Morgunblaðið - 26.09.1957, Blaðsíða 8

8
MORGUWBT AÐIÐ
Fimmtudagur 26. sept. 1957
/ fáum orðum sagt:
irTTTTTTTTT^
Nú finnst mér lífið létt
eins og Ijúflinga spil"
Gunnar Gunnarsson á Syðra-Vallholti
heimsækir Reykjavik i fyrsta skipti
MÖRGUM ungum Reykvíkingum
þykir undarlegt, þegar þeim er
sagt frá gömlu fólki utan af
landi, sem heimsækir höfuðborg-
ina í fyrsta sinn. Reykvíkingun-
um finnst það svo sjálfsagt að
allir hafi séð borgina þeirra og
þekki hana eins og fingurna á
sér. En það er ekki öllum, sem
finnst það jafnsjálfsagt, eins og
sjá má af því, að fjöldi utan-
bæjarmanna hefur aldrei komið
til Reykjavíkur.
Fyrir skömmu hitti ég að máli
skagfirzkan bónda, 68 ára gaml-
an, sem sá Reykjavík i fyrsta
skipti nú í haust. Hann er Gunn-
ar Gunnarsson, bóndi á Syðra-
Vallholti í Skagafirði. Hann kom
suður til Reykjavíkur í fyrri
viku ásamt konu sinni, Ragnhildi
Erlendsdóttur, ættaðri úr Húna-
vatnssýslu. — Ég hitti Gunnar
er ákaflega léttur í lund og bjart-
sýnn, svo af ber og syngur í
sífellu:
Nú finnst mér lífið létt
eins og ljúflinga spil,
nú finn ég ekki framar,
að fjöllin séu til.
— Já, þetta er í fyrsta skipti,
sem ég kem til Reykjavíkur,
sagði Gunnar, um leið og hann
skálaði í koníaki. — Ég hef ekki
komið á marga staði, en mér
finnst Reykjavík skemmtilegasti
staðurinn, sem ég hef komið til
og svo er hún svo þrifalegur og
fallegur bær, að mig rak í roga-
stanz, þegar ég kynntist henni.
Húsunum er yfirleitt vel við hald
ið og flest þeirra sýnast ný. Ef
ég mundi flytjast burt, þá færi
Þó kotið sé lítið
sem snöggvast að máli í tilefni
af þessari merku heimsókn hans
til höfuðborgarinnar og spjölluð-
um við saman stundarkorn. Hann
ég til Reykjavíkur, og ekkert
annað. Nú, hér vill öll þjóðin
helzt búa, ekki getur það stafað
af eintómri sérvizku.
Lögtak
Eftir kröfu tollstjóraris í Reykjavík og að undan-
gengnum úrskurði verða lögtök látin fram fara án frek-
ari fyrirvara, á kostnað gjaldenda en ábyrgð ríkissjóðs,
að átta dögum liðnum frá birtingu þessarar auglýsingar,
fyrir sköttum og öðrum gjöldum samkv. skattskrám árs-
ins 1957, sem öll eru í eindaga fallin hjá þeim, sem ekki
hafa þegar greitt tilskilinn helming gjaldanna.
Borgarfógetinn í Reykjavík, 23. sept. 1957.
Kr. Kristjánsson.
Cúmmí gólfflísar
Nýkomið:
Gúmmí-gólf-
flísar, 30x30
cm. — Hentug-
ar á verzlanir,
skrifstofur,
eldhús, ganga
o. fl. — 4 litir.
Aðeins kr.
112,60 pr.
ferm.
LUDVIG STORR & CO.
— Þú fórst á Þingvöll um dag-
inn.
— Já, ég fór á Þingvöll og svo
sá ég dálítið af landinu, þegar ég
ók suður. Mér þykir landið óskap-
lega stórt.
— En Þingvöllup, fannst þér
ekki fallegt þar?
— Jú, þar er fallegt, en samt
hafði Jón Sigurðsson rétt fyrir
sér, þegar hann valdi þinginu
stað í Reykjavík. Hann var fram-
sýnni en Jónas, blessaður dreng-
urinn sá, þó að hann væri lista-
skáldið okkar.
— Hvaða áhrif hefur nú þessi
ferð haft á þig?
— Ég er orðinn gamall maður
og ekki uppnæmur fyrir áhrif-
um. En mér þykir vænna um
landið, framkvæmdirnar eru ótrú
lega miklar á svo stuttum tíma
og framtíðin björt. Undirstaðan
er traust. — En samt er enn mik-
ið ógert, t. d. í ræktun, túnin
okkar eru eins og vinjar í eyði-
mörk. Það skyggir þó ekki á
framkvæmdirnar. Hugsaðu þér
bara, hvernig hér var umhorfs
um aldamótin, þá var ekkert
rafmagn, enginn sími og vegar-
spotti sást varla, þótt vel væri
leitað. Við höfum átt marga
bjartsýna og úrræðagóða for-
ystumenn, það hefur haft sitt að
segja. Ég er bjartsýnismaður,
skal ég segja þér. Það er eina
leiðin til að komast nokkurn veg-
inn klakklaust í gegnum þetta.
Það er nauðsynlegt að trúa á
framtíðina, sjá hana með sömu
augum og Hannes Hafstein í
Aldamótaljóðunum. Bjartsýni og
kjarkur, það er einmitt það ....
— Þú segist ekki hafa farið úr
Skagafirði fyrr?
— Nei, ekki svo heitið geti, hef
víst skroppið tvisvar vestur í
Þing.
— Til að ná þér í konu?
— Já, það má kannski segja
það. Annars náði ég mér í konu
með allundarlegum hætti. Ég var
kominn á fallanda fót, þegar ég
gifti mig, orðinn 35 ára. Þá sprakk
í mér botnlanginn, svo ég var
nærri dauður, lá í sjúkrahúsi
hjá Jónasi Kristjánssyni í 14
vikur. Þá hitti ég Ragnhildi konu
mína fyrst. Hún var hjúkrunar-
kona hjá Jónasi.
— Og henni hefur tekizt að
halda í þig í 14 vikur. Það er
langur tími.
— Nei, það er ekki langur tími,
góði minn. Við höfum verið gift
í yfir þrjátíu ár.
— En 14 vikur í sjúkrahúsi,
það er langur tími.
— Já, en það var ekki konan,
heldur botnlanginn!
— Og svo fór hún með þér
heim?
— Nei, hún kom síðar. En
veiztu hvers vegna hún segist
hafa komið? Hún segist bara hafa
komið til að hjálpa mér að deyja.
En svo snerist það við. Hún hjálp
aði mér að lifa. Lífið er undar-
legt ævintýri, góði minn, undar-
legt ævintýri. Sumir þurfa að
liggja í 14 vikur í sjúkrahúsi til
að ná sér í konu ....
Gunnar Gunnarsson: — Ég vil hafa þær bústnar!
Og Gunnar hlær hátt og sýpur
á koníaksglasi. Annað á ekki við
í höfuðborginni. Það er eins og
að fara í réttir, eða káupstað.
Ég spyr Gunnar, hvort hann
kunni ekki marga húsganga.
Hvernig er hægt að ræða við
skagfirzkan bónda án þess að
spyrja þeirrar spurningar? Gunn-
ar svarar:
— Nei, ég kann fáar vísur,
a. m. k. þangað til ég er orðinn
góðglaður. Þá skýtur einni og
einni stöku upp í huga mínum,
en ég verð að syngja þær, ef
ég á að muna þær orðrétt. En
heyrðu, ef þú heldur að ég sé
hagyrðingur, þá er það misskiln-
ingur. Það yrkja margir af Skíða-
staðaætt, já og sumir vel, en ég
er ekki einn þeirra. Ég læt mér
nægja léttlyndið og bjartsýnina.
Nú finnst mér lífið létt, eins og
ljúflingaspil . . .
*— En eigum við ekki að snúa
okkur aftur að Reykjavík?
Hvernig hafðirðu gert þér í hug-
arlund, að hún liti út?
Ég hafði lítið hugsað um
það. Ég þóttist vita, að það væri
mergð af húsum í Reykjavík, en
hvað var merkilegt við það? Ekki
þurfti maður að fara úr Skaga-
firði til að sjá hús, það er nóg
af þeim á Sauðárkróki. O það
held ég. En hitt er rétt: Reykja-
vik er stærri en ég hélt hún væri.
— Og hvernig stóð svo á því,
að þú fórst til Reykjavíkur á
gamals aldri?
— Menn voru alltaf að tala um,
að ég þyrfti að sjá höfuðborgina,
en mér fannst ég ekki geta farið
að heiman frá aðkallandi störf-
um. Mér fannst allt mundu fara
á annan endann heima í kotinu,
ef við hjónin færum suður. Svo
sá ég í aðra röndina, að þetta
væri misskilningur. Og í sumar
gerði ég það upp við mig, að ég
þyrfti að sjá eitthvað af landinu,
áður en ég færi í gröfina. Svo
fór ég suður. Ég er feginn, að ég
skyldi gera það. Á ég að segja
þér hvers vegna. Jú, sjáðu til,
stundum heyrast þær raddir í
Bifvél avirkjar
eða vanir bifvélaviðgerðarmenn.
óskast nú þegar.
Upplýsingar hjá verkstjóranum
Egill Vilhjálmsson h.f.
Sími 22240.
sveitunum, að Reykjavík sé kýli
á þjóðarlíkamanum. Það skyldi
enginn bjóða mér upp á slíkar
fullyrðingar. Ég veit betur. Ég
get borið Reykjavík vel söguna.
— Það er sagt, að málið sé verra
í Reykjavík en annars staður.
Ég hef ekki fundið það. Menn
segja, að Reykjavík spillist af
heimsóknum útlendra ferða-
manna. Ég hef aldrei heyrt ann-
að eins. Þetta er meiri svart-
sýni en svo, að menn hafi leyfi
til að láta þetta út úr sér. Fólk-
ið? Það er alveg eins og annars
staðar á landinu. íslendingar vilj-
um við allir vera, sögðu þeir í
Gamla sáttmála ....
— En ungu stúlkurnar, finnst
þér þær ekki orðnar dálítið
amerískar í fasi?
— Ja, það veit ég svei mér
ekki. Mér finnst þær margar fal-
legar, en of grannar. Ég vil hafa
stúlkurnar bústnar, það ber vott
um heilbrigði. En nú er það í
tízku að vera eins og ýlustrá, þær
um það ....
Og sýpur á.
— Annars máttu ekki hafa
þetta allt eftir mér, bætir hann
við, það er ómögulegt að vita,
hvað nágrannarnir segja. Ég verð
þó að játa, að ég hef alltaf gam-
an af að lesa viðtöl við menn,
einkum ef þeir hafa gert eitt-
hvað. En ég hef ekkert gert.
Eignaðist sjö börn að vísu, eitt
er dáið. Ég ætlaði að eignast tvö
kúgildi af börnum, en eignaðist
bara hálft. Það má kannski telj-
ast gott. Menn gera sjaldnast
nema þriðjung af því, sem þeir
ætla sér. En það er orðið nóg
þetta, blessaður vertu. — Nú för-
um við að fara heim hjónin, en
ég er viss um, að ég á eftir að
koma til Reykjavíkur aftur, áður
en þessu lýkur. Já, nú förum við
að fara heim. Réttirnar sjáðu til,
og þó að ég geti lítið haft mig í
frammi, verð ég að fara heim.
Ef þú átt einhvern tíma leið um
Skagafjörð, þá heimsækirðu
okkur. Þú færð kaffi og kökur.
Við búum á Syðra-Vallholti í
Hólminum, þú hefur kannski
aldrei heyrt það nefnt. Hannes
Hafstein þekkti hólminn: Niður
Hólminn hestasæla, Héraðsvötn-
in líða slétt .... Já, hann þekkti
Hólminn, hafði víst oft litið yfir
fjörðinn frá Arnarstapa. En þú
kemur í Skagafjörð og færð kaffi
Þó kotið sé lítið, þá er fjörður-
inn fallegasti bletturinn á land-
inu. Þetta er ekki merkilegur
torfbær, en það er einn kostur
við hann, einn stór kostur: Það
er stutt til útidyranna ....
M.