Morgunblaðið - 15.01.1957, Qupperneq 12

12
MORGVNBLAÐIÐ
f>rWnda£iir 1* "fmi'ar 1957
GULA
lllll herbertfið
eftir MARY ROBERTS RINEHART
Framhaldssagan 27
,'eit ég fyrir víst. Hvers vegna
lokarðu ekki húsinu og kemur
heim? Mömmu dytti ekki í hug að
fara til Crestview og henni hund-
leiðist hérna.
— Mér finnst þú í meira lagi
gleyrainn, sagði Carol snefsin. —
Hér hefur verið framið morð og
ég kemst vitanlega ekki héðan, svo
að þú settir að koma, Elinor. Það
er ekki að vita nema þitt nafn eigi
eftir að koma við sögu, í sambandi
við það, sem hér hefur gerzt.
— Ef þú átt við þessa slúður-
sögru hennar Marciu, settirðu að
hafa vit á að \eggja ekki mikið upp
úr henni. Þú þekkir Marciu.
— Einmitt. Og ég veit líka, að
þú hefðir vel getað verið héma.
Það vteri bezt fyrir þig að taka
með þér einhverja fjarverusönnun
Elinor hló, en það var engin
gleði í þeim hlátri.
— Þú veizt sjálfsagt, að þessi
stúlka var að spyrja eftir þér I
New York. Dyravörðurinn til-
kynnti lögreglunni það í morgun.
Þá komum við sennilega öll eitt-
hvað við þessa sögu, finnst þér
ekki?
— Því brýnni ástseða til þess,
að þú komir hingað.
Nú varð stutt þögn. Carol sá al-
veg í anda Elinor, þar sem hún
stóð og velti fyrir sér ástandinu,
eins og ]>að horfði við. En þegar
hún rauf þögnina aftur, hafði hún
bersýnilega tekið ákvörðun sína.
— Eg þori að fullyrða, að síma-
stúlkan beri vitni, ef Marcia gerir
það ekki, sagði hún. — Þú hefur
að minnsta kosti gefið henni nægi-
legt umhugsunarefni. Nú, en ég
býst við að ég verði að koma, þó að
það sé nú reyndar ekki annað en
vitleysa. Eg get tekið lestina á
miðvikudagskvöld. Geturðu komið
á móti mér? ‘
— Eg skal senda leigubíl, svar-
aði Carol stuttaralega. Og mundu
ÚTVARPIÐ
Þriðjudagur 15. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
18,30 Útvarpssaga barnanna: —
„Veröldin hans Áka litla“ eftir
Bertil Malmberg; III. (Stefán Sig
urðsson kennari). 18,55 Þjóðlög
frá ýmsum löndum (plötur). 20,30
Lönd í fjötrum frosta; III: Sólskin
án hita (Guðmundur Þorláksson
kand. mag.). 20,55 Frá sjónarhól
tónlistarmanna: Bjöm Franzson
talar um ítalska tónskáldið Pale-
strina. 21,45 Islenzkt mál (Jakob
Benediktsson magister). 22,00
Fréttir og veðurfregnir. — Kvæði
kvöldsins. 22,10 Þriðjudagsþáttur-
inn“. — Jónas Jónasson og Hauk-
ur Morthens hafa umsjón með
höndum. 23,10 Dagskrárlok.
I eitt, Elinor. Taktu ekki stúlkuna
þína með þér. Eg get ekki tekið á
móti henni, og hún mundi ekki
gera annað hér en drepast úr leið-
indum. Hér er heldur dauft og
þegjandalegt.
— Mér finnst þú að minnsta
kosti ekki neitt þegjandaleg, svar-
aði Elinor og hringdi af. Carol
settist aftur. Þetta herbergi henn-
ar var vant að róa hana, enda
hafði hún hafzt þar mikið við, eft-
ir að Don dó. Nú horfði hún á
myndina á veggnum. Undarlegt,
að hann skyldi vera horfinn og
hún vera ein eftir. Hún minntist
þeirra daga þegar hann og Terry
Ward voru hér daglega. Þá var nú
líf í tuskunum. Vitanlega voru
þeir of ungir fyrir Greg og Elinor
og auk þess hafði Don aldrei getað
þolað Greg. Sennilega hafði hann
verið afbrýðissamur gagnvart
Greg, sem var svo laglegur, átti
flugrvél og fínt hús og nóga pen-
inga.
Greg hafði bara hlegið að trú-
lofun þeirra.
Engu að síður varð hún nú hálf
fegin, að Elinor skyldi ætla að
koma. Þær voru fjarri því að vera
samrýndar, en Elinor hafði vit í
kollinum. Hún var miklu greind-
ari en Greg, sem að sumu leyti var
ennþá litli drengurinn, sem aldrei
ætlaði að verða fullorðinn. Og það
var einmitt þetta harðneskjulega
veraldarvit Elinors, sem hún hafði
þörf fyrir eins og á stóð. Hún
hafði hallað aftur höfðinu og lok-
að augunum, þegar Dane kom til
hennar, síðla dags.
Dane hafði haft nóg að snúast.
Hann hafði hringt í Floyd á lög-
reglustöðina, en hann var þá ekki
við og Jim Mason hafði blaðrað
út úr sér í gáleysi nýjustu frétt-
unum, þ. e. um dyravörðinn í leigu
húsi Spencerfjölskyldunnar, sem
hafði tilkynnt, að einhver mann-
eskja, sem eftir lýsingunni að
dæma gat verið myrta stúlkan,
hefði komið þar síðastliðinn
fimmtudagsmorgun.
— En fólkið var þá farið.......
og hún hlýtur að hafa elt það,
sagði Jim.
— Ekki hingað, svaraði Dane.
— Fólkið var alls ekki hér. Um
hvem spurði hún?
— Carol Spencer, sagði hann.
Bíðið þér augnablik. Eg hef það
héma einhvers staðar.
Dane heyrði hann rusla £ ein-
hverjum skjölum, og þegar hann
talaði aftur var hann auðheyrt
að lesa.
— .... Skýrir frá því, að hún
hafi spurt um ungfrú Spencer og
kveðst hafa sagt henni, að fjöl-
skyldan væri farin til sumardval-
ar“, las hann. „Sagði ekki, hvert
hún hefði farið“.
— Þakka yður fyrir, Mason.
Hann hringdi af. Þama var ann
ar þráður, sem lá í sömu áttina,
hugsaði hann. Myrta stúlkan hafði
vitað, hvar hún átti að leita að
Carol Spencer. En það hafði verið
á fimmtudagsmorgun og hún hafði
komið til þorpsins á föstudag. Hún
hafði bersýnilega ekki vitað um
för þeirra mæðgnanna til New-
port.
Þegar Dane kom út i forstofuna,
fór hann að hugsa um þennan
mikla áhuga sinn á þessu máli.
Hann hafði þé sannarlega haft
önnur stærri og merkilegri til
meðferðar. Og hann vissi líka, að
þetta umstang hans var ekki heppi
legt fyrir veika fótínn. Vanþóknun
Alex elti hann hvert sem hann
fór. Hann sat kyrr stundarkorn,
þreyttur og efablandinn. Golan
hreyfði sjóinn úti í flóanum og
stór sæöm lét berast fyrir vindin-
um. Flugvél frá flotanum flaug
til hafs, og hann horfði á eftir
henni og hleypti brúnum. Þegar
hann var að brölta upp brekkuna
varð honum það ljóst, að hann
myndi ekki komast aftur að starfi
sínu fyrst um sinn. Ef hann gerði
það, yrði hann auðvitað settur í
skrifstofuvinnu. Hann hafði misst
af öllu, sem gerzt hafði í seinni
tíð og nú sat hann hér eins og
hundur, sem sleikir sár sín.
En þessi kyrrseta hans varð
ekki löng. Þegar hann heyrði hrot-
umar í Alex, eftir að hann hafði
lokið uppþvottinum eftir hádegis-
verðinn, lagði hann aftur á brekk-
una.
En í þetta sinn gekk hann ekki
leiðina fram hjá Crestview. Hann
gekk upp í gegnum skóginn frá
Burtonshúsinu, lét sig hverfa í
skóginn og hélt niður eftir brekk-
unni. Það var orðið svalara í veðri
og enda þótt birtan væri ekki sem
bezt, rakst hann samt af tilviljun
á nokkuð, sem sannaði kenningu
hans.
Hann hafði fleygt frá sér vindl-
ingsstúfnum og kramið hann undir
hæl sér. En þá sá hann glitta í eitt
hvað, í fárra feta fjarlægð, innan
um dautt laufið á jörðinni. Hann
laut niður og tók það upp. Þegar
hann hafði stungið því í vasa sinn,
tók hann stefnuna á verkfærahús-
ið og miðaði staðinn nákvæmlega
út við það. Þarna var undirskóg-
urinn afar ógreiðfær, og stundum
varð hann beinlínis að skríða, en
einstöku sinnum varð klettur á
vegi hans, svo að hann neyddist til
að krækja fyrir hann. En ekkert
fann hann meira, og loksins
stefndi hann, óhreinn og vonsvik-
inn, heim til Carol. Nora varð
steinhissa á útganginum á mann-
inum, en fylgdi honum samt upp á
loft.
— Þessi Dane majór er kominn,
ungfrú, sagði hún. — Eg sagði hon
um, að þér væruð að hvíla yður, en
han sagðist eiga áríðandi er-
indi, og að þér þyrftuð ekki að
koma niður, þar sem erindið tæki
ekki nema eina mínútu.
— Eg ætla að koma niður.
*
mmmm*. USALAIVI
Heldur áfram
Á Laugaveg 116:
Nýtt úrval og afar fjölbreytt af
ULLARKÁPUM,
POPLINKÁPUR, DRAGTIR,
KJÓLAR, PEYSUR,
HÁLSKLÚTAR, HATTAR,
HÚFUR, NÁTTKJÓLAR,
Kven og barna UNDIRKJÓLAR
og MILLIPILS
★
í Austurstræti 10:
KVENTÖSKUR og
HANZKAR
Á útsölunni
vinnubuxur á telpur, aðeins 49 krénur.
Hvítar herraskyrtur á 79 krónur.
ODYRI
M A R KAÐ U R I NN
TEMPLARASUNDI 3
• Unglinga
vantar til blaðburðar í
tfáaleitisveg
Hlíðarvegur
JP Grenimel
Miðvikudagur 16. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tónleik
ar af plötum. 18,30 Bridgeþáttur
(Eirikur Baldvinsson). 18,45 Fiski
mál: Már Elísson hagfræðingur
talar um þróun fiskveiðimála í
ýmsum löndum. 19,00 Óperulög
(plötur). 20,30 Daglegt mál (Am-
ór Sigurjónsson ritstjóri). 20,35
Lestur forarita: Grettis saga; IX.
(Einar Ól. Sveinsson prófessor).
21,00 Islenzkir einleikarar; IV.
þáttur: Jórunn Viðar leikur á pía-
nó. 21,45 Hæstaréttarmál (Hákon
Guðmundsson hæstaréttarritari).
22,00 Fréttir og veðurfregnir. —
Kvæði kvöldsins. 22,10 „Lögin okk
ar“. — Högni Torfason fréttamað
ur fer með hljóðnemann í óskalaga
leit. 23,10 Dagskrárlok.

1) —- Ha, hvað ertu með? Ber? 1 2) — Já, Hrólfur, og má égl 3) — Þegiðu strákur. Eg vil i 4) Svo gleypir hann berin og
Var það allt sem þú gazt fundið. | ekki gefa mömmu þau? I fá berin. | skilur ekkert eftir.