Morgunblaðið - 26.09.1957, Blaðsíða 11

Morgunblaðið - 26.09.1957, Blaðsíða 11
Fimmtudagur 26. sept. 195T MORCVHBl AÐIÐ 11 Litazt um á leiðinni Eftir séra Sigurð Einarsson i Holti Helsingjaeyri, 19. september. Raunsæ þjóS Ég hafði lofað Morgunblaðinu að skrifa því öðru hvoru um sitt- hvað, sem fyrir augu og eyru bæri á för minni. Ferðalagið er að vísu ekki orðið langt, en þannig hefur þó æxlazt til, að ég hef ekki getað setið kyrru fyrir. Farið talsvert um og hitt all- margt manna, nógu margt til þess að fá nokkra mynd af því, hver eru umræðuefni manna hér í Danmörku og jafnvel áhyggju- efni. Og Danmörk liggur svo mið- svæðis, að það hefur orðið Dön- um lífsnauðsyn að fylgjast af all- mikilli árvekni með því, sem er að gerast, og hafa gert það lengi og ekki sízt síðari árin. Og Danir hafa löngum átt viðsjála ná- granna. Ennþá lifir þjóðinni í fersku minni hin bitra reynsla fávíslegrar bjarsýni og andvara- leysis frá árunum fyrir fyrri heimsstyrjöld. Það svíður dug andi fólki lengi í skapi að láta glepja sig óviðbúið. Hitt er létt bærara, þegar frá líður, að bíða ósigur eftir drengilega vörn. En Danir hafa lært af reynslunni. Þeir bera möglunarlaust þá byrði, sem þátttakan í Atlantshafs- bandalaginu leggur þeim á herð- ar. Og vita mæta vel hvað þeir eru að gera. Þeir eru t. d. langt um of glöggir og raunsæir til þess, að allur þorri manna sé ekki löngu búinn að átta sig á eðli og markmiði hins austræna imperialisma. Hin blóðuga þjóða- kúgun Sovét-Rússlands, undir hjúpi faguryrða og blekkinga, liggur hverjum andlega heilbrigð um og heilvita dönskum manni í augum uppi. Og það er meira, og ekki sízt mun betra, en hægt er að segja um allmarga íslend- inga — ennþá sem komið er. Land og þjóð „sanerar" Þetta er ekki sagt út í bláinn, því einmitt nú þessa dagana ger- ist sá athyglisverði atburður, að blað kommúnista, „Land og þjóð“ kemur út í nýrri og ærið breyttri mynd, einkum stórum minnkað. Blaðið dregur enga dul á, að það séu fjárhagsvandræði, sem því valda, að þetta háværa og yfir- lætisfulla, stóra blað, er nú orð- ið að lágværum og ómerkilegum snepli, sem aðeins hefur rúm fyr- ir flokkstilkynningar, skrum- fregnir um framleiðsluaukning- una og sæluna í Sovétríkjunum Og það allra nauðsynlegasta af níði um innlenda og erlenda for- ustumenn lýðræðis og almennra mannréttinda. Blaðið nefnir þessa breytingu „saneringu" og má vera að með því sé átt við það, að meiri hluti þeirra blaðamanna, sem eftir héngu við blaðið 4. nóv. í fyrra, hafa kosið að hverfa af snærum þess og einfaldlega skammazt sín fyrir að vinna við það. „Sanering“ þýðir hreinsun og má til sanns vegar færa. Það er búið að hreinsa úr blaðinu alla mennningarlega starfskrafta — ekkert eftir nema flokksþýin. En það væri ólíkt kommúnist- um að hafa siðferðisþrek til að horfast i augu við þá staðreynd, að danska þjóðin vill hvorki heyra þá né sjá. Enda er það ekki borið við. Blaðið gerir þá grein fyrir þeirri dapurlegu breytingu, sem á því er orðin, að hún sé til komin vegna þeirrar „baráttu, sem fjendur sósíalism- ans, verkalýðsstéttarinnar og vor (þ. e. kommúnistaleiðtog- anna) hafa háð gegn oss“. Það var bágt að heyra! Og þá ekki síður þá tilkynningu blaðsins, að til þess að einhver von megi vera um, að það megi framvegis prýða hinn danska blaðaheim I sinni núverandi fátæklegu mynd, vanti einar litlar 130 þúsund krónur. Sem vinir „sósíalismans, verka- lýðsstéttarinnar og vor“ eru taf- arlaust beðnir að leggja fram. Ég get búizt við þvi, að drátt- ur verði á, að þær krónur skili sér. Það eru mjög fáir menn í Danmörku, sem vilja gefa svo mikið sem andvirði eins bjórs til þess að halda uppi vörnum fyrir þjóðarmorðingjana í Ungverja- landi og álíka hrjáleg blaða- mannsstörf. Það þarf lengra í útnorður til þess. □- -□ SÉRA Sigurður Einarsson er nú á leiðinni til Suður-Evrópu og austur að Miðjarðarhafsbotni. Mun hann skrifa nokkrar grein- ar fyrir Mbl. frá ferð sinni. — Birtist hin fyrsta þeirra hér. □- En það, sem athyglisverðast er í sambandi við þenna allsherjar ósigur kommúnista í Danmörku, sem nú er að verða alþjóð aug- ljós, er það að þessi sárfámenni og heillum horfni flokkur „al- þýðunnar" og „framtíðarskipu- lagsins" er ekkert annað en klíka gamalla umbrotaseggja, sem hef- ur dagað uppi í þróun tímanna, eins og nátttröll. Leiðtogarnir, sem nú sitja eftir með blaðið „Land og þjóð“ smækkað og les- endum rúið, eru menn, sem voru ungir milli 1920—30. Við þekkj- um ágæta vel þessa manngerð á íslandi. Hún lærði á sinni tíð sin kommúnistisku fræði af opinber- og og dulbúnum agentum hins kommúnistiska nýimperialisma og ríkiskapitalisma. Hún hefur engu getað gleymt — og ekkert getað lært síðan, nema hundflata þjónkun við hverja þá ofbeldis- klíku, sem í þann og þann svip- inn hefur yfirtökin í Moskvu. — Danska þjóðin hefur sýnt af sér þann manndóm að láta þá daga uppi í birtu þess algáða raun- sæis, sem þjóðin á í svo ríkum mæli. íslenzka þjóðin á það ógert ennþá, — því miður. — En einnig það kemur. Ahyggjuefni — afleitt tíðarfar Ég vék að áhyggjuefnum fólks í upphafi þessarar greinar. Þau eru ýmisleg og nærtæk hér, þó að yfirleitt sé hagur manna mjög sæmilegur. Eitt alvarlegasta áhyggjuefni danskra bænda um þessar mundir er tiðarfarið. Sum- arið hefur verið svo hörmulegt í Danmörku og um allmikinn hluta Svíþjóðar, að slíks eru fá dæmi. Segja má, að í Danmörku hafi rignt nálega látlaust frá því í byrjun ágústmánaðar. Þegar komið var fram í miðjan septem- ber hafði víðast hvar ekkert lát orðið á úrkomunni og sáralitlu búið að bjarga af uppskerunni. f hættu voru verðmæti, sem námu hundruðum milljóna. Ég ók viða um sveitir Sjálands fyrstu dagana, eftir að ég kom hingað. í góðu árferði sér maður ekki fegurri né búsældarlegri sjón, en aka um þessar fögru, þaulrækt- uðu byggðir, þegar líður að upp- skerutíma. Nú var þarna hryggi- legt um að litast. Kornið, slegið og óslegið, var að drafna niður, illgresi vaxið upp úr ökrunum, kartöfluakrarnir eins og foræðis fen, hrakið heyið í rytjulegum stökkum, eða úr sér vaxið og óslegið. Síðan brá ofurlitið til betri tíðar og allmiklu hefur tek- izt að bjarga af uppskerunni, en stórrýrnaðri að verðmæti. Mis- jafnlega hefur þessi óáran komið við einstaka bændur — sumir ná- lega örbjarga um fóður — aðrir sæmilega staddir. í ráði mun vera að þeir leiti einhverrar opinberr- ar aðstoðar á verstu óþurrka- svæðunum, en óséð um, hvernig úr verði ráðið. Hinir bjartsýnni, þar á meðal landbúnaðarráðherr- ann, telja, að ekki sé um svo al- mennt og stórfellt tjón að ræða, að ástæða sé til að ríkið hlaupi undir bagga, enda þoli landbún- aðurinn nokkur áföll eftir und- angengin ár, án þess að vá sé fyrir dyrum. Enn alvarlegra ástand í Svíþjóð Hins vegar er ekki annað að sjá, en að ástandið sé ennþá al- varlegra í Svíþjóð. Þar hefur rignt engu minna og engu skem- ur og vatnavextir og flóð þegar valdið stórtjóni á mannvirkjum. Ég brá mér þangað yfir um á dögunum, aðallega til þess að hitta gamla kunningja. Ég fór að vísu ekki víða, en nógu víða til þess að sjá, að landbúnaður- inn í sunnanverðri Svíþjóð á ekki sjö dagana sæla um þessar mundir. Á víðlendum ökrum um- hverfis stóru vötnin eru korn- stakkarnir á kafi í vatni og ann- ars staðar stendur það enn ósleg- ið, eða öllu heldur, liggur flatt með jörðu rotnandi og spírað, lamið niður af regni. Þarna er sums staðar farið að plægja ónýtu uppskeruna niður í akrana og það hefur reyndar líka borið við á Fjóni. Sænski landbúnaðarráðherr- ann, Nils Hansson, lýsti yfir því opinberlega 17. þ. m., að hann hefði aldrei séð aðrar eins hörm- ungar dynja yfir sænskan land- búnað. Víða væru bændur alveg á heljarþröminni. Það eru tald- ar vonir um, að nokkru af upp- skerunni megi bjarga, svo að nota megi til fóðurs, en þó óvíst um að hve miklu gagni hún kemur til slíks. Það eru engar vélar til, sem auðið er að nota með árangri til þess að ná uppskerunni af þeim ökrum, sem verst eru leikn- ir, þó að þeir liggi ekki beint undir vatni. Kornið er bælt nið- ur í svörðinn, eins og farið hefði verið yfir það með þungum valt- ara. Þá boðaði sænski landbúnað- arráðherrann það, að taka þyrfti til endurskoðunar alla styrkjastarfsemi rikisins við sænskan landbúnað. Með því skipulagi, sem nú er á má ekki hækka landbúnaðarafurðir í verði nema um 4%. En það væri mikils til of lítið til þess að bændum nægði til þess að stand- ast tjón sitt. í Svíþjóð er því ekki annað að 1 sjá, en hið hörmulega tíðarfar í sumar hljóti annaðhvort að leiða til þess að ríkið verði að auka aðstoð sína við sænskan landbún- að, eða þá að fyrir dyrum stend- ur allveruleg verðhækkun á landbúnaðarafurðum, og þar með á ýmsum brýnustu lífsnauðsynj- um almennings. Hvorugur kostur inn mun sænsku stjórninni þykja góður eg spá glöggir menn, að millileið verði farin, og hvort tveggja gert að einhverju leyti. Þau svæði, sem verst eru far- in í Svíþjóð eru Bohúslén, Verma land og svæðið í kringum Kristinehamn, þar sem stórkost- legar truflanir hafa orðið á sam- göngum vegna skaða á mann- virkjum. Ályktun Sameinuðu þjóðanna Oft hefur maður orðið þess var, að álitið og traustið á Sameinuðu þjóðunum, stendur ekki alltaf föstum fótum í hinum vestrænu lýðræðislöndum. Valda þar mestu um skipulagslegar eða stjórnar- skrárlegar veilur, sem stundum hafa gert þessi voldugu samtök furðumagnlaus gagnvart aug- Ijósum fjendum almennra þjóð- réttinda frelsis og mannhelgi, og á ég þar einkum við sovét-imperi alismann og hina blóðugu yfir- gangsstefnu hans, ekki aðeins 1 hinum undirokuðu leppríkjum heldur einnig í Asíu og hvar sem við verður komið í vestrænum löndum. Það er því óhætt að full- yrða, að mjög fátt hefur gerzt á þingi Sameinuðu þjóðanna hin síðari ár, sem meiri fögnuð hef- ur vakið meðal frjálsra manna um allan heim, né aukið svo mjög traustið á þeirri stofnun, eins og samþykkt ályktunarinnar, sem lýsti svo algerri fordæmingu á framferði Sovét-Rússlands í Ung- verjalandi, er gerð var á þingi Sameinuðu þjóðanna þann 14. þ. m. 60 af 80 aðildarríkjum Sam- einuðu þjóðanna voru sammála um að fella þenna geigvænlega áfellisdóm á hendur Sovétríkj- unum. 10 kommúnistaríki greiddu að sjálfsögðu atkvæði á móti og 10 sátu hjá. Athyglis- vert er það, að fulltrúar Indlands og Burma höfðu árangurslaust reynt að milda áfellisdóminn með því að reyna að fá samþykkta tillögu, sem aðeins fól það í sér að „harrna" atburðina í Ung- verjalandi. Jú, Ungverjar hefðu verið betri eftir. Vera má að þessi ályktun komi þeim að litl- um notum, en henni fylgir þó sú merkilega ráðstöfun að fela for- seta Allsherjarþingsins Van Vaithayakon prinsi frá Thailandi að fara til Moskvu og Búdapest og gera tilraun til þess að fá valdhafana á þessum stöðum, þ. e. Krúsjeff og Kadar, til þess að fallast á að gera kjör ungverskr- ar alþýðu bærilegri og losa eitt- hvað um böðulstakið á þjóðinni. Því má heldur ekki gleyma, að fordæming þessi, sem aðeins er staðfesting á heimsalmennings- álitinu, er byggð á nákvæmri hlutlausri rannsókn á öllum mála vöxtum, sem framkvæmd var áður á vegum Sameinuðu þjóð- anna. Samþykkt ályktunarinnar mark ar spor í sögu Sameinuðu þjóð- anna. Hún vakti bergmál af fögnuði og samúð meðal allra frjálsra þjóða. Hún styrkti til stórra muna traust hins frjálsa heims á siðferðisþreki Samein- uðu þjóðanna og efldi vonina um gildi þeirra og þýðingu í barátt- unni fyrir réttlæti og friði meðal þjóðanna. Og rannsóknin, sem á undan fór, hafði svipt skýlunni af einhverju blóðugasta ofbeldis- verki sögunnar og jafnframt leitt nakinn á torg fyrir augu allra þjóða varginn, sem morðtólun- um stýrði. Og nú biður heimurinn eftir svörum þeirra Krúsjeffs og Kadars. Skipstjóri heiðraður EINS og skýrt var frá í blaðinu á sunnudaginn, var Snæbjörn Ólafsson skipstjóri á togaranum Hvalfelli, heiðraður með verð- launaveitingu úr „Minningarsjóði systkinanna frá Hrafnabjöig- um“. Þau hjónin Kristín Svein- björnsdóttir og Ragnar Guð- mundsson bóndi að Hrafnabjörg- um, Arnarfirði, stofnuðu á sín- um tíma sjóð, er vera skyldi í vörzlu Slysavarnafélags íslands, til minningar um son þeirra, Ólaf Ragnarsson, sem drukknaði 29. marz 1948 með þeim hætti, að hann tók út af togaranum Kára. Tilgangur sjóðsins er sá, að veita viðurkenningu fyrir björg- un frá drukknun, þegar menn falla útbyrðis af skipum eða fyrir að koma í veg fyrir að dauðaslys verði með þeim hætti, annað hvort með því að finna upp hagkvæm ráð til að bjarga mönnum, er falla út af skipum eða til að veita þeim skipstjór- um viðurkenningu, er sérstaka árvekni þykja sýna um líf skip- verja sinna. Skömmu siðar misstu þessi sömu hjón tvö önnur efnileg börn sín, Höllu og Grétar, með sviplegum hætti og ákváðu þá sveitungar þeirra hjóna að auka sjóðinn með nýju fjárframlagi og var þá nafni sjóðsins breytt í björgunar- og minningarsjóð systkinanna frá Hrafnabjörgum, Ólafs, Höllu og Grétars. En for- eldrarnir ákváðu að leggja ár- lega kr. 100,00 í sjóðinn, meðan þeim entust heilsa og efni til, en þá tæki við eitthvert barna þeirra eða afkomenda meðan ættin héldist við lýði, svo að sá vísir, er foreldrarnir lögðu gæti orðið stórt og mikið tré, sem bæri ávöxt til blessunar þessu mál- efni, sem að framan greinir. í stofnskrá sjóðsins er ákveð- ið að stjórn Slysavarnafélags Is- lands hafi stjórn sjóðsins með höndum og að veita skuli úr sjóðnum í fyrsta skipti 17. sept. 1957 á 30 ára afmæli Ólafs Ragn- arssonar. Stjórn Slysavarnafélagsins ákvað að veita viðurkenningu úr sjóðnum eins og reglur hans fyr- irskipa og varð ásátt um að hana skyldi hljóta skipstjóri er sér- staka árvekni hefur þótt sýna um líf skipverja sinni. Tilnefndi stjórnin einróma Snæbjörn Ólafs- son skipstjóra á b.v. Hval- felli til að hljóta þessa mikils- verðu viðurkenningu. I reglugerðinni fyrir verðlauna veitingunni skal ávallt leita sam- þykkis formanns slysavarna- deildarinnar Vinabandsins,, Auð- kúlahreppi, fyrir veitingu úr sjóðnum, en formaður þeirrar deildar hefur frá upphafi verið stofnandi sjóðsins, Ragnar Guð- mundsson, frá Hrafnabjörgum, en það var einmitt ósk hans að verðlaununum yrði þannig út- hlutað í þetta skipti. Snæbjörn Ólafsson skipstjóri er Alftnesingur að ætt, sonur Ólafs Bjarnasonar útvegsbónda frá Gestshúsum. Árið 1924, þá 25 ára gamall, varð hann togara- skipstjóri og hefur verið það ó- slitið til þessa dags. Fyrst á tog- aranum Ver frá Hafnarfirði, því næst á b.v. Tryggva gamla og síðan 1946 á b.v. Hvalfelli. Alla sína skipstjóratíð hefur Snæbjörn verið í röð fremstu togaraskip- stjóra og tíðum aflakóngur á tog- veiðum og síldveiðum. Hefur hjá honum farið saman dugnaður og umhyggja fyrir skipverjum sín- um svo að til fyrirmyndar er. Viðurkenningin, sem fyrst og fremst er heiðursskjal, mun verða afhent skipstjóranum, er hann kemur næst úr veiðiför.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.