með því
þegar myrkt og tröllslegt óveð-
ursský brunaði yfir hominhvolf-
ið og huldi algerlega hinn veika,
titrandi glampa, fölu, einmana-
legu stjörnunnar.
IJTVARPIÐ
Laugardagur 10. nóvemí>er:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 Heimilis-
þáttur (Sigurlaug Bjarnadóttir).
15,00 Miðdegisútvarp. 16,30 Veður
fregnir. —• Endurtekið efni. 18,00
Tómstundaþáttur barna og ungl-
inga (Jón Pálsson). 18,30 Útvarps
saga barnanna: „Leifur" eftir
Gunnar Jörgensen; III. (Elísabet
Linnet). 19,00 Tónleikar (plötur).
20,30 Einsöngur: Maria Meneg-
hini-Callas og Lawrence Tibbett
syngja (plötur). 21,00 Leikrit:
„Herra Pratt heyr sína Waterloo-
orrustu", eftir Val Gielgud og Phil
AVade. — Leikstjóri og þýðandi:
Hildur Kalman. Leikendur: Þor-
steinn Ö. Stephensen, Arndís
Björnsdóttir, Sigríður Hagalín,
Þorgrímur Einarsson, Þóra Borg,
Edda Kvaran, Róbert Arnfinnsson
Ævar Kvaran, Rúrik Haraldsson,
Jón Aðils, Bessi Bjamason og Ól-
afur Jónsson. 22,10 Danslög, þ. á.
m. leikur danshljómsveit frá Vest
mannaeyjum. 24,00 Dagskrárlok.
„Góða nótt, stjarna litla“,
tautaði hann fullur velþóknunar.
„Ég ætla mér ekki að stanza of
lengi hjá Finney-systrunum. Nú
ætla ég beinustu leið heim“.
Loks, eftir langa og erfiða
göngu á óstyrkum fótum, nam
hann staðar alveg bjórblautur,. í
hinu ófullkomna skjóli, undir
furutrjánum þremur og reyndi að
þurrka bleytuna framan úr sér
með gegnvotri jakkaerminni.
Móðir hans var enn á fótum. —
Hann gat séð það á ljósrákinni,
sem smaug út um rifurnar á hurð
inni — enda þótt hann hefði sagt
henni það oft og iðuglega, að
vaka ekki eftir sér. Og samt
skildi hann það. Þegar hún var
að heiman fylltist hann kvíða,
óróa og undrun og kannske var
þessu eins farið með hana. Hann
gat ekki álasað henni, sérstaklega
þar sem hann hafði ekki komið
heim frá því er hann fór í vinn-
una, snemma um morguninn.
Einhver velgjutilfinning greip
hann og aftur fannst honum
hann vera lítill drengur, á leið-
inni heim til mömmu.
Hpnn hafði verið of lengi úti
og bara að hann gæti nú læðzt
inn án þess að gera henni ónæði.
Kannske var hún sofandi?
Hann sneri hurðarsnerlinum
með stökustu varkárni, opnaði
dyrnar eins hljóðlega og hann
frekast gat. Síðan læddist hann
á tánum inn og fór mjög hljóð-
lega.
í fyrstu lá við að hin snögga
breyting niðamyrkursins úti í
daufa lýsinguna inni, blindaði
hann og hann deplaði ákaft aug-
unum, eins og maður sem vaknar
skyndilega af löngum og djúpum
svefni.
„Loksins kemur þú“, sagði
hljóðlát rödd, sem barst til hans
innan úr einu horninu. „Þú hefur
varla verið að vinna hjá Forten-
berry höfuðsmanni allan þennan
tíma?“
„Nei-nei“, svaraði Lije dræmt
og tvísté vandræðalega á gólf-
inu, en hráblaut íötin klesstust
ónotalega við allan líkama hans.
„Ég var niðri í þorpinu — niðri
í þorpinu, með nokkrum af strák-
unum“.
Hann skákaði hattinum á gólf-
ið, fyrir framan arininn, sem enn
logaði í og laut niður að honum,
eins og til að draga til sín ein-
hverja hlýju frá kulnandi glæð-
unum.
„Aumingja drengurinn". Kon-
an í rúminu fleygði af sér ábreið-
unni og talaði í uppörvunartón
við hann, á meðan hún sveipaði
rekkjuvoð um axlir sér: „Svona,
leyfðu mér nú að sækja einhverj-
ar flíkur handa þér“.
Á meðan hún talaði, dró hún
kveikinn upp í litla látúnslamp-
anum, gekk inn í herbergi sonar
síns og kom að vörmu spori það-
an aftur með fatahrúgu, sem hún
lagði á stól við hliðina á honum.
„Gættu þess nú að láta þér
ekki verða kalt“, sagði hún. —
„Farðu í þessi föt og það undir
eins. Hérna eru hreinar nærbux-
ur, skyrta og hreinir sokkar og
bíddu .... ég skal ná í nátttreyj-
una þína“.
Hún hraðaði sér í burtu, en
Lije reis þyngslalega á fætur og
skaraði í glæðurnar, svo að úr
þeim varð hægur eldur.
„Ég er alveg gegnvotur,
mamma“, kallaði hann til móður
sinnar og talaði eins og þreytt
barn. „Og ég er allur ataður út,
alveg upp fyrir haus — eins og
svín“.
„Já, ég veit það“. Konan sem
þrammaði berfætt á milli her-
bergjanna, kom aftur framan úr
eldhúsinu með stóra tinskál hálf-
fulla af snarpheitu vatni. „Og
hérna kemur svo vatnið, svo að
þú getur þvegið þér. Ég skal ná
í handklæði. Svo þværðu þér á
méðan ég laga kaffið og ferð í
hrein föt“.
Lije flýtti sér úr vosklæðun-
um og breiddi leirugu buxurnar
og jakkann á fólfið, til þerris.
Nærfötin vafði hann saman í lít-
inn, hvítan pinkil og kastaði hon-
um svo út í horn og byrjaði því
næst að maka lútarsápu um allan
hinn skjálfandi líkama sinn.
Á meðan snarkaði í eldinum
með vaxandi fjöri og framan úr
eldhúsinu lagði daufan ilm af
svörtu, sterku kaffi og hituðum
tvíbökum inn til hans.
„Ég eignaðist örlítið af hveiti
í dag“, kallaði móðir hans inn til
hans. „Dink sendi mér það. Þú
hefðir átt að vera heima um mið-
iegisverðarbilið, Lije. Þá voru
þær verulega góðar og alveg glæ-
nýjar. Bara óþarflega stórar. Það
er orðið svo langt síðan ég hef
bakað tvíbökur".
„Hvar fékk Dink hveiti?“ kall-
aði Lije. „Ég vissi ekki að neinn
hér í nágrenninu notaði það,
nema Fortenberry. Það eru ein-
ungis þeir ríku sem leggja sér
slíkt til munns“.
„Silas Wren er núna að selja
það og Dink sendi mér. Ég er viss
um að þér smakkast það vel. Svo
áskotnaðist mér líka ofurlítið af
nýju eplamauki".
Tíu mínútum síðar sat Lije við
litla borðið, framan við arininn,
þveginn og klæddur, með flón-
elsnátttreyjuna girta niður í bux-
urnar og klæddur í þykka ullar-
sokka, sem móðir hans hafði
prjónað nokkru áður og leit með
velþóknun á kaffið og stóru tví-
bökurnar, sem móðir hans lét á
borðið fyrir framan hann: „Þær
gegnt Austurfeæjarbíó
Ný sending
Amerískir
morgunkj ólar
Nýjar ameráskar vörur
Nælonkjólar
á 1—3 ára
Stífir undirkjólar
Nælongallar
Skriðföt
Skírnarkjólar
Telpublússur
Barnasloppar
o. m. fl.
VtMffgran
Laugavegi 12.
allar stærðir
}
| PRJÓNASNIÐIN
ERU KOMIN
)
%• •> %•*!• %• ♦> v •> %• %• •X*‘> ♦> %• •>
M A R K Ú S Eftir Ed Dodd
HELLO^ WELL, AAR. TRAIL,
MARK—)WE'RE HERE...BUT
I ALMOST LOST '
( HEART AT THE
t LAST MINUTE/.
1 WHEN I THINK ABO'JT 1
MV POOR DEAR SLEEPING
ON THE 6WOUND, HAVING
TO BATHE IN A CREEK...
OH, I UUST DON'T KNOW/
1) Markús: — Finnur er ágætis
piltur, en hann hefur aldrei verið
í útilegu áður svo ég verð að
biðja ykkur um að hjálpa hon-
um.
2) Markús: — Ég held að hann
og móðir hans séu að koma þarna
í bílnum.
3) Finnur: — Sæll, Markús.
Frú Manley: — Jæja, Markús, þá
erúm við komin, en ég tek þetta
mjög næri mér.
4) Frú Manley: — Þegar ég
hugsa um það að drengurinn
minn sofi á jörðinni og þurfi að
baða sig í ísköldu vatni, ó, þá
veit ég ekki hvað gera skal.