Morgunblaðið - 06.04.1957, Side 13

Laugardagur 6. apríl 1957
MORGVNBLAÐIÐ
13
á mörg heimili, ég lærði að dansa
og varð, smátt og smátt, kurteis
og menntaður maður, að minnsta
kosti hið ytra. En hið innra brann
löngunin í ævintýri. Mig grunaði
þó ekki, að ég væri frábrugð-
inn skólabræðrum mínum, þótt
ég á sfundum klæddist mínum
gömlu fötum og legði leið mína
niður að Nýhöfn til þess að hitta
gamla kunningja meðal sjómann
anna.
Dag nokkurn, þegar ég var
kauplaus aðstoðarmaður iækn-
anna í Friðriksbergsspítala, var
fluttur þangað hræðilega lim-
lestur maður. Fyrst í stað var
álitið, að hann væri dauður, en
svo kom í ljós, að lífsmark leynd-
ist með honum. Vesalings mað-
urinn var svo brotinn og kram-
inn, að það var ekki heil brú
í honum. Höfuðkúpan klofin, rif-
in brotin og allar sinar sundur-
slitnar. En því varð ekki neitað,
að hjarta hans bærðist ennþá.
Læknarnir voru sammála um,
að öll von væri úti. Samt sem
áður fóru þeir að tjasla honum
saman og reyndu mánuð eftir
mánuð að lækna hann, án þess
að búast við nokkrum árangri.
En ma^urinn var ótrúlega líf-
seigur og vildi ekki deyja, og
hálfu ári eftir að búið var að
staga hann saman var hann al-
bata. Þetta var talið kraftaverk,
stærsti sigur nútíma handlækn-
inga. Læknar streymdu til Kaup-
mannahafnar víðs vegar úr Evr-
ópu til þess að sjá sjúklinginn.
Hann var skoðaður og ljósmynd-
aður, það var dáðst að honum
og rökrætt um hann.
Svo rann upp sá dagur, þegar
prófessorinn útskrifaði hann. Nú
var hann frjáls og lifandi mað-
ur, sem mátti fara ferða sinna.
Við kvöddum hann með virktum,
og okkur fannst öllum við eiga
þátt í því að hafa vakið hann
upp frá dauðum.
Daginn eftir komst hann aftur
— Þjóðleikhúsið
í blöðin. Það ók yfir hann spor-
vagn. Ekki er að spyrja að því:
Hann var steindauður.
Ég logaði af vanmáttugri
bræði yfir þessu atviki. Mér varð
það ljóst, að ég var ekki skap-
aður til þess að vinna hið árang-
urslausa starf læknisins — ég
yfirgaf háskólann.
Um þessar mundir var hafinn
undirbúningur að því að mæla
norðurhluta Austur-Grænlands,
sem þá var ókannaður, og gera
af honum uppdrátt. Frá Dan-
mörku átti að gera út mikinn
leiðangur, kostaðan af ríkinu og
einstökum mönnum — Danmerk-
urleiðangurinn — og hafði Myl-
ius-Erichsen forustu hans. Ég
hafði ákveðið að hætta lækninga
náminu og forða mér frá hinu
þjakandi uppgerðarlifi Kaup-
mannahafnar, og fór því til fund-
ar við Mylius-Erichsen. Undir-
tektir hans urðu til þess að á-
kvarða lífsstarf mitt upp frá því.
Framhald af bls. 6. i
ingatækin, með þeim ágætum, að
hver læknir væri fullsæmdur af. I
— Rúrik hefur að undanförnu
sýnt það, að hann veldur fyllilega
hinum erfiðustu og vandasöm-
ustu hlutverkum, en þó er enn sá
Ijóður á leik hans, að hann ber
of ótt á, svo að oft er erfitt að
greina orðaskil.
Ein sannasta og heilsteyptasta
persóna leiksins er dr. Parpalaid
í frábærri túlkun Lárusar Páls-
sonar. — Bílskrjóður gamla
mannsins gefur ágætlega til
kynna hvar hann er staddur í
þróun tímans og það hefur leik-
arinn skilið til fulls. Gervi hans
er afbragðsgott, svipbrigðin mik-
il og skemmtileg og framsögn á-
gæt og allt er þetta borið uppi af
hárfínum humor.
Frú Parpalaid, sem Arnðís
Björnsdóttir leikur, er verðugur
maki síns aldraða eiginmanns.
Hefir Arndís af hugkvæmni og á-
gætri kímni mótað hér skemmti-
lega persónu í góðu gervi.
Af öðrum hlutverkum er sér-
stök ástæða að nefna Bumbu-
slagarann, drjúgan og kotroskinn
náunga, sem Bessi Bjarnason
leikur. Er þetta ein af skemmti-
legustu persónum leiksins, enda
leikur Bessa afbragð. Hef ég ekki
séð honum takast betur upp. Þessi
ungi leikari býr vissulega yfir
ágætri kímnigáfu og hygg ég að
hann eigi eftir að láta mikið til
sín taka sem gamanleikari.
Þá var og skemmtilegur leik-
ur Indriða Waage í hlutverki
Jean’s bílstjóra dr. Parpalaids. —
Af öðrum leikendum má nefna
Þóru Borg, er leikur frú Remy,
hóteleiganda, Önnu Guðmunds-
dóttur í hlutverki svartklæddu
konunnar, Regínu ÞórðardóttHr,
er leikur bláklæddu konuna og
Baldvin Halldórsson, sem Mous-
quet lyfsala. — Allt eru þetta
fremur smó hlutverk, en vel með
þau farið.
Leiktjöld og búninga hefur
Lárus Ingólfsson teiknað, of unn
ið þar ágætt verk.
Þýðing Eiríks Sigurbergssonar
á leikritinu virtist mér vel gerð
á góðu og lipru máli.
„Dr. Knock“ er afburðavel
saminn og snjall gamanleikur,
eða öllu heldur „satira“, enda hef
ur leikurinn átt miklum vinsæld
um að fagna um áratugi hvar-
vetna þar sem hann hefur verið
sýndur. Var og auðheyrt á frum-
sýningunni hér að áhorfendur
nutu leiksins í ríkum mæli, því
að hlátrasköllin dundu við hvað
eftir annað og að leikslokum var
leikstjóra og leikendum þakkað
með miklu lófataki.
Sigurður Grímsson.
— Atþjóðlegur vinnuflokkur til Islands
Framh. af bls. 11.
þetta rammað inn í guðrækni-
stundir dagsins, kvölds og
morgna. Einnig verða biblíulestr-
ar iðkaðir. Þá er og í ráði að
fá kunnáttumenn til að koma
og flytja fyrirlestra um sögu
landsins, menningu, atvinnu-
hætti og stjórnarfar, og fara svo
í kynnisferðir í sambandi við
erindin. Þó er ráðgert að fara í
tveggja daga ferðalag um suður-
land til að gefa erlendu þátt-
takendunum hugmynd um land-
ið. Einnig verða söfnuðir bæj-
arins heimsóttir og almennar
samkomur haldnar, þar sem al-
menningi mun gefast kostur á
að kynnast gestunum.
LYFTISTÖNG
Hér er um »ið ræða nýstár-
lega starfsaðferð, sem raunar
hefur tíðkazt innan einstakra
félaga hérlendis, en nú fyrst
á alþjóðlegum grundvelli.
Það er von þeirra, sem að
þessu standa, að það berði
ekki aðeins aðstoðin við bygg-
ingu þessarar einu kirkju,
sem um munar, heldur verði
koma vinnuxlokksins lyfti-
stöng kirkjulegum áhuga al-
mennings og opni augu manna
fyrir því, að lífsmark er með
kirkjunni úti í heimi þótt
ýmsir komi eklti auga á það
hér.
VÍÐTÆKT ALÞJÓÐASTARF
Alkirkjuráðið er kannski einn
ljósasti vottur þess, að kristin
kirkja nútímans er að vakna
til meðvitundar um ábyrgð sína
við mannkyn alli. í ráðiru eru
nú 165 kirkjur og kirkjufélög,
bæði mótmælendur og grísk-
kaþólskir. Rómverska kirkjan
hefur ekki enn gerzt aðili að
því. Alkirkjuráðið er hinn sain-
eiginlegi vettvangur allra þess-
ara sundurleitu kirkna, sem eiga
það þó allar sameiginlegt, að þær
boða þá kristnu trú, sem byggð
er á fæðingu, krossfestingu og
upprisu Krists. Ráöið hefur beitt
sér fyrir alls konar fræðslu og
kynningarstarfsemi, alþjóðaráð-
stefnum presta, biaðamanna, leið-
toga alls konar og annarra stétta
þjóðféíagsins. Eitt umfangsmesta
starf sitt hefur það unnið á sviði
flóttamannahjálpar, en það starf
verður víst aldrei metið til fjár
og er í örum vexti.
Þessar fyrstu vinnubúðir Al-
kirkjuráðsins á íslandi eru þarft
fyrirtæki, bæði frá sjónarmiði
Langholtssafnaðar, sem nú er að
koma upp nokkru af kirkju sinni,
og ekki síður frá sjónarmiði ís-
lenzku kirkjunnar í heild, sem
allt of lengi hefur sætt sig við
að vera einangruð og um marga
hluti langt á eftir öðrum kirkj-
um heims. Sá maður, sem á einna
mestan þátt í því, að stofnað
verður til þessara vinnubúða hér
í sumar, er Svíinn Bengt-Ture
Molander, framkvæmdastjóri
æskulýðsdeildar Alkirkj urá ðsins,
en hann heimsótti ísland fyrir
nokkru. Er þess að vænta, að ís-
lendingar taki vel á móti hinum
erlendu gestum, sem af svo mik-
illi ósérhlífni eyða sumarleyfinu
í að reisa með okkur kirkju.
s-a-m.
I
LESBÓK BARNANNA
Struturinn RASMUS
„H j á 1 p, h j á 1 p,“
hrópaði Sambo.
Hann kom hlaupandi á
harða spretti utan úr
eyðimörkinnl. „Það er
einhver að elta mig. Hann
nær I mlg, því hann rek-
lir sporin mín“.
„Þú þarft ekkert að ótt
ast“, svaraði Rasmus, „ég
skal hjálpa þér“. Rasmus
smíðaði sér strax vél, sem
gat búið til fótspor í sand
inn, og svo dró hann vél-
ina aftur og fram um alla
eyðimörkina.
Nú myndi enginn geta
rakið slóðina eftir Sam-
bo og óvinur hans gæti
aldrei fundið hann, því að
eyðimörkin var þakin í fót
sporum eftir vélina, sem
Rasmus hafði smíðað.
kom að notum. í menn-
ingarlegu tilliti hefur frl_
inerkið haft afar mikla
þýðingu og auðveidað öll
samskipti milli einstakl.
inga og þjóða, þar sem
Segja má að það sé undir-
staðan að öllu skipulagi
póstmálanna. hvar sem er
í heiminum.
Ekki leið á löngu þar til
sigurganga frímerkisins
hófst um allan heim. Það
var tekið upp í Sviss og
Brasilíu 1843 , U.S.A. 1847
cg þannig bættist hvert
landið eftir annað við. Af
Norðurlöndunum var
Danmörk fyrst til að gefa
út frímerki árið 1851.
Skrítlur
Pabbi, loftvogin er fall
in.
Jæja, og hvað er hún
komin iangt niður?
Alveg niður á gólf. Og
mölbrotin.
Mamma: Andrés, þú
ert ennþá óhreinni á
hálsinum, en venjulega.
Andrés: Nei, mamma,
skyrtan er bara hreinni.
—o-------------
Helgi: Ég get gelt eins
hundur, svo að kötturinn
setur upp kryppuna og
hvæsir.
Pétur: Uss, hvað er það.
Ég get galað eins og hani,
svo að sólin þorir ekki
annað en að koma upp.
—o-------------
Þér hafið engan hraða-
mæli. Hvernig getið þér
þá vitað, hve hratt þér
akið?
Það er vandalaust. Þeg-
ar ég ek 30 km á klukku-
stund, skröltir í lugtunum,
I við 40 km hraða hristist
öskubakkinn, ef ég fer á
50 skellur í hurðunum . . .
Nú, og þegar þér komist
upp í 80?
Þá glamra tennurnar í
munninum á mér.
Ráðningar
ur síðasta blaði
Lárétt: 1. Ó1 — 3. æ —
4. lopi — 8. api — 11.1 —.
12. inna — 16. ós — 18. a
— 19. nál — 22. æi.
Lóðrétt: 1. Óla — 2. lopi
— 3. æi 6. pína — 7. I —•
11. Lón — 14. P — 15. A
— 17. sa.
NAFNAVÍSAN
Hulda, Sigga, Halla, Dísa,
Hanna, Gunna, Anna,
Lísa.
Helgi, Siggi, Halli, Raggl,
Haukur, Gunni, Addi,
Maggi.
Hafurinn og hrúturinn
EINU SINNI lögðu hafur
og hrútur upp í dálítið
ferðalag saman. Þeir
höfðu poka með sér, sem
þeir báru til skiptis.
I pokanum höfðu þeir
höfuð af úlfi, sem þeir
höfðu fundið úti í hagan-
um. Þeim fannst rétt að
taka það með sér.
Þeir gengu og gengu og
síðla kvölds sáu þeir hilla
undir bál í skógarrjóðri
nokkru. „Við skulum sofa
við eldinn í nótt, svo að
úlfarnir éti okkur ekki“,
sagði hrúturinn. En þeg-
ar þeir komu að bálinu,
var þar einmitt úlfahóp-
ur, sem sat að snæðingi.
„Gott kvöld, hafur og
hrútur", sögðu úlfarnir.
„Komið þið hingað og
borðið ykkur sadda af
grautnum okkar. Á eftir
getum við svo étið ykkur
báða tvo“.
Það fór nú heldur að
fara um þá félaga, hafur-
inn og hrútinn og hafur-
inn fór strax, að hugsa
um, hvernig þeir gætu
bjargað sér úr þessari
klípu.
„Þökk þeim sem býð-
ur“, svaraði hann, „en við
höfum sjálfir nesti með
okkur“. Og svo kallaði
hann til hrútsins: —
„Heyrðu félagi, réttu mér
svo sem eitt úlfshöfuð
þarna úr pokanum. Hrút-
urinn dró upp úlfshaus-
inn. „Nei, nei“, kallaði
hafurinn, „fáðu mér held
ur annað stærra". Hrút-
urinn setti nú höfuðið
niður í pokann og dró það
síðan upp aftur. „Nei ekki
þetta", hrópaði hafurinn
aftur, „reyndu að finna
það stærsta".
Úlfarnir stóðu álengdar
og horfðu á. Svo sannar-
lega var pokinn fullur af
úlfshausum! Þetta var
hræðilegt! Bara að þeir
gætu nú forðað sér.
„Eldurinn er að deyja“,
sagði einn þeirra, „ég
ætla að skreppa og sækja
svolítið brenni“. Þar með
var hann farinn og sást
ekki aftur. „Hvað er
þetta?“, sagði annar úlf-
ur, „bróðir minn kemur
ekki aftur. Ég verð að
fara að leita að honum“.
Og svo hvarf hann út í
skóginn. Svona læddust
úlfarnir einn af öðrum í
burtu, unz hafurinn og
hrúturinn urðu einir eft-
ir. Þeir átu allan graut-
inn úlfanna og fóru svo
leiðar sinnar, glaðir og
ánægðir.
Þegar úlfarnir hittust
aftur í skóginum, skömm
uðust þeir sín fyrir að
hafa flúið undan hafrin-
um og hrútnum. Þeir
voru þó bæði fleiri og
sterkari. Þeir komu sér
saman um að elta þá
félaga og ganga að þeim
dauðum.
Þegar hafurinn og hrút-
urinn sáu eftirförina,
klifruðu þeir upp í hátt
tré. Stærsti úlfurinn sett-
ist undir trénu, skellti
saman skoltunum, svo að
small í hárbeittum tönn-
unum og ýlfraði grimmd-
arlega. Vesalings hrútur-
inn skalf svo mikið af
hræðslu, að hann datt
niður úr trénu beint ofan
á hausinn á úlfinum.
Þá kallaði hafurinn of-
an úr trénu: „Nú tökum
við þann fyrsta. Kastaða
þessum stóra til mín“.
Þegar stóri úlfurinn
heyrði þetta lagði hann
umsvifalaust á flótta á-
samt öllum hinum úlfun-
um.
Og síðan hafa úlfarnir
aldrei þorað að ráðast á
hafurinn eða hrútinn.